Anorexia: Not an easy fight
Ik leek altijd een heel gelukkig meisje. Ik had normale ouders, een mooi huis, een lief hondje en een vriend. Ik haalde altijd goede cijfers op school, was sportief en was bevriend met iedereen. Zo zou iemand mij twee jaar geleden hebben omschreven. Ja, twee jaar geleden, voordat alles anders werd, voordat ik in een zwart gat belandde. Maar waarom? Hoe ben ik in dat zwarte gat terecht gekomen en waarom heb ik anorexia gekregen? Hoe heb ik het ooit zover kunnen laten komen?
Mijn eetstoornis is begonnen aan het begin van de vierde klas. Ik was zestien jaar en erg onzeker over mijn uiterlijk. Dat kwam vooral doordat ik erg gepest ben geweest in de onderbouw en veel tijd alleen heb doorgebracht. In de bovenbouw moesten we allemaal ons profiel kiezen. Ik koos als enige van mijn vriendinnen een cultuur profiel, met het gevolg dat ik weer alleen was en ik opnieuw werd gepest. Waarom ik werd gepest? Geen idee. Misschien zagen mensen hoe onzeker ik was...
Rond de kerstvakantie van 2011 is het echt fout gegaan. Ik besloot af te gaan vallen. Ik dacht dat niemand me aardig vond vanwege het feit dat ik ''dik'' was. Toen is het heel erg hard gegaan. Ik ben er later pas achter gekomen dat ik een onwijs snelle stofwisseling heb wat het afvallen bij mij heel erg makkelijk heeft gemaakt. In een paar maanden tijd zat ik al op ernstig ondergewicht en trok mijn moeder aan de bel. Ik moest naar de huisarts. Die stuurde me weer naar huis. Ik beweerde immers dat ik geen eetstoornis had en hij was ook niet eens op het idee gekomen me te wegen tijdens de afspraak.
Twee maanden later. ik was nog meer afgevallen en kreeg maagproblemen. Hiervoor werd ik door mijn moeder weer naar de huisarts gestuurd, die nu toch wel vond dat ik wat mager was.
Ik kreeg een complete controle en hij constateerde dat mijn hartslag zorgwekkend laag was. Na lang aandringen ben ik toen naar een diëtist gegaan. Niet dat ik iets deed met de eetlijsten die ik van haar meekreeg. Nee, ik was volledig overgenomen door de eetstoornis.
Toen heeft mijn vriend eind juni ingegrepen. Het kon niet langer vond hij, ik had hem namelijk wel verteld ‘problemen met eten te hebben'. Hij verplichte het me om alles aan mijn ouders uit te leggen. En dat heb ik toen ook gedaan. Mijn moeder heeft toen te Ursula gebeld en we konden vrij snel voor een intakegesprek komen. Na dat intakegesprek werd ik doorgestuurd naar de kinderarts en daar was het foute boel.
Met een hartslag onder de X en een lage temperatuur was ik meer levend dan dood, maar zelf besefte ik het niet. Ik werd met spoed naar het ziekenhuis gereden. Ik begreep nog steeds niet wat er aan de hand was. Ik was toch helemaal niet ziek? Ik was alleen wat te dun. Als ik weer moest gaan eten kon ik dat wel, dacht ik. Maar niemand die luisterde en ik kwam met een RM vier weken in het ziekenhuis te liggen.
Die periode was echt vreselijk en die herinneringen probeer ik nog steeds weg te drukken. In het ziekenhuis heeft het drie weken geduurd voordat ik aankwam. De verplegers snapte er niks van en verdachten me van allerlei dingen. Ik viel eerder af dan dat ik aankwam, dus mocht ik helemaal niks meer doen, alleen liggen en eten. Ik bleef maar beweren écht niks te smokkelen of te spugen, maar ze wilden me niet geloven. Na vier weken, toen mijn hartslag wat beter was en ik wat was aangekomen, werd ik ontslagen.
Vanaf toen heb ik het eigenlijk op eigen kracht doorgezet. Het is inmiddels al bijna een jaar verder en ik zit bijna op mijn gezonde gewicht. Om aan te komen moet ik helaas wel erg veel moeite doen en echt een grote lijst eten, maar ik heb het er voor over. Ik ga 100% voor een leven zónder anorexia en ben nu op zo'n 85% denk ik.
Met het eten van dingen heb ik geen problemen meer, helaas is mijn zelfbeeld nog erg laag en blijf ik onzeker over mijn uiterlijk. Hiervoor word ik gelukkig nog geholpen. Ik hoop over een tijdje echt weer helemaal gelukkig te zijn en te kunnen genieten in mijn eigen leven en lichaam. Dan is het vechten voor het aankomen het afgelopen jaar het zeker waard geweest!
Gerelateerde blogposts
Reacties
Je moet er dus zelf maar even een hartje bij denken hihi.
ik vind je heel lief en heel mooi, en ik duim met je mee voor dat laatste stuk!
xxxxxx
Ik vind je echt een PRACHTIGE meid, je hebt zo mooi en natuurlijk uiterlijk waar ik écht jaloers op kan zijn. Ik kan dan ook geen enkele reden bedenken waarom jij onzeker zou moeten zijn over je uiterlijk.
Ik weet zeker dat het je lukt om naar die 100% genezing te gaan!
Liefs,
Ik ken je van het forum, en telkens kom ik jou weer tegen. Ook al heb je tegenslagen, je gaat gewoon dapper door. Ik ben trots op je!
of meer dood dan levend;)
En een enorme doorzetter! Je bent een prachtig en Krachtig meisje!
Xx
Wat ben je toch een dapper, sterk en prachtig mens! Ik hoop echt dat je zelf nog eens gaat zien hoe mooooooooi je bent, want dat ben je!
Zooooo trots op je en zo dapper dat je je verhaal hier hebt gedeeld
xxx
En je bent een pracht meid, geloof me!!
Xxxx
Keep fighting !
iedereen mag trots op je zijn !
De eerste keer dat ik je sprak was je zo angstig en zo in je eigen wereldje. En kijk jou nu, gewoon hier open en bloot staan met je verhaal en klaar voor wat de toekomst je te bieden heeft. Echt heeel mooi om te zien,
Hopelijk rond je de laatste 15% genezing gauw af, je verdient het.
xx
Ik wil jullie heel erg bedanken voor de lieve reacties, had het niet verwacht dat
jullie allemaal zo lief/complimenteus zouden reageren, wauw!
Deze reacties helpen me zeker om die laatste 15% te gaan knallen!
Nogmaals heel erg bedankt!
Liefs,
coulditbeme
Met of zonder hulp, zolang jij het maar wilt!
xx
Ik zie je vaak genoeg lopen op school, kom je tegen in de wc of op een feestje, en elke keer weer denk ik 'Wauw, wat een prachtmeid is dat, en zo sterk'. En het doet me dan ook goed om je verhaal nu te lezen, nu eindelijk wetend wat er echt gebeurd is. Ik hoop dat je snel die 15% er bij krijgt, want je hebt er kei hard voor gewerkt en je verdient het!
Hele dikke kus,
Je hebt een prachtige uitstraling
echt goed van je dat je al zo ver staat,
wou dat ik dat ook kon zeggen ;)
nogmaals wow! ga voor de laatste 15%
xxx
Ik bewonder je doorzettingsvermogen echt enorm, hoop dat je snel zelf ook weer wat meer van jezelf te gaan houden want je bent het ZO meer dan waard. Je bent echt een super knappe (& volgens mij ook een ontzettend lieve!!!) meid.
Be proud!
Liefs
veel meisjes en zelfs nog steeds oudere dames lopen met zulke gevoelens rond. Ik vind het ontzettend dapper van jou dat jij dit hier zo openlijk beschrijft, de eerste stap is nu dan ook echt gezet. Je bent je bewust van je valkuilen en vanuit hier kun je alleen maar groeien. Je zult er zo sterk uitkomen, believe me. I've been there myself. Zorg voor een clubje begripvolle mensen om je heen, en praat erover. maak je zelf weer zichtbaar, je bent te mooi om je zelf te verstoppen. Mocht je ooit willen mailen.
dan kan dat isabelle_plasmeijer@hotmail.com.
liefs isabelle
Denk even niet aan dat zelfbeeld, je kan niet alles in 1 keer veranderen. Maar de stappen die je bij eten al gezet zijn, zijn zo bewonderenswaardig ♥
Ik moet samen met twee vriendinnen voor school iemand interviewen die anorexia heeft (gehad) of als je iemand kent die dit heeft en ons zou willen doorverwijzen of er zelf ove praten. We moeten gewoon vragen stellen aan jou. Je kan anoniem blijven als je dit wilt. Als je dit zou willen doen voor ons, mag je me sturen op Facebook *** of op mijn e-mail:*geen contactgegevens plaatsen aub, voor oproepjes kan je mailen naar info@proud2bme.nl*
Alvast Bedankt.
Het is misschien gek voor je om te lezen, maar ik weet wie je bent (mijn dochter en jij hebben op dezelfde basisschool gezeten) en ik heb je altijd een heel mooi meisje gevonden. Je hebt een natuurlijke schoonheid die ik heel mooi vind. Je gaat het vast zelf ook een keer zien, dat wens ik je in ieder geval toe.
Geweldig dat je al zover bent en ik wens je moed en kracht om er helemaal bovenop te komen. Liefs, Anoniem
super knap dat je al zo veel bereikt heb!!
Xoxo