Vechten tegen mijn eetstoornis
Hallo, ik ben Anne, een meisje van 16 jaar, met een moeder en vader die gescheiden zijn, een tweelingzus, en een zusje. En dit is mijn verhaal.Het begon allemaal op de basisschool. Ik was een stevig, vrolijk meisje, met een leuke vriendinnengroep. Mijn hele basisschool tijd was superleuk, totdat ik in groep 8 kwam.
Er was een groepje jongens die in groep 7 zaten, die nogal een hekel aan mij hadden. Ze begonnen af en toe met opmerkingen als ´dikzak´ naar me te roepen, of iets wat met dik zijn te maken had. Eerst trok ik me er weinig van aan, probeerde ze te negeren. Maar op een gegeven moment was het niet meer te negeren, en gingen er steeds meer jongens mee doen. Ik ging het zelfs geloven. Mijn zelfvertrouwen was altijd al laag, dus natuurlijk geloofde ik alles wat ze zeiden. '
'Zie je wel, ik bén dik en lelijk, ik ben niets waard' dacht ik. Mijn tweelingzus en ik besloten samen af te gaan vallen, en besloten om gezonder te gaan eten. We aten geen snoepjes, geen koekjes, geen chips, en geen volle producten meer. Dit ging ons allebei makkelijk af. Op een gegeven moment waren we wat kilootjes kwijt en besloten we dat het genoeg was nu. We bleven gezond eten, maar we hoefden niet meer af te vallen.
Toen ging ik naar de eerste klas. In de eerste werd ik niet gepest en voelde ik me happy, en zelfs mijn lichaam kon ik accepteren. De eerste klas was voor mij een prettig jaar. Toen ging ik naar de tweede klas, en kwamen de jongens die mij gepest hadden in de eerste klas. Toen begon het weer.. Ik liep door de gangen en hoorde 'Jij hebt een dikke kont', 'Hé, dikzak' en van die dingen. Ik was afgevallen, maar toch bleven ze het zeggen...
Toen ging bij mij de knop om. Ik besloot steeds minder en minder te eten, totdat ik bijna niets meer at. Ik viel steeds weer wat kilo's af. Op school zagen mijn vriendinnen dat ik vermagerde, en ze zeiden tegen me dat ik niet nog meer af moest vallen. Helaas was dit voor mij niet te geloven, want de jongens bleven doorgaan. Als ik ze op de gangen tegenkwam, hoorde ik nog steeds dat ik een dikzak was... 'Zie je wel, ik ben nog steeds dik!', dacht ik..
In de zomervakantie ging het helemaal mis, ik begon met braken en at verder bijna niks meer. Op een gegeven moment kon ik niet anders dan het vertellen aan mijn moeder. Toen heb ik mezelf opgesloten in de badkamer en een brief voor mijn moeder beneden neergelegd. Toen ik na een paar uur de badkamer uit kwam, kwam mijn moeder naar me toe. Ze was niet boos, tot mijn opluchting. Maar, ze verwachtte wel dat ik weer 'gewoon' ging eten.
Ik kon dit echter niet. Ik durfte niet meer te eten zonder te braken, en at steeds minder en minder. Ik dacht gelukkig te worden door dun te zijn, dunner dan dunst. Op een gegeven moment at ik zo weinig, dat de kilo's er in een rap tempo afvlogen. Toen werd ik via ggnet, waar ik al een tijdje liep voor andere problematiek, doorverwezen naar de kinderarts. Hij vertelde dat mijn toestand niet kritiek genoeg was om te op te nemen, en stuurde me weer naar huis. Hij vertelde, dat als ik in het weekend niet meer ging eten, ik wél werd opgenomen na het weekend. En dat gebeurde.
Ik werd opgenomen, kreeg sondevoeding en lag aan de hartmonitor. Ik vond het vreselijk moeilijk in het ziekenhuis, en was ook niet gemotiveerd. Na mijn ziekenhuis opname van een maand werd ik voor twee maanden opgenomen in de Ruyterstee in Smilde. Hier heb ik het eten weer opgebouwd, maar ik was nog steeds niet gemotiveerd.. Toen ik na twee maanden weer weg mocht, omdat het echt niet beter ging, lag ik binnen een maand weer in het ziekenhuis. Weer sondevoeding, weer de hartmonitor, weer niet gemotiveerd.
Na mijn ziekenhuis opname ging ik weer naar de Ruyterstee. Ik probeerde echt mijn best te doen, maar kreeg de knop toch niet totaal om. Na 5 maanden ging ik er redelijk goed weg. Ik ging weer stukjes naar school, kwam iets aan, en zat redelijk goed in mijn vel. Toch kreeg ik weer een terugval, maar waarom weet ik nog steeds niet. Ik werd weer opgenomen in het ziekenhuis, voor 3 maanden lang.
Ik kreeg sondevoeding. Ook moest ik dag en nacht aan de hartmonitor, en had ik bedrust, omdat ze niet wisten of mijn hart eten wel zou trekken, en dan betekende het einde verhaal. Ik zat alleen zo diep in mijn eetstoornis dat ik er een kick van kreeg, en iedere dag hoopte dat mijn controles zo laag mogelijk waren. En dat waren ze meestal ook, trots was ik er op.
Dan zou ik mijn eetstoornis trots maken, dan zou ik gelukkig zijn. Terwijl ik nu in zie dat ik zo ziek was. Na mijn opname ben ik naar Rintveld gegaan, waar ik nu inmiddels ruim 2 maanden ben. Toen ik weer in een kliniek werd opgenomen ben ik na gaan denken. 'Wat wil ik nou in mijn leven', dacht ik. Ik besefte dat ik niet mijn hele leven ziekenhuis in, ziekenhuis uit, kliniek in, kliniek uit, wil gaan. Wat had ik nou in mijn leven bereikt? Ben ik nu gelukkig? Ik bedacht dat ik al 4 jaar van mijn leven had vergooid aan simpel weg de wens om dun te willen zijn. En dit had me niets gebracht. Enkel een hoop ellende.
Ik liep twee jaar achter op school, had weinig contact met mijn vrienden, zat weer in een kliniek, en sterker nog, ik was bijna dood.
Nu besef ik me dat dit niet is wat ik wil. Ik wil weer leven, ik wil weer gelukkig kunnen zijn, weer kunnen genieten. Ik denk dat mijn knop om is gegaan, doordat ik heb geleerd hoe erg het is om dingen te missen. Om te merken hoe ongelukkig je kunt zijn. Door te merken dat het echt kantje boord kan zijn. Door te merken dat in een kliniek zijn echt niet iets is wat je wilt.
Nu ben ik hard bezig met het vechten tegen mijn eetstoonis, maar dan ook écht vechten. Ik kom aan, eet moeilijke producten, en vooral, leer weer te genieten. Ik heb al heel veel stappen gezet, maar ben er zeker nog niet.
Ik besef me nu pas echt hoe mooi het leven is zonder eetstoornis, en hoe fijn het is om weer van dingen te kunnen genieten. En deze dingen zijn niet mogelijk met een eetstoornis. De knop moet echt op een gegeven moment om gaan om weer beter te willen worden, en om beter te kunnen worden. Het is zo fijn om je leven stukje voor stukje weer terug te krijgen, en je mentaal en fysiek weer beter te voelen.
Ik krijg nu telkens, stukje voor stukje, iets terug van mijn oude leven. Ik mag weer skeeleren, fietsen, wandelen, en leuke dingen doen. Als je die dingen hebt gemist, merk je pas echt hoe belangrijk en fijn ze voor je waren als je ze weer mag doen. Ik hoop dat ik jullie hier mee kan motiveren om nóg harder tegen je eetstoornis te vechten, want het is het zeker waard! Go for it girls!
Fotografie: Pexels
Gerelateerde blogposts
Reacties
wat een mooi en motiverend verhaal,en ik weet nog wel hoe zeker je was om niet te vechten.En dat je niet gemotiveerd was,en wauw wat een verschil met paar maanden geleden.
Ik ben erg trots op je dat je het nu zo goed doet en dat je weet dat er dingen zijn waar je voor wil vechten
je verhaal staat erop!
Wat super beschreven, dat heb ik je al persoonlijk verteld.
Go for it! Je motiveert me heel erg ♥
Ook al ken ik je niet Ik geloof in je!!
Liefs xx
Het meisje dat ik heb leren kennen in de Ruyterstee is zóo'n toppertje! Daar was je het al, maar nu helemaal! Ik ben zó blij dat het beter met je gaat lievie! En lees dit vooral nog een keer als je weer wat minder in je vel zit ;)
Lieefs
Blijf vechten, meid! XX
Ik vind het zo gaaf dat het je is gelukt om tegen je ES te vechten en dat je ermee doorgaat!
ik ben zooo trots op jou
Heeeel veel liefde!
Ben supertrots op je!!!!!! Veel liefs Petra
Mooi geschreven. Ik ken je van ggnet DTC ;).
echt mooi om te zien dat je nu vecht en er voor wilt gaan. ik weet nog hoe moeilijk je het had en hoe ver je nu betn gekomen. Ik wens je alle geluk van de wereld want dat verdien je, je bent een pracht meid!
Love you! xx
en ik heb je zien vechten in de kliniek maar had idd een beetje t gevoel dat het niet goed zou komen. ooit wel maar toen nog niet.
ik ben zoo trots! ik had helemaal kippenvel toen ik het las.
meid, super super goed!
liefss!
ik vind het ontzettend knap dat je aan het vechten bent en het gaat je lukken dat weet ik zeker! je bent een erg sterke meid!
liefs
Het gaat je lukken om een mooi leven te hebben zonder eetstoornis! Heel veel succes.
ik ken je niet, maar zo'n verhaal is echt motiverend, en als ik dit zo lees weet ik dat je dit kunt! ¢¾
Je motiveert me!
Xxxxxxxx
maar ik ga never naar een kliniek, (heb wel een psygologe)
liefss
liefs
sharelle
ik kwam laatst op je facebook terecht, sindsdien blijf ik je verhaaltjes daar lezen, je bent super goed bezig xxx
ik word er helemaal emotioneel van.
je mag best weten dat ik me echt heel veel zorgen om je hebt gemaakt.
ik ben zo blij voor je,dat je het al zo ver hebt geschopt,blijf zo door gaan,je bent echt een kanjer.
liefs mia.
Blijf vechten meid!
Kuss, Esta
Ik kende het verhaal natuurlijk wel deels, maar alsnog geeft het me kippenvel om te zien hoe jij veranderd bent!
De knop om, het kan dus écht!
Hou vol he! Je komt er zeker weten!
Xxx Knuffels
heb respect voor je, en vind je erg dapper, want het zal een lange weg en een zware strijd zijn.
heel veel sterkte en succes, en je mag met recht trots op jezelf zijn! :D
lieve meis met deze instelling ga je het zeker redden en ben echt super trots op je
Wist ik al, want ik lees je dagboekje, hihi.
xx
Liefs =Evi=
Heftig om te lezen, maar wel super knap hoe je nu bezig bent!
Hou vol en zet hem op, je hebt nog zo`n mooie toekomst voor je liggen meid, laat dat niet verpesten door een ES.
liefs
ik ben super trots op jeee!
en heeell mooi geschreven!
(die reactie van "tryfosa" is mijn moeder ;)
zet door hea!
je kan heettt!!!!
xxxxxxxxly
ik wil even zeggen dat ik echt ontzettend trots op je ben. ik zie nu een zo veel gemotiveerder, vrolijker meisje dan toen ik je leerde kennen op de ryterstee in Smilde volgend jaar. ik weet echt zeker dat je er gaat komen want zoals je zelf al zegt. dun zijn levert je niks op. ga weer leven lieve meid. je bent het waard!!!!!
Ik wens je het allerbeste meid, je bent echt een heel mooi meisje!
echt knap van je dAT je er zo tegenin bent gegaan!! succes
Ik vindt het zo goed!
Het motiveert zeker voor mensen.
xxx
goed dat je er tegen vecht en je kan het meisje..
Wat mooi om te lezen dat het goed met je gaat!
En wat een gevecht heb jijmoeten leveren, en lever je nog steeds!
Ga zo door, en kom gauw weer eens tekenen! Je bent een talent, en dat zal niet minder worden door een achterstandje op school!
Succes
Je oude tekenleraar!
Echt kippenvel, je hebt je verhaal echt erg mooi geschreven. Het is niet alleen je verhaal delen, maar ook andere meisjes inzicht geven in wat anorexia met je kan doen (hoever je in een zwart gat kan vallen). En andere meisjes te motiveren om te vechten tegen hun anorexia. Zoals jezelf al schrijft het leven is zo mooi, dus is genieten heel belangrijk!
Lieve Ashley, ik vind het echt enorm fijn om te lezen dat jij jou zonnetje in jou leven nu laat schijnen en strakjes ook zelf weer helemaal gaat stralen omdat jij jezelf dan gelukkig voelt om wie jij bent! Dat jij vanaf nu dingen in jou leven doet waar je van geniet en plezier mee maakt.
Lieve Ashley, jij bent een topper en jou stuurvrouw van jou leven. Ik geloof in jou dat jij een manier vindt om op een passende/goede manier om te gaan met jou anorexia. Jij bent zeer zeker sterker dan jou duiveltje in jou hoofd, dat voel ik!
Heel veel kracht, moed, liefdestraaltjes toegewenst. Zet hem op lieve Ashley.
Veel liefs, Claudia (GGNet, was inval op Jeugd en hebben samen geproken voor jij naar SKB ging). Als je een keertje wil praten, dan mag je me altijd mailen!
Veel succes sweetie! Liefs
Kwam met toeval op je Facebook terecht en herkende je meteen.
Weet niet of je nog weet wie ik ben maar, ik lag toen in het ziekenhuis tegenover je! Was van het paard af gevallen..
Ik las net je blog, wat fijn om te lezen dat het goed met je gaat nu, en al een aantal jaar aan de blog te zien. Want volgens mij is dit nog in hetzelfde jaar als dat ik je in het ziekenhuis tegen kwam!
Ik wens je alle geluk & gezondheid toe!
X Eva