Als je op het punt staat om hulp te zoeken of aan een behandeling te beginnen, vind je het misschien wel fijn om te weten hoe het eraan toegaat tijdens zo’n behandeling. Hoe heeft dat traject eruitgezien voor iemand die je al voor is gegaan? Wat waren eerdere ervaringen bij die specifieke instelling? Om je daarin een klein inkijkje te geven, startten wij de interviewserie Therapy Talk. Elke week lees je een persoonlijk verhaal van iemand die het afgelopen jaar een behandeling heeft afgerond. Vorige week kon je het verhaal van Bianca lezen, die in behandeling is geweest bij GGZ Friesland in Leeuwarden. We vervolgen de serie met de ervaringen van Anne-Sophieke bij Scelta in Apeldoorn.
Anne-Sophieke is 34 jaar en woont in het midden van het land. Ze is happy single en werkt part-time bij een GGZ-instelling. Ze houdt zich daar voornamelijk bezig met de administratie.
Waar ben je in behandeling geweest?
“Ik ben in behandeling geweest bij Scelta in Apeldoorn. Dit is een onderdeel van GGNet. Ik was al jaren aan het tobben waarbij ik eigenlijk een patroon had ontwikkeld van kliniek in kliniek uit, van crisis naar crisis. Ik was alles verloren dat ik had: mijn studie, mijn werk, een gezond netwerk… Ik was een hoopje ellende geworden zonder enig toekomstperspectief. De behandelaar die mij uiteindelijk naar Scelta heeft verwezen kón en wilde mij daarom niet langer behandelen. Ze zat met de handen in het haar en zag nog één optie: afkicken van de crisisopnames en daarna héél intensief werken aan de oorzaak daarvan. Uiteindelijk zijn we na een lange zoektocht uitgekomen bij Scelta, waar ik na 5 maanden wachten – vanaf aanmelding – kon starten.”
Wat voor soort behandeling heb je gehad?
“Ik heb ruim 10 maanden klinische schematherapie gevolgd. Dat heet daar programma 2. Deze afdeling is gericht op mensen met persoonlijkheidsproblematiek al dan niet in combinatie met traumagerelateerde klachten. Dit was in een groep van 9 personen. De afdeling – leefgroep – bestond in totaal uit 27 personen. De hoofdlijn die aangehouden werd was gebaseerd op de schematherapie van Young. Één in de week was hiervoor een speciaal blok. Daarnaast had je psychotherapie, PMT, sociotherapie, muziektherapie, VERS-training en maatschappelijke re-integratie.
Verder had je momenten met de hele leefgroep, zoals de dagopening, dagsluiting, week- en weekendsluiting, cliënt-stafbespreking en een huishoudelijke vergadering. Zoals ik al zei, werd er in alle therapieën uitgegaan van de schematherapie waar dat mogelijk was natuurlijk. Ook systeemtherapie was onderdeel van je behandeling. Ik had individueel indien nodig een gesprek met de hoofdbehandelaar en verder sprak ik vrij frequent met mijn PB’er, een sociotherapeut. Wat ik trouwens ook heel fijn vond, was dat je je eerste week begeleid wordt door twee groepsgenoten; een soort buddy’s.”
Hoe zagen je dagen/weken eruit?
“Je werd geacht van zondagavond tot donderdagmiddag 17.00 uur op de afdeling te zijn. Op zondagavond konden we vanaf 19.00 uur terug op de afdeling komen. Om 20.00 uur hadden we een bespreking van het weekend met de hele leefgroep. Van maandag tot en met donderdag was er om half 8 ontbijt, gevolgd door verschillende therapieblokken met je eigen therapiegroep. Aan het einde van de middag was er een dagafsluiting met de hele leefgroep. Daarna werd er vers gekookt en na de maaltijd had je vrije tijd. Deze kon je doorbrengen op je eigen kamer, in één van de huiskamers of je kon de afdeling afgaan. Naast alle therapieën had je ook elke week een aantal corveetaken om te doen en moest je uiteraard je eigen kamer schoonhouden. Al met al vond ik het best een intensief programma en het was zeker in het begin behoorlijk wennen!”
Hoe heeft deze behandeling jou geholpen bij herstel?
“De behandeling bij Scelta heeft mij geleerd dat ik méér ben dan mijn label. Dat ik geen patiënt maar Anne-Sophieke ben. Dat ik niet alleen gezien word als ik destructief gedrag – ook wel beschermers genoemd binnen de schematherapie – inzet, maar dat ik gezien en gehoord word om wie ik ben. Vóór Scelta kende ik alleen nog maar klinieken, crises en ziekenhuizen. Tíjdens Scelta heb ik mezelf leren kennen. Ná Scelta heb ik mét mezelf de ‘normale wereld’ leren kennen en daar ben ik Scelta eeuwig dankbaar voor.”
Heb je iets gemist?
“Ik heb eigenlijk niet zoveel gemist tijdens mijn behandeling. Het was de juiste behandeling op het juiste moment. Als ik iets zou moeten noemen, is het misschien het verschil tussen de sociotherapeuten die niet allemaal even goed begrip konden tonen voor en zich in konden leven in de doelgroep. Dat zorgde regelmatig voor onnodige botsingen. Waar wij als cliënten uiteraard weer heel veel van konden leren.”
Zou je met de kennis van nu, iets tijdens je behandeling anders gedaan hebben?
“Ab-so-luut. Ik heb een héél lange ‘een-fase’ gehad, of, zo kun je het beter noemen, ik ben te lang in de vermijding blijven zitten. Ik wist dat het moeilijk en eng zou zijn, dus achteraf gezien voelen de eerste paar maanden als weggegooid, omdat ik toen erg in oud gedrag en oude denkpatronen bleef hangen uit angst.”
Zou je anderen dezeinstantie aanraden?
“Ik raad Scelta aan en zéker aan mensen die al langere tijd, misschien wel jaren, vast zitten in hun problematiek. Het programma vraagt wel een groot reflectievermogen en veel eigen verantwoordelijkheid, maar als je daar voor wil gaan, zou ik Scelta echt adviseren.”
Hoe gaat het nu met je?
“Het gaat ontzettend goed met mij. Ik werk in de GGZ. Best ironisch, haha. Ik had nooit durven dromen dat ik ooit zou zeggen dat ik 24 uur per week zou gaan werken, maar de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Na Scelta ben ik stapje voor stapje de dingen op gaan bouwen. En elk stapje gaf weer een bepaalde angst, maar dat zakte ook altijd weer na verloop van tijd. Soms heb ik natuurlijk nog mijn dipjes en verkeerde neigingen. Maar omdat ik nu weet dat ik moet voelen wat er is en dat er moet laten zijn – hulp vragen waar dat nodig is bijvoorbeeld – ben ik best wel heel stabiel. Ook vrienden vinden me authentieker en de vriendschappen zijn veel gelijkwaardiger geworden; ik ben niet langer het zorgenkindje. Ik kan echt weer genieten van het leven en, niet onbelangrijk, ik heb weer toekomstperspectief.”
Wil je verder nog iets meegeven?
“Waar en welke behandeling je ook doet of gaat doen, of je zit thuis zonder hulp: neem je verantwoordelijkheid. Je hebt geen invloed op het hebben van je ziekte/aandoening, wél op hoe je daarmee omgaat. En denk niet te snel: voor mij kan herstel niet meer, ik ben toch afgeschreven. Écht herstel kwam voor mij ook pas na 12 jaar ‘wonen’ in de psychiatrie, dus geef alsjeblieft niet te snel op!”
♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie