Ik kom uit een gezin waar veel dingen gebeurd zijn die je niemand toewenst. Toen ik 5 jaar was ben ik uit huis geplaatst samen met mijn tweelingzus. Zij is mijn steun en toeverlaat. Toen we 6 waren kwamen we bij mijn pleegouders te wonen en daar ben ik echt het meest dankbaar voor in heel mijn leven, dat ik zulke lieve ouders heb gekregen en we door alle stormen heen ook mooie tijden mogen hebben samen en met god. Toen ik jong was dacht ik altijd iedere week vertellen ze weer zo'n saai verhaaltje. Toen ik ouder werd ging het geloof me meer interesseren en ging ik zelf ook ervaren hoe dicht je bij god kan zijn in moeilijke tijden.

Ik heb ongeveer 3 jaar een depressie, maar wij dachten altijd dat als je gewoon door blijft gaan, dan gaat het wel weer beter. Totdat het een keer echt te veel was geworden. Sinds afgelopen februari is de depressie bij mij vastgesteld. In het begin dacht ik: God, waarom doet u niks of bent u er niet? Het was niet dat god er niet was voor mij, maar dat ik zelf steeds verder weg ging van god, omdat ik bang was geworden voor hem. Ik durfde in eerste instantie niet terug te gaan naar god, ik schaamde me tegenover hem. Ik was heel erg bang dat ik gefaald had, omdat ik minder naar school ging en niet kon werken. Dat ik een mislukkeling was.

Ik zit sinds 4 jaar bij een jongerengroep. Daar haal ik echt heel veel steun uit, zowel voor mijn geloof als depressie. We komen iedere week bij elkaar en als je andere mensen hun verhalen hoort, kan dat zoveel steun geven. Het geeft me ook hoop. Dat deze strijd voor even is, dat de zon weer gaat schijnen in mijn leven. Ik vind zo’n groep echt een zegen.

Afgelopen jaar ging ik naar opwekking, daar had ik ook mijn downs, maar daar was god zo erg aanwezig, ik voelde hem zo krachtig, dat zelfs mijn doodswensen ineens helemaal weg leken te zijn. Ik voelde me zo vrij van alles, dat ik een weekje echt gelukkig was. Dan heb je dat je weer thuis komt natuurlijk en dan heb je de depressie nog steeds. Ik had dat weekje wel geleerd hoeveel god om mij geeft en ik altijd naar hem terug mag komen en hij mij wilt helpen, ook met het gevecht tegen de depressie. En dat hij nooit boos is op je, hij is soms wel teleurgesteld of baalt ergens van, maar hij zal nooit boos worden op je.

Afgelopen zomer ben ik op bijbelstudiereis geweest, het waren 2 hele mooie weken, maar ook wel 2 zware weken. Ik wilde ze zo goed mogelijk doorkomen. Ik dacht: je bent in een ander land, allemaal mensen om je heen die zo liefdevol zijn en toch voelde ik me soms zo alleen en onbegrepen. Ik heb die vakantie mijn getuigenis gegeven over hoe god mij heeft gered van een zelfmoord poging, dat was het engste wat ik ooit had gedaan, maar ik voelde hem echt bij me.

We hadden in die 2 weken ook een vrouwen/mannen dag. Toen kregen we de opdracht om 5 minuten elkaar in de ogen te kijken, ik werd daar best wel zenuwachtig van. Na die 5 minuten zij degene die tegen over me had gezeten dat ik mooie ogen heb en een lieve uitstraling. Ik vond het lief om te horen, maar ook moeilijk omdat soms de zelfhaat zo groot is dat ik het niet kan geloven. In die weken heb ik mezelf een beetje meer leren accepteren.

We hadden een 2-daagse bergtocht gehad en ik was helemaal gesloopt daarna mentaal en fysiek, maar toen we thuis kwamen hingen er briefjes aan de slaapkamer deuren. Bij mij stond dit erop: wees niet bang, want ik ben bij je. Vrees niet, want ik ben je god. Ik zal je sterken, ik zal je helpen, je steunen met mijn onoverwinnelijke rechterhand en liefde. jesaja 41;10! ...die tekst heeft me op dat moment zoveel kracht gegeven.

Je wandelt de zware wegen niet alleen, samen met god…. deze tekst heeft mij ook altijd heel erg geholpen: "Maar als ik het spoor goed bekeek, zag ik langs heel de baan, daar waar het juist het moeilijkst was, maar één paar stappen staan. En toen vroeg ik de heer waarom? Toen zij hij: mijn lieve kind, toen het moeilijk was, toen heb ik jou gedragen." Uit zulke teksten haal ik altijd mijn kracht, daarin zie ik altijd hoeveel god om een ieder van ons geeft.

Sinds ik een depressie heb, begrijp ik mezelf ook heel vaak niet, maar ik weet dat god mij door en door kent en er voor mij is op mijn dieptepunten, maar ook als het wat beter gaat. Soms heb je echt van die dagen dat je niet uit bed kan komen, ook op die dagen is god er. Het is niet dat die denkt van: oh ze doet vandaag niks dan alleen maar in haar bed liggen, dan blijf ik vandaag weg van haar of hem. Nee god wil er op die momenten ook zijn voor je, hij wilt je een knuffel geven, je zeggen hoe waardevol je bent. Hoe geliefd je bent. Dat je het waard bent om goed voor jezelf te zorgen.

Jij kan misschien niet van jezelf houden, maar god blijft altijd van je houden. Vertel god niet hoe groot je probleem is, maar vertel je probleem hoe groot god is!