Sommige van de huidige Proud2Bme redactieleden zijn bekend met eetbuien, maar niemand van ons heeft ooit de diagnose eetbuistoornis – ook wel BED: Binge Eating Disorder – gekregen. Ook heeft niemand van ons overgewicht (dit kan een gevolg zijn van BED, maar dat is niet altijd zo). We schrijven wel eens over BED vanuit ons eigen perspectief en naar aanleiding van wat we erover horen en lezen, maar voor de ervaringsverhalen over deze eetstoornis wilden we mensen aan het woord laten die ook daadwerkelijk een eetbuistoornis hebben (gehad). Daarom zijn we de interviewserie ‘BED babbels’ gestart. Vorige week las je het verhaal van Denise. We vervolgen de serie met Cas.
Cas is een meisje van achttien. Ze heeft de middelbare school afgemaakt en is gestopt in het eerste jaar van haar opleiding pedagogisch medewerker. Ze woont thuis bij haar ouders en heeft als bijbaantje altijd bij de GAMMA gewerkt. Als jij dit interview leest, is ze net begonnen aan haar opname bij Yes We Can Clinics. Ze heeft de diagnoses depressie, angststoornis en BED.
Wat is Binge Eating Disorder in jouw woorden?
“Een Binge Eating Disorder is een eetstoornis die veel mensen niet door hebben en waarbij je veel geheim houdt voor mensen in je familie-, vriendenkring of/en omgeving. Veel mensen weten niet deze eetstoornis bestaat. Bij deze eetstoornis voel je vaak negatieve gevoelens of emotie waarvan je niet van weet hoe je er mee om moet gaan. Als ‘troost’ geef je jezelf eten en dat zijn vaak geen kleine hoeveelheden. Je bent pas ‘klaar’ als je misselijk bent en alles op hebt gegeten en soms voelt het alsof je nooit klaar bent. Je eet alles heel snel naar binnen en je voelt je vies, lelijk, dik en mollig. Iedere keer neem je je weer voor om af te gaan vallen, maar je kan de dwang niet weerstaan.”
Bron: eth_gaaar
Wat zit er achter jouw eetstoornis?
“Ik heb nu acht jaar een depressie en een angststoornis, het zit een beetje in de genen. Ik had net een lange relatie van vier jaar achter de rug en ik was er behoorlijk kapot van. En na wat trauma’s – van een tante die tegen me zei dat je niet zag dat ik af gevallen was omdat ik een wat breder hoofd had tot seksueel misbruik – had ik besloten nu zelf de controle in handen te nemen. Ik was er klaar mee dat iedereen altijd wat te zeggen had over me en ik begon met afvallen, dat extreme vormen aannam.
Na een poosje was ik zo uitgeput en zat ik zo in de knoop met mijn eigen hoofd en lichaam, dat ik dingen deed om mijn leven te beëindigen. En zo belande ik op de crisis afdeling, intensief. Ik mocht niet meer alleen wandelen of hardlopen en ik moest mijn hele bord leeg eten. Zodoende werd mijn anorexia vol tegengehouden. Wat een enorme strijd is dat geweest. Daarna ging het beetje bij beetje beter en at ik weer kleine beetjes thuis mee aan tafel. De trauma’s kwamen steeds vaker en steeds heftiger terug en daardoor probeerde ik de controle in eten te zoeken. Steeds meer eten lag er op mijn kamer. Dat ging van eerst een pak koeken. Naar drie chocolade repen, een zak chips en twee zaken snoep. Mensen dachten dat het steeds beter met me ging omdat ik weer aankwam, daardoor voelde ik me nog ongelukkiger. Niemand begreep mij en dat gaf zo veel frustratie en emoties dat ik nog meer ging eten.”
Hoe belemmert jouw eetstoornis jouw leven?
“De eetstoornis bezit mijn hele leven. Ik durf niet meer naar groepen mensen omdat ik bang ben voor hun gedachten over mij. Ik ga niet meer spontaan langs mensen, zoals vrienden en familie, omdat je al snel eten krijgt. Soms gaat het maar om een koekje, maar ik durf niet meer omdat het bij mij een eetbui triggert. Je zal mij niet meer zomaar iets aan iemand zien vragen en dat allemaal omdat ik bang ben voor hun gedachten.”
Hoe werk jij momenteel aan herstel?
“Ik heb nooit echt begeleiding gehad, op een paar afspraken met mijn vorige behandelaar en de controle bij de kinderarts na. Nu ik straks naar Yes We Can Clinics ga, krijg ik daar begeleiding in en wordt het stukje eetstoornis daar zeker niet vergeten. Diep van binnen ben ik er ook best wel klaar mee en zou ik graag willen zien hoe het is zonder eetstoornis maar eigenlijk wil ik ook de strijd niet aan…”
Wat zou je willen dat mensen wisten over BED?
“Mensen durven vaak niet aan iemand met een eetstoornis te vragen hoe het nu echt is. Maar juist dat iemand je ziet en naar je vraagt geeft het gevoel dat je er bij hoort en dat je gezien wordt, maar als iemand veel te veel door blijft vragen word het weer ‘onveilig’. Het is moeilijk om zelf een gesprek aan te gaan en we hopen vaak dat andere mensen je zien. Veel mensen hebben nog nooit gehoord over BED. Ik hoop dat mensen begrip hebben voor deze eetstoornis.”
Wie of wat inspireert jou en waarom?
“Twee collega’s – ze zijn samen getrouwd- hebben mij laten inzien dat ik geliefd ben en dat ik goed ben zoals ik ben. Als ik weer keihard terug val in mijn oude patronen staan zij al weer klaar om me te helpen en me er op te wijzen. Aangezien ik zelf niet door heb op dat moment dat ik weer terug val en dat ik daar mee niet goed voor mezelf zorg. Ik hoef ze maar een WhatsAppje te sturen en ze bellen me op of komen naar me toe. Ik ben hun enorm dankbaar voor wat zij in mijn leven hebben gedaan en dat ze op een gitzwarte dag toch een klein zonnestraaltje kunnen brengen. De ene met een knuffel en de andere met een enorme dosis humor.
Een vriendinnetje van mij heeft zelf anorexia en steunt mij super veel en ik voel me ook veilig en begrepen bij haar. Ons woord is daarom ook: Together!“
Wat wil je meegeven aan anderen die hiermee worstelen?
“Wacht alsjeblieft niet te lang met hulp zoeken. Want hoe langer je wacht, hoe groter de kans is dat je steeds verder in de knoop raakt met jezelf en de eetstoornis. Juist jij bent het waard om hulp te krijgen, want je bent al zo’n vechter! Weet dat je het aan kan want tot hiertoe heb je dit zelfs alleen kunnen dragen.”
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie