Sommige van de huidige Proud2Bme redactieleden zijn bekend met eetbuien, maar niemand van ons heeft ooit de diagnose eetbuistoornis – ook wel BED: Binge Eating Disorder – gekregen. Ook heeft niemand van ons overgewicht (dit kan een gevolg zijn van BED, maar dat is niet altijd zo). We schrijven wel eens over BED vanuit ons eigen perspectief en naar aanleiding van wat we erover horen en lezen, maar voor de ervaringsverhalen over deze eetstoornis wilden we mensen aan het woord laten die ook daadwerkelijk een eetbuistoornis hebben (gehad). Vorige week kon je het verhaal van Evelien lezen. We vervolgen de serie met Nadine.
Nadine is 27 jaar en woont sinds een aantal maanden op zichzelf. Ze is werkzaam in een openbare apotheek en is net afgestudeerd als farmakundige. Naast het werk als apothekersassistente doet ze ook veel kwaliteitsmanagement in de apotheek. Haar grootste hobby is reizen. De vrijheid vindt ze heerlijk. Daarnaast geniet ze van afspreken met vriendinnen, een boek lezen of gaat ze lekker de natuur in.
Wat is Binge Eating Disorder in jouw woorden?
“De Nederlandse benaming ‘eetbuistoornis’ verwoordt exact wat het voor mij is. Ik vind het vooral een heel eenzame eetstoornis. De eetbuien heb ik altijd alleen en bijna niemand weet dat ik die eetbuien heb. Het is begonnen toen ik naar het voortgezet onderwijs ging, zelf een bankpas had en de mogelijkheid om naar een supermarkt te gaan. Als ik eten had gekocht bedacht ik allerlei manieren om het naar mijn kamer te smokkelen zonder dat mijn ouders het in de gaten hadden. Als ik geen eten had gekocht verhuisde de voorraden chips en koek uit de kast naar mijn kamer. Ik kwam toen nog niet extreem veel aan, omdat ik dagelijks fietste. Naarmate ik ouder werd, meer geld had en alleen moest reizen naar school en werk, werd het nog makkelijker om eetbuivoedsel te kopen. Vaak ging ik uit mijn werk langs de supermarkt. Dat eten bewaarde ik dan voor ‘s avonds, maar voordat ik thuis was ging ik wel nog langs de McDonalds. Ik zat dus al vol, maar thuis wilde ik niet dat iemand dat wist dus daar at ik ook nog mee met de maaltijd. Pas als iedereen naar bed ging, ging ik ook naar mijn kamer en kon ik aan de echte eetbui beginnen. Schaamte is de grootste reden voor het geheim houden van mijn eetstoornis. Als ik hier zelf al zo walg, als ik het zelf al zo dom vind dat ik er niet gewoon mee kan stoppen, wat zullen anderen er dan wel niet van vinden?“
Wat zit er achter jouw eetstoornis?
“Het is moeilijk om een precieze oorzaak aan te wijzen. Inmiddels weet ik wel dat het bij mij een controle dingetje is, maar ook een gebrek aan (zelf)vertrouwen en het gemis van liefde en aandacht. Het is voor mij de manier om met prikkels en emoties om te gaan, of eigenlijk om die te verstoppen. Ik ben onzeker over mijn prestaties, wil alles perfect doen en ben dus nooit tevreden. Het is allemaal een roep om aandacht, acceptatie en waardering. Er zijn veel situaties waarop ik geen controle heb; op het werk, bij familie en bij vrienden. Ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel en betrek daarom dingen al snel op mezelf. Soms ligt een situatie gewoon niet in mijn cirkel van invloed, maar dat kan ik moeilijk accepteren. Over de eetbuien heb ik zelf de volledige controle en het geeft mij voor dat moment rust, ik ben even nergens anders mee bezig dan met het eten en de serie die ik aan het kijken ben. Die twee zijn voor mij onlosmakelijk aan elkaar verbonden.”
Hoe belemmert jouw eetstoornis jouw leven?
“Het is vooral heel vermoeiend om altijd die dubbele rol te spelen. Ik leid een heel normaal leven, ik werk, heb net naast mijn werk een hbo studie afgerond en ik heb veel sociale contacten. In dat leven laat ik de eetstoornis als het ware geen rol spelen: ik wil niet dat hij mijn leven beïnvloedt. Bijna niemand weet van mijn dagelijkse gevecht met de eetstoornis. Ik ben aan het begin van mijn behandeling, nu ongeveer 2,5 jaar geleden, veel afgevallen. Sindsdien denken mensen dat het heel goed gaat met mij. Ik ben immers afgevallen en het kan niet anders dan dat ik nu veel beter in mijn vel zit. Niets is minder waar, het blijft tot nu toe een bijna dagelijkse struggle en dat gevecht beïnvloedt regelmatig mijn concentratievermogen en dus mijn werk. Of het zorgt ervoor dat ik me niet kan ontspannen, omdat ik aan eten blijf denken.
Als ik geen eetbuien heb, moet ik alle prikkels op een andere manier verwerken, maar dat is meestal niet toereikend. Overdag eet ik gezond, ben ik vrolijk en doe ik soms zelfs of dat mijn overgewicht me niets doet. ‘s Avonds, na mijn gezonde, goed vullende maaltijd ga ik naar de winkel en doe ik inkopen voor mijn eetbui. Na zo’n eetbui ben ik de volgende ochtend te misselijk om te ontbijten, tegen lunchtijd heb ik weer trek en begint hetzelfde ritueel. Ik gun mezelf niet voldoende rust en ruimte voor ontspanning. Ik wil altijd beter presteren en ben daarom nooit tevreden.”
Hoe werk jij momenteel aan herstel?
“Sinds ruim 2,5 jaar ga ik naar een psycholoog. Ik heb in eerste instantie hulp gezocht omdat ik wilde afvallen. Ik had al zoveel geprobeerd, maar ik hield het nooit lang vol. Op internet heb ik gezocht naar een psycholoog die gespecialiseerd was in eet- en gewichtsproblemen. Ik heb een afspraak gemaakt, telefonisch een doorverwijzing van mijn huisarts geregeld en twee maanden later mocht ik komen. Op dat moment had ik nog geen idee dat het een eetstoornis was, maar ergens voelde ik wel dat ik op zoek moest naar de oorzaak van mijn overgewicht. In het eerste halve jaar was ik flink afgevallen. Een hele tijd had ik geen eetbuien en ik dacht dus dat ik wel klaar was. Daarna heb ik echter regelmatig een terugval gehad. Mijn gewicht blijft schommelen, maar die kilo’s van dat eerste halve jaar zijn er gelukkig nog steeds af. Door de vele gesprekken met mijn psycholoog weet ik waar de prikkels liggen en kan ik de chaos in mijn hoofd beter overzien. We maken afspraken om de eetbuien te beperken tot bijvoorbeeld één keer per week en ik probeer veel te schrijven. Tot nu toe durf ik niemand anders dan haar voor 100% te vertrouwen. Het vertrouwen dat zij mij geeft, het gevoel gehoord te worden, de hoop en de overtuiging die zij heeft dat ik de eetstoornis ga overwinnen, helpen mij om te blijven vechten.”
Wat zou je willen dat mensen wisten over BED?
“BED gaat niet alleen over eten. Het is niet een kwestie van minder eten, sporten en afvallen. Het is zoeken naar de oorzaak en een manier om de eetbuien te weerstaan. Om op een andere manier prikkels en emoties te verwerken. Het meest frustrerende vind ik als mensen commentaar geven op dat ene gebakje, of dat ene handje chips dat ik eet. Of de reactie ‘ik eet ook wel eens een reep chocolade of een zak chips’; dat is totaal niet vergelijkbaar met een eetbui. Ik weet zelf heel goed dat ik daarvan niet zal aankomen, ik kom aan van de zakken chips, bakken ijs, en de halve taarten die ik later op de avond alleen opeet. Niet één van die dingen, maar alles tegelijk. Mensen met BED weten doorgaans heel goed wat gezond en wat ongezond eten is. Het is veel fijner als er gevraagd wordt, met oprechte belangstelling, hoe het gaat. Niet door al in te vullen dat het wel goed zal gaan, maar met doorvragen. En als je een eerste keer geen antwoord krijgt, vraag het dan later nog eens, want misschien is die persoon er dan wel klaar voor om er iets meer over te vertellen.”
Wie of wat inspireert jou?
“Reizen inspireert mij. Een andere omgeving, een ander ritme, andere gewoontes en andere mensen om mij heen. Het geeft me het gevoel even uit mijn normale leven te kunnen stappen, het leven met de eetstoornis. Als ik op reis ben kan ik genieten van álles, zonder de eetdrang en de eetbuien. Dat is iets van thuis en tijdens het reizen ben ik daar geen moment mee bezig, heerlijk! Ik kan dan ook niet wachten tot ik weer het vliegtuig in kan stappen!”
Wat wil je meegeven aan anderen die hiermee worstelen?
“Zoek hulp! Weet dat je niet alleen bent. En het belangrijkste tijdens je behandeling: accepteer dat je een eetstoornis hebt en wees eerlijk. Dat helpt mij heel erg. Eerlijk zijn over wat je voelt en wat je eet en dit delen met je behandelaar(s). En wees niet te streng voor jezelf, misschien is het bij jou anders dan wat je leest en ziet op internet. Ik had zelf altijd een bepaald beeld van iemand met BED en vond mezelf niet in dat plaatje passen. Ook al kun je nog gewoon werken, studeren, leven, ook al eet je geen bevroren boterhammen en eet je niet alles binnen een half uur op, je mag hulp zoeken. Laat het juist niet verder komen. Al voelt het voor jezelf als iets wat je makkelijk moet kunnen en wat zo gefikst is, in werkelijkheid is het een eetstoornis, een psychische aandoening, waarvoor tijd nodig is om van te herstellen. Hoe eerder je met dat herstel begint, hoe beter.”
♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie