Eenzaamheid is een ontzettend naar gevoel en iedereen, van jong tot oud, kan ermee te maken krijgen. In hoeverre houdt eenzaamheid verband met een eetstoornis? Met de coronacrisis? Of iets anders? Eenzaamheid kan je misschien het gevoel geven alsof jij iets verkeerd doet. Het kan lastig en eng zijn om over te praten. Terwijl je daar misschien wel heel veel behoefte aan hebt. In de serie ‘Eerlijk over eenzaamheid’ laten we verschillende mensen aan het woord die hun verhaal over eenzaamheid vertellen. Hoe het komt, hoe het voelt en hoe ze ermee om proberen te gaan of ervan afkomen. Laten we erover praten. Want hoe eenzaam je je ook kan voelen, weet: ook hierin ben je niet alleen.
Vorige week kon je het verhaal van Tiffany lezen. Vandaag interviewen we Miranda. Miranda is 24 jaar oud en op dit moment gaat ze twee keer in week naar een dagbesteding in haar omgeving. Ook is ze – op vrijwillige basis – werkzaam in het lokale vintage winkeltje.
Wat is jouw ervaring met eetstoornissen?
“Ik denk dat ik deze diagnose rond mijn 18de heb gekregen. Hiervoor was ik in therapie voor iets anders. Toen mijn problemen met eten groter werden, ben ik doorgestuurd naar een instantie waar ze meer gericht op eetstoornissen werkten. Hier heb ik verschillende behandelingen voor gehad. Een paar maanden terug ben ik weer naar huis gegaan na een hele intensieve behandeling in Groningen. Mijn eetstoornis heeft er heel verschillend uit gezien voor de buitenwereld. In mijn hoofd is dit wel wat hetzelfde geweest en gebleven. Afwisselen van eetbuien en vasten. Soms langer vasten waardoor ik wel in gevaar kwam. Toch wisselt dit zich steeds weer af waardoor het van buiten lijkt dat het wel weer prima gaat en dan weer slechter. Terwijl het probleem in mijn hoofd hetzelfde is gebleven en soms wel verergert zelfs.”
“Ik kan me eenzaam voelen in een groep mensen en alleen zijn zonder mij eenzaam te voelen.”
Waarom ben jij soms eenzaam en hoe voelt dat voor jou?
“Mijn eetstoornis is meteen één van de redenen waarom ik mij soms eenzaam voel. Het is een probleem dat zich in mijn hoofd afspeelt. De buitenwereld ziet dit vaak niet of begrijpt niet alles. Dat merk ik aan opmerkingen en hoe mensen reageren op mij. Ik neem het niemand kwalijk. Maar eenzaam is het dan vaak wel. Gelukkig heb ik ook mensen om mij heen die het in ieder geval proberen te begrijpen. En die mij sowieso steunen, ook al begrijpen ze het niet.
De eenzaamheid bij mij komt ook doordat ik mij veel afzonder. Ik durf niet veel uit huis te komen omdat ik bang ben voor paniekaanvallen en herbelevingen buiten de deur bij mensen waarvan ik niet weet of zij hiermee om kunnen gaan. Mijn huisje is de veiligste plek. Hier hoef ik niet te voldoen aan alles wat er buiten mijn deur van mij wordt verwacht of wat ik denk dat er wordt verwacht. Ik ben bang voor alles wat met de toekomst te maken heeft. Ik kan niet veel aan wat betreft werken en school. Ook dit maakt eenzaam omdat het voor veel mensen van mijn leeftijd een normaal iets is. Omdat het voor leeftijdsgenoten ook moeilijk is om zoveel naar school te gaan en te werken heb ik ook het idee dat zij mij een aansteller vinden en niet begrijpen waarom ik het niet doe, kan, durf en zij wél zo hard werken. Eenzaamheid in groepen ken ik ook. Ik voel me vaak anders dan anderen. Ik ben veel in mijn eigen bubbel.”
Heeft het coronavirus invloed gehad op de mate of manier waarin jij je eenzaam voelt?
“Een klein beetje. Voor corona was ik ook al veel thuis. Ik ging al een aantal jaar niet meer naar school. Dagbesteding kan nog steeds doorgaan, dus ook daar heb ik geen last van. Mensen zijn heel voorzichtig geworden en hierdoor zie ik minder mensen. Dit vind ik moeilijk. Het coronavirus heeft mij op een bepaalde manier ook wel rust gegeven omdat het nu minder erg is om thuis te zitten. Of het veel invloed heeft (gehad) op mijn eenzaamheid? Dat weet ik eigenlijk niet zo goed. Ik denk niet heel veel. Het heeft mij soms wel angstiger gemaakt. Ik denk dat dit voor het grootste gedeelte van de mensen wel zo is.”
Wat is het verschil tussen eenzaam zijn en alleen zijn?
“Voor mij is dat verschil best duidelijk. Ik kan mij bijvoorbeeld eenzaam voelen in een groep mensen. En alleen zijn zonder mij eenzaam te voelen – dit komt alleen niet veel meer voor. Ik zie nu dat ik vooral ‘eenzaam vóelen’ opschrijf. Ik denk dat eenzaam voelen en eenzaam zijn ook wel eens kan verschillen. Eenzaamheid komt bij mij echt diep van binnenuit. Alleen zijn.. Soms kan ik best alleen zijn en dat even oké vinden. Mij eenzaam voelen/zijn voelt voor mij nooit oké.”
Mensen zullen misschien denken: bel gewoon iemand op! Maar is het zo simpel?
“Zo simpel is het zeker niet. Als ik mij eenzaam voel, dan lijkt het en voelt het alsof niemand mij wil helpen of kan helpen. Ik denk dan vaak dat mensen mij zat zijn, gek van mij worden en mij te negatief vinden. Soms is het dan best moeilijk om iemand te bellen. En wie kun je dan het best bellen? Sommige mensen hebben niemand die ze kunnen bellen, dan is dat al helemaal moeilijk. Ik zelf heb dat wel. Ik doe dit alleen niet altijd. Dit komt door wat ik hierboven schreef. Ik voel mij dan niet gewenst en een last voor anderen. Dit is een beetje die cirkel van eenzaamheid.”
Wat doe jij zelf tegen de eenzaamheid? En wat ligt voor je gevoel buiten je macht?
“Als ik te diep zink in dit gevoel, dan lukt mij niets meer. Zodra ik het gevoel heb dat iemand er voor mij is en ik een ‘beschermer’ heb, durf ik weer meer. Dat is vaak ook een begin van mij niet eenzaam voelen. Als ik mij veilig voel, dan durf ik meer contacten op te zoeken waardoor ik vaak weer iets minder eenzaam ben.
Nog iets wat mij helpt is: delen. Praten over wat ik denk en hoe ik mij voel. Ben ik ergens bang voor? Dan spreek ik dit uit. Voel ik mij eenzaam? Ik spreek het uit. Ik heb met de tijd meer leren praten. Ik heb veel onderzocht over wat nou mijn probleem is en wat mij kan helpen. Na jaren therapie leer je ook ontzettend veel over jezelf.”
Wil je nog iets anders meegeven aan de lezers van Proud2Bme?
“Deel! Wat er in je omgaat, deel het. Met iemand die vertrouwd voelt. Een hulpverlener, vrijwilliger, begeleider, familielid, vriend of vriendin.. Het kan iedereen zijn. En stap voorbij je schaamte. Die schaamte is niet nodig. Er zijn meer mensen die eenzaamheid kennen dan dat je soms denkt. Wie weet herkent diegene zich ook in jou. Wie weet voel jij je minder eenzaam als je dit hebt uitgesproken. En neem vooral jezelf serieus.”
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie