Mateloos Moedig: 20 jaar geobsedeerd

Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven.

Vorige week kon je het verhaal van Femke lezen. Vandaag is Suzanne aan het woord. Suzanne is 41 jaar en woont in Utrecht. Inmiddels is ze twaalf jaar werkzaam als stewardess, maar daarnaast werkt ze ook in een hospice en een kinderhospice als vrijwilligster. Naast die verbondenheid met mensen en kinderen voelt ze dat ook met dieren en de natuur. Ze past op honden via Petbnb en adopteerde twee jaar geleden zelf een hondje uit Roemenië. Suzanne geniet ervan om met vriendinnen te lunchen, naar de film te gaan en taartjes te eten. Maar voelt ook een grote passie voor alles dat met yoga en spiritualiteit te maken heeft. Een vrouw die van vrijwel alle markten thuis is. Just be present and follow your heart, is haar motto. 

Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?

“Ik heb ongeveer twintig jaar lang in de ban van een eetstoornis geleefd. Ik leefde een dubbelleven en was getrouwd met deze obsessie. In sommige periodes van mijn leven was het meer aanwezig dan in andere, maar het was altijd aan mijn zijde. Wanneer minder prettige gebeurtenissen zich afspeelden, zocht ik comfort in het niet eten. Ik leefde dan heel strikt en volgens bepaalde richtlijnen. Dwangmatig en onder controle. Ik mocht nooit boven een bepaald gewicht uitkomen en wanneer mijn rok van mijn uniform te strak zat, moest ik weer op dieet. Ik was niet van de weegschaal, maar deed het gewoon op gevoel. Ik zag het wel; of ik mijn duim en wijsvinger nog om mijn bovenarm kon rollen bijvoorbeeld. En of mijn buik nog plat was. De gedachten om hier ooit vanaf te komen, en dat mijn lichaam zou veranderen, daar was absoluut geen sprake van! De rest van mijn leven blijf ik zo, anders vindt niemand mij meer leuk of mooi. 

Ik had altijd een hele hechte band met mijn vriendinnen, maar hoe ik me écht van binnen voelde wist bijna niemand. Ik stond altijd onder spanning, jarenlang. Dat kan ik nu heel duidelijk voelen, omdat ik nu zo in contact ben met mijn lichaam. Mijn familie wist van niets. Uiteraard hoorde ik regelmatig dat ik er slecht uitzag, maar dat zag ik dan als een compliment. Alles beter dan te dik. Toch probeerde ik mezelf uit te blijven dagen op een gezonde manier, omdat er een drive was om verder te komen in mijn leven.

Ik was bang in groepen en ik had een hekel aan feestjes waar veel mensen kwamen, zoals verjaardagen. Drinken was tijdens dat soort moment een uitkomst, want de faalangst was erg groot. Na mijn studie besloot ik op mijn 24e voor een langere periode naar Mallorca te gaan. Ik werkte met kinderen in een Kids Club en moest mezelf uitdaging om op een podium te staan, te dansen of om de mini disco te presenteren in vier talen. Daar vond ik dat ook heel eng, maar uiteindelijk deed ik het toch. Ik heb daar voor het eerst met iemand gedeeld dat ik een eetstoornis had. Ik had daar vrij spel, dus ik kon doen wat ik wilde met eten. Uitgaan, wijn drinken en dansen waren toen echt mijn uitlaatklep. Ik had een grote mond maar een klein hartje. Maar achter dit masker zat een een bang en onzeker meisje.

Ik hopte van studie naar studie, ik was bang om te falen, dus wanneer er examens kwamen stopte ik met de opleiding. Ik was perfectionistisch en uiteindelijk deed ik toch een hogere beroepsopleiding, maar dat was meer om te laten zien dat ik niet dom was. Inmiddels heb ik me door de jaren heel erg verdiept in HSP (highly sensitive person) en weet ik er nu de voordelen uit te halen. Nu kan ik anderen hiermee helpen.”

Wat zat er achter jouw eetstoornis?

“Mijn gevoeligheid. Maar dat herkende ik toen niet, door onwetendheid. Ik was als kind al onzeker en bang voor de mening van anderen. Ik heb een heel andere manier van denken als de gemiddelde mens. Ik scan iemand op gevoel en met mijn zintuigen. Mijn brein werkt anders. Ik zie subtielere details in alles en iedereen en ik ben snel overprikkeld. Alles kwam heel heftig bij me binnen als kind. Ik begreep niets van mensen en vooral niet van andere kindjes. Als mensen boos keken trok ik me dat heel persoonlijk aan. Ik wilde altijd met iedereen een connectie voelen. Dat maakte mij altijd heel verdrietig en voelde ik me vaak alleen en onbegrepen.

Daar heb ik mezelf aangeleerd een masker op te zetten. Dan maar meedoen met de rest, dan hoor ik er tenminste bij. Gelukkig is er nu veel bekend over Lichtkinderen, Nieuwetijdskinderen en HSP. Om me heen – bij de kinderen waar ik mee werk en kinderen van vriendinnen – zie ik veel herkenning. Ik connect heel diep met hen en ik voel mij direct verbonden met hun energie. Vanuit hier wil ik ze ook graag helpen. Hen leren volledig zichzelf te mogen zijn en hun grenzen aan te leren geven.”

Wanneer besloot je nu is het tijd voor herstel?

“Nadat een vriendin van mij overleed, volgden er nog een aantal trieste gebeurtenissen in mijn leven. Ook mijn vader werd ziek en nog meer mensen om mij heen werden ziek of kwamen te overlijden. Ik werd geconfronteerd met het leven en met de dood. Tijd om het leven dus met met een andere bril te gaan bekijken. Ik verhuisde alleen naar Utrecht en kende er niemand. Ik begon met mijn droombaan en na jarenlange afwijzingen, selecties en sollicitaties, mocht ik uiteindelijk gaan vliegen. 

Ik volgde yogaretraites, reisde de wereld over en deed vrijwilligerswerk met straatkinderen in Ecuador.
Het boeddhisme, yoga en meditatie inspireerde me en ik begon aan mijn pad van zelfheling. Haptotherapie bracht mij weer een stapje dichterbij mijn gevoel. Daarna volgden healing, regressietherapie, reïncarnatietherapie, stilteretreats, meditatie/mindfulnesscursussen, workshops en het beoefenen van yoga. Mijn angsten kwam ik onder ogen, ook mijn angst voor de dood. Ik volgde een cursus gebaseerd op het boek ‘Tibetan book of living and Dying van Sogyal Rinpoche’. Tijdens de cursus ontmoette ik veel mensen die in een hospice werkten. Ik voelde dat dat ook iets was dat ik graag wilde doen; iets betekenen voor de mensen die ziek zijn en gaan sterven. Na een reis door Thailand en Cambodja voelde ik heel sterk dat ik er klaar voor zou zijn om te werken in het hospice.

Mijn eetstoornis was ondanks dit alles totaal niet onder controle. Ik dacht dat wanneer ik mezelf zou helen op alle vlakken, het wel over zou gaan. Maar niets hiervan bleek waar. Ik werkte drie jaar in het hospice en heb heel veel verdriet mogen aankijken. Ik keek de dood recht in de ogen. Ook mijn eigen dood. Steeds weer afscheid nemen van mensen waar ik toch weer een band mee had opgebouwd. Maar dat was mijn manier en dat is hoe dit werk bij me past. Begeleiden in verbinding. Dat verbinden lukte in het begin nog niet zo goed, want ik was de verbinding met mezelf constant kwijt.

Ik zat eens samen met een lieve meneer die niet meer lang te leven had op zijn kamer. We spraken veel en speelden spelletjes. Hij zei: ‘Ik zou nu zo graag een lekker kippetje eten. Jij kunt dat nog, maar ik word er zo ziek van als ik dat nu doe.’ Serieus Suus, dacht ik toen. Jij eet niet omdat je in die stomme controle leeft. Je kunt gewoon nog eten. Deze meneer is er binnenkort niet meer en geeft geen keuze, jij wel! 

Ik kwam er zelf niet uit, ondanks de beste hulp om me heen. De eetstoornis werd steeds sterker, ondanks dat ik juist ook de verbinding met mezelf herstelde. Het donkere wil ook aangekeken worden, leerde ik steeds meer. En het kwam naar de oppervlakte. Ik sportte obsessief en leefde een heel druk leven. Geen ruimte om te voelen. Wanneer ik genoot van een taartje – wat ik wel gewoon regelmatig at – ging ik vanzelfsprekend de dag erna weer op een dieet om te compenseren. Of ik ging detoxen. Mijn onregelmatige bestaan en levensstijl waren een aanslag op mijn lichaam. Wanneer collega’s uiteten gingen en ik kapot was na drie vluchten, ging ik nog even een rondje hardlopen. Na intercontinentale vluchten zoals naar Afrika of het Midden-Oosten had ik maandelijks een voedselvergiftiging. Mijn immuunsysteem was slecht en mijn lichaam was vatbaar voor alles. 

Na wéér een yogretreat kon ik niet meer, ik kwam er niet meer uit. De angst zat zo diep en de schaamte was zo groot, maar ik besloot om hulp te zoeken. Nu écht hulp voor mijn eetstoornis. Ik vertelde het de dierbare mensen om me heen en vlak daarna zat ik voor negen weken in een kliniek in Zuid Afrika. Negen maanden heb ik niet gewerkt.”

Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?

“De grootste uitdaging was om weer in contact met mijn gevoel te komen, maar ook om de controle los te laten. Voelen wat ik allemaal had weggestopt, twintig jaar lang. Twee weken nadat ik uit de kliniek kwam, ging ik op pelgrimstocht naar Nepal. Ik was daar al ooit geweest en voelde een sterke verbinding met dit land en dit had ik voor die tijd al geboekt. 

Emotioneel is er daar heel veel gebeurd. In de kliniek word je helemaal opengebroken en wanneer je daar uitkomt, voelt het als één grote open wond. De liefdevolle mensen om me heen en de energie die daar aanwezig was, raakten tot diep in mijn ziel. Ik kwam hier echt thuis bij mezelf. Eenmaal thuis was het meest moeilijk. Ik werd ziek, ik wist niet wat er aan de hand was. Het was rond kerst en ik voelde me heel ziek, mijn darmen deden pijn en ik was depressief. Na een zoektocht naar de oorzaak, ging ik van tropenkliniek naar orthomoleculaire behandeling, acupunctuur en bioresonantie. 

Ik was moe en op. Het waren emoties waar ik moeite mee had om te verteren. Mijn zenuwstelsel bleek beschadigd en mijn darmen waren ontstoken. Ook bleek ik last van bijnier-uitputting te hebben. In je darmen zit je emotionele centrum, dus achteraf begrijp ik waarom ik zo down was. Jarenlang leven onder stress was een oorzaak hiervan. Iets wat ik onder ogen moest komen. Stapje voor stapje leerde ik anders om te gaan met mijn lichaam. Niet vanuit mijn ego, maar vanuit mijn gevoel. Ik werd steeds zachter voor mezelf. Ik stopte met sporten en ging parttime werken. Een beetje vliegen en een beetje werken in het hospice. Ik moest echt als een kind opnieuw leren voelen en omgaan met emoties.”

Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?

“Er is niet één soort hulpverlening geweest die me heeft gebracht waar ik nu ben. In Zuid-Afrika ben ik wel erg uit mijn comfort zone gehaald, maar dat gebeurde ook tijdens intense yogaretreats. Overal kun je jezelf in uitdagen. ‘Voelen’ is wat er daarna gebeurt. Ik ben alles aangegaan om oude pijn en trauma’s te helen en om weer bij mezelf te komen. Ik heb ervoor gekozen om het vooral in het holistische te zoeken. Het resoneert met mij, het is waar ik in geloof. Om de verbinding weer terug te vinden met jezelf en die volledig te herstellen. Dat is wat mij gelukkig heeft gemaakt. Veel in de natuur zijn en rust nemen. 

Terug naar je kern, naar dat wat je bent en de liefde in jezelf. Het is niet alleen maar yoga doen op je matje, maar alles bekijken als een oefening. Meebewegen met het leven en daarop vertrouwen. In het nu leven. Niet vechten, maar zijn met wat er is. Ook met de minder fijne gevoelens. Daar is niet één manier voor, maar in stilte en rust kun je wel voor jezelf ontdekken wat er bij je past. Vooral wanneer je gewend bent om altijd heel druk te zijn en niet te voelen. Druk te zijn voor anderen en jezelf weg te cijferen. Nu was het tijd voor mij. Dat voelde soms egoïstisch, maar dat is nodig geweest. Kiezen voor mezelf, anderen soms teleurstellen.”

Hoe kijk je terug op jouw eetstoornis?

“Die periode mij heeft gebracht waar ik nu ben. Het hoorde toen bij mij, het leerde mij om mezelf weer terug te vinden. Het leerde mij mezelf kennen en om te gaan met mijn gevoeligheid. Grenzen aan te geven. Ook word ik nog steeds niet ongesteld en dat herinnert mij er pijnlijk vaak aan hoe slecht ik jarenlang voor mezelf heb gezorgd.”

Wat heeft herstel jou gebracht?

“Het herstel heeft mij een leven in vrijheid teruggegeven. Door steeds nóg meer los te laten wat niet bij mij hoort en om vertrouwen te voelen. Omgaan met de beide aspecten die bij het leven horen: licht en donker. Ik hoef niet zoveel meer, ik vertrouw op mijn hart en dat is genoeg om heel gelukkig en vrij te zijn.”

Wat is jouw belangrijkste levensles geweest?

“Zet je schaamte aan de kant en vertrouw op je kracht. Ook wanneer je heel diep zit, weet dat er altijd hulp is. Wacht niet zolang als ik heb gedaan, want het is het niet waard. Praat met iemand, doe het niet alleen. De eetstoornis is niet wie je bent, maar slechts een mechanisme dat je jezelf hebt aangeleerd. Je lichaam is je tempel, je hebt het nodig. Hierin beweegt je ziel en je hebt er maar één. Wees lief en zacht voor jezelf, Je bent het waard. Prachtig mooi mens dat je bent.”

Schelpen zoeken op het strand

Vergeet nooit wie je bent, ook wanneer je het licht nog niet kent.
Wanneer alles om je heen donker is,
en je diep van binnen weet, het is mis.
Lange, donkere dagen, helse nachten.
Compleet verdoofd, gevoelloos en weerloos.

 Kilo’s bakstenen op mijn hart,
zoveel pijn, compleet verward.
Ik ben niets waard, alles voelt als ontaard.
Willen verdoven, want niemand zal geloven,
ik wil weer terug naar boven.

 Het is zo koud en donker hier,
ik weet niet waar ik ben,
en of ik mezelf wel ken.
Jaren leven buiten mijn hart,
zonder zachtheid en keihard.

 Dichtgeslagen planken, met spijker over mijn hart.
Ik ben in alle staten, en verward.
Huilen kan ik niet meer, ik ben ijskoud en pijnlijk.
Maar alles is beter dan de controle opgeven
waarschijnlijk.

 In een kist met modder, zo diep gezonken in de aarde.
Verkrampt en bang, want ik ben niets van waarde.
Help me dan toch, waar ben je dan, waarom hoort niemand mij.
Ik schreeuw toch heel hard, ik kan je niet loslaten,
dus dat maakt het zo verward.

 Ik voel niets meer en alles is vlak.
Ik zink nog dieper weg, met gemak.
Nachtenlang wakker en paniek,
mijn hart gaat niet tekeer,
want die voel ik niet meer.

 Dit maakt me zo bang, misschien moet ik hulp zoeken.
Want het duurt al zo lang.
Je kunt dit! Open jezelf naar de mensen om je heen.
Ik zet mijn schaamte aan de kant, want ik ben niet alleen.

Ben bereid om muren te breken, van ijzer en steen.
Vertrouw erop, je komt er doorheen.
Weet dit, er is altijd hulp.
Ook voor jou en heb geduld.

 Kleine stapjes maken, en dan begint het je van binnen te raken.
Alle wonden die open zijn, dat doet ontzettend pijn.
Maar geloof mij,
in een kist met modder is nog minder fijn.

 Ik zal je vertellen wat het je brengt,
zodat je je wellicht bedenkt.
Lief meisje het is misschien wel zwaar,
maar je hebt een keuze dat is echt waar.

Kleine sprankeltjes licht komen binnen stromen.
Alsof ik daar ooit van heb durven dromen.

 Een strijd met jezelf voeren is niet echt.
Het is niet wie je bent,
maar je ego die met je vecht.
Toen je hier op aarde kwam was je in liefde ontwaakt,
maar door de jaren heen ben je het kwijtgeraakt.

Adem diep in, en maak contact met je zijn.
Dit is de liefde die je bent zonder de pijn.
Lief kind van moeder aarde, geloof in jouw kracht.
De liefde is er voor jou, en heeft altijd op je gewacht.

Kijk naar de maan en de zon.
Voel hun liefde en kracht,
ook zij hebben op jou gewacht.

De bloemen, de bomen, de dieren in het bos,
ook dit is wie je bent, dus zie het niet los.
Met je blote voeten op het warme zand,
schelpen zoeken op het strand.

Maak contact met jezelf en voel de liefdevolle energie stromen,
het is waar wat ze zeggen, het bestaat niet alleen in dromen.

 Soms terugvallen is geen punt,
zolang je jezelf dat maar gunt.
Elke dag is er weer een nieuwe kans,
om je te verbinden met de dans.

De dans die leven heet.

♥