Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven…
Vorige keer kon je het verhaal van Anouck lezen. Vandaag interviewen we Femke. Femke is 17 jaar en bezig haar HAVO- diploma te halen. Daarnaast heeft ze een leuk baantje, houdt ze van haar vrienden om zich heen en brengt ze veel tijd door met haar vriend.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Mijn eetstoornis begon zich te ontwikkelen toen ik 12 was. Ik bedacht allemaal regeltjes, tot ik bijna niks meer van mezelf mocht. Het was een hele donkere periode in mijn leven. Constant was er een strijd in mijn hoofd om eten en ik had heel veel haat naar mezelf. Een sociaal leven had ik niet meer, omdat ik in rust moest blijven. Ik was onzeker, heel onzeker. Elke maaltijd was een gevecht. Ook toen ik in behandeling ging was het nog erg zwaar. Ik kan me herinneren dat ik met eten gooide omdat ik het écht niet wilde. Het was een hele nare tijd.”
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
“Mijn eetstoornis ging over het krijgen van controle. Ik had geen controle over mijn emoties en de dingen die er gebeurden in mijn leven. Waar ik dacht controle over te hebben, was wat ik at en hoeveel ik woog. Uiteindelijk was dit niet zo – want de eetstoornis had de controle en niet ik – maar daar kwam ik later pas achter. Mensen vonden mij het drukke meisje dat toch wel wat anders was dan de rest, dat werd ook zeker gezegd. Ik was altijd bang voor de mening van anderen en wilde dat iedereen me aardig vond. Ik vind het trouwens nog steeds wel belangrijk dat mensen me aardig vinden, maar wie niet eigenlijk? In mijn hoofd was het druk. Ik kon niet met emoties omgaan en was onzeker over mezelf. De eetstoornis was een ‘perfecte’ manier om hier mee om te gaan.”
Waar lag jouw sleutel naar herstel?
“Er was bij mij niet één moment dat ik dacht: nu is het klaar, nu ga ik herstellen. Geen knop die om ging dus. Het ging heel geleidelijk. Door middel van verschillende therapieën die me veel geholpen hebben ben ik hersteld.”
Wat was jouw grootste uitdaging in het herstel?
“Er zijn veel uitdagingen bij het herstellen van een eetstoornis. Voor mij was de grootste om te beseffen dat ik het waard was, en nog steeds ben. Dat ik het waard ben om me gelukkig te voelen en om te eten. Ook was het accepteren van mijn ‘nieuwe lichaam’ na het aankomen moeilijk; wat een opluchting dat dit gelukt is.”
Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?
“Ik begon bij de Ursula met de MGDB: gezinstherapie. Dit heeft me enorm geholpen en ook al was het enorm hard vechten en heel moeilijk, het ging nog best snel de goede richting op. Dit komt ook omdat ik toen mijn emoties begon reguleren door andere slechte dingen te doen, maar met eten ging het daardoor goed. Toen ik wegging uit de kliniek om aan andere dingen te werken, kwam de eetstoornis weer terug. Hierdoor werd ik weer ingeschreven bij de Ursula, ik voelde me ‘nep’ omdat ik geen ondergewicht meer had. Nu weet ik dat dat niet zo is en ik hulp verdiende.
Ik volgde CGT en dramatherapie op een groep elke donderdag heel de dag. Van de MGDB heb ik, en mijn ouders ook, veel geleerd dus het was fijn dat we dat al hadden gedaan. Na een tijd merkte ik dat ik niet meer thuishoorde in die groep. Ik herkende me niet meer in de eetgestoorde gedachten die de anderen hadden en dacht: ik moet hier weg!”
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
“Als een hele verdrietige periode in mijn leven. Maar aan de andere kant voelt het niet eens meer alsof het mij overkwam. Het voelt alsof het iemand anders was, zo ver weg is het gelukkig al. Ik ben zeker niet trots op de dingen die ik heb gedaan, wel heb ik veel geleerd. Ik ben ook christen, dit heeft mij geholpen in herstel. Ook heb ik nu een betere band met God. Hier ben ik heel dankbaar voor, ondanks de nare tijd. Zonder de eetstoornis zou ik niet zijn wie ik nu ben, het heeft me gevormd en ik ben er een sterker persoon door geworden.”
Wat heeft het herstel jou gebracht?
“Herstel heeft mij leven gebracht, want leven met een eetstoornis kan je geen leven noemen. Ik heb mijn leven teruggekregen. Ik ben weer de vrolijke Fem die iedereen zo kent. Ik ben gelukkig, kan genieten van het leven en kijk heel erg uit naar de toekomst samen met mijn vriend.”
Wat zou je anderen mee willen geven?
“Ik zou anderen willen meegeven dat je geliefd bent. Écht, je bent geliefd. Er zijn zoveel mensen die van je houden, en je bent het zo waard!”
♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie