Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vorige keer kon je het verhaal van Marjolein lezen, vandaag vervolgen we deze serie met de 30-jarige Hanne.
Hanne woont samen met haar vriend en dochtertje van 21 maanden in West-Vlaanderen, België. Ze geeft les in het secundair onderwijs. Ze vindt het leuk om les geven en is graag onder de leerlingen en collega’s. Momenteel is ze niet aan het werk, omdat ze net uit een opname komt en nog aan zichzelf aan het werk is.
Ben jij hersteld van je eetstoornis en wil jij jouw verhaal delen in onze ‘Mateloos Moedig’ interviewserie? Stuur ons een mailtje via redactie@proud2bme.nl voor meer informatie.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Mijn eetstoornis begon toen ik ongeveer zeventien jaar oud was. In het begin at ik heel restrictief. Ik weigerde alle sociale contacten uit angst dat ik zou moeten eten. Ik viel heel veel af en loog ook vaak tegen mijn ouders over wat ik gegeten had, zodat ik verder kon doen op de slechte manier waarop ik bezig was. Ik werd twee keer opgenomen (in 2009 en 2014) waarna het telkens een hele tijd heel wat beter met me ging. Ik had opnieuw een gezond gewicht en kon opnieuw de meeste dingen eten en hier ook weer van genieten.
Enkele jaren geleden sloop de eetstoornis echter opnieuw in mijn leven, maar dan op een andere manier. Ik bleef behoorlijk goed eten, maar wilde vooral heel gezond en sportief zijn. Ik sloeg door in het eten van gezonde voeding en had enorm veel last van bewegingsdrang. Ik moest eerst dagelijks voldoende fietsen, lopen en wandelen om het eten te ‘verdienen’. Wanneer ik voldoende bewogen had op een dag, was ik blij en was de dag geslaagd. Anders was ik erg prikkelbaar tegen de mensen in mijn omgeving. De bewegingsdrang beheerste mijn leven volledig waardoor leven overleven werd. Ook werd ik erg bang voor het eten van suikers (chocolade, koeken, taart, etc.). Ik vond het, mede door het beeld dat ons vaak door social media wordt meegegeven, belangrijk om een gespierd en afgetraind lichaam te hebben. Ik deed hier alles voor. Alles moest wijken zodat mijn planning om voldoende te bewegen en gezond te kunnen eten door zou kunnen gaan. Dit had een grote invloed op mijn gezin en mijn sociale contacten.”
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
“Hoe mijn eetstoornis ooit begonnen is, weet ik niet precies. Wel weet ik dat ik alles altijd heel goed wilde doen en dat ik wilde dat alles perfect verliep. Zo moest mijn huis altijd perfect in orde zijn, moest de dag verlopen zoals ik dit in mijn hoofd gepland had en moest mijn lichaam er dus ook ‘perfect’ uitzien. Ik ging hier heel ver in en het was nooit goed genoeg. Door mijn opname heb ik ook ingezien dat het constant bezig willen zijn een vorm van vermijding was om stil te staan bij mijn gevoel. Ik duwde mijn gevoel constant weg door voortdurend in beweging te zijn en nooit ‘stil te vallen’. Het stilvallen was voor mij dan ook een enorme uitdaging in mijn herstelproces en lukte de ene dag beter dan de andere. Ik merkte dat ik me echt slecht kon voelen wanneer ik mijn gevoel toeliet en dat dit het gevoel was dat ik niet wilde ervaren.”
Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?
“Ik heb altijd gezegd dat ik geen mama met een eetstoornis wilde zijn voor mijn dochtertje en dat was de grootste motivatie om voor herstel te kiezen en om door te zetten bij moeilijke momenten. Tijdens mijn eetstoornis had ik geen rust meer in mijn hoofd. Ik moest constant bewegen om de eetstoornis gerust te stellen. Ik nam mijn dochtertje overal mee naartoe met de buggy, omdat ik zelf zou kunnen wandelen. Het klinkt heel erg, maar ik kon zelfs niet gewoon met haar met de blokjes op de grond zitten spelen, omdat ik constant dacht aan het feit dat ik dan niet bewoog. Ik wilde dit niet meer. Ik wil vanaf nu een mama zijn die gewoon met haar kan spelen. Een mama die samen met haar koekjes kan bakken en hier ook van durft eten, zonder zich hier schuldig over te voelen of dit eerst te moeten verdienen.
Mijn gewicht was op een bepaald moment ook helemaal niet goed meer. Ik zag zelf op foto’s dat ik veel te mager was en dat het echt niet mooi meer was. Ik wilde een perfect en mooi lichaam, maar dit was helemaal niet het geval. Je zag al mijn spieren doordat ik zo mager was en er was geen vet meer te bespeuren. Ik zag zelf dat het echt lelijk was en ik wilde terug naar de Hanne van vroeger: de vrolijke, zorgeloze en vrije Hanne, zonder eetstoornis en zonder de enorme bewegingsdrang, met een lichaam dat er normaal uitzag. Ik was zo kwaad op mezelf dat ik het opnieuw zo ver had laten komen en besloot dat het nu de laatste keer was dat ik die moeilijke weg van herstel zou moeten bewandelen…”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“De beweging volledig stilleggen en toch goed blijven eten was voor mij de grootste uitdaging. Ook het feit dat ik heel wat moest stijgen in gewicht was een uitdaging. In het begin was het heel moeilijk om mijn beweging volledig te stoppen. Ik bleef wandelen, omdat ik dacht dat ik meteen kilo’s zou bijkomen wanneer ik mijn beweging stopte en normaal bleef eten. Maar dit was niet het geval. Ik kwam geleidelijk aan bij. Mijn lichaam veranderde, en dit aanvaarden vond ik soms wel moeilijk. Sommige dagen kon ik dit behoorlijk goed aanvaarden, andere dagen was dit veel moeilijker. Ik vond het ook een grote uitdaging om te herstellen van een eetstoornis in de gezonde en sportieve cultuur die op de dag van vandaag in onze maatschappij aanwezig is. Op social media word je constant geconfronteerd met work-outs en gezonde maaltijden. Hier tegenin gaan was soms wel moeilijk, maar ik probeerde dit steeds uit te spreken naar mijn omgeving toe en dacht aan de dingen waarvoor ik het deed.”
Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?
“Ik werd dit jaar voor de derde keer opgenomen in Broerders Alexianen in Tienen, waar ik 2,5 maand verbleef. Ik kreeg heel goede hulp van een volledig team dat dag en nacht klaarstond. Ik heb lang getwijfeld om opnieuw voor deze hulpverlening te kiezen, omdat dit erg ingrijpend was en omdat ik dan mijn dochtertje en vriend tijdens de week zou moeten achterlaten. Toch zette ik deze stap, omdat ik het alweer zo lang zelf geprobeerd had en omdat het me niet lukte om de extreme beweging zelf te stoppen en bij te komen in gewicht. Ik ben heel blij dat ik deze stap gezet heb, want ik besefte niet hoe ernstig mijn bewegingsdrang was.”
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
“Als een hele lastige en energie-vretende periode waarin ik allerlei dingen ‘moest’ doen van mezelf en heel weinig dingen ‘mocht’ doen. Ik moest mezelf eerst volledig uitputten voordat ik het eten verdiende. Ik had nooit eens rust in mijn hoofd want mijn to-do lijstje werd steeds uitgebreider en moest steeds gecombineerd worden met alle beweging die ik mezelf oplegde.”
Wat heeft het herstel jou gebracht?
“Het herstel heeft me vooral rust en veel meer vrijheid gebracht. Ik kan nu opnieuw genieten van de kleine dingen in het leven, van het samenzijn met mijn vriend en het spelen met mijn dochtertje. We zijn als gezin veel meer naar elkaar toegegroeid. Ik heb niet meer het gevoel dat ik moet overleven, maar voel dat ik geleidelijk aan opnieuw kan leven.”
Wat is jouw belangrijkste levensles?
“Mijn belangrijkste levensles is om mezelf te aanvaarden zoals ik ben en de lat niet te hoog te willen leggen. Ik moet aanvaarden dat ik niet perfect kan zijn en niet alles perfect kan doen, want perfectie bestaat niet. Ik zou anderen willen meegeven om niet te streng te willen zijn voor zichzelf en de lat niet te hoog te leggen. Ik wil ook meegeven om open en eerlijk tegen de omgeving, want alleen op die manier kunnen ze begrijpen hoe het allemaal in ons hoofd zit.
Ik was lang niet volledig open tegen mijn omgeving en hield nog dingen achter de hand om soms toch nog aan de eetstoornis toe te kunnen geven. Tijdens mijn herstelproces werd ik heel open en betrok mijn vriend bij alles. Ik vond het zo leuk dat ik nu eindelijk alles met hem durfde delen. Hij was dan ook de grootste steun in mijn herstelproces en ik ben hem enorm dankbaar. Ook mijn ouders, familie en vrienden waren een hele grote steun. Ik ben iedereen heel dankbaar voor de steun en de motivatie, want ik weet niet of het anders ook gelukt zou zijn om vandaag te kunnen zeggen dat ik de eetstoornis zo goed als helemaal achter me heb gelaten.”
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie