Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven.
Vorige keer kon je het verhaal van Veerle lezen. Vandaag is Buiske aan het woord. Buiske is 27 jaar en woont met een vriendin in Utrecht. Ze is op het moment bezig om de studie ‘Food Technology’ in Wageningen af te ronden en studeert daarnaast deeltijd toegepaste psychologie.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Als een zwart gat zonder zicht op een toekomst. Ik leefde niet meer MIJN leven, maar het leven van mijn eetstoornis. Mijn dagen bestonden uit eetbuien, niet eten, obsessief stappen tellen, braken, isoleren, liegen en vooral boos zijn. Ik noemde mezelf de controlerende terrorist in huis en vooral mijn vader zag alleen nog deze kant van mij. Ik schaam me soms nog steeds voor hoe ik hem heb destijds behandelde. Een sociaal leven had ik niet meer en ook studeren of werken lukte niet. De enige relatie die aandacht kreeg was die met mijn eetstoornis.”
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
“Ik heb lang gezocht naar één specifieke gebeurtenis in mijn leven omdat ik dacht dat dat nodig was om een eetstoornis te ontwikkelen. Als of ik alleen dan een geldige reden had om een eetstoornis te krijgen. Inmiddels ben ik er wel achter dat dit alles behalve waar is. Achter mijn eetstoornis zit vooral ontzettend veel onzekerheid en angst voor de toekomst en alle verantwoordelijkheden die daarbij komen kijken. Mijn hele leven heb ik gestruggled met intense heimwee. Ik heb altijd moeite gehad met transities en kon moeilijk afscheid nemen van iets wat veilig en goed voelde. Ik ben constant bezig met wat anderen van mij denken en ben vaak bang dat ik iemand teleurstel of faal in het leven.
Na het VWO ben ik voor 5 maanden naar Ghana vertrokken, omdat ik nog niet direct durfde te studeren. Deze beslissing verbaasde iedereen omdat ik nog niet eens een week zonder heimwee op vakantie kon gaan. Ik wist zelf ook wel dat het verschrikkelijk lastig zou zijn, maar ik moest en zou bewijzen dat ik het kon. Ik ben mezelf hier zo hard tegengekomen en veel keuzes die ik daarna heb gemaakt, heb ik gemaakt om mezelf te bewijzen. Ik deed niets meer wat ik eigenlijk leuk vond, maar alleen om te presteren. Ik moest een ‘lastige’ studie doen, uitdagend werk en mocht ook wel wat slanker zijn. Mijn eetstoornis zorgde voor extra controle en daar ging ik wel lekker op.”
Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?
“De eerste keer dat ik koos voor herstel was toen mijn anorexia over ging in boulimia. De eetbuien, het aankomen en het verliezen van controle dat wilde ik oplossen. Nadat mijn eetbuien waren afgenomen ging het eigenlijk wel prima. Ik kon weer lekker afvallen en had de controle weer terug. Helaas lag hier natuurlijk niet de oplossing en ging het snel bergafwaarts. Ik leefde in totale isolatie. Na verschillende mislukte behandelingen en wachtlijsten kwam ik depressief thuis te zitten. Ik had dagelijks suïcidale gedachten en was mijn eigen afscheidsdienst aan het plannen. (Worstel jij met suïcidale gedachten? Weet dat je altijd terecht kunt op 113.nl) Toch heeft iets me tegengehouden en had ik het gevoel dat ik niet alles had geprobeerd om beter te worden. Daarbij denk ik dat antidepressiva ook meer ruimte en rust in mijn hoofd heeft gecreëerd. Ik wilde heel graag beter worden, maar kon niet de juiste hulp vinden. Alleen lukte het me gewoon echt niet.”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“Naast het loslaten van controle, moest ik stoppen met zwart-wit denken. Er is veel meer dan alles of niets, maar een middenweg vind ik lastig te accepteren. Ik heb een sterk rechtvaardigheidsgevoel en daarbij een duidelijke mening als ik ergens echt voor sta. Ik kan oneindig veel energie steken in mensen willen overtuigen van het ‘juiste’. Inzien dat niet alles in de wereld eerlijk kan zijn of iedereen hetzelfde denkt, vind ik lastig.
Ik heb nog steeds moeite met het uiten en voelen van emoties, maar kan er gelukkig wel beter over praten. Ik gebruik mijn eetstoornis niet meer om niet te hoeven voelen, maar ik durf om hulp te vragen. Ik vond het ontzettend lastig om m’n masker af te doen en mezelf te durven zijn. Door mijn eetstoornis wist ik eigenlijk niet meer wie ik was en wat ik wil in het leven. Inzien dat ik niet mijn eetstoornis ben heeft veel tijd gekost.
Tijdens mijn eetstoornis heb ik een behoorlijk ongezonde relatie met mijn moeder ontwikkeld. Mijn moeder is zelf ook in herstel van haar eetstoornis, maar pakt haar herstel anders aan dan ik. Zij heeft eigenlijk leren leven mét een klein deel van haar eetstoornis en functioneert daarmee. Ik heb ingezien dat ik mijn eetstoornis helemaal los moet laten om te kunnen herstellen en gelukkig te zijn. Als ik één deurtje open houd dan is het zo makkelijk om weer terug te vallen.
Ik wilde zo graag geholpen worden door mijn moeder, terwijl ik juist moest accepteren dat mijn moeder qua eetstoornisherstel niet de beste raadgever voor mij is. Ik kan bij mijn moeder echt voor alles terecht en vertrouw haar blind, maar qua eetstoornisperikelen moet ik juist niet op haar letten. Mijn eigen ding doen en om hulp vragen bij anderen. Ik heb lang gedacht dat ik hierdoor geen relatie meer kon hebben met mijn moeder omdat haar eetstoornis mij altijd zou blijven triggeren. Ik was bang om haar kwijt te raken. Natuurlijk is het soms lastig en kunnen onze eetstoornissen lekker bitchen op elkaar, maar er is zoveel meer dan een eetstoornis om samen te delen!”
Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?
“Ik ben uiteindelijk terecht gekomen bij Montrose Manor (MM) in Zuid-Afrika. Dit is mijn redding geweest. Het ver weg zijn en het weinig contact hebben met thuis had ik nodig. In MM kreeg mijn eetstoornis vanaf het eerste moment geen ruimte meer. In eerdere behandelingen kreeg mijn eetstoornis dit wel door het meer hebben van een eigen keuze en dat zorgde voor onrust. In MM werd mijn eetstoornis strenger dan ooit aangepakt en dit had ik precies nodig. Onderdeel zijn van een community en het leren praten over alles waar je je zo voor schaamt heeft verlossend gewerkt. Tijdens mijn hele behandeling werd er amper over eten gepraat en realiseerde ik me dat het daar ook echt niet om gaat. De behandeling was heel breed en gericht op meer dan alleen de eetstoornis.
Wat ik ook prettig vond was dat je blind werd gewogen en de focus niet lag op snel aankomen. Er waren ook geen aankomlijsten. Ik heb geleerd normaal te eten in een sociale context en heb langzaam gezond gewicht bereikt.
In Zuid-Afrika ben ik ook voor het eerst in aanraking gekomen met het 12 stappen programma. Een eetstoornis wordt daar behandeld als een verslaving en daarin kan ik me goed vinden. Ik ga naar (online) EDA en ABA-meetings en heb een sponsor binnen de gemeenschap. Ik voel me daar verbonden en gesteund. Ik kan open praten over alles en voel me begrepen. Ik vind het fijner om te zeggen dat ik in herstel ben van mijn eetstoornis dan dat ik ben hersteld. Ik zie herstel namelijk als een ongoing dynamisch proces. De focus op wat je wil ‘herstellen’ verandert alleen steeds.”
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
“Aan de ene kant als de meest ellendige en zware jaren van mijn leven, maar aan de andere kant geloof ik ook in dat alles gebeurt met een reden en dat mijn eetstoornis dus kennelijk ook ergens goed voor was. Dankbaar zal ik nooit voor zijn, maar ik probeer nu vooral te kijken naar al het positieve wat ik ervan heb geleerd.”
Wat heeft het herstel jou gebracht?
“Vooral mijn sociale leven en een goede relatie met mijn vader! Tijdens mijn actieve jaren ben ik geen vrienden kwijtgeraakt en daar ben ik ze erg dankbaar voor. Vriendschappen zijn zelfs hechter geworden. Ik durf mezelf open te stellen en eerlijk te zijn. Daarbij is mijn hoofd gewoon rustiger en kan ik weer lekker spontaan dingen ondernemen en genieten.
Ik zou graag in de toekomst met mijn eigen ervaring anderen willen helpen te herstellen en voel me gemotiveerd om me daarin te verdiepen.”
Wat is jouw belangrijkste levensles / wat zou je anderen mee willen geven?
“PRAAT! Ik praat over alles en schaam me niet. Ik merk dat anderen daardoor ook eerlijker en open zijn. Elke eetstoornis is erg en iedereen heeft recht om geholpen te worden, dus jij ook. Neem alle tijd voor je herstel en voel je niet schuldig als je even niet werkt of studeert. Herstellen van een eetstoornis is ook een fulltime job en soms moet je je koppie ook even wat rust gunnen. Bouw je leven stap voor stap op na intensieve therapie en vul het met activiteiten en mensen die je gelukkig maken!”
♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie