Vanuit Proud2Bme vinden we het belangrijk om de mensen die hersteld zijn van een eetstoornis wat vaker onder de aandacht te brengen. Niet alleen omdat we het mateloos moedig vinden dat ze hun angsten zijn aangegaan en hebben overwonnen, maar ook in de hoop jou hiermee te inspireren en nét dat beetje meer hoop te geven. Vorige keer kon je het verhaal van Hanne lezen, vandaag vervolgen we deze serie met de Pernilla.
Ben jij hersteld van je eetstoornis en wil jij jouw verhaal delen in onze ‘Mateloos Moedig’ interviewserie? Stuur ons dan een mailtje via redactie@proud2bme.nl.
Pernilla is 18 jaar jong en is werkzaam in de thuiszorg. Ze sport graag – zeker nu ze geen last meer heeft van bewegingsdrang – en kan hier echt weer van genieten. Ze is graag buiten, spreekt regelmatig af met vriendinnen en is een echte dieren-fanaat. Zelf heeft ze katten, konijnen, kippen en verzorgt paarden. Daarnaast speelt ze ook nog af en toe piano. Ze is vooral aan het ontdekken wie is ze is en wat ze wil. Hierdoor probeert ze veel nieuwe dingen, beoefent ze verschillende soorten sporten en volgt ze leerzame cursussen.
Hoe zag jouw leven met een eetstoornis eruit?
“Mijn leven was compleet anders. Ik had veel last van bewegingsdrang en genoot hierdoor niet van het sporten. Mijn hoofd was de hele dag bomvol en ik zat totaal niet lekker in mijn vel. Ik had last van veel negatieve en sombere gedachtes over mezelf. Ik had ook nooit een eigen mening. Of nouja, ik had wel een eigen mening, maar die durfde ik niet te uiten. In plaats van het uiten van mijn eigen mening, volgde ik altijd anderen. Ik was erg onzeker en voornamelijk over mezelf en het leggen van sociale contacten. Voor mijn gevoel kon ik niks, een ander was altijd beter. De eetstoornis liet mij geloven dat ik wel iets kon. Tegelijkertijd zat ik hierdoor steeds minder lekker in mijn vel en had ik steeds minder energie. Ook mijn vriendenkring is in die tijd een stuk kleiner geworden. Ik sloot me erg af van anderen. Hierdoor werd het idee dat ik niks kon weer versterkt, wat daardoor de eetstoornis weer versterkte. Zo ontstond er een hele nare negatieve spiraal.”
Wat zat er achter jouw eetstoornis?
“Vroeger werd ik gepest. Anderen noemden mij dik en vies. Dit heeft mij erg beschadigd en hierdoor durf ik (nog) niet goed anderen aan te raken, als in een knuffel geven bijvoorbeeld. Ook was ik vroeger een verlegen meisje. Ik was altijd afwachtend, ik durfde niet snel op iemand af te stappen.”
Wanneer of waarom besloot je: nú is het tijd voor herstel?
“Ik was er klaar mee. Klaar met die rot eetstoornis. Ik zag hoe vriendinnen naar feestjes gingen, vriendjes kregen en samen uit eten gingen. Dat wilde ik ook, dat verdiende ik ook. Dus ging ik goed eten. Makkelijker gezegd dan gedaan uiteraard, maar ieder moment dat het mij lukte om bijvoorbeeld met vriendinnen te eten, was een moment van trots. Trots op mezelf, 1–0 voor mij! Ook leerde ik mijn lichaam steeds meer te accepteren en zelfs te waarderen. Je hebt maar één lichaam en dit lichaam haten levert niets op. Met deze waarheden in mijn achterhoofd ging het eten steeds beter en lukte steeds meer dingen. Ik mocht weer sporten, ik mocht weer naar feestjes, ik mocht weer leven.”
Wat was jouw grootste uitdaging tijdens herstel?
“Het feit dat ik uit de ‘veilige’ eetstoornis-bubbel moest komen, was het lastigst. Uit die bubbel komen, kostte zoveel angst en spanning dat ik soms hele dagen niks anders kon dan op de bank liggen en Netflixen. Het voordeel hiervan is dat ik leerde rusten. Zowel fysiek als mentaal. Door het rusten voelde ik steeds vaker ontspanning en hierdoor lukten de eetmomenten ook steeds beter.”
Wat is de beste hulpverlening voor jou geweest?
“De exposure groep, by far. Met de exposure groep ga je verschillende fear foods eten zoals taart, bittergarnituur en ijs van de ijssalon. Elke week werd er een nieuwe uitdaging aangegaan. Je mocht vóór de exposure met een touwtje een lichaamsdeel opmeten waarvan jij dacht dat het groter zou worden. Ná de exposure mocht je met hetzelfde touwtje checken of het lichaamsdeel daadwerkelijk was gegroeid. Geen enkele keer was er iets gegroeid, mooie eye-opener vond ik dat. Vervolgens moest je hetgeen dat je tijdens de exposure hebt gegeten in week 2 keer herhalen. Zo kon je zien dat ‘eng’ eten echt niets met je lichaam doet. Het fijne aan deze groep was dat je met lotgenoten zit, je begrijpt elkaar. En met behulp van de hulpverleners konden we elkaar goed steunen tijdens deze uitdagingen. De groep was enorm gezellig en ik heb er zelfs een heel lieve vriendin aan overgehouden.”
Hoe kijk je nu terug op jouw eetstoornis?
“Het was een zware rottijd. Het is heel zwaar om tegen de gedachtes die de eetstoornis je geeft in te gaan. Ik heb enorm veel geleerd in deze periode. Bijvoorbeeld dat voeding is brandstof voor het lichaam en dat samen eten ook gewoon gezellig is.”
Wat heeft het herstel jou gebracht?
“Herstel heeft mij mijn leven teruggegeven. Ik heb jarenlang overleefd, maar niet geleefd. Het heeft mij ook een veel positiever lichaamsbeeld gegeven en ik heb meer energie. Ook houd ik nu zoveel meer tijd over om leuke dingen te doen in plaats van calorieën te tellen. Ik kan weer alleen op stap en genieten van het sporten zonder bewegingsdrang. Nu ik alles weer normaal kan doen zonder gedachtes over wat ik wel en niet heb gegeten en of ik die ene broek (nog) pas, kan ik echt weer genieten van een lekker diner in een restaurant en spontaan een ijsje van de ijssalon.”
Wat zou je anderen mee willen geven?
“Een eetstoornis belooft je veel mooie dingen, maar niets ervan komt uit. Die mooie dingen komen pas uit als die eetstoornis er niet (meer) is. Doe wat goed voor JOU is, jij verdient een fijn en leuk leven. Pak je rust als je lichaam daar om vraagt en vergeet niet: food = fuel.”
♥
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie