In de vier jaar dat ik een angststoornis had, nam ik alleen mijn gezin en partner in vertrouwen en heb ik hetgeen wat mijn leven iedere dag weer beheerste, goed verborgen weten te houden voor de rest van mijn omgeving. Achteraf gezien was dit niet de beste keuze en had ik me waarschijnlijk veel meer begrepen gevoeld als ik het met meer mensen had gedeeld. Ik denk dat het me had kunnen helpen en dat ik me minder alleen zou hebben gevoeld. Op dat moment voelde dit alleen het beste. Het leek soms alsof ik geen keus had om het te delen en ik was bang voor de reactie van anderen. Ik wilde geen medelijden en ik wilde niet dat anderen mij zouden vertellen wat ik zou moeten doen. Daarnaast wilde ik me groot houden, ik wilde niet dat anderen mijn worsteling en kwetsbaarheid zagen en ik wilde dat ze me zouden zien voor wie ik was.
Als ik er nu op terug kijk, besef ik dat ik niet bereikte wat ik wilde door het te verbergen voor mijn omgeving. Ze zagen namelijk niet wie ik was destijds, maar ze zagen mij zoals ik mezelf wilde laten zien. Ze zagen niet dat ik iedere dag weer vocht tegen die angst, dat ik meerdere paniekaanvallen op een dag had, mijn hoofd overuren maakte en soms niet eens de deur uit durfde en alleen maar huilend in bed kon liggen. Ze zagen gewoon een meisje die haar best deed op school, soms leuke dingen deed maar vooral ook afwezig was, ineens afspraken afzegde en iemand die niet meer zo spontaan was als vroeger.
De problemen die ik had waren er nou eenmaal, en daardoor begon ik me soms anders te gedragen. Ik wilde het verbloemen en dat lukte me ook, alleen betekende dit wel dat zij soms mijn gedrag niet konden verklaren. Voorheen was ik altijd in voor het doen van leuke dingen, spontane afspraken en avondjes stappen. Nu was het altijd een gedoe om een afspraak met mij te maken en soms resulteerde het in dat het niet doorging. Ik kon dit niet uitleggen. Dat was soms heel frustrerend, maar ik deed het zelf. Ik koos er zelf voor.
1. Ik ging ‘compenseren’
Omdat ik niet wilde dat anderen zouden weten van mijn problemen, ging ik compenseren. Ik wilde bijvoorbeeld niet dat het zou opvallen dat ik soms niet deelnam aan bepaalde dingen en ik wilde voorkomen dat ik nooit meer bij gezellige afspraken was en dat ik altijd degene was die er niet bij was. Ik wilde niet dat dit vragen op zou roepen en daarom ging ik dit compenseren door bijvoorbeeld zelf dingen te regelen en voor te stellen. Dit gaf meer rust, omdat ik het dan precies zo kon regelen zoals ik het zelf wilde en wat voor mij fijn was waarom ik het wel durfde.
2. Paniekaanvallen in stilte
Je zou misschien denken dat het wel opvalt als je een paniekaanval hebt, maar ik vond een manier voor mezelf om dit in stilte te doorstaan. De eerste keer dat ik een paniekaanval had op school tijdens een les, kon ik me niet voorstellen dat anderen het niet doorhadden, maar dit was wel het geval. Ondanks dat het voor mij op dat moment fijn was dat ik geen moeilijke vragen hoefde te beantwoorden, voelde het tegelijkertijd heel eenzaam om me zo intens slecht te voelen terwijl anderen dachten dat het goed met me ging.
3. Ik zei dat ik me niet lekker voelde
Soms was het wel aan me te zien dat het niet goed ging. Ik heb namelijk ook enorme warmte aanvallen gehad en soms trok mijn gezicht wit weg. Dit zijn dingen die ik niet kon voorkomen en dit was dan ook vaak wel zichtbaar. Vaak zei ik in zulke gevallen dat ik me niet zo lekker voelde maar dat het wel weer over zou gaan.
4. Ik loog over dat ik niet kon afspreken
Het was ontzettend moeilijk voor mij om afspraken af te moeten zeggen omdat ik het simpelweg niet kon. Omdat ik te bang was en het me op sommige momenten niet lukte om tegen deze angst in te gaan en om alleen al een stap over de drempel van mijn huis te zetten. Het afzeggen van afspraken is gepaard gegaan met heel veel tranen en boosheid naar mijzelf toe. Hoe moeilijk was het om gewoon je afspraken na te komen en het gezellig te hebben met vriendinnen? Het was voor mij heel zwaar en tegelijkertijd stelde ik andere teleur, wat mijn gevoel alleen maar versterkte. Elke keer weer loog ik over de reden waarom ik mijn afspraak moest afzeggen. Soms vermeed ik afspraken ook omdat ik niet wilde dat het uiteindelijk niet door zou gaan. Ik deed alsof ik het te druk had met andere dingen. Ik maakte het heel moeilijk voor anderen, maar ook voor mezelf. Ik besefte toen niet hoe fijn het zou zijn als ik gewoon eerlijk kon zijn over hoe ik me voelde en wat er speelde.
5. Ik zorgde ervoor dat ik er goed uit zag
Ik ben een tijdje heel bang geweest dat het aan me te zien was dat het slecht met me ging. Dit probeerde ik te verbergen door er goed verzorgd uit te zien, mooie kleding te dragen en mijn bleke huid te verbergen met make-up.
6. Ik vertelde enthousiast over feestjes
In gesprekken met vriendinnen vertelde ik enthousiast over feestjes en andere dingen die ik had beleefd. Hierin liet ik achterwege dat ik me heel slecht heb gevoeld, dat het eigenlijk helemaal niet leuk was, ik de ene paniekaanval na de andere had en eerder naar huis ben gegaan. Ik wilde laten zien dat ik deelnam aan het ‘normale’ leven, terwijl dat niet echt het geval was.
7. Ik at wanneer ik kon, en zei anders dat ik geen honger had
Soms was ik zo verlamd van angst en zo bang, dat ik geen hap door mijn keel kreeg. Dit gebeurde helaas ook in het bijzijn van andere mensen. Ik zei dan bijvoorbeeld dat ik geen honger had en at dan juist op andere momenten weer meer. Het was geen onwil, het had niks te maken met niet willen eten, maar ik kon het op sommige momenten gewoon niet omdat de angst er voor zorgde dat ik volledig blokkeerde.
8. Ik verzon smoesjes
Ik ben destijds enorm creatief geworden als het ging om smoesjes. Soms lukte het mij wel om deel te nemen aan bepaalde dingen, om naar verjaardagen te gaan of een avondje uit, maar wel onder mijn eigen voorwaarde. Ik verloor mijn spontaniteit en wilde om een bepaalde tijd naar huis. Spontane voorstellen om nog ergens te gaan eten, toch nog even wat anders te doen of wat dan ook, zorgde er voor dat de angst bij mij toenam en dat ik dichtklapte. Ik verzon regelmatig smoesjes om bijvoorbeeld niet te laat naar huis te gaan en niet afhankelijk te zijn van anderen.
9. Ik probeerde dingen af te spreken onder voorbehoud
Afspraken afzeggen was voor mij heel moeilijk en ik vond het heel vervelend om anderen teleur te stellen. Ik probeerde hun verwachtingen bij te stellen om afspraken te maken onder voorbehoud. Dit was soms alleen wel heel lastig omdat anderen ook op gegeven moment wel willen weten waar ze aan toe zijn.
10. Ik deelde veel over andere dingen uit mijn leven
Omdat ik argwaan wilde voorkomen, deelde ik wel veel over andere dingen in mijn leven. Bijvoorbeeld ruzies die ik had gehad thuis of met mijn vriend, andere dingen die ik lastig vond, etc. Ik wilde niet de enige zijn die niks deelde omdat ik niet wilde dat ze argwaan zouden krijgen. Daarnaast merkte ik ook dat het delen van persoonlijke dingen je vriendschap versterkt en ik was zo bang dat ik niemand meer over zou houden..
Dit zijn dingen die ik deed uit bescherming voor mijzelf maar bij nader inzien had ik het beter anders kunnen aanpakken. Ik had dit allemaal kunnen voorkomen, door gewoon eerlijk te zijn en mensen in vertrouwen te nemen. Ik zou willen dat ik de tijd kon terugdraaien en dat ik het anders kon aanpakken. Dat ik meer had gedeeld, me meer begrepen had gevoeld en ook hechtere vriendschappen had ontwikkeld. Ik had me zo graag minder alleen gevoeld en ik had hier zo graag eerder uit willen komen en ik denk dat dit met meer steun uit mijn omgeving ook eerder gelukt was. Ik hoop oprecht dat je niet dezelfde fout maakt als ik heb gedaan door iedereen buiten te sluiten. Praat erover, deel. Iedereen heeft wel iets, je hoeft je niet te schamen, je bent niet raar. Je hoeft het niet alleen te doen.
Lees ook: Vijf vragen over angst, Niet zeggen bij angst en paniek, 7 vragen als je angstig bent, paniek en een eetstoornis, mijn leven met een onzichtbare angststoornis.
Fotografie: Loredana Lavino
♥
Geef een reactie