Heb jij wel eens stilgestaan bij het feit dat je instaat bent om fijne dingen voor jezelf te doen, het leven zo aangenaam mogelijkheid voor jezelf te maken en jezelf dat te gunnen? Dat jij instaat bent een stabiel zelfbeeld te hebben waardoor je voor jouw grenzen op durft en kan komen en je deze eigen grenzen en jouw innerlijke wensen belangrijk vindt? Dat je durft te kiezen voor hetgeen dat bij jouw past, zelfs al dat je voelt wat er bij jouw als persoon past en dat je niet constant op een extreme manier beïnvloed wordt door de wensen en verlangens van de mensen om je heen? Heb je wel eens stil gestaan bij het feit dat je emoties kunt ervaren, ze er kunt laten zijn en hier op een constructieve manier, waaruit voor jezelf waardering blijkt, mee om kunt gaan?

Dat je emotioneel kunt zijn, soms misschien heel emotioneel, maar dat deze gevoelens uiteindelijk te dragen voelen? Dit omdat je het kan delen met anderen of vanuit goede zelfzorg met een bak ijs in bed beland? Heb je wel eens stilgestaan bij het feit dat jij verbinding aan kunt gaan, met mensen om je heen, dat je de mensen om je heen verzameld waarmee je dingen deelt, waarbij jij je veilig en geborgen voelt? Dat je kunt liefhebben en kunt toestaan dat er van je gehouden wordt? Misschien niet. Ofwel omdat het voor jou als een vanzelfsprekendheid voelt, ofwel omdat je het bestaan hiervan niet af wist.

Voor een groot gedeelte van de mensen voelt bovenstaande gelukkig als een soort vanzelfsprekendheid. Zij hebben zich bij de start van hun leven veilig kunnen hechten aan hun verzorger(s) en hebben vanuit hieruit een stabiel en veilig beeld gevormd over hun omgeving, de wereld, het leven en over zichzelf. Maar voor mensen die heftige emotionele problemen hebben is dit alles behalve een vanzelfsprekendheid, eerder onbekend terrein. Zij hebben een valse start gehad in hun emotionele ontwikkeling en lopen wanneer ze opgroeien en de complexiteit van hun wereld hierdoor toeneemt ontzettend vast.

Ik ben zo iemand. Na 24 jaar mijn weg door het leven eigenhandig te hebben geprobeerd te vinden leerde ik dat ik op ‘emotioneel gebied’ een valse start heb gemaakt in het leven, althans zo voelt dat voor mij. Ik ben niet ‘verpest of kapot’, ik heb alleen emotioneel nooit kunnen opgroeien. Er schuilt gevoelsmatig een vierjarig meisje in mij, dat het leven van een 25 jarige moet proberen te overzien. Dat voelt beangstigend, dat kan niet anders. Het is zwaar om als vierjarige aan alle verantwoordelijkheden die je als volwassenen hebt te moeten voldoen. Helemaal wanneer is je in acht neemt dat die stabiele basis in jouw mist, je de wereld, het leven, contacten met de mensen om je heen en bovenal jezelf als minder veilig ervaart dan de meeste om je heen.

Is er hoop? Ik heb hoop. Het vierjarige meisje kan opgroeien! Dat heeft veel tijd nodig, veel liefde, warmte en zachtheid naar jezelf. Het betekent overstappen van zelfhaat en hardheid naar goede zelfzorg en mild zijn voor jezelf. Het betekent heel veel over de bij jouw ontstane patronen leren en over hoe jij tegen de wereld, het leven en jezelf aankijkt. Hier begrip voor gaan voelen en gaan leren hoe (en ook dat!) het mogelijk is om deze dingen op een andere manier te gaan ervaren. Een manier die je nooit voor mogelijkheid had gehouden. Een manier die voor jouw zó onbekend was, terwijl voor veel anderen zó vanzelfsprekend.

Een deel van de mensen die lijden aan een eetstoornis hebben zo’n valse start gehad en hebben de eetstoornis nodig om te kunnen ‘overleven’ in een wereld die hen veel verdriet en angst bezorgt. Ik wens iedereen ‘met een valse start’ veel kracht toe. Het is een pijnlijke en moeilijke strijd om dit een plek te kunnen geven, maar… niet alleen herstellen van je eetstoornis is mogelijk, ook een ‘nieuwe’ start maken in je emotionele ontwikkeling is mogelijk. Dit betekent dat er een hele nieuwe manier van leven en ervaren mogelijk is! Ook voor jou! Dat voel ik. Eentje waarvan wij het bestaan nog niet af wisten, maar die ik jou (en mezelf) zo gun!

Voor het meisje dat ik zag staan, nee je zweefde, in de gang van de eetstoorniskliniek die ik net wilde uitlopen. Ik zag, nee, ik voelde je nood, je verlangen om begrepen te worden of in ieder geval je verlangen naar begrip voor jouw lijden. Ik zag je. Ik begreep je. Ik lachte steunend naar jou en je omstanders. Ik hoop dat je het zag en dat je het begreep. De wereld kan wanneer je op wat voor manier dan ook een valse start maakt ontzettend overweldigend en eenzaam aanvoelen. Houd vol, een nieuwe start ligt ook voor jou in het verschiet!

Met bovenstaande tekst heb ik geprobeerd mijn kijk op ‘persoonlijkheidsproblematiek’ ofwel heftige emotionele problemen te verwoorden… een perspectief dat hopelijk meer begrip oplevert voor de mensen die en bij de mensen die, na het maken van een dergelijke valse start, ervoor vechten om een nieuwe start te kunnen maken....