Op het moment dat ik mijn behandeling begon in de kliniek, moest ik ook ineens mijn hardloopgedrag aan gaan passen. Iets waar ik destijds helemaal niet op zat te wachten, maar ik wist dat het nodig was om mijn eetstoornis aan te pakken. Ik merkte dat ik het eigenlijk best lastig vond om ‘cold turkey’ te stoppen. Vandaag deel ik dan ook wat tips die mij hebben geholpen om het hardlopen af te bouwen.
Herken jij de drang om te bewegen? Dan raad ik je aan om hier professionele hulp bij te zoeken. Ben je nog in behandeling? Overleg jouw sportgedrag dan altijd met jouw hulpverlener.
Eet iets extra’s
Dit klinkt wellicht heel simpel en voor mensen zonder eetstoornis is dit het denk ik ook, maar ik vond dit maar lastig tijdens mijn eetstoornis. Ik gebruikte het hardlopen juist om te verbranden, waarom zou ik dan extra gaan eten? Hoe logisch dit toen voor mij klonk; dit is natuurlijk geen gezonde gedachte. Vanuit de kliniek kreeg ik de tip om echt iets extra’s te gaan eten als ik wilde sporten. Voor mij werd dit al snel een soort test om uit te zoeken wat de intentie van mijn sportgedrag op dat moment was. Vond ik het erg om iets extra’s te eten, maar wilde ik wél sporten? Dan was de kans groot dat mijn sport-intentie op dat moment vanuit mijn eetstoornis kwam. Of wilde ik gewoon lekker naar buiten, wat stoom afblazen en vond ik het niet erg om wat extra’s te eten? Natuurlijk is dit geen garantie om uit te zoeken wanneer iets eetgestoord is en wanneer niet, maar het gaf mij op dat moment wel iets meer inzicht.
Lopen in plaats van rennen
Een van de eerste adviezen die ik kreeg vanuit mijn behandeling was om eens te gaan lopen. Ik mocht mijn normale rondje doen, maar ik mocht niet rennen. Dit was in het begin zeker heel gek. Aan de ene kant was ik ontzettend opgelucht, omdat ik niet hoefde te rennen. Ik vond rennen heerlijk, maar door mijn dwangmatige kijk hierop was het al een tijd niet meer echt leuk. Maar stoppen mocht ik niet. Dit was voor mij toch wel een vrijbrief dat ik niet hoefde te rennen. Ik mocht even rustig aan doen. Het moest zelfs, van anderen. En dat was het enige dat op dat moment sterker was dan mijn eetstoornis.
Aan de andere kant was de eetstoornis natuurlijk panisch. Tijdens het lopen voelde ik me steeds angstiger worden. Dit was ook de reden geweest dat ik mijn hardloopgedrag zo had uitgebreid; het was een manier om om te gaan met alle gevoelens die ik ervoer door mijn eetstoornis. Het was – net als mijn eetstoornis – een copingsmechanisme geworden.
Draai het om
Wat ik ook veel heb gedaan, is de route de andere kant oplopen. Ik begon dan aan wat normaal gezien het eind was en stopte bij wat normaal gezien mijn begin geweest zou zijn. Dit vond ik ook best lastig. Ineens moest ik tijdens het hardlopen weer letten op mijn omgeving. Ik kon niet gedachteloos doorrennen, ik wist immers minder goed hoe de weg vanaf deze kant in elkaar zat. Waar ik op moest letten. Hierdoor lukte het mij om (letterlijk) meer te aarden tijdens het lopen zelf.
Het hardlopen was voor mij haast een ritueel geworden waar eigenlijk niet mee geknoeid mocht worden. Ik kwam meer achter de betekenis van het hardlopen. Hierdoor lukte het mij later om dit meer – middels therapie – uit te dagen.
Ga samen
Hoe fijn mijn eetstoornis het ook vond om alleen te rennen, gezond was het niet. Hierdoor was het voor mij makkelijker om mijn eetstoornis daadwerkelijk die ruimte te geven. Als ik alleen was, kon ik doen en laten wat ik wilde; wat mijn eetstoornis wilde. Toen ik me dit realiseerde, was de stap om meteen te stoppen met sporten te groot. Ik bedacht dat het me misschien wel goed zou doen om met iemand anders te rennen. Dan had ik iemand aan wiens tempo ik me moest houden, ondertussen kon ik praten en had ik zo dus afleiding.
Zit en kijk
Dit is een punt dat ik zelf heb bedacht en wat me eigenlijk best wel geholpen heeft. Ik vond het heerlijk om door het bos te rennen, maar tijdens mijn eetstoornis maakte dit me niet meer uit. Het ging om het rennen, het bewegen, niet de beleving ervan. De locatie deed me dan ook steeds minder. Het leek me een goed idee om toch weer eens naar het bos te gaan. Te voelen hoe het is om te rennen zoals ik het voor mezelf had bedoeld. Vaak naam ik wat eten mee en ging ik tussendoor ergens zitten. Gewoon even kijken. Naar de bomen, de vogels. Gewoon even niks. Dit introduceerde ik weer. Ik moest van mezelf elke keer weer even zitten. Het leven zien, voelen, observeren. Dit zorgde ervoor dat ik langzaamaan weer contact kreeg met de Lonneke van vóór de eetstoornis. Het meisje dat hier ook regelmatig zat. Gewoon genieten. Dat wilde ik nu ook weer. Naast het feit dat ik op deze manier het hardlopen weer anders begon te ervaren, werd dit gevoel voor mij ook een motivatie om sterker te worden dan mijn eetstoornis.
Andere tijden
Ik had vaak vaste dagen dat ik ging hardlopen. Ik vond het fijn om hier vaste momenten voor te hebben. Op een gegeven moment bedacht ik me dat dit voor mij misschien helemaal niet zo helpend was, juist omdat mijn eetstoornis dwangmatig kon zijn. Ik besloot om op andere tijden te gaan sporten. Meestal deed ik dit ‘s avonds laat, als iedereen al sliep. Maar nu ging ik eens een keer overdag. Dit was voor mij echt een totaal andere ervaring, waardoor ik tijdens het hardlopen ook een stuk bewuster was. In het begin gaf dit me best wat paniek, maar ik merkte dat er niks gebeurde. Dat ik zelf die paniek was. Een lastig, maar wel nodig besef.
Uiteindelijk hebben al deze punten voor mij gezorgd dat ik mijn bewegingsdrang kon confronteren en kon afbouwen. Dat ging helaas niet van de een op de andere dag, maar het was voor mij wel heel belangrijk om hier wel bewust en actief mee bezig te blijven.
Nogmaals, mocht je hier wat delen uit herkennen, zoek hier alsjeblieft hulp bij. Ik had destijds professionele hulp en dit heeft mij geholpen om op een veilige manier dit gedrag uit te dagen en te onderzoeken. Je hoeft het niet alleen te doen.
Herken jij deze beweegdrang? Hoe ging/ga jij hiermee om?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en diëtisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Geef een reactie