Afkicken van antidepressiva
Schokjes. Schokjes die als kleine stroomstootjes afgaan in mijn hersenen. Elektrisch lijken ze. Te kort om ze te benoemen, vaak genoeg om er de hele dag mee bezig te zijn. Zodra ik het voel is het ook weer voorbij en ik krijg het steeds zo moeilijk uitgelegd. Er gebeurt verder niets in mijn gezicht en ik val niet om. Niemand ziet het, maar in mijn hoofd ga ik steeds even uit. De hele dag door. Omdat het mijn functioneren niet beïnvloed kan ik gewoon doorgaan, maar ondertussen maakt het mij krankzinnig. Het is twee jaar sinds ik mijn laatste Citalopram innam en ik ben ongelofelijk bang dat dit nooit meer weg gaat.
“Is het een idee om te beginnen met antidepressiva?” Mijn antwoord was slechts een glazige blik richting mijn therapeut. Wist ik veel of dat een goed idee was. Het ging niet goed en ik voelde mij ongelukkig, dus wat had ik te verliezen. Doe maar, dacht ik. Veel meisjes uit mijn behandelgroep slikte het ook en hadden daar heel veel baat bij. Als hij dacht dat het een goed idee was, was het misschien wel het proberen waard.
Citalopram werd het. Ik had er toen nog nooit van gehoord. Ik kreeg een vrij lage dosis die we samen stapsgewijs zouden gaan opbouwen en uiteindelijk ook weer afbouwen, was het plan. Ik merkte dat ik het eng vond. Hoewel ik wel vertrouwen had in de begeleiding die ik kreeg, vond ik het toch eng om iets te slikken wat iets met mij zou doen. Ik wilde graag veranderen en ik wilde van de gedachtes en gevoelens af die mij doodsbang en somber maakte. Tegelijkertijd vond ik het ook een eng idee dat een pilletje daarvoor zou zorgen.
In het begin merkte ik niet zo veel. Er was mij verteld dat mijn klachten eerst even konden verergeren voordat ik vooruitgang zou merken. Ik voelde mij vooral erg onrustig en mijn gedachtes en gevoelens gingen alle kanten op. Op één dag was ik doodongelukkig en dolblij geweest en hoewel deze wisselingen mij niet vreemd waren, voelde het nu wat scherper of abrupter aan. Hier kon ik wel doorheen dacht ik. Daarna werd het, zoals beloofd, rustiger. Ik voelde mij nog net zo rot, maar de intensiteit leek wel iets afgenomen. Het was een kleine teleurstelling dat het niet de verlichting gaf waar ik op hoopte, maar heel veel meer dan dit kon ik misschien ook niet verwachten.
Enkele maanden later was mijn behandeling bijna afgelopen en werd dit bij de verschillende therapeuten en binnen de groep afgerond. In dezelfde periode ging de therapeut die mij begeleide met mijn antidepressiva ergens anders werken en mijn voicemail stond vol met berichten van hem. Ik moest echt contact opnemen om afspraken te maken over het afbouwen van mijn medicatie. Voor mij brak in die periode een tijd aan waarin ik vooral onbereikbaar was en even niets meer met therapie te maken wilde hebben, ik was het zat en ik wilde het afronden. Dat afronden lukte, maar het ging wel snel en gehaast. Zo gehaast zelfs, dat ik uiteindelijk geen contact meer had opgenomen met iemand die mij kon helpen met het afbouwen van de Citalopram. Ik hoorde hem in mijn voicemail zeggen dat het niet een goed idee was om zonder begeleiding af te bouwen, maar ik zag er geen kwaad in. Wat kon er nou helemaal gebeuren?
Ik had een nog een paar stripjes over en maakte over de komende maand een schema. Houtje-touwtje-afbouwen noem ik het nu. Eerst zou ik naar één per dag gaan, dan naar één per twee dagen en zo verder. Ik bouwde af, dus dat moest goed zijn. Dat bleek naïef.
Na een paar weken mijn afbouw-beleid te hebben gevolgd begonnen de eerste schokjes. Een paar keer per dag kreeg ik een soort stroom schokje in mijn hersenen die ik heel moeilijk kon verklaren. Ik had zoiets nog nooit gevoeld en heb de eerste twintig keer gedacht dat het niets bijzonders was, gewoon vermoeidheid dacht ik. Al snel bouwden het aantal schokjes zich op en gingen er maanden voorbij dat ik dagen aan één stuk door schokjes had. Alsof ik de hele dag door even uit en weer aangezet werd. Het maakte mij gek en wanhopig. Er ging een jaar voorbij dat ik geen medicatie meer slikte en het was nog niet minder geworden. Ging ik hier nooit meer vanaf komen? Gaat dit voor altijd mijn hoofd zijn?
Ik werd boos. Ja, mijn voicemail was meerdere malen ingesproken met het bericht dat ik dit beter niet alleen kon doen, maar dit was mij niet verteld. Iemand had mij, in de keren dat ik nog wel kwam opdagen bij therapie, in mijn kraag moeten grijpen en mij gedwongen moeten begeleiden met het afbouwen. Ze hadden mij gewoon laten gaan, met een paar stripjes maar zonder besef van de consequenties.
De boosheid verdween ook weer. Misschien had er inderdaad iets meer toezicht moeten zijn en had iemand tegen mijn eigenwijsheid in moeten gaan, maar ik heb zelf die verantwoordelijkheid niet genomen. Ik ben uiteindelijk verantwoordelijk voor mijn lichamelijke en geestelijke gesteldheid en ik dacht er te makkelijk over. Ik wilde ervan af zijn en dat vond ik belangrijker dan die extra afspraak maken. Alles wat nog te maken had met mijn behandeling wilde ik niet langer rekken en vond ik zonde van mijn tijd, terwijl het mij achteraf natuurlijk veel makkelijker had gemaakt.
Het is nu vier jaar na mijn laatste Citalopram en de schokjes zijn bijna helemaal weg. Bijna helemaal. Wanneer ik mij niet lekker voel en heel erg moe ben, wil ik nog wel eens zo’n zelfde schokje voelen. “Hey, daar was het weer.” Zei ik laatst tegen mijn vriend in de supermarkt en even ben ik mij weer bewust van wat het al die tijd met mij gedaan heeft. Er gaan nu maanden achter elkaar voorbij zonder dat ik een schokje voel en daar ben ik ongelofelijk blij om. Stiekem was ik bezig met te accepteren dat het nooit meer over zou gaan en ik hiermee moest leren leven. Toch werd het minder en nu heb ik er nauwelijks nog last van. De schokjes die ik soms nog voel maken mij niet meer bang. Ik weet hoe ik goed voor mijzelf moet zorgen en als ik dat doe, zijn ze er niet. Ze dienen nu als een soort waarschuwing wanneer ik even extra goed op mijzelf moet letten.
Ik schrijf deze blog omdat ik hoop dat ik een beetje herkenning kan bieden. Zelf had ik nooit gehoord of gelezen over schokjes en was ik mij onvoldoende bewust van het feit dat verantwoord afbouwen belangrijk is. Het is heel verleidelijk om dit zelf te gaan doen en het kwaad er niet van in te zien. Ik was ervan overtuigd dat er niet zoveel kon gebeuren, maar uiteindelijk voelde ik mij heel ellendig en wilde ik ook niet meer om hulp vragen hierbij. Dit was het niet waard. Ik dacht er makkelijk vanaf te zijn en door mijn eigen laksheid werd het veel problematischer dan nodig. Dit is het ook voor jou niet waard. Het afbouwen van antidepressiva kan al genoeg spanning met zich brengen en dit hoef je niet alleen te doen.
♥
Bron: Karyme França
Gerelateerde blogposts
Reacties
Zelf ben ik vorig jaar na 8 jaar gebruik gestopt en ik ben daar nog altijd dankbaar voor. Net zoals ik dankbaar was voor de pillen in de eerste plaats. Maar ik vind het fijn om te merken dat ik voldoende andere tools heb, en ik vind het fijn om te merken dat ik minder bijwerkingen ervaar. Ik had echter wel flink wat jaren nodig voordat het voor mij haalbaar was.
Ben je later nog een keer bij een huisarts of psychiater geweest?
Natuurlijk zijn de schokgevoelens die Daphne voelt echt en wellicht zijn ze in eerste instantie ook ontstaan door te snelle afbouw van de citalopram, maar dat zij deze jaren later nog voelt, valt volgens mij eigenlijk niet meer aan het gebruik van citalopram toe te schrijven. De shocksensaties kunnen natuurlijk veel meer oorzaken hebben, wellicht wel goed om dit erbij te vermelden!
Blijf t naar vinden dat het niet willen van medicatie vaak al meteen bestempeld wordt als ongemotiveerd zijn oid.
Misschien goed om te weten dat antidepressiva, eigenlijk alle medicijnen, zorgen voor tekorten aan allerlei vitaminen en mineralen, andere stoffen en sommige, zoals citalopram, voor een verminderde aanmaak van melatonine. De medicijnen ga je gebruiken omdat je toch al ontregeld bent, mede door je eetstoornis, en door de medicatie raak je in feite nog meer ontregeld, wat zich niet zomaar herstelt en wat je zeker nog kan voelen. Zou je naderhand dus moeten herstellen met wat suppletie.
Ik ben van het kastje naar de muur gestuurd en volgens de huisarts was het griep en kon het niet van het stoppen met de Orap komen. Tot ik afgelopen weekend zelf op farmaceutische sites ging kijken en bleek dit alles overeen te komen met afkickverschijnselen van antipsychotica. Maar mijn psychiater verbaast dit en zij kent het wel van antidepressiva maar niet van Orap. Ik heb nog steeds veel klachten en hoop dat het snel weggaat. Overigens slikte ik de antipsychotica niet voor psychoses.
Zijn er hier mensen die dit slikken of geslikt hebben?
Merk wel dat ik inmiddels lichamelijk meer afhankelijk ben dan psychisch door idd die schokjes, misselijk, overgeven als ik ze 1 dag vergeet.
Mag ik vragen van welke dosis je komt? En hoe lang heb je over de afbouw gedaan?
Jezus, wat een negativiteit over medicatie. Neen, het is geen rozengeur en maneschijn. Maar alle medicatie heeft bijwerkingen. Denk aan chemo. Alle medicatie kan schadelijk zijn. Denk maar aan antibiotica en je darmflora. Niemand hoor je klagen over motilium terwijl je er serieuze hartklachten van kan krijgen. Iedereen is blij met pijnstillers maar heb je al eens de bijsluiter gelezen?
Waarom zit men toch zo op zijn paard bij psychofarma? De hele razernij ertegen doet me ineenkrimpen. Het is niet logisch consistent.
Wat veel mensen lijken te vergeten is dat enorm veel mensen er baat bij hebben. Ik was zonder medicatie überhaupt niet in staat therapie te volgen. Zo slecht ging het met mij. Dankzij medicatie kon ik therapie volgen en dankzij therapie ben ik beter geworden. Ook ik had niet meteen de goede medicatie. Het was soms pittig vervelend. Maar de last die ik ervoer door medicatie valt compleet in het niet naast de winst ik daardoor heb kunnen boeken. Ik zal daar altijd dankbaar om zijn.
Nu, na ruim twee jaar afbouwen ben ik bijna van alle medicatie af. Ik doe dat zéér traag, op momenten dat ik voel dat ik er klaar voor ben en onder begeleiding. Daardoor is dat afbouwen zonder al te grote last kunnen gebeuren. Soms voel ik er zelfs helemaal niets van. Liever tergend traag en weinig last dan te snel en krom liggen. Want ja, dat heb ik ook gehad door jammerlijk advies van een oude huisarts.
Ik denk dat veel meer mensen dan je denkt hun leven en welzijn danken aan tijdelijk of permanent gebruik van medicatie (denk aan bipolaire stoornis en lithium). Er is niets mis met kritisch zijn. Maar je kan er ook te ver in gaan en perspectief op de zaak verliezen. Er zijn meer kanten aan een verhaal dan één. Nuancering alsjeblieft.
We besloten voor adoptie te gaan en hebben lang moeten wachten na 3 en een half jaar kregen we een voorstel voor een tweeling. Een jongen en een meisje van 4 1/2. Op papier gezond als een vis . Uforisch waren we. na een proces van een half jaar mochten we ze ophalen. Mijn roze wolk verdween als sneeuw voor de zon. Mijn man had 2 weken vrij, ik 10. Toen hij na 2 weken weer ging werken en zijn leven weer verder ging stopte mijn leven. Het was een hel. Schreeuwen schoppen slaan enz. Ik wist niet hoe ik de dag door moest komen. Al snel hulp ingeschakeld omdat duidelijk was dat dit toch wat heftiger was dan een normale adoptie. We zijn bij een gespecialiseerde psycholoog terecht gekomen die wel oplossingen had voor ons. Dit kwam er op neer wat de kinderen ook deden rustig blijven. Schreeuwde mijn dochter alles bij elkaar moest ik rustig blijven herhalen met een rustige stem je hoeft niet te schreeuwen praat maar rustig. Beet mijn zoon mij in mijn arm tot aan het bot moest ik rustig blijven en rustig zeggen dat hij los moest laten. Dit vergde zo veel voor mij en ik ben zo vaak over mijn grenzen heen gegaan in stilte schreeuwend om hulp waarna ik bij een psychiater terecht kwam. Die stelde vast burn out en of depressie. Hierna kwam snel het voorstel om medicatie te gaan slikken zodat ik wat rust kon krijgen. Ik kwam ook bij citalopram terecht.40 mg per dag. Ik moet zeggen het heeft ervoor gezorgd dat ik me een stuk beter voelde. Vanaf dat ik ben begonnen met de citalopram kwamen de ontstekingen. Ik had wel iedere maand een ontsteking ergens. Oorontsteking keel ontsteking oorholteontsteking enz. Ik had al een tijd het idee dat dit met de medicatie te maken had. Maar mijn psychiater verzekerde mij dat dit niet het geval was. Toen kreeg ik ontstekingen op mijn lichaam. Dit bleef maar doorgaan. Het gevoel dat de medicatie niet goed was voor mij en de bijwerkingen waar ik blijvend last van had maakte dat ik aan het twijfelen ging en wilde stoppen. De psychiater raadde dit af omdat het probleem met de kinderen blijvend is en de spanning constant hoog zal blijven de komende jaren.
Na heel veel onderzoeken in het ziekenhuis is gebleken dat ik een bacterie in de witte bloedlichaampjes heb die chronische ontstekingen veroorzaakt. Dat was voor mij de druppel en was ervan overtuigd om te stoppen. In de tussentijd is mijn schoonvader geopereerd wat niet helemaal goed is gegaan waardoor hij op de ic terecht is gekomen waardoor we constant op en neer aan het rijden zijn naar het ziekenhuis. Hierdoor ben ik 3 dagen de pillen vergeten en dat was voor mij het punt dat ik besloot om niet meer verder te gaan en definitief te stoppen. Alleen dacht ik nu heb ik 3 dagen geen tabletten meer geslikt. Theoretisch zou ik nu eerst weer op moeten gaan bouwen om daarna af te gaan bouwen. Ik heb dus de keuze gemaakt om niks meer te slikken met de wetenschap dat het heftig zou worden. En ik moet zeggen de lichamelijke ongemakken die heb ik in alle hevigheid( en volgens mij alle die er bekend zijn) en nu na een week of 5 a 6 beginnen de gevoelens flink te schommelen. Ik ben veel aan het lezen over het gebruik van antidepressiva en de voor en nadelen ervan en zo veel te meer ik lees zoveel te meer ik ervan overtuigd ben dat ik de goede keuze heb genomen. Ik had alleen mss beter af kunnen bouwen maar ja dat is nu eenmaal zo. Ik ben ervan overtuigd dat veel mensen te lang doorgaan met medicatie omdat het de makkelijkste optie is. Hier komt ook nog bij dat het van alle kanten gepromoot wordt, en er wordt maar weinig verteld over de bijwerkingen hiervan. Toen ik het er met mijn psychiater over had deed ze er een beetje luchtig over zo van oo de bijwerkingen dat duurt maar een week of 2. Maar toen ik bij de huisarts was vertelde die heel wat anders. Hij zei groot gelijk dat je stopt het is toch een kunstmatige drug die dingen vervangt wat je lichaam eigenlijk zelf moet aanmaken. Doordat je dit zo lang hebt gebruikt is jou lichaam lui geworden en zal je hele interne hormoonhuishouding gereset moeten worden. Dit kan maanden duren. Nou ja ik weet in ieder geval waar ik af en aan ben.
Wat je schrijft, herkenbaarheid bieden, begrip tonen.
Dankjewel, ik stopte vijf dagen geleden na een onbegeleide afbouw. De schokjes worden steeds erger en frequenter. Zeer vervelend inderdaad.
Bedankt voor je mooi geschreven ervaring!
Groetjes
Was door die troep gewoon een kluizenaar geworden.
Ik slikte 150 mg.
Ging een maand naar 75 mg.
Toen weer een maand naar 37,5 mg.
Nu voor 2 weken 20 mg, hier gaat t dus fout.
Ik moet deze 2x2 per dag slikken aangezien elk pilletje 5 mg is en werken kort.
Bij de 75 mg had ik ook al de schokjes.
Maar nu ik bij de 20 mg zit lijkt t alleen maar erger dus dacht ligt gewoon aan medicatie dus nu 2 dagen helemaal gestopt.
Ik word echt helemaal gek van die schokjes hele dag door.
Heb een mix gemaakt van Damiana, citroenmelisse, passiebloem en valeriaan, hiervan zet ik een goed drinkbare thee.
Ook maak ik gebruik van af en toe kratom, kanna en blauwe lotus welke mij een lekker gevoel geeft, daarom heb ik dus ook die achterlijke dure cannabis niet meer nodig.
Kortom, ik voel mij weer happy zonder depressie.
In die 5 weken gestopt ben voel je niet lekker net of je de griep heb. Zolang ik antidepressiva slik heb ik altijd bijwerkingen gehad . Maar goed de schokjes zijn gelukkig bijna weg .alleen bij rust in bed voel ik nog wat
Nu kan je ook een speekseltest doen DNA. Voor dat je gebruiken ga bij een depressie. Of je tegen dat middel kan .Voor alle bijwerkingen die kan krijgen zolang je het gebruik
Nu hopen voor iedereen die dit gaan gebruiken weet wat je doe
Want in de gebruiksaanwijzing klopt totaal niet van afbouwen 2 weken vergeet het maar .