Ping.... mijn telefoon gaat. Deze ligt eenzaam op het tafeltje in mijn kamertje in het ziekenhuis. En vriendschapsverzoek. Ik klik op bevestigen en begin te denken. Honderden Facebook vrienden en toch zit ik hier helemaal alleen op mijn kamertje. Alleen, zonder mijn lieve man. Alleen, zonder mijn drie prachtige ventjes. Alleen in een saaie kamer. Een saaie kamer die duidelijk nog wat aangekleed moet worden. Waar zijn nu al mijn vrienden? Waar zijn nu die honderden Facebook vrienden die reageren op posts. Foto's van leuke momenten, foto's waarop alleen de leuke dingen van het leven gedeeld worden.

Ik vind dat zo ontzettend jammer. Nu zit ik niet te wachten op mijn eetstoornis openbaar te maken via sociale media maar waarom eigenlijk. Wie heeft bedacht dat je op sociaal media alleen de leuke dingen gedeeld mogen worden. Alleen dingen waar je trots op bent. Alleen dingen waarbij mensen kunnen "liken", delen of reageren. Foto's met een filtertje, video's waar de minder perfecte delen uitgeknipt zijn of diepgaande teksten waarbij je hoopt dat mensen herkenning vinden. Waarom schaam ik me zo erg dat mijn leven niet perfect is? Dat ik niet de hele dag rondhuppel en dat mijn gezin niet perfect is. Dat mijn kinderen niet alleen maar leuke, lieve dingen doen maar dat ze best een beetje vervelend kunnen zijn. Dat mijn huwelijk niet altijd rozengeur en maneschijn is, dat we daar heel veel energie in moeten steken, maar dat we er altijd weer doorheen komen.

Ik word echt super onzeker van sociale media. Waarom ben ik zo imperfect, waarom zijn mijn kinderen niet 100% perfect, waarom neemt mijn man geen rozen mee omdat hij zijn liefde wilt laten zien of post hij en mooie tekst over mij op Facebook? Nou, hij denkt er heel simpel over... Ik moet zijn liefde voelen als weer samen op de bank zitten of als hij 's morgens nog even tegen me aan kruipt voor het opstaan. Hij moet mij de liefde laten voelen en niet laten zien aan de honderden Facebook vrienden. Voor mij legt o.a. Facebook mij en heleboel druk op. Posts waar bij ouders uren knutselen, samen uitstapjes maken. Waarom doe ik dat niet? Ben ik een slechte moeder? En slechte vrouw?

Nee ik heb op de momenten dat ik met de kinderen speel niet bezig met internet. Ik ben aan het genieten van die kleine handjes en voetjes die ik op de wereld heb gezet en nu de wereld gaan ontdekken. Ik ben bezig met vechten tegen een eetstoornis, heel heel hard aan het vechten. Dat post ik dan vervolgens niets over want stel je voor dat iemand het idee krijgt dat je niet perfect bent? Dat ook jij je problemen hebt?

Dat anorexia mijn leven heeft overgenomen en compleet op zijn kop heeft gezet. Vanmorgen heb ik dus een oproep op Facebook gezet met de vraag of mensen mijn kamertje in het ziekenhuis willen opvrolijken door een lieve kaart te sturen. Ja een echte kaart, geen Like, gif of weet ik wat. En kaart die bevestigt dat mijn vraag gelezen is een niet over heen gescrolled wordt. Een kaartje waarbij ik het gevoel heb dat je niet perfect hoeft te zijn, om geliefd te worden.