Nou, daar zit ik dan. Thuis op de bank, midden op een doordeweekse dag. Ik had mij het begin van het nieuwe schooljaar ietwat anders voorgesteld. Ik zou gaan studeren. Na pak ´m beet 25 jaar de schoolbanken weer in. Van mijn überrelaxte kantoorbaantje bij het Concertgebouw in Amsterdam naar de chaos en stress van een ziekenhuisafdeling. Ik zou, op mijn 45ste, verpleegkunde gaan studeren om op die manier een nieuwe weg in te kunnen slaan. Een nieuwe carrière, een nieuwe start en, zo hoopte ik vurig zoals altijd bij elk nieuw begin, herstel.
Ik kwam er laatst tot mijn grote schrik achter dat ik al twintig jaar aan een eetstoornis lijd. Twintig jaar waarbij ik, terugkijkend, slechts op halve kracht door het leven ben gegaan. Ik functioneerde wel, maar slechts voor de helft. Niet zo verwonderlijk als je bedenkt dat ik met de andere helft louter bezig was met calorieën tellen, eten, niet eten, compenseren, vasten, overmatig sporten, gewicht, uiterlijk, perfectie, etcetera etcetera etcetera. Zo ontzettend zonde van de tijd, ik denk er maar liever niet te veel over na…
Feit is echter dat het geleidelijk alleen maar erger is geworden. Opnieuw, als ik terugkijk over de jaren, is duidelijk dat de situatie heel langzaam en nauwelijks merkbaar is geëscaleerd. Zo langzaam en nauwelijks merkbaar dat ik dacht: kom maar op met die studie, die doe ik effe op mijn sloffen. En dus begon ik er fris en fruitig aan. Maar al meteen in de eerste week bleek dat, hier op school, slechts half aanwezig zijn niet zou gaan werken. Niet in deze nieuwe, hele spannende situatie die op velerlei fronten het uiterste van je vergt. Wat ben ik mijzelf ontzettend tegengekomen! Het bleek dat ik helemaal niet kon omgaan met alle prikkels die op mij afkwamen en in week twee al zat ik ziek thuis.
Na verscheidene keren opnieuw proberen én opnieuw falen ben ik gaan praten met mijn mentor. Ik vroeg haar: “Hoe kan ik voor zieke mensen zorgen als ik zelf niet in orde ben?” Daarop moest zij mij het antwoord schuldig blijven en is in goed overleg besloten dat het voor iedereen beter zou zijn als ik de studie zou staken. Hartverscheurend, want ik wilde zo graag; ik zag mijn hele arbeidstoekomst al uitgepland voor me. Maar het ging niet. Het gaat niet. Duidelijk is dat ik nu eerst aan mijzelf moet werken zodat die toekomst die ik zo mooi vóór mij zag in ieder geval een leefbare wordt. En dan niet half, maar heel.
Ik neem een gedwongen sabbatical (of langer mocht dat nodig zijn) en ga mij nu eerst eens even volledig focussen op mijzelf. Ik ga in therapie bij verslavingskliniek Trubendorffer waar ik individuele sessies, groepssessies en zelfhulpgroepen zal bijwonen. Afgelopen week bezocht ik al met knikkende knietjes mijn eerste zelfhulpgroep en wat een herkenning vond ik daar! Heel fijn en zeer welkom.
Voor Proud2Bme ga ik een blog bijhouden over mijn weg naar herstel. Het zal een lange weg worden, met hindernissen en ongetwijfeld tal van spreekwoordelijke beren erop, maar de eerste stap is in ieder geval gezet. Het enige wat mij nu nog rest te doen is blijven lopen.
Geef een reactie