Eetbuidrang. Je weet wat je nu moet doen: Afleiding zoeken, de eetbui uitstellen of jezelf juist wèl iets toestaan. De spanning loopt gigantisch hoog op en eigenlijk wil je alleen maar eten om de stress te verdoven. Tegelijkertijd wil je niets anders dan van die eetbuien verlost zijn. Niet meer gevangen zitten in een vicieuse cirkel van eetbuien, compenseren en lijnen. Je wilt niet meer braken, jezelf niet meer zó vies en waardeloos voelen. Toch heb je er geen grip op en gebeurd het waar je bijstaat. Had je maar wat meer doorzettingsvermogen...

Alweer een eetbui gehad en gebraakt, alweer mislukt. Waarom gaat het toch telkens weer mis? Waarom kan ik geen maat houden? Ik kan ook helemaal niks goed doen, sukkel die ik ben.

Had ik maar wat mee doorzettingsvermogen, dan was alles beter en zou het me lukken om de eetbuien eindelijk de baas te kunnen zijn. Was ik maar niet zo'n luie veelvraat die zichzelf niet in de hand kan houden. Wat ik doe getuigd niet van veel karakter. Waar is in godsnaam mijn ruggengraat?

Als je te maken hebt met de eetstoornis boulimia nervosa, kan je het gevoel hebben dat de situatie waarin je zit het resultaat is van een gebrek aan doorzettingsvermogen. Je kan erg kwaad worden op jezelf wanneer het weer niet gelukt is om een eetbui te voorkomen en wanneer je hebt gebraakt. Je vraagt jezelf af waarom je hier geen controle over hebt. Je snapt niet waarom je geen grip op de situatie kunt uitoefenen. Je begrijpt niet waarom je niet wat meer volhardend bent. Waar is die innerlijke kracht gebleven?

Tegelijkertijd ben je ook bang dat dit precies is hoe anderen jou zien; iemand met weinig discipline. Je bent je er pijnlijk van bewust dat eetbuien stereotypisch verbonden worden aan een gebrek aan zelfbeheersing en doorzettingsvermogen. Je steekt het eten immers zelf in je mond en elk pondje gaat door het mondje.

Zelf heb ik ook heel lang op deze manier gedacht en bijkomende zelfverwijten hebben me heel veel verdriet gedaan. Voor mijn gevoel deed ik er alles aan om eetbuien te voorkomen en om niet te braken. Bovendien was ik vierentwintig uur per dag krampachtig bezig met het behouden van mijn gewicht en figuur. voor mijn gevoel was het helemaal niet zo dat ik lui was. Een gebrek aan doorzettingsvermogen was nooit het probleem.

Boulimia nervosa is een gemene psychische ziekte en het is niet eerlijk om jezelf of iemand die eraan lijdt weg te zetten als iemand met een gebrek aan zelfbeheersing of doorzettingsvermogen. Integendeel, naar mijn mening hebben mensen met boulimia en mensen met eetstoornissen in het algemeen, juist ontzettend veel doorzettingsvermogen.

Vaak begint een eetstoornis met rommelen met eten en het doel om gewicht te verliezen. Wanneer je hierin doorslaat heb je kans om een eetstoornis te ontwikkelen. Tijdens die eetstoornis heb je vaak nog steeds de wens om af te vallen. Om dit te bewerkstelligen tref je vervolgens extreme maatregelen. Bij boulimia uit dit zich dit meestal in een vicieuze cirkel van eetbuien, lijnen en compenseren.

Het compenseren is een extreme handeling die fysiek en mentaal enorm veel je vergt. Toch heb je met boulimia het gevoel dat je dit moet doen om je doel te kunnen bereiken. Je gaat door, ook al ben je lichamelijk en geestelijk op. Hoezo heb je dan een gebrek aan doorzettingsvermogen?

Als je een eetstoornis hebt ga je vaak tot het uiterste om een bepaald resultaat te behalen. Alles moet hiervoor wijken en als het je niet direct lukt, doe je er nog een schepje bovenop. Eigenlijk werk je ontzettend daadkrachtig naar een of ander doel toe. Het probleem is alleen dat de doelstelling verkeerd is. Een eetstoornis is namelijk nooit tevreden en het gewenste resultaat wat je in je hoofd hebt zitten, zul je nooit kunnen behalen omdat het zich telkens bijstelt. Volgens de eetstoornis is het namelijk nooit goed genoeg en kan de lat altijd een stukje hoger gelegd worden. Als je doet wat de eetstoornis van je verlangt, zul je nooit goed genoeg zijn.

Ik ben ervan overtuigd dat mensen met een eetstoornis veel krachtiger zijn dan ze zelf doorhebben. Het probleem is alleen dat je je energie op het verkeerde doel focussed. Een eetstoornis zal je namelijk nooit gelukkig kunnen maken en zal je telkens weer valse hoop blijven geven.

Stel je eens voor dat je al die energie en kracht die je stopt in de eetstoornis vanaf nu eens in je herstel zou kunnen steken? Hoe zou jouw leven er dan uit gaan zien?

bron foto 1, foto 2

Ga jij jouw doorzettingsvermogen inzetten voor je herstel?