Tijdens mijn eetstoornis had ik het gevoel het leven niet aan te kunnen. Ik wist niet hoe ik moest leven of wat ik van het leven wilde. Ik had geen energie om te dromen over de toekomst en kon me geen voorstelling maken van de rest van mijn leven. Ik zat vast in de eetstoornis en leefde van dag tot dag, van eetmoment tot eetmoment. De toekomst leek zo ver weg en ik had totaal geen idee hoe ik er over vijf of tien jaar voor zou staan. Mijn eetstoornis zorgde ervoor dat ik niet vooruit kwam en niet wist hoe ik invulling kon geven aan mijn leven.

Als ik terugdenk aan de periode waarin ik een eetstoornis had is er één gevoel dat altijd bij me terugkomt: honger. Soms had ik last van hoofdhonger, maar nog veel vaker van fysieke honger. Dit kwam doordat ik vastzat in een vicieuze cirkel van lijnen, eetbuien en compenseren. Ik at te weinig, en daardoor kreeg ik honger.

foto bron

Ondanks dat mijn gewicht nooit veel heeft geschommeld had ik last van extreme honger. Het langdurig rotzooien met eten zorgde ervoor dat mijn lichaam me letterlijk smeekte om voedsel. Het hongerige gevoel was allesoverheersend en op de ergste momenten kon ik aan niets anders denken dan aan eten. Doordat ik een gezond gewicht had, schaamde ik me enorm voor dit gevoel. Ik vond immers dat mijn lichaam 'niks te klagen had' en ik begreep niet goed waar het gevoel vandaan kwam.

Nu zie ik in dat extreme honger een normale reactie van mijn lichaam was op mijn gedrag. Doordat ik het verwaarloosde was mijn hele stofwisseling in de war. Bovendien hield ik de honger in stand door te compenseren op de momenten dat ik toegaf aan mijn voedselbehoefte. Het was dan ook geen wonder dat het in mijn hoofd een chaos was als het ging om eten, calorieën en gewicht.

Door de honger en drukte in mijn hoofd was ik altijd moe en voelde ik me vaak afwezig. Ook had ik het gevoel het leven niet aan te kunnen. 'Het leven' leek eng, groot en ver weg. Soms lukte het me niet eens om meer dan een paar uur vooruit te plannen, laat staan om een heel levenspad uit te stippelen. Door de honger was ik in mijn hoofd bezig met eten, en niet met leven. Ik denk daarom, dat er een verband bestaat tussen honger tijdens een eetstoornis en het gevoel het leven niet aan te kunnen.

Dit denk ik omdat voedsel één van de eerste levensbehoefte is van de mens. Je hebt letterlijk voedsel nodig om te kunnen leven. Het is de basis van ons bestaan en je lichaam zal signalen afgeven als die basis in gevaar komt. Naast voedsel heeft de mens ook behoefte aan veilig drinkwater, onderdak en kleding. Als aan al deze behoeftes is voldaan hebben we nog sociaal contact en erkenning nodig, voordat er ruimte is voor zelfontplooiing, waar het maken van toekomstplannen nu net onder valt.

Het is dan ook geen wonder dat ik tijdens mijn eetstoornis het gevoel had het leven niet aan te kunnen. Mijn lichaam verkeerde in permanente staat van hongerige paniek en mijn hoofd reageerde hierop door vierentwintig uur per dag aan eten te denken.

foto bron

Toen ik beter ging eten en stopte met compenseren namen de gedachten over eten geleidelijk af. Ik kreeg meer ruimte in mijn hoofd om te denken aan andere dingen dan eten. Langzaam kon ik weer wat vooruit plannen en kreeg ik weer zin in de toekomst. Toch gebeurde het niet overnacht dat ik besloot om het leven weer met twee handen aan te grijpen, het was een proces dat tijd kostte.

De extreme honger is geleidelijk overgegaan toen ik herstelde van mijn eetstoornis en het gevoel het leven aan te kunnen is stukje bij beetje teruggekeerd. Nu ik niet meer constant honger heb ben ik veerkrachtiger en kan ik dingen beter in perspectief plaatsen. Ook heb ik een beter overzicht van mijn leven en durf ik vooruit te kijken.

Ik hoop dat jij binnenkort ook weer bezig kan zijn met het maken van toekomstplannen en dat het je lukt om te herstellen van je eetstoornis. Ik ben benieuwd of jullie erkenning vinden in deze blog.