Ik hunker naar aandacht, zorg en liefde

 

Ik zal eerlijk zijn. Ik heb nare dingen gedaan in mijn leven. Eén van die dingen was een appje sturen in een appgroep met wat oppervlakkige vriendinnen over hoe ik mezelf beschadigde en dan doen alsof het voor een andere app bedoeld was. Een andere was na een ronde zelfbeschadiging een sms sturen naar een woon begeleider met de vraag wanneer ik naar de huisarts moet voor hechtingen. En dat terwijl ik ergens wel wist dat het daar niet diep genoeg voor was....

Een Rupsje-nooit-genoeg. Zo noemt mijn behandelaar het. Die hunker naar aandacht, zorg en liefde. Een hunkering zo sterk dat je er ‘s nachts van droomt, ‘s ochtends over fantaseert en ‘s avonds verhalen over leest waarin de hoofdpersoon krijgt wat jij wil hebben. Tenminste, zo gaat dat bij mij.

meisje

Het is als een beest in mij dat me aanzet tot het doen van 'verschrikkelijke' dingen, gewoon om te krijgen wat ik nodig heb. Want, zo beredeneert dit beest, als je maar diep genoeg zinkt en het slecht genoeg met je gaat, dan zorgen ze voor je. Eerst begon het met een paar krassen voor de aandacht, later werden het tripjes langs de crisisdienst. Nooit was het genoeg...

Begrijp me niet verkeerd. Op momenten dat ik iets zoiets deed, voelde ik ook echt de pijn en wanhoop en mijn gedachten waren verre van helder. Na een tijdje begon ik mij echter te realiseren dat er ongeveer de helft van de tijd nog iets bij, iets anders aan de hand, was. Die hunkering naar aandacht. Als je het niet goedschiks kan krijgen, dan maar kwaadschiks.

Toen ik me langzaam bewust werd van wat ik deed, strafte ik mezelf door zover mogelijk bij de hulpverlening vandaan te blijven. Ik deed het toch allemaal voor aandacht. Ik moest niet te snel om hulp vragen. Sterker nog, ik ontwikkelde een hele theorie over dat als ik om hulp vroeg bij slecht gedrag, ik mezelf er eigenlijk voor beloonde en dat het daardoor vaker voor zou komen. In plaats daarvan besloot ik het te negeren...

Het mocht niet baten. De dingen werden enkel extremer, om mij te dwingen hulp te zoeken en meer steun te krijgen. Om mensen te verplichten voor mij te zorgen. Maar zelfs als mensen wel voor mij zorgden was het niet genoeg. Het bleef een leegte in mij. Die is er eigenlijk nog steeds.

hunker

Nu ben ik verder. Ik houdt mezelf nog steeds regelmatig voor de gek. Dan zie ik achteraf: "hé, dit ging eigenlijk vooral om aandacht." Ik besef me inmiddels ook dat dit hele verhaal niet iets is om te begraven. Geen beest dat je in een kooi moet stoppen. Het is als een verwaarloosd kind in mij die gewoon liefde en aandacht nodig heeft. Een kind dat je soms streng toe moet spreken, maar waar je vooral ook voor moet zorgen. Door het te negeren en uit te schelden komt het niet verder en groeit het niet op.

Ik heb dus goed nieuws en ik heb slecht nieuws. Het goede nieuws is: die nare dingen die ik heb gedaan zijn gewoon niet meer dan dat: Nare dingen. Het zegt in principe niets over mij als mens. Het slechte nieuws: de enige die echt voor dat kind kan zorgen ben ikzelf. Ik moet leren mezelf te troosten, voor mezelf te zorgen en mezelf liefde te geven. Zodat dat kind op kan groeien. Zodat die hunkering op een dag hanteerbaar is. Zodat dat deel van mij straks geen beest meer is, of zelfs een klein verwaarloosd meisje, maar een sterke jonge vrouw...

Heb jij ook weleens het vermoeden dat je iets hebt gedaan voor aandacht?

Fotografie: Ariel

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Roos_ - Woensdag 20 september 2017 13:06
Heftige maar goede blog. Voor mij heel herkenbaar.
Op de middelbare school heb ik wel eens tandpasta in mijn ogen gedaan zodat ik ging tranen.. of midden in de les weglopen. Mijn cijfers expres verpesten zodat ik gesprekjes kreeg. En het krassen in mezelf en minder eten staat er ook niet los van ben ik bang.
Inmiddels besef ik gelukkig dat het vragen om negatieve aandacht was en weet ik dat het niets oplost. Maar ook bij mij blijft de leegte wel bestaan helaas..
liesje - Woensdag 20 september 2017 13:20
Dit is zó herkenbaar. Toen het met mij heel slecht ging en ik had een gesprek bij mijn psychologe deed ik me zo slecht voor dat ze me wel gedwongen moest laten opnemen. Ik deed toen alsof ik boos was dat ze dat deed maar eigenlijk was ik vanbinnen blij dat ze voor me gingen zorgen. Tijdens mijn opnames op de gesloten afdeling (waar ik vaak heb gezeten) deed ik alles nog extremer. Ik sneed enorm diep zodat de ambulance moest Komen, ik ging weglopen zodat ze me terug naar de afdeling moesten sleuren,... Nu besef ik dat dat een verkeerde manier van aandacht vragen was. Maar toen was ik zo ver weg van de wereld dat het voor mij normaal leek. Gelukkig voel ik me nu beter en kan ik op een juiste manier om aandacht vragen. Veel liefs en bedankt voor deze blog! Ik ben blij dat ik niet de enige ben. X
Anna - Woensdag 20 september 2017 14:41
Herkenbaar :( en schaamtevol..
natuurkind - Woensdag 20 september 2017 15:25
Ik kan niet direct een naar ding noemen maar ik besef wel, da het sowiezo ook bij mij gebeurde. Ik wilde veel troost van andere krijgen. Ik denk soms ai wat schaam ik me. Maar dan denk ik ook, wat een tijdverspillin om er steeds aan terug te denken. Ik ben veranderd van school en dat heeft enorm geholpen want ik had er namelijk een inditeit mee gecreerd. Op mijn nieuwe school weten ze niet dat ik met een eetstoornis of andere dingen heb gewordteld dat wil ik zo houden. Het leven is te kort om er bij stil te blijven staan. Het is niet belangrijk en wat er met me is gebeurd kan ik niet meer erg vinden. Ik voel me goed bij deze gedachten. Zelfmedelijden verdween ook mede met ouder en wijzer worden. Leren dat het leven voor iedereen wel eens niet op 1 perfecre lijn gaat. We maken allemaal dingen mee. Het maakt je niet speciaal. Je mag natuurlijk wel hulp zoeken. Want dat mag ook iedereen!
Onlymy - Woensdag 20 september 2017 15:50
Wauww enorm herkenbaar. Zo moeilijk om uit te leggen naar de buitenwereld en zo lastig en eenzaam om zelf mee om te gaan.. en de schaamte vreselijk.... :(
Denise - Woensdag 20 september 2017 20:27
Heel herkenbaar allemaal.
Ik schaam mezelf er alleen voor dat ik dat doe en ik ontken dit ook naar de buitenwereld en zelfs naar mijn directe omgeving..
Ik vind het heel dapper dat je hiervoor durft uit te komen RESPECT!!
caitlin - Donderdag 21 september 2017 04:46
Bedankt,
Jaren van oefening hebben me geholpen.
Echter is bij mij ook nog heel veel schaamte aanwezig hoor!
Manou - Woensdag 20 september 2017 21:44
Heel herkenbaar..
Ik ontken het alleen ook naar iedereen, inclusief mezelf vaak. Maar als ik terugkijk maar hoe ik begon met beschadigen, zat dat toch ook echt een stuk aandacht willen bij. Kan het mezelf kwalijk gaan nemen, maar ik weet ook dat het idd een soort kind in mij is, die die aandacht gemist heeft, en nu geen idee heeft hoe het op een gezonde manier te krijgen.
Vind het dapper van je, deze blog! En zet me aan het denken over mezelf.
britneyangel - Woensdag 20 september 2017 22:12
ik ging iemand een beetje uitdagen over me es , was niet handig want ze reageerde best duidelijk en streng
Tylani - Donderdag 21 september 2017 20:39
Het goede nieuws: het gaat over.
Of in ieder geval, dat kan.

Ook ik heb vroeger dingen gedaan om aandacht. Natuurlijk voelde ik mij, net als de schrijfster van dit stuk, dan ook goed naar, maar ik kon vooral niet op een normale manier om hulp vragen. In plaats van vragen ging ik snijden, of op een flat staan en dreigen dat ik eraf zou springen..

Ik wist ergens wel dat je om hulp kom vragen, maar wist totaal niet hoe dat moest.

Inmiddels ben ik vele jaren verder en liggen die jaren achter me. Ik ging me steeds meer schamen en vond het 'acting-out' op een gegeven moment vooral onhandig. Ik ging me aan mijn eigen gedrag vooral irriteren. Ik heb geleerd dat je ook mensen een app kunt sturen om half drie snachts als je je rot voelt en dat daar gewoon in mag staan 'ik voel me kut' en dat ik daar niet voor hoefde te snijden of naar een spoorbaan te lopen.

Inmiddels ben ik op het punt dat het appen van mensen, of soms m'n ei dumpen op Facebook of een forum, me al helpt. Ik heb een lieve man en kinderen die me liefde geven en lieve vrienden. Ik heb daar nu genoeg aan. Ja, ik heb een gekwetst kind, dat zal nooit helemaal weggaan. Ik ka dingen soms nog enorm opblazen. Masr ik heb ook geleerd hoe ik dan mezelf kan troosten, met iets liefs doen, en niet meer straffen met snijden of mijn gevoel weg eten.

Mijn punt: het wordt minder. Echt. Als je ouder wordt slijt het meeste er af. Durf tegen jezelf toe te geven waar je echt naar hunkert, dat scheelt al de helft.