De afgelopen weken konden jullie de verhalen van Sandra en Rowena lezen. Deze week zal ik vertellen hoe het met mij gaat, drie jaar na Mij Niet Gezien. Ik kan me nog heel goed herinneren dat ik drie jaar geleden dagelijks worstelde met mijn zelfbeeld en het eten. Praten was in die tijd niet mijn ding, het liefste hield ik alles voor mijzelf en dat deed veel mensen pijn. Door mee te doen aan de documentaire leerde ik de eerste stap te zetten en begon ik steeds meer dingen te delen met mijn naasten.
Augustus 2012 kwam ik wel een beetje op mijn dieptepunt, ik had vaak eetbuien en compenseerde dat op alle mogelijke manieren. In die tijd voelde ik me echt heel erg eenzaam. Ik begon me wel steeds meer te beseffen dat ik zo niet meer verder wilde leven en er echt iets moest gaan gebeuren voordat het een keer fout zou gaan aangezien ik ook lichamelijke klachten begon te krijgen.
Ik begon therapie steeds fijner te vinden en kon goed praten over dingen die me dwars zaten. Met vallen en opstaan lukte het me om te stoppen met eetbuien, laxeerpillen en dagelijks braken. Inmiddels woonde ik op kamers en leerde ik veel nieuwe mensen kennen. Met mijn sociale leven was in die tijd niets mis, ik kon soms zelfs weer een beetje genieten van dingen. Van donderdagavond tot zondagochtend was ik aan het feesten in Utrecht. Wijntje hier, wat andere dingen daar, af en toe nog een keer braken en maar doorgaan.
Dit hield ik vol tot begin mei 2013, mijn lichaam trok het niet meer en ik heb drie weken met hoge koorts door de ziekte van pfeiffer op bed gelegen. Ik ben toen een hoop afgevallen en dat is best verwarrend als je net een beetje aan het herstellen bent van je eetstoornis. Maar ik wilde niet opgeven en mijn motivatie was nog steeds erg aanwezig. Mijn gewicht kon ik redelijk onder controle houden en als de sombere gedachten af en toe om de hoek kwamen kijken wist ik daar goed mee om te gaan. Ik ging van boulimia naar “eten-wanneer-ik-honger-heb”, ik had alleen vaak geen zin om te eten door de ziekte van pfeiffer.
Toch voelde dit als een hele overwinning omdat ik geen last meer had van eetbuien. Ik heb daarna nog kleine terugvalletjes gehad maar hier wist ik keer op keer wel weer bovenop te komen. Ook ging ik steeds gezonder en regelmatiger eten. In die tijd was het allemaal zo normaal, maar nu besef ik me pas dat dit kleine babystapjes in de goede richting waren.
In september 2013 kreeg ik een relatie. Ik kan wel zeggen dat dit echt een keerpunt in mijn leven was. Ik kreeg mijn zelfrespect weer terug en was oprecht erg gelukkig. Ik begon me steeds meer te oriënteren op de toekomst en besloot me aan te melden voor een HBO-studie in het volgende schooljaar. Hier moest ik nog wel een toelatingstoets voor maken en het gaf me nog meer vertrouwen toen ik de uitslag terug kreeg en alles gehaald had met een 8.
Eigenlijk is vanaf toen alles steeds beter gegaan. Het ging zelfs zo goed dat ik besloten heb om te stoppen met therapie en zelf te gaan werken aan de laatste loodjes van mijn herstel. In het begin was dit erg wennen want nu moest ik toch echt meer gaan delen met mijn vrienden en familie om te voorkomen dat ik een terugval zou krijgen. Vanaf september 2014 begon ik weer met studeren en voelde ik me weer helemaal goed. Af en toe een dipje hoort er nou eenmaal bij en hier kan ik nu redelijk goed mee omgaan.
Sinds een tijdje woon ik samen met mijn vriend en kan ik met trots zeggen dat ik genezen ben van boulimia. Mijn zelfbeeld kan nog wel iets beter maar dit is al veel meer gegroeid in de afgelopen jaren, ook heb ik af en toe nog steeds eetgestoorde gedachten maar geef ik hier niet meer aan toe. Ik denk dat mijn onzekerheden altijd wel een beetje onderdeel van mijn leven zullen blijven, dit is niet erg zolang ik hier mee kan omgaan en er over blijf praten.
Naast mijn studie werk ik bij een leuke koffiezaak en leef ik eigenlijk het leven van een doodnormale jonge vrouw. Doordat ik zolang heb geworsteld met een eetstoornis en ik hierdoor ook veel dingen voor heb moeten laten, geniet ik nu veel meer. Ik vind het erg jammer dat ik drie jaar geleden niet besefte dat het weer goed komt. Ik zou dat de mensen die op dit moment aan het vechten zijn tegen een eetstoornis dan ook willen zeggen: het komt echt goed, niet opgeven en geloof in jezelf!
Geef een reactie