Op 30 juni 2012 ging de documentaire Mij Niet Gezien in première. Dit was voor Scarlet, Anneloes, Rowena, mij en iedereen die hierbij betrokken was, een hele spannende dag. Die dag zou de docu voor het eerst vertoond worden op de Eating Disorder Awareness Day en diezelfde avond uitgezonden worden op HollandDoc. Inmiddels is dit alweer drie jaar geleden en is er veel in ons leven gebeurd. Vanaf vandaag zullen Anneloes, Rowena en ik de komende weken vertellen hoe het ons de afgelopen jaren is vergaan en hoe we nu in het leven staan. Ik zal aftrappen met mijn verhaal.
Eind 2011, tijdens de opnames van Mij Niet Gezien, was ik opgenomen in een kliniek. De behandeling die ik daar volgde, verliep op dat moment nog niet bepaald soepel. De maanden die er aan vooraf waren gegaan, werden gekenmerkt door diepe dalen. Ik was een aantal keer opgenomen op een crisisafdeling en enorm wanhopig. Deze opname voelde dan ook als mijn laatste redding en om de een of andere reden dacht ik dat de behandeling vanzelf wel aan zou slaan. Ik was dan ook nog wel erg jong voor een behandeling in de volwassenpsychiatrie en behoorlijk depressief waardoor het lastig was om me open te stellen.
Daarnaast had ik, achteraf gezien, ook nog maar weinig benul van wat er eigenlijk met mij aan de hand was. Ik dacht vooral dat ik gewoon een beetje depressief was en een eetstoornis had. Na een heftig begin in de kliniek, met veel moeilijke momenten, zei één van de therapeuten tegen mij dat ik mezelf en iedereen om me heen kapot aan het maken was en dat als ik zo doorging, het binnenkort voorbij zou zijn. Pas toen kreeg ik in de gaten dat er echt iets moest gaan veranderen en dat die verandering vooral van mij af hing. Vanaf dat moment kwam er dan ook meer ruimte in mijn hoofd om na te denken over mijn problemen die ik eerder continu wegdrukte door middel van destructief gedrag. Na een aantal maanden ging ik met ontslag. Ik had ontzettend veel geleerd en het ging een stuk beter met me.
In januari 2012, direct na de behandeling, pakte ik mijn studie weer op en ging ik fulltime stage lopen bij Slachtofferhulp. Het was ontzettend zwaar om vanuit een opname ineens in het werkende leven terecht te komen met allerlei verantwoordelijkheden. Desalniettemin lukte het me om dit allemaal vol te houden. In de zomer van 2012 kreeg ik door omstandigheden echter een terugslag dat ervoor zorgde dat ik opnieuw opgenomen werd. Later pakte ik mijn stage echter weer op en rondde ik het af met een ruime acht.
In deze periode bleef ik in behandeling bij mijn therapeut uit de kliniek. Pas na mijn opname leerde ik me stap voor stap ook bij haar open te stellen en eerlijk te zijn over wat er allemaal in mij omging en met welke problemen ik allemaal worstelde. Dingen die ik al heel mijn leven voor mezelf had gehouden, sprak ik in haar kantoor voor het eerst uit. Dit was eng: ik was bang haar te vertrouwen, ik was bang me aan iemand te hechten en ik was vooral bang om teleurgesteld en gekwetst te worden. De relatie met mijn behandelaar was dan ook altijd complex en heftig.
Tegelijkertijd waren de jaren bij haar een belangrijke les. Ik heb ervaren dat ik wel degelijk in staat ben me te hechten, in tegenstelling tot wat ik eerder zelf dacht. Ik hield mezelf altijd voor dat ik niemand nodig had en mezelf wel zou redden. Het feit dat ik dat toen oprecht geloofde, geeft wel aan hoe alleen en leeg ik was. Inmiddels weet ik dat ik ontzettend gevoelig en kwetsbaar kan zijn en dat ik mensen om me heen nodig heb bij wie ik dat kan uiten. Met hulp van mijn behandelaar leerde ik me steeds meer open te stellen en te delen, hoeveel pijn en schaamte dit ook met zich meebracht.
Door mijn vele opnames, behandelingen en problemen liep ik uiteindelijk studievertraging op, wat ik op dat moment heel erg vond. Ik ben een perfectionist en ik heb altijd zelfwaardering gehaald uit presteren en scoren, iets wat helemaal wegviel toen het ontzettend slecht met me ging. Ik voelde me een mislukkeling toen ik zag hoe mijn studiegenoten allemaal afstudeerden en al snel een baan vonden waar zij fulltime aan de slag gingen terwijl ik voor mijn gevoel maar wat aanmodderde op mijn studie en daarnaast ook nog een uitkering had omdat ik met al mijn diagnoses als grotendeels afgekeurd werd beschouwd.
Tegelijkertijd wist ik diep vanbinnen ook dat ik met hele andere dingen bezig was die op dat moment belangrijker waren dan een studie of werk en dat ik mezelf tekort deed door mezelf met anderen te vergelijken. Naast de gesprekken met mijn behandelaar volgde ik bij haar ook EMDR, een vorm van traumabehandeling om nare gebeurtenissen uit mijn leven te kunnen verwerken.
In mei 2014 verhuisde ik van mijn studentenkamer in Utrecht naar een eigen huisje waar ik samen met mijn mopshondje Pebbles ging wonen. Een leuke maar ook spannende stap, omdat ik nu alleen ging wonen en mijn vertrouwde huisgenoten bij wie ik altijd aan kon kloppen, achterliet. Toch had ik het al snel naar mijn zin in mijn eigen huis en gaf deze plek me rust. Ik werkte verder aan mijn afstudeerproject en in september 2014 was het na een aantal jaar tijd om afscheid te nemen van mijn toenmalige behandelaar. Hoewel we hier lang naartoe hebben gewerkt, bleef het voor mij een pijnlijk moment en het was lastig om dit afscheid niet te zien als een bevestiging van oude patronen. Achteraf kijk ik er echter alleen maar met een goed gevoel op terug. Ik ben haar dankbaar voor alle hulp en heb het fijn gehad, maar het was tijd voor een volgende stap.
In december 2014 ging Franka voor een aantal maanden naar het buitenland. Heel leuk voor haar, maar haar uren moesten wel opgevuld worden bij Proud2Bme. Ik deed al een tijdje vrijwilligerswerk en omdat mijn afstuderen bijna ten einde kwam, was ik in de gelegenheid om haar uren over te nemen. Eind januari studeerde ik inderdaad af en tot en met april werkte ik parttime voor Proud2Bme. Vervolgens kon ik, zoals de meeste van jullie inmiddels weten, vanaf mei aan de slag op de redactie bij Proud2Bme, wat ik ontzettend leuk vind.
Inmiddels ben ik 24 en gaat het goed met me. Ik ervaar steeds meer rust in mezelf en kan stap voor stap vrede sluiten met wie ik ben, ook met mijn ingewikkelde kanten zoals mijn gepieker, bepaalde angsten als gevolg van trauma’s, introversie en pessimisme. Het is allemaal niet zo erg meer en ik hoef niet zonodig meer te veranderen en iemand te worden die ik helemaal niet ben. Ook kan ik weer normaal eten zonder door te slaan in het ene of het andere uiterste. Ik heb ontdekt dat er veel belangrijkere dingen in het leven zijn en eten of gewicht is er daar niet één van. Natuurlijk kijk ik ook weleens in de spiegel en heb ik mijn onzekerheden, maar het beheerst mijn leven niet en ik ben er niet meer continu mee bezig.
Ik ben verder dan ik ooit had durven dromen. Er zijn tijden geweest dat het leven zoveel pijn deed dat ik dacht dat het niet voor mij weggelegd zou zijn en ik niets anders kon dan mezelf letterlijk verdoven en pijn doen. Nu is niet alle pijn ineens weg of in het niets opgelost, zo zit het leven niet in elkaar. Ik kan er echter wel mee omgaan en heb geleerd met wie ik het wel en niet kan delen. Mijn leven is nu een fijn leven en ik geloof oprecht dat dat voor iedereen is weggelegd. Ook voor jou.
Volgende week: Mij Niet Gezien: 3 jaar later – Rowena
Geef een reactie