De weg van herstel. Daar loop ik nu. Even dacht ik verdwaald te zijn, omdat ik het hier niet ken. Maar ineens viel het kwartje dat dit de weg is die ik al zo lang zocht. De weg waar ik bang voor was, maar die helemaal niet zo eng blijkt te zijn. Weten jullie deze tekeningen nog? Ik denk dat ik het diepste dal van de ES-herstel-fase voorbij ben. Ik denk dat ik omhoog aan het klimmen ben. De onderliggende problemen draag ik met me mee, ze mogen er zijn waardoor ze een plekje beginnen te krijgen en makkelijker te dragen zijn. Hierdoor beïnvloeden ze het klimmen naar boven veel minder. Ik ben nog niet boven. De wegen naar eetstoornisland zijn nog niet volledig afgebroken, maar de nieuwe wegen lijken toch echt al voor een groot deel te zijn aangelegd.
Er zijn steeds meer dagen dat ik me vrij voel. Er zijn zelfs dagen dat ik even denk dat ik genezen ben. De dag erna kan het weer anders zijn, moet ik toegeven. Dan zijn de oude angsten ineens weer heel hevig aanwezig en worden er plannetjes in mijn hoofd gesmeed om weer eens wat aan de hobbels te doen. De plannen worden gesmeed, maar niet of nauwelijks tot uitvoer gebracht. Soms even een beginnetje, maar verder dan dat komt de uitvoer momenteel niet. Als ik een plannetje aan het uitvoeren ben, besef ik me heel goed wat ik doe. Ik word niet meer boos op mezelf, ik lik mijn wonden, biecht het op aan vriendlief en ga weer door. Met mijn angsten en de drukte in mijn koppie, maar wel op de gezonde weg verder. Ik mag af en toe snuffelen aan vrijheid en dat gevoel is waar ik me aan vasthoud en aan denk tijdens moeilijke momenten.
Mijn gewicht is nu al weken stabiel op een gezond gewicht. Hoewel ik zelf elke week weer verbaasd ben niet aangekomen te zijn, geeft het wel vertrouwen. Blijkbaar kan ik Sinterklaas vieren met hapjes en drankjes én de dag erna pizza als avondeten, zonder dat het invloed heeft op mijn gewicht. Blijkbaar kan ik genieten van gezelligheid, zonder dat het invloed heeft op mijn gewicht. Dat ik nog niet zonder de weegschaal kan, neem ik nu voor lief. Je kan niet alle stappen in één keer zetten. Al een tijdje weeg ik nu 1x per week, i.p.v. dagelijks. De weegschaal moet wel heel goed verstopt zijn. Als mijn vriend niet thuis is, zijn er nog steeds momenten dat ik het hele huis af zoek naar dat ding…. Ik weet dat het nergens op slaat, maar soms is het zó moeilijk. Soms vind ik hem, dan biecht ik het toch op en krijgt ie een nieuwe, voor mij onbekende, plek. Het één keer per week wegen helpt enorm, en toch kan ik soms niet tegen Moes ingaan, als ik het bevel krijg de weegschaal te zoeken. Je hebt er niets aan om elke dag te wegen. Eén keer per week wegen, is meer dan genoeg. Uiteindelijk wil ik toe naar 1x per maand of helemaal niet. Maar kleine stapjes zijn belangrijk.
Terug naar het gevoel van vrijheid. Een jaar of 8 geleden had ik een gala, rond deze tijd van het jaar. Ik was toen vrij, ES-vrij! Ik herinner mij nog goed hoe intens ik genoot van dit gala. Het gevoel van deze vrije avond, waar ik genoot van dansen, kletsen, hapjes en drankjes, houd ik mij voor als de vrijheid waar ik naar terug wil. De tekening van de ‘vrijevrouw’, helpt mij deze herinnering steeds weer voor de geest te halen en het gevoel van toen op te roepen. Toen ik deze week een moeilijk momentje had zei mijn vriend “Denk eens aan je tekening” en direct voelde ik een ontspanning door mijn lichaam gaan. Ja, daar wil ik naar toe. Vrijheid en ontspanning.
Zoals ik al in eerdere blogs vertelde, helpt het mij om “lief te willen worden voor mezelf”. Ik denk dat dát de basis is voor vrij leren leven. Voor sommigen klinkt dit misschien gemakkelijk, maar ik denk voor een hoop van ons niet. Welke ES je ook hebt, met een ES ben je zo intens gemeen voor jezelf. Maar hoe doe je dat dan? Lief zijn voor jezelf? Herken jij ook, dat je dingen niet mag van jezelf? Herken jij ook dat je niet mag genieten of ontspannen? En dat als je dat wel hebt gedaan dat je dan jezelf moet straffen, omdat je “geen discipline hebt getoond en zwak was” volgens jezelf? Misschien herken je dat nu nog niet, omdat je het niet ziet als straf, maar als waarheid. Zoals ik beschrijf in de blog over de hobbeltjes. Ik word me er steeds meer van bewust, dat ik op heel veel gebieden intens gemeen ben tegen mezelf. Ik heb nooit aan automutilatie gedaan door middel van snijden, maar ik vind dagen niet of nauwelijks eten of dagen die letterlijk de hele dag bestaan uit; eten-braken-eten-braken-eten-braken, ook behoorlijk zelfdestructief. En hetzelfde geldt voor het niet pauze mogen houden als je moe bent of moeten sporten terwijl je lichaam pijn doet…
Steeds meer word ik mij bewust van die gemene destructieve stem. In eerste instantie vocht ik er tegen. Oorlog in mijn hoofd. Oorlog in mijn hele lichaam. Maar langzamerhand leerde ik dat als je geweld met geweld bestrijd, je oorlog krijgt. Dit was niet de weg. Maar wat dan wel? Wanhoop volgde. Tot ik begon te leren wat accepteren werkelijk inhoudt. En nu probeer ik alles wat zich in mijn lichaam afspeelt te accepteren. Accepteren betekent niet dat je moet handelen wat je gedachten je zeggen of dat je moet doen wat de ES van jou wil. Accepteren van de ES betekent niet dat je eetgestoord wil blijven handelen. Hoe accepteer ik dan? Bij punt 3 van deze link vind ik de uitspraak “Gevoelens kun je niet sturen, gedrag wél” een hele helpende zin.
Je kunt aan gevoelens wat mij betreft gedachten toevoegen. Gedachten, en met name de gemene, poppen eigenlijk uit het niets op. Ik heb er wegen voor aangelegd. Wel kan ik me er nu bewust van zijn, er niet naar handelen en er gezonde gedachten en acties tegenover zetten. Dit gaat niet vanzelf, dit moet ik actief doen. Stel ik zit vol na één hap van mijn maaltijd. Dan accepteer ik dat ik vol zit. Ik ga niet vechten door boos te zijn en te zeggen; ik kán niet vol zitten, ik mág niet vol zitten. Dit gevecht levert spanning op waardoor ik verstijf en de angst steeds groter wordt. De drukte in mijn hoofd heviger en waardoor ik uiteindelijk überhaupt niet meer (helder) kan denken. Als ik nu vol zit na één hap, zeg ik tegen mezelf “Oké… ik zit vol. Wellicht klopt het niet, dat kan. Maar ik voel het wel. Wat is lief zijn voor mezelf op dit moment? Is het lief als ik mijn lichaam niet geef wat het nodig heeft? Nee, dat is het niet. Het is wél lief voor mezelf als ik deze wel maaltijd opeet. Al doe ik er een uur over en huil ik erbij. Het is oké. Het mag”. Lief zijn voor mezelf en lieve keuzes maken.
Stel ik heb alle maaltijden op, maar toch heb ik trek in een stukje chocolade. Op zo’n moment is het heel erg afhankelijk van wat ik verder voel en denk. Is het gewoon zin in een beetje zoet, zonder spanning? Dan kan ik mezelf toestaan om een stukje chocolade te nemen. Want dat mag en als ik van een stukje klein stukje aan kom “dan is dit niet mijn setpoint” gaat er dan door mijn hoofd. Niet- eetgestoorde mensen eten ook wel eens een blokje chocolade als ze daar zin in hebben, en ik wil ook weer niet-eetgestoord worden. Maar wat als ik niet mag van mezelf en toch neem? Dan begint de boze stem weer; dit mocht niet! Het moet er uit!! Nu is het toch al verpest… Er kan meer in, en er dan weer uit! Op zo’n moment kan ik gaan vechten; NEE!! NIET MEER ER IN, IK MAG GEEN EETBUI, IK MAG NIET BRAKEN!! (en dat uren door laten gaan tot de spanning zo is toegenomen dat die explodeert). Maar ik kan ook denken… STOP! WACHT! Oké, rustig. Wat is nu lief zijn voor mezelf? Is het lief om er nog heel veel bij te stoppen om vervolgens te braken? Nee. Maar ik voel wel dat ik méér wil… De drang is er! Dat kan, dat kan ik voelen… maar als ik nu meer eet heb ik mezelf niet meer in de hand. Het was nu een klein stukje; “Als ik hier van aankom, is dit niet mijn setpoint”. Zo’n stukje was het.
Ik denk nu misschien vol en vies te zijn. Maar mezelf daar voor straffen is niet lief. Wat is dan wel lief nu? Afleiding zoeken, tekenen, schrijven… Nu is méér eten, niet lief. En compenseren al helemaal niet! In de vorige blog, over de hobbeltjes, leg ik al uit wat ik doe als ik denk dat ik dik ben. En hoe ik die gedachten accepteer. Als laatste van deze blog wil ik nog een momentje van mijn therapie met jullie delen. Eén van mijn therapiegenootjes zei dat ze na een discussie zichzelf altijd recht in de spiegel wil kunnen aankijken en zichzelf daarbij de vraag stellen of ze de ander goed behandeld heeft. Ik vroeg haar of ze zichzelf dan ook recht in de spiegel kan aankijken of ze zichzelf ook goed behandeld (heeft)…
Kun jij jezelf recht in de spiegel aankijken en jezelf de vragen stellen;
Behandel ik mezelf goed? Ben ik lief voor mezelf?
Geef een reactie