Een laag zelfbeeld is iets dat regelmatig bij een eetstoornis komt kijken, maar gelukkig ook iets dat met herstel kan veranderen in een veel positiever zelfbeeld. Dit betekent niet dat je dan nooit meer een slechte dag mag hebben of ergens onzeker over mag zijn. Ook wij op de redactie zijn wel eens onzeker over iets of voelens ons soms wat minder fijn. Dat is oké, we weten nu dat die gevoelens er mogen zijn en dat het niet allesbepalend is. In deze blog schrijven we op waar wij onzeker over zijn, hoe we daar vroeger mee omgingen in contrast tot hoe we daar nu mee om gaan en wat we juist mooi vinden aan onszelf.

Waar Irene onzeker over is...

Ik kan zo 10 dingen opnoemen waar ik onzeker over ben. Die vreemde bobbeltjes onder m'n oksels, de vorm van m'n knieën, m'n kaaklijn wanneer ik sloom voor me uit zit te staren, m'n handen die ik best wel groot vind, dat haartje dat altijd uit die ene moedervlek groeit en ga zo maar door. Vroeger kon ik me hier mega druk over maken. Ik keek met een vergrootglas naar alle dingen die ik niet mooi vond aan mezelf. Ik bleef net zo lang kijken en vergroten tot 75% van Irene dat bobbeltje onder m'n oksel was. Nu ik het lees moet ik er een beetje om lachen, maar toen vond ik het vaak lastig om m'n lichaam wat meer in perfectief te zien. Hoe langer je ergens naar blijft kijken, hoe groter het lijkt te worden en ondertussen vergeet je helemaal te kijken naar wat je wel mooi vindt aan jezelf!

Met bepaalde kleding, make-up en het gebruiken van een extreem contrast in foto's van mezelf probeerde ik zie eigenschappen een beetje te verbergen. Ik accepteerde mezelf niet zoals ik was. Ik keek naar plaatjes op het internet van andere meiden. Ik vergeleek mezelf alleen maar met mensen die ik beter vond dan mezelf. Als iemand ook zo'n bobbeltje of moedervlek had keek ik daar niet eens naar. Zij konden dat dan wel hebben, vond ik. Ik wist alles prima te verdraaien zodat het negatief voor mij uit zou komen. "Zie je wel." Dacht ik dan.

Nu kan ik mezelf en de wereld om me heen veel beter in perspectief zijn. Volgens mij zijn we bijna allemaal wel bekent met die 'bobbeltjes onder je oksel'. Zelfs zo'n vage beschrijving zegt al genoeg. Zo zijn lichamen nu eenmaal, hoe dik of dun je ook bent. Knieën zijn eigenlijk gewoon best wel gekke dingen. Hoe langer ik er naar blijft kijken, hoe vreemder ze worden, maar hier is echt niemand anders dan jijzelf mee bezig. Geloof me. Ik weet heus wel dat mijn gezicht er een stuk vlotter uitziet wanneer ik een selfie maak dan wanneer ik uitgezakt op de bank een film aan het kijken ben. Een foto is slechts een momentopname. Dat is oké, het is prima om er leuk uit te willen zien op een foto, maar hecht er niet te veel waarde aan. Je bent daarnaast ook gewoon een mens en 1 slechtere foto betekent niet dat mensen jou altijd op die manier zien.

Mensenlichamen komen in alle vormen en maten. Het ene is niet beter dan het andere. Bovendien is iedereen mooi op zijn eigen manier! Ik vind bijvoorbeeld mijn billen en benen erg mooi. Vroeger zou ik ze te dik gevonden hebben, maar nu ben ik trots op de vorm en de kracht die ze uitstralen. Ik voel me er vrouwelijk door. Wel heb ik kleine borsten, maar ook hier ben ik blij mee. Ze maken mij niet minder vrouw en ik hoef lekker nooit een bh te dragen. Dat vind ik een groot voordeel. Ook heb ik een leuke lach en ben ik blij met m'n tanden. Vroeger vond ik mijn voortanden te groot en wilde ik een kaarsrecht gebit hebben, maar ik vind m'n gebit nu juist wel mooi en ook een beetje karakter hebben. Als ik heel eerlijk bent vind ik dat soort 'imperfecties' juist ook leuk bij anderen. Een scheef tandje bijvoorbeeld kan iemand in mijn ogen heel leuk en aantrekkelijk maken. 

Waar Daphne onzeker over is...

Ik was echt onzeker over alles. Van top tot teen wilde ik het liefst alles aan mijn lichaam veranderen en ik kon heel lang niets vinden waar ik blij of tevreden mee was. Ik voelde mij het veiligst in wijde kleding, droeg een tijd lang geen korte mouwen en verkoos panty’s of leggings boven spijkerbroeken. In de pubertijd had ik ook erg last van acne en dit hield vrij lang aan, waardoor ik altijd in mijn hoofd had dat mijn huid niet mooi was. Zelfs nadat de puistjes verdwenen waren was mijn huid iets waar ik mij voor schaamde en waar ik mij de hele dag door bewust van was. 

Nu is mijn huid nog wel eens onrustig. Vlak voor ik ongesteld ga worden, als ik mij gestresst voel of als ik te lui ben om mijn huid goed te verzorgen, merk ik dat ik wat puistjes of vlekjes heb. Ik vind dat nu alleen niet meer iets om te verstoppen of om mijn humeur te laten beïnvloeden. Ik zie namelijk dat de rest van mij huid en hoofd wel straalt en ik merk het nu juist op als mijn huid wel kalm en zacht is. “Wat heeft mijn huid een mooie dag vandaag!” Roep ik nu ‘s ochtends wel eens vanuit de badkamer. 

Mijn benen, buik en armen zijn ook altijd onzekere lichaamsdelen van mij geweest. Ik vond ze altijd te dik, te veel, te lelijk en uit verhouding. Eigenlijk had mijn hele lichaam niet de verhoudingen die ik mooi vond. Constant was ik hiermee bezig en in mijn hoofd was dat soms alles wat ik was. De dingen die lelijk vond definieerde mij, want dat was waar mijn volledige focus op lag. In mijn hoofd werd alles natuurlijk steeds groter.

Ik had mijzelf zo hardnekkig aangepraat dat niets van mijzelf mooi was en ik geloofde daar heilig in. Pas toen ik langzaam de eetstoornis durfde los te laten en daarmee ook mijn negatieve lichaamsbeeld, zag ik dat mijn lichaam er misschien helemaal niet zo gek uitzag als ik al die jaren dacht. Hoe liever ik werd naar mijzelf hoe leuker het leven werd en daarmee vond ik mijzelf ook steeds een beetje leuker. Ineens viel mijn lichaam op z’n plek, zo voelde het. Ik wilde altijd dunner, rechter en hoekiger zijn en als ik dat niet was, was ik dus niet mooi. Terwijl ik juist opkeek naar vrouwen met mooie rondingen. Ook vond ik natuurlijke imperfecties bij anderen altijd prachtig. Rondingen en imperfecties die ik zelf ook al die tijd had gehad, maar die regel gold nooit voor mij. 

Natuurlijk zijn er nog wel eens dagen dat ik wat minder lekker in mijn vel zit en dat ik onzeker ben over mijn lichaam, maar ik weet dat dat niets afdoet aan hoe ik eruit zie. Ik mag onzeker zijn en tegelijkertijd beseffen dat ik oke ben. De kenmerken die bij mij horen en mij uniek maken omarm ik nu. Ik kan heel blij worden van mijn lach en van mijn ogen en ik voel mij trots als mijn vriend in mijn billen knijpt.

Waar Lotte onzeker over is...

Ik weet nog heel goed hoe ik als puber een tijd lang enorm geobsedeerd was over mijn huid. Mijn huid was erg onzuiver en ik had op mijn wangen vaak wat grotere ontstekingen. In mijn hoofd blies ik het op tot ware acne en bij de huisarts eiste ik dat ik een dermatoloog mocht zien. Eenmaal daar was de dermatoloog niet echt onder de indruk van wat ik liet zien. Het waren gewoon jeugdpuistjes, niet zo speciaal. In mijn omgeving vond ook niemand mijn huid zo bijzonder of opvallend, maar in mijn hoofd was het een heel probleem destijds.

Hiernaast zijn er nog talloze dingen geweest waar ik onzeker over was zoals mijn kleine ogen met korte wimpers, mijn gebit met overbeet (ik heb nooit een beugel gehad), mijn heupen met hip dip en 'lovehandles'... noem maar op. Ik ben nog nooit zo onzeker over mijn lichaam geweest als tijdens mijn eetstoornis. Ik was toen overkritisch en zag overal gebreken. Ik had een talent om kleine, misschien onopvallende dingen super groot te maken in mijn hoofd.

Na mijn eetstoornis heb ik mezelf weer opnieuw mooi moeten leren vinden. Dat was in het begin best pittig omdat ik zo gewend was om mezelf in mijn hoofd af te kraken. Natuurlijk zijn er nog steeds wel dingen waar ik ontevreden over ben of die ik liever anders zou willen zien, maar het lukt me nu om mijn onzekerheden te relativeren. Mensen kijken toch naar jou als totaalplaatje en focussen echt niet alleen op de kleine dingen.

Ik durf nu trots te zijn op mijn lijf en kan opnoemen wat ik er mooi aan vind. Ik ben erg blij met de kleur en lengte van mijn haar. Ik verf mijn haar niet en ik vind het mooi dat mijn haar natuurlijke highlights heeft. Mijn benen heb ik ook altijd mooi gevonden, zelfs tijdens mijn eetstoornis vond ik ze eigenlijk nog best oké. Ik heb redelijk lange, rechte benen die van nature atletisch ogen en sterk zijn. Ik vind bij andere vrouwen volle benen echt prachtig, maar mijn benen mogen er ook echt wel wezen. Ook vind ik mijn neus mooi. Ik heb een best lange neus die niet perfect recht is, maar wel super karakteristiek oogt. Mijn broer heeft precies dezelfde neus en het is echt een familie ding waar ik trots op ben.

Waar Phoi Cai onzeker over is 

In mijn puberteit was ik behoorlijk onzeker geweest over mijn lichaam. Mijn buik en heupen vond ik verschrikkelijk. In mijn ogen was het veel te dik en breed. Ik ben ook niet erg lang, waardoor ik mezelf vaak als een dikke dwerg zag. De verhoudingen klopten gewoon niet, vond ik. Daarnaast was ik ook ontzettend onzeker over de striemen op mijn benen en de rode pukkeltjes op mijn armen en bovenbenen. Waarschijnlijk was het een ander niet eens opgevallen, tenzij ze er echt met hun neus op zouden zitten. Echter kon ik het maar moeilijk loslaten. 

Ik verborg mijn lichaam in wijde kleding en het liefst koos ik voor donkere kleuren zodat er zo weinig mogelijk aandacht getrokken werd naar mijn lichaam. Ik droeg een lange tijd geen shorts of mouwloze shirtjes zodat niemand mijn huid kon zien. Kleding vond ik daardoor ook nooit echt mooi, het moest iets zijn waardoor niemand mijn lichaam kon zien. Nu ik dit typ besef ik me dat ik nog steeds veel donkere kledingstukken in mijn kast heb hangen. Alleen nu hangt het er omdat ik het simpelweg mooier vind. Het past bij mij. 

Een lange tijd heb ik van alles geprobeerd in de hoop dat ik mijn lichaam mooier zou vinden, maar daar werd ik alleen maar ongelukkiger van. Daarnaast merkte ik ook dat het nooit goed genoeg zou zijn. Toen ik wat afviel, kon er altijd nog wel iets meer vanaf. Mijn lichaam werd er niet mooier op. Het werd alleen maar zwakker. 

Het accepteren van mijn lichaam zoals het is, is niet altijd even makkelijk. Maar het lukt me vrij goed. Ik houd me niet meer bezig. Natuurlijk zijn er wel momenten waarop ik me onzeker voel. Maar ik weet dat ik steun kan vinden bij de mensen om me heen. Ze helpen me relativeren en daardoor laat ik het al vrij snel los. Ik laat mijn onzekerheden niet meer mijn doen en laten beïnvloeden. Daar is mijn lichaam mij te kostbaar voor. 

Waar Scarlet onzeker over is

Als hoofdredacteur van Proud voelt het soms alsof ik nergens meer onzeker over mag zijn. Tegelijkertijd weet ik dat dit onzin is. Ik ben ook maar een mens en ieder mens heeft zijn onzekerheden. Ik denk dat ik het meest onzeker ben over de keuzes die ik maak in contact met andere mensen. Ik ben bang om dingen in het contact verkeerd aan te pakken, omdat ik er soms een jaar later pas achter kom dat ik geen gelijk had of dat zaken ingewikkelder lagen dan ik toen dacht. Het klopt echt dat wijsheid met de jaren komt en dat maakt me wel wat onzeker.

Ik kan nu soms terugkijken naar keuzes die ik in het verleden heb gemaakt of hoe ik een bepaald contact met iemand heb aangepakt en nog nauwelijks snappen waarom ik dat ooit zo heb gedaan. Ik wil graag een goed, zuiver en leuk mens zijn. Ik heb echter niet de waarheid, van wat goed en fout is, in pacht. Waarheden ontdek je door de jaren heen, door te doen, te leven en door fouten te maken. 

Daarnaast ben ik door mijn terugval de laatste tijd ook wel wat meer onzeker over mijn uiterlijk. Soms voelt mijn hoofd bol en soms vind ik mezelf lelijk dun of oogt mijn buik dik. Ik probeer er niet te veel op te focussen, omdat ik weet dat het me niet helpt, dat het vaak niet reëel is en ook niets is waar ik wil dat mijn leven om draait.

Gelukkig zijn er ook een heleboel zaken waar ik niet onzeker over ben. Eentje daarvan is een gekke, haha: autorijden! Ik ben echt zo'n vent op dat gebied. Ik vind gewoon dat ik goed kan rijden, beter dan iedereen. Nou ja, niet beter dan mijn vader. Verder ben ik zeker over het feit dat ik altijd mijn best doe en voor de volle 100% ergens voor ga. Ik ben trots op de kracht van mijn lichaam en op mijn oplossend denkvermogen. Wauw, dat klinkt interessant. Anyway... be proud.

Waar ben jij onzeker over en wat vind jij juist mooi aan jezelf?