Aankomen bij genezing anorexia noodzakelijk

Voor Anorexia nervosa geldt dat aankomen in gewicht op de eerste plaats moet staan, hierna kan worden gewerkt aan achterliggende problemen, niet andersom. De psyche mag er dan wel voor zorgen dat het lichaam ziek wordt, maar enkel het lichaam kan de psyche helpen weer gezond te worden. Dit wordt beweerd in een artikel van Psychologytoday.

Dit is geen nieuw gegeven: Ruim zestig jaar geleden werd het zogenaamde Minnesota Starvation Experiment gedaan door Dr. Ancel Keys. Hier zag je wat het effect, gedurende 6 maanden, van hongeren en het verlies van 30% van het lichaamsgewicht was op 36 gezonde, jonge mannen.

De mannen kregen ernstige psychische problemen, zoals depressiviteit, angst, wanhoop, zelfbeschadigend gedrag en hypochondrie. Bovendien kregen zij last van eetstoornis gerelateerde symptomen zoals: een obsessie met eten, verlaagde seksuele interesse, sociale terugtrekking, prikkelbaarheid, voedsel verzamelen, tekort aan concentratie, extreem vochtophoping en genieten van het zien van anderen die eten.

Naarmate de tijd vorderde gingen de mannen ‘spelen met hun eten’. Ze bewaarde het kleine beetje eten dat ze kregen om het later volgens een bepaald ritueel alleen te kunnen opeten. Aan het einde van de hongerperiode deden de mannen bijna twee uur over een maaltijd die ze eerder in een paar minuten zouden opeten. De mannen hadden bovendien ineens veel meer interesse voor kookboeken, menu’s, voedselreclames en diëtetiek.

De mannen waren gekozen om hun krachtige fysieke en psychische capaciteiten, maar leden binnen enkele maanden aan de psychische en fysieke problemen waar mensen met anorexia nervosa mee kampen.

Voor het lichaam maakt het niet uit of het hongeren vanuit de persoon zelf wordt gedaan of dat het gedwongen is. Het hele lichaam stelt zich in op de zoektocht naar eten en alle andere capaciteiten worden ondergeschikt. Gedurende de periode van het weer aankomen en bijeten, ervoeren de mannen gevoelens van walging en zelfkritiek door controleverlies. De meeste mannen herstelden weer tot hun eerdere gewicht. 

Hij benadrukt ook dat mensen die lijden aan anorexia veelal sterk de overtuiging hebben dat hun huidige toestand hun persoonlijkheid van nu reflecteert, terwijl dit in weze hun persoonlijkheid is waarop een masker zit met de effecten van ondergewicht. Veel mensen met anorexia zijn bang niets meer te zijn als ze hun gewicht herstellen, terwijl wie ze werkelijk zijn juist schuilgaat achter het ondergewicht. Het ondergewicht maakt hen niet bijzonder, het maakt hen juist zoals ieder ander met ondergewicht.

Twee belangrijke punten voor herstel van anorexia nervosa zijn:

1. Als je herstelt in gewicht zal je niet alleen afkomen van de fysieke klachten, maar ook van de manier waarop je nu denkt.

2. Het heeft geen nut om te wachten op het magische moment waarop jij besluit meer te willen eten en te willen aankomen. Jouw ondergewicht zorgt ervoor (ookal ben je je hier niet van bewust) dat je niet flexibel denkt en de mogelijkheid om anders te eten en leven niet voldoende inziet. Je bent hierdoor zelfs gaan geloven dat je niets anders bent dan de anorexia die je hebt.

Voor herstel van anorexia is het noodzakelijk dat je eerst aankomt tot een BMI van 19 (bij volwassenen). Op moment dat je dit BMI hebt bereikt zul je mogelijk totaal anders denken over allerlei dingen waar je je nu druk om maakt. Op dat moment kan je gaan werken aan de zaken die ten grondslag liggen aan de eetstoornis.

Bovenstaande tekst is een vertaling van een artikel uit psychologytoday.

Wat vind jij?

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

36 reacties op “Aankomen bij genezing anorexia noodzakelijk”

  1. Serieus dat bmi? Dat ligt toch ook aan de leeftijd die je hebt? En je bouw en je groeicurve?

  2. Wauw ben wel geschrokken van dat filmpje..

  3. BMI 19 geldt voor mensen vanaf 18 jaar (volwassenen)

  4. Gewicht is een uiting, niet het probleem. En daarbij, als je meteen aankomt krijg je direct te maken met alle gevoelens en gedachtes die jee niet aankan. Des te meer kans dat de eetstoornis alleenmaar verschuift naar boulimia. Eerst het psychische stukje oplossen, dan komt gewicht vanzelf,

  5. Ik kan zeggen dat ik genezen ben van anorexia en het is inderdaad waar, hoe meer je bijkomt hoe minder je eetgestoorde gedachten worden. En het gaat alsmaar beter!
    Al vind ik het ook een beetje raar waarom het niet andersom zou kunnen zijn: je eetgestoorde gedachten worden minder dus je komt bij…

  6. @Justme
    in de tekst staat dat dit niet in die volgorde kan omdat een groot deel van je eetgestoorde gedachtes en gevoelens het gevolg zijn van het ondergewicht.

    @mirthe heb jij de tekst wel gelezen? Gewicht is zeker een uiting, maar een uiting met zeer grote invloed volgens dit artikel.

  7. @ Just me, het doet me goed om te horen dat de gedachten minderen naarmate ja aankomt. Zeker in de fase waar ik nu in in zit, doet het me echt deugd om dat te lezen. 🙂

    Nu ‘BMI’ als criteria gebruiken voor een gezond gewicht vind ik dubbel. Want
    BMI is nog vrij subjectief vind ik. Mijn broer bv heeft BMI 35, maar bijna geen vet (bodybuilder e) Dus in welke mate is BMI bruikbaar?
    Nu ik begrijp wel dat ze ergens iets nodig hebben om te bepalen wat een gezond gewicht is. Maar dan kan met beter BMI EN tailleomtrek enz gaan meten. 😉

  8. Ik heb beide manieren geprobeerd, in eerste instantie lag bij mij de nadruk
    op het psychische gedeelte achter de eetstoornis, de problemen erachter,
    en niet op het aankomen, en hoewel ik wel iets bijkwam was mijn gewicht toen
    nog verre van normaal en op een gegeven moment zakte ik weer terug.
    Hierna kwam ik in behandeling bij een gespecialiseerde kliniek waar ze zich
    eerst richten op mijn gewicht om hoog te krijgen, terwijl er ondertussen wel
    deels aan de problemen werd gewerkt, maar zij waren ook van mening dat het gewicht omhoog moest voordat je echt kon werken aan je problemen. En, wonder boven wonder, want ik geloofde het eerst ook niet, leek het toch te helpen. Bij een te laag gewicht kun je je überhaupt niet concentreren om te werken aan je problemen. Hoewel het natuurlijk alleen een uiting is van de achterliggende problemen, kun je je achterliggende problemen beter aanpakken als je fysiek sterk bent. Hoe moeilijk het ook klinkt als je ziek bent.

  9. Ik vind dit wel een beetje kort door de bocht: ”Voor herstel van anorexia is het noodzakelijk dat je eerst aankomt tot een BMI van 19 (bij volwassenen). Op moment dat je dit BMI hebt bereikt zul je mogelijk totaal anders denken over allerlei dingen waar je je nu druk om maakt. Op dat moment kan je gaan werken aan de zaken die ten grondslag liggen aan de eetstoornis.”
    Want ik ben een volwassene, maar een BMI van 19 is voor mij gewoon teveel omdat dat mijn bouw niet is. (mijn zus is bijvoorbeeld kerngezond maar heeft ook lang geen BMI van 19) En anderen moeten misschien wel wat meer wegen om gezond te zijn. Dat verschilt gewoon per persoon, en door de focus zo op een getalletje te leggen wordt de persoon daarachter soms een beetje vergeten is mijn ervaring.

  10. Ik ben zelf begonnen met behandeling d.m.v. gesprekken toen ik op een bmi van 17 zat en de therapie sloeg wel degelijk aan!

  11. @anoniempje: je moet die bmi-waardes ook niet zo strikt bekijken. Natuurlijk kun je met een bmi van 17 al wat helderder nadenken dan bij een bmi van 12. Maar over het algemeen geldt dat mensen met een “normale/gemiddelde” bouw het best functioneren met een bmi rond de 20.

  12. Volgens mij geldt het pas bij personen vanaf 21 jaar, dat is mijn verteld op Rintveld.

  13. Confronterend filmpje, zet even alles wel weer in perspectief.

  14. Bij mij is het zelfs zo dat een bmi van 19,5/20 wordt gehanteerd waar ik niet onder mag komen voor mijn behandeling (voor achterliggende problemen).

  15. Mijn gedachten zijn niet minder dan toen ik ondergewicht had. Nu ben ik dik met anorexia, eerst was ik dun met anorexia. Dat maakt de strijd soms best moeilijk.

  16. @ Laura: kun je met een bmi van 12 überhaupt nog leven?

    @ Reini: heel vervelend dat je er zo over denkt. Je bent misschien in jouw ogen dik met anorexia, maar ik weet bijna zeker dat je wel iets hebt teruggekregen wat je niet had toen je ondergewicht had. Meer energie misschien? Of een sociaal leven? School? Werk? Noem een paar positieve punten op, dat kan al heel erg helpen.

  17. Hier ben ik het dus absoluut niet mee eens, heel kort door de bocht.

  18. dat filmpje, very shocking

  19. Dat 1e punt klopt bij mij echt niet, maar ik denk wel dat aankomen nodig is om te herstellen.

  20. bmi van 19?
    ok ik ben dik.
    ben onder de 18 en heb dat bmi.
    zie je, geen echte eetstoornis.
    echte eye opener dit -.-

  21. @blauwwolkje

    waar slaat dat nou weer op? Het gaat om herstellen van ondergewicht bij anorexia.
    Iedereen kan een eetstoornis hebben, met ieder gewicht. Ik snap niet waarom je dit zegt hoort, staat werkelijk nergens in de tekst. Zo maak je dingen een stuk negatiever voor jezelf dan ze überhaupt zijn. Nergens voor nodig!

  22. Hoezo heel kort door de bocht? Het is toch een zeer uitgebreid artikel? Ik zie niet in waarom het kort door de bocht is. Je kan het niet eens zijn met de theorie of het anders ervaren, maar er valt toch zeker wat te zeggen voor deze theorie? Ik vind jouw reactie meer kort door de bocht 😉

  23. Precies net vandaag met therapeut over gehad. Had nl. laatste gesprek bij therapie en ze vroeg hoe ik er op terug keek. Maar van het eerste jaar kan ik me (bijna) niets herinneren. Ze gaf aan dat dat kwam doordat ik toen zo’n ondergewicht, m’n lichaam en ikzelf waren voortdurend bezig met eten. Ze noemde ook piramida van Maslov (zo heette die geloof ik), daar wordt ‘eten en drinken’ als basisbehoefte genoemd. Zolang je lichaam daarmee bezig is, is er geen ruimte voor anderen dingen. Dus precies wat hierboven ook benoemd wordt.
    Ik ben wel eens boos geweest dat er niets aan onderliggende gedaan werd, maar therapeut gaf nu (en al vaker) ook aan dat dat toen geen enkele zin gehad zou hebben. Een groepstherapie bijv. (wat ik later heb gevolgd) zou toen geen effect gehad hebben, ik zou geen ruimte gehad hebben om daarover na te denken. Te willen, maar ook te kunnen denken.

  24. @anoniem: Ja, er is heel veel voor teruggekomen en dat zou ik ook niet meer op willen geven. Maar feit blijft dat ik mezelf dik blijf vinden, walg onder de douche, moeite heb met kleding kopen en douchen, en eten nog steeds iets blijft wat ‘niet mag’ en waar ik ‘dik’ van word. Het is niet gelukt om dat met heel intensieve therapie te tackelen. Volgens mij is het dus niet zo zwart-wit dat de eetgestoorde gedachten verdwijnen wanneer je op een gezond gewicht zit.

  25. aii confronterend dit!
    Ik heb inderdaad een hele tijd lang therapie gehad zonder me echt te focussen op het aankomen. Geen effect gehad, ben er eerder slechter van geworden.
    En nu heb ik nog meer ondergewicht.
    Het aankomen is juist het allergrootste struikelblok dus het lijkt zo paradoxaal.. Hoewel ik ergens misschien wel weet dat het misschien wel zo is.

  26. @anoniem: ieder lichaam is natuurlijk anders, maar met een bmi van twaalf kunnen mensen in principe nog leven. Hoewel “leven” dan misschien niet echt het juiste woord is…

  27. Ik denk dat het bij extreem ondergewicht idd belangrijk is dat er naar een gezond gewicht wordt gewerkt, met daarnaast cognitieve gedragstherapie oid om de negatieve gedachtes die daarmee gepaard gaan aan te kunnen.
    Enn dat het daarna dan heel belangrijk is dat er gewerkt blijft worden aan een gezonde relatie met eten en de achterliggende problematiek. Dus dat de therapie niet stopt zodra je een gezond gewicht hebt.

  28. Sinds ik onder een bepaalde grens (magisch) al 9 mnd. kan ik daar niet meer overheen komen. Moet zeggen, dat maakt de ES wel erger dan voorheen. toen kon ik een etentje oid goed relativeren en daarna 3 x sporten bijvoorbeeld.

    nu honger ik mij 5 dagen van te voren uit om tijdens het etentje 2 stukjes stokbrood met tapenade en een soepje te eten. Gaat nergens over dus.

    Maar toch, een ES is een gevolg van een onderliggend probleem. Die moet worden opgelost.

  29. een verhelderend bericht en het nu nog zien te doen, maar wel goed om te lezen dat betekent dat er nog hoop is om van de angsten en ellende af te komen en dat het “simpel”kan zijn. hoewel een bmi van 19…

  30. Eigenlijk heel simpel, en naar mijn ervaring (en kennis van mijn studie psychologie) waar!
    Bij een laag gewicht kan je ook echt niet meer goed nadenken, problemen niet meer oplossen, niet meer relativeren en blijf je maar rumineren. Dit leidt tot omstandigheden waarbij je alleen maar meer terug wilt vallen op het niet-eten.
    Maar niet alleen het daadwerkelijke aankomen veroorzaakt minder dysfunctionele gedachten, ook de exposure die deel uitmaakt van het aankomen zorgt voor het veranderen van cognities.

    Bij mij heeft aankomen echt het grootste effect gehad in heel mijn behandeling. Maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat het makkelijk was.

    Jammer dat zoiets simpels op papier juist zo ontzettend moeilijk is voor mensen met een eetstoornis. Was het maar net zo simpel als dat het klinkt..

  31. Ik vind het een kortzichtig onderzoek. Als de hulpverlening hier naar gaat handelen, dan stop ik direct met de hulpverlening!! Niemand is hetzelfde, dus laten ze zorgen dat ze per persoon zo goed mogelijk passende hulp kunnen bieden..

  32. Meiden, vertrouw me.
    Ik moes van de kliniek xx kilo aankomen en ik heb erom gehuild. Nu ben ik xx kg zwaarder en ik zit heerlijk in mijn vel en eet alles. De hulpverleners weten echt wat het beste voor je is!

  33. Helemaal eens met Jillie (Maandag 17 december 2012 om 21:03u.) ! Zo ging het bij mij ook ! En dan zal het best nog wat verschillen per persoon, bij welk gewicht je weer helderder gaat denken… maar toch zeker niet onder een BMI van 17 a 18 over het algemeen, denk ik ! Goed artikel…

  34. Iedereen heeft toch zijn eigen manieren van therapie die helpen…ik eet nu wat ik kan en voel me daar veel beter bij. Tegen een lijst en dwang ga ik toch alleen mara schoppen en verzetten. Dan zet mijn eetstoornis zich juist op. Het zal best voor een ander werken, maar generaliseren kan ook overdreven worden he…ik word zo moe van al die zogenaamd geweldige onderzoeken die een klein groepje nemen en vervolgens hebben ‘bewezen’ dat het zo nu eenmaal is voor iedereen en dat de wereld dat maar moet accepteren. laat me alsjeblieft even zelf weten hoe ik leef. Danku.

  35. Ik heb anorexia. Het werd geconstateerd toen ik 22 was, maar heb er al weet ik veel hoelang mee rondgelopen. Ik ben in behandeling geweest om aan te komen. TOEN pas werd ik echt depressief. Het was alles wat ik nog had, dat mooie dunne lijf. Verder was alles me al ontnomen; toen ik nog wat voller was, ben ik meerdere malen seksueel msbruikt. Als ik op feestjes kwam, graaiden de kerels naar mn tieten en mn kont; die ik nu niet meer had. Sterker nog; vanwege mijn dunnere uiterlijk vonden mensen me een beetje griezelig. En daar was ik juist zo blij mee! Toen dat niet meer het geval was ( ik kwam aan en kreeg weer vet) duurde het uiteraard niet lang voor de volgende viespeuk zich aanmeldde. Opnieuw seksueel misbruikt. Maar NIEMAND heeft mij ooit geholpen met verwerken, voor mezelf opkomen en psychisch ondersteunt, omdat ik eerst moest aankomen!!!! Daarom ben ik dus voor beiden; OF psychische hulp en daarbij tegelijkertijd aakomen,OF gewoon niks meer. Niemand biedt mij deze keuze. Ik heb nu weer size zero. Ik zal niet zegge dat ik er gelukkiger van word. Maar het zorgt er in elk geval voor dat ik niet meer betast of misbruik word.

  36. @Vicky: helaas herkenbaar…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *