Gebrek aan steun triggert eetstoornis

Of je een eetstoornis ontwikkelt, hangt af van veel verschillende factoren. Het is een complexe stoornis: je kunt bij een eetstoornis meestal niet zeggen ‘dat is dé oorzaak’. Het is vaak een unieke combinatie van erfelijkheid, opvoeding, individualiteit, sociale en omgevingsfactoren en (traumatische) ervaringen die ervoor zorgen dat iemand een eetstoornis ontwikkelt. Zelf heb ik mij uren, dagen, jaren sufgepiekerd op de vraag: ‘waarom?’. Waarom heb ik een eetstoornis? Waar komt het vandaag? Gelukkig piekeren onderzoekers mee.

Wetenschappers van de universiteit van Minnesota hebben een kleinschalig onderzoek gedaan naar de oorzaken van eetstoornissen. Ze interviewden 26 vrouwen en 1 man met een eetstoornis over belangrijke levenservaringen. “Het doel van het onderzoek was om erachter te komen of er een link is tussen bepaalde levenservaringen en het ontstaan van eetstoornissen” aldus hoofdonderzoeker Dr. Jerica Berg. “Eetstoornissen zijn een een groot gezondheidsprobleem in de huidige maatschappij. De oorzaken kennen, kan bijdragen aan effectieve behandeling en steun.”

De deelnemers van het onderzoek hadden een gemiddelde leeftijd van 27 jaar en zaten tussen de 10 maanden en 18 jaar in behandeling. Negen van de patiënten hadden anorexia, drie boulimia en vijftien NAO. ###

Uit het onderzoek kwamen 6 kernthema’s of belangrijke levenservaringen van de patiënten, die van invloed waren op het ontwikkelen van hun eetstoornis:

  • Wisselen van school: naar een nieuwe school, van de basisschool naar de middelbare school of van de middelbare school naar het hoger onderwijs
  • Veranderingen in relaties: het uitgaan van een relatie of ouders die scheiden
  • Overlijden: het verliezen van een familielid of geliefde
  • Verhuizingen en verandering van baan: in een nieuwe omgeving terecht komen of ontslagen worden
  • Ziekte: ziekenhuisopnames of langdurig ziek zijn
  • Seksueel misbruik en geweld: traumatische ervaringen op het gebied van seks, geweld en incest

De meeste mensen krijgen te maken met één of meerdere van bovenstaande gebeurtenissen. Maar dat hoeft nog niet te betekenen dat je een eetstoornis krijgt. De onderzoekers ontdekten dat de deelnemers als ‘gemeenschappelijke factor’ hadden, dat ze na de (traumatische) ervaring geen of nauwelijks steun hadden ontvangen.

Als er na een bepaalde levenservaring onvoldoende steun, begrip of ruimte is voor de gevoelens van een kind of jongere, kan dit de kans op een eetstoornis vergroten, aldus de onderzoekers. Dus niet zozeer de ervaring zelf, maar de manier waarop deze ervaring wordt ‘opgevangen’ door de omgeving kan een trigger zijn voor eetstoornissen. De reactie en steun van ouders, leerkrachten, hulpverleners en andere betrokkenen, na één van de bovenstaande ervaringen, is van groot belang.

De onderzoekers hopen dat, naar aanleiding van hun onderzoek, dit belang van steun na een grote levensgebeurtenis, wordt ingezien en opgepakt door ouders en professionals.

Ondanks dat het een klein onderzoek is, met slechts 27 deelnemers, vind ik de uitkomsten interessant. Het geeft een verklaring waarom de één wel een eetstoornis ontwikkelt na een verhuizing of overlijden en de ander ‘gewoon’ doorgaat. Wat ik mij nog wel afvraag is, waar de invloed van de media en het huidige schoonheidsideaal passen in dit onderzoek.

Bron: www.sciencedaily.com

Karianne

Geschreven door Karianne

Reacties

12 reacties op “Gebrek aan steun triggert eetstoornis”

  1. Hier had ik het vanochtend nog met een behandelaar van mij over. Ik wil zo graag dat mijn moeder me steunt. Ik wil niet dat zegt dat ik niet meer hoef af te vallen, ik wil gewoon dat ze trots op me is!

  2. Heel goed moment om dit te lezen. Ik stel mezelf ook zo vaak de vraag waarom het bij mij zo mis is gegaan terwijl er genoeg mensen (kinderen) zijn die nare dingen meemaken. Zelfverwijten waar je niet ver mee komt. Mijn behandelaar wijst me ook regelmatig op het feit dat ik er nooit steun bij heb gehad en dat dat een groot verschil maakt. Blijft moeilijk om de zelfverwijten echt om te buigen, maar dit lezen helpt daar weer bij!

  3. Ik heb juist alle steun gehad die ik me maar kon wensen na een traumatische ervaring, en toch een eetstoornis ontwikkeld… Bij mij is gebrek aan steun dus zeker geen trigger geweest!

  4. OMG….dit is zoooo confronterend oor me, dubbel ook, herkenning, maar het doet ook pijn om deze bevestiging te lezen van wat voor mij zo waar is…

  5. Ik heb in de tijd nadat mijn traumatische ervaring vertelt werd ook geen steun gehad, van mijn ouders niet en buitenaf ook niet genoeg. Toen ik bij m’n psycholoog weg ging en naar een ander moest heb ik een eetstoornis ontwikkeld. Ik had op dat moment niemand meer waar ik alles mee kon delen en dus kreeg ik ook niet veel steun. Ik wist al wel dat dit mede een oorzaak kon zijn, die wisseling, maar dit stukje geeft me wel meer inzicht.

  6. Ik irriteer me een beetje aan dit stuk en ben heel blij met de reactie van Wortel. In de hulpverlening wordt altijd gezegd dat je je als ouders niet schuldig moet voelen. Dat doe ik ook niet (heb ik wel gedaan), maar uit dit stuk blijkt toch wel dat er geen steun wordt gegeven na een traumatische ervaring door ouders en omstanders…. tja. Het komt bij mij een beetje over alsof het toch aan de ouders/omstanders ligt.

  7. @Juweel Ik denk niet dat je het ouders kunt verwijten. Ik was een kind dat aan de buitenkant altijd liet zien ‘het gaat goed’, terwijl ik van binnen van alles voelde. Mijn ouders konden met geen mogelijkheid weten dat bijv. verhuizingen heel zwaar voor mij waren, omdat ik die gevoelens heel goed verborgen hield. Ik neem mijn ouders niks kwalijk. Ik denk nl dat zelf verantwoordelijkheid nemen voor je eetstoornis een belangrijke stap is in de richting van herstel. Ik kan me voorstellen dat je naar je eigen keuzes en handelen kijkt als je kind een es heeft. Maar ik denk niet dat je als ouder schuldig kan zijn. Daarvoor zijn er teveel factoren in het spel (zoals ook in het artikel te lezen is!) Ik hoop dat dit je een beetje helpt. Sterkte!

  8. @Laura dank je wel voor je reactie. En er zijn inderdaad teveel factoren bij het ontstaan van een eetstoornis. Dat heb ik ook wel gelezen in het artikel hoor, maar mijn eerste reactie was irritatie, vandaar dat ik erop reageerde. Ook met onze dochter leek altijd ‘goed’ te gaan. Ook zij hield haar ware gevoelens voor ons verborgen. Gelukkig weet zij nu dat ze thuis mag zijn wie ze is en ook haar gevoelens en emoties mag tonen en dat doet ze nu ook steeds meer. Daar ben ik heel blij om. Het is heel belangrijk om openheid te krijgen in het gezin. Je kunt als gezin en als persoon zoveel sterker komen uit een eetstoornis. Ik gun het niemand, maar je hebt hier geen keuze in, het overkomt je. Jij ook veel sterkte Laura!

  9. @ Juweel Ik kan me alleen maar aansluiten bij de reactie van Laura. Het feit dat er geen steun is, betekent niet dat anderen daarmee de schuld toegeschoven krijgen. Soms zijn de omstandigheden nou eenmaal zo dat er een gat ontstaat dat niet door iemand wordt opgevuld of opgemerkt. In mijn geval geef ik niemand daarvan de schuld, maar ik ben blij dat ik hiermee ook weer ietsje minder van de schuld bij mezelf ‘hoef’ te leggen.

  10. Ik sluit me helemaal aan bij laura. Ik heb dan niet veel steun (gehad), maar dat ligt ook aan mezelf omdat ik niet gauw aangeef dat het niet goed met me gaat. Ik verwijt mijn ouders ook niks, want zij kunnen het niet aan me zien als het niet goed gaat.

  11. Herkenbaar. Mijn eetstoornis werd veroorzaakt door seksueel misbruik, maar ik denk dat het heel anders had gegaan als ik niet jarenlang gezwegen had. Vandaar dat ik probeer andere slachtoffers te inspireren het trauma te verwerken met mijn website http://levennaseksueelmisbruik.nl

  12. Heel duidelijk omschreven en bedankt dat je dit wilt delen.
    ik heb bite eating disorder al vsnaf mijn 14e en ben nu 36 jaar.
    ik had idd opdat moment niemand waar ik het mee kon delen.
    op school gepest en thuis altijd spanningen.
    nu achteraf denk ik dat als je dit leest een hele goede vorm om dit te verwerken is voor de spiegel te gaan staan en al je ervaringen te resetten kijken naar jezelf en te praten ieder mens heeft recht om een gelukkig leven en probeer hulp te zoeken.
    ik ben al 17 jaar in behandeling accepteer jezelf en vooral hou van jezelf!!!!

    Sterkte en er zijn er velen waar je het niet van weet

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *