Kinderen die ADHD-medicatie slikken, het blijft iets dat steeds terugkeert in het nieuws. Is medicatie nu wel een goede oplossing of eigenlijk juist niet? Sommige mensen voelen zich niet fijn bij het slikken van Concerta of Ritalin, waaronder kinderen en ook volwassenen met ADHD. Toch gebruiken veel van hen deze medicatie, soms zelfs in plaats van therapie. Maar is medicatie de meest duurzame oplossing voor deze gedragsproblemen of zit die in landurige gedragstherapie?
Onlangs zag ik in het tv-programma De Monitor een aflevering over ouders die door de school van hun kind overgehaald werden om hun kinderen toch de medicatie te geven. De kinderen hadden alleen ‘last’ van hun problemen op school, daar buiten was hun overactiviteit of concentratieprobleem handelbaar of niet storend. De medicatie tegen ADHD is niet niks, en daarom weigerden sommige ouders hun kind dit te geven. ”Kindercoke” wordt het geven van medicatie soms genoemd door mensen die geen voorstander zijn van ADHD-medicatie bij kinderen, vertelt een moeder van een kind met ernstige ADHD.
Pieter Hoekstra, Hoogleraar Kinder- Jeugdpsychologie in Groningen zegt in De Monitor: ”Het gaat niet alleen op het hebben van de symptomen van ADHD. Op het moment dat iemand prima functioneert, geen last heeft van deze zaken, ook al zijn er wat concentratieproblemen, dan kun je al niet van ADHD spreken. Een van de kerndingen is, dat er sprake moet zijn van een beperking.” In de aflevering komt verder naar voren dat het kind thuis geen beperking heeft, maar enkel op school.
Toch worden nog steeds veel jonge kinderen direct aan de medicatie gezet, wanneer ze de diagnose krijgen. Zelfs voordat ze goede gedragstherapie hebben geprobeerd. Soms schrijft een huisarts het na de uitslag van het psychologisch onderzoek direct voor en stopt de behandeling van ADHD na een enkele keer bijstellen van de dosering.
The Centers for Disease Control and Prevention (CDC) laat weten dat drie op de vier kinderen die gediagnosticeerd worden met Attention Deficit Hyperactivity Disorder medicatie slikken. Nieuwe informatie uit onderzoek van CDC laat zien dat medicatie nog steeds even vaak wordt voorgeschreven, ondanks dat is aangetoond dat gedragstherapie hetzelfde effect heeft, maar geen klachten oplevert zoals buikpijn, slaapproblemen en andere bijwerkingen.
Waarom dit gebeurt? De zorgverzekeraar dekt niet altijd en in iedere staat van de US (voldoende behandelingen) gedragstherapie en wel medicatie of mensen zijn niet op de hoogte. CDC roept dan ook artsen, psychiaters en familie op om eerst gedragstherapie te proberen voordat je aan behandeling met medicatie begint.
Er is geen bloedtest voor ADHD, het is een diagnose die wordt gesteld aan de hand van vragenlijsten en de DSM. Er is gemerkt dat medicijnen zoals Ritalin zouden helpen bij deze problemen bij oudere kinderen. Het succes van die medicatie heeft ertoe gelijdt dat ze ook jongere kinderen met deze medicatie zijn gaan behandelen, terwijl daar veel minder onderzoek naar is gedaan.
In gedragstherapie trainen therapeuten, -in meer dan acht sessies-, hoe je een kind kunt begeleiden in deze fase van zijn leven met deze gedragsproblemen. Je leert op een duidelijke manier communiceren, routine en discipline aan. Dit kost dus meer tijd en inzet van het kind en de ouders dan een pilletje bij de apotheek halen.
CDC ontdekte ook dat een derde van de kinderen die de diagnose krijgt, slechts zes jaar oud is. 75% van die kinderen slikt medicijnen tegen de symptomen van ADHD. Slechts de helft van de kinderen met ADHD krijgt ook psychische hulp, anderen krijgen voornamelijk medicatie. Vooral kinderen van ouders met een laag inkomen, gebruiken enkel medicatie.
Een eestoornis en ADHD:
‘’Toen ik therapie kreeg voor mijn eetstoornis, werd aan het einde ontdekt dat ik ook een erg druk hoofd had, ik had AD(H)D, en een eetstoornis achter de rug. Dit maakte dat ik het gevoel van controleverlies had, een negatief zelfbeeld kreeg en uiteindelijk een eetstoornis ontwikkelde om zo weer grip te krijgen op mijn gedachten en gedrag. Ik vlakte mezelf af, zodat ik mezelf beter onder controle had. Ik voelde me slap en sloom door mijn lege maag en ondergewicht. De eetstoornis verdoofde me. Ik wist niet dat ik uiteindelijk ADD bleek te hebben.
Door de behandeling voor mijn eetstoornis, waaronder heel veel cognitieve gedragstherapie en structuur, leerde ik hoe ik wel met mezelf om kon gaan. Dat ik niets nodig had om mezelf weg te stoppen, dat ik mocht zijn zoals ik was. Ik heb overwogen medicatie te gebruiken, maar zag ook een uitdaging in acceptatie van minpunten en me richten op pluspunten. Ondertussen werkte ik natuurlijk wel aan mijn concentratieproblemen en blijf ik structuur, rust en duidelijkheid nodig hebben. Ik heb weinig last meer van mijn ADD en heb goed leren omgaan met overprikkeld raken of de chaos in mijn hoofd. Ik kan me dus goed voorstellen dat ADHD-medicatie niet altijd nodig is en zie het bij meer mensen om mij heen met AD(H)D. Als je maar bereid bent om er aan te werken of hulp bij zoekt als dat nodig is. Dat is mijn idee hierover.”
– Maxine (23 jr.)
Een pilletje erin, gedragstherapie of beiden? Wat denk jij?
Geef een reactie