Ik moet weer in bikini

Terwijl ik dit schrijf, is het buiten 27 graden. Het is dus warm en het liefst spring ik straks na het werk in een zwembad om lekker af te koelen. Ik hoop dat er nog meer van zulke warme dagen komen, want ik vind het echt heerlijk. Dit is niet altijd zo geweest. Toen ik nog een eetstoornis had, vond ik de warmere temperaturen maar niks en kon ik al helemaal niet uitkijken naar een verfrissende plons in het zwembad. De reden waarom? Ik moest dan weer in bikini…

Ik voelde mezelf veel te dik en ik schaamde me dood voor mijn lichaam. Als ik in bikini moest, leverde me dat veel stress op. Het was voor mij eigenlijk het startsein dat ik nog beter mijn best moest doen om nog meer kilo’s kwijt te raken. Ik was te dik voor een bikini dus er moest in mijn ogen wat af. Op vakantie gaan was voor mij daarom ook echt een groot probleem, want dat betekende dat ik een hele week in bikini rond moest lopen…

De dagen dat ik in bikini rond moest lopen, vond ik verschrikkelijk. Ik deed het wel, omdat ik graag met iedereen mee wilde doen. Het was alleen niet echt leuk. In plaats van te genieten van het mooie weer, de gezelligheid en bijvoorbeeld de zee of het zwembad was ik alleen maar bezig met mijn lichaam. Ik had het gevoel dat ik telkens mijn buik in moest houden, want anders zou iedereen zien hoe dik mijn buik eigenlijk was. Ook durfde ik nooit zo goed te zitten als ik een bikini aan had, want dan zou iedereen mijn zogenaamde vetrollen zien. Ik wist mezelf dus eigenlijk totaal geen houding te geven.

Ik vond het al helemaal erg als ik moest eten terwijl ik een bikini aan had. Ik had dan het idee dat al het eten direct zichtbaar was op mijn buik. Ik durfde me dan echt niet meer te vertonen. Het liefst zat ik met een handdoek om mij heen om op die manier mijn ‘dikke’ lichaam te verbergen. Tegelijkertijd voelde dit ook weer niet goed, want door stil te zitten zou ik geen calorieën verbranden dus ik kon maar beter wel weer gaan zwemmen. Het dilemma was enorm.

Als ik een dagje naar het strand of zwembad ging, had ik tijdens mijn eetstoornis de gekke gewoonte om super vaak naar de wc te gaan. Ik wilde dat mijn lichaam leeg was, omdat ik dacht dat mijn buik dan iets platter zou zijn. Om de haverklap ging ik dan ook naar de wc om te plassen. Na zo’n plas voelde ik me iets dunner en iets beter over mezelf, maar dat was altijd slechts van korte duur.

Naast dat ik onwijs druk was met mijn eigen lichaam hield ik ook nog eens constant andere mensen in de gaten. Ik vergeleek mijn lichaam met die van andere vrouwen en kwam altijd weer tot de conclusie dat iedereen een beter figuur had dan ik. Mijn doel was dun zijn dus je zou denken dat ik alleen de dunne vrouwen in de gaten hield en van mening was dat alleen zij een beter lichaam hadden dan ik. Maar ik was juist ook bezig met vrouwen die rondingen hadden. Ook daar was ik dan weer jaloers op, omdat ik dat ook mooi vond. Het kwam er dus eigenlijk op neer dat mijn lichaam nooit goed genoeg was. Het liefst wilde ik dun zijn, maar ik wilde ook wel zo’n mooi vrouwelijk lichaam hebben. Alles vond ik mooi, behalve mijn eigen lichaam…

Een ontspannend dagje zwemmen zat er dus voor mij niet in. Het gekke is dat ik diep vanbinnen wel echt heel graag in bikini wilde. Ik wilde ook gewoon genieten van het mooie weer, lekker kunnen zwemmen en zonder rotgevoel een ijsje kunnen eten. Ik wilde niet meer al die nare gedachtes over mezelf hebben, waardoor zo’n dagje niet ontspannend maar vooral heel verdrietig en negatief was. Ik was zulke dagen extra boos en verdrietig op mezelf. Waarom kon ik niet gewoon normaal doen?

Terwijl ik dit zo schrijf en terugdenk aan die periode voel ik mij een beetje rot. Ik vind het verdrietig dat ik mezelf zo ontzettend tekort heb gedaan door zo negatief te denken. Ik heb een hoop leuke dagen voor mezelf verpest. In die tijd had ik nooit gedacht dat ik ooit uit zou kunnen kijken naar een dagje zwemmen.

ik moet weer in bikni

Ik ben zo ontzettend blij dat ik het tegenwoordig geen enkel probleem meer vind om in bikini te moeten. Ik kan echt uitkijken naar zulke dagen. Ik geniet dan ook oprecht. Ik schaam me niet meer voor mijn lichaam en daar ben ik echt heel blij mee. Natuurlijk heb ik nog wel mijn onzekerheden, maar die onzekerheden beïnvloeden mijn dag gelukkig niet meer. Ik richt me op alle leuke kanten van zo’n dag en ben dan dankbaar voor het feit dat het nu zo goed met me gaat.

In bikini moeten met een eetstoornis is dus zeker niet makkelijk. Ik heb jammer genoeg ook geen wondertip die ik je mee zou kunnen geven om zulke dagen makkelijker te maken. Probeer je vooral te richten op de leuke kanten van een dagje zwemmen en laat de eetstoornis zoiets niet van jou afpakken. Iedereen voelt zich weleens ongemakkelijk of onzeker in bikini. Iedereen heeft wel iets op of aan te merken op zijn of haar lichaam. Niemand is perfect. Probeer dat te onthouden en vergeet vooral niet een klein beetje te genieten!

Hoe vind jij het om weer in bikini te moeten?

Danique

Geschreven door Danique

Reacties

18 reacties op “Ik moet weer in bikini”

  1. Allereerst even iets rechtzetten. NIEMAND verplicht jou om in je bikini te moeten rondlopen. Wat een gekke kronkel. Jij bepaald zelf waar je je prettig in voelt en dat trek je aan. Dus als jij op het strand wil zitten in een tshirt en broek dan is daar niks mis mee. Zelfs al zou je ermee het water in gaan. In een zwembad is het wel nodig om in badkleding te gaan maar wie zegt dat dat zonodig een bikini moet zijn? Ik weet precies hoe jij je voelde want ik weet dat ik bijna altijd de dikste ben en dat ik opmerkingen krijg dus die onzekerheid is gigantisch. Maar met mijn badpakminijurkje voel ik me iets minder bloot in het zwembad. Overigens maakt het me in de sauna geen bal uit want daar is iedereen naakt en iedereen kijkt naar elkaar.

    1. Dankjewel! Jij schreef wat ik dacht!

  2. Bij mij is alles plat, geen borsten en geen billen, dus een bikini staat mij niet. Kopen was al een probleem, bij de damesmaten waren ze allemaal te groot (de fabrikanten gaan er standaard van uit dat vrouwen rondingen hebben). De verkoopster zei toen dat ik maar kindermaatjes moest proberen. Echt genant was dat!

  3. Precies, niemand MOET in bikini. Het is je eigen keuze.
    Ik heb IBS en ik voel mij heel zelden fijn in mijn lichaam. Ik zoek iets waar ik mij dan het prettigst in voel.
    Het is zoals met alles je moet en mag zelf je grenzen bepalen.
    Mensen zonder ertstoornis hebben ook wel last van deze bikini stress. Ik vind het ook
    nergens voor nodig om je aan iedereen bijna boot te geven. Als je het prettig vindt, prima, maar niemand MOET .

  4. Een kleine correctie. Niemand hoef in bikini als jij liever een badpak draagt dan doe je dat. Mijn buik is bijvoorbeeld een landkaart maar de littekens zie je niet goed meer dus ik durf wel in bikini. Vind het niet meer erg maar als ik een supermooie badpak zie dan ga ik voor een badpak. Die littekens heten striae door van boulimia naar anorexia te gaan. Mijn huid kon dat niet aan want ik ben gevoelig voor striae. Als iemand daar een opmerking maakt dan lach ik die persoon uit. Echt zoveel mensen hebben dat. Maar hoe dan ook je moet dragen waar jij je mooi in voelt. Gemene mensen negeren. Niet zo protectionistisch zijn.

    En voor een van de bovenstaande reacties Lost girl. Als iemand je uitlacht daar die mensen zijn vaak heel erg bezig met hun uiterlijk.
    .

    1. Deze reactie doet mij zo goed! Ik heb dit jaar voor het eerst een badpak gekocht omdat ik mij ‘schaam’ voor mijn striae. Van anorexia naar overgewicht naar gezond gewicht heeft een hele mooie transformatie in mijn mindset teweeg gebracht, maar ook de tijgerstrepen erbij gegeven. Eigenlijk mag ik ook gewoon in bikini lopen, want wie is die ander om daar iets van te zeggen.

  5. Ik heb 5 jaar geleden voor het laatst een bikini gedragen, heb er volgens mij geen eens één meer. Ga nooit naar het zwembad en op her strand draag ik een hemdje en sportbroekje. Bevalt me prima, al het vleeskeuren op een strand geeft me een naar gevoel. En geen zin in steeds onzeker voelen over littekens van zelfbeschadiging.

  6. vroeger moest ik eerst veel laxeerpillen slikken voor ik in bikini kon vond ik, en een bepaald gewicht halen. Wat is het bevrijdend om van mijn lichaam te kunnen houden nu. Ik zeg niet dat mijn lichaam perfect is nu en ik ben nog steeds niet heel erg favoriet van bepaalde lichaamsdelen maar ik besef mij nu veel meer dat ik ook ongeneeslijke ziekte had kunnen hebben, of een ernstig ongeluk waardoor ik verlamd ben geraakt, of… ik zie dingen iets meer in perspectief en ben al lang blij dat ik kan wandelen en het zand tussen mijn tenen door kan voelen schuren. Ooit ga ik dood of wordt ik ziek, nu ben ik dat niet, en dat maakt die bikini dragen een geschenk.

  7. Zo’n strandjurk is ook niet gek😊
    Vind ik persoonlijk ook mooier dan een bikini.
    Iedereen is niet zo vrij en vind het niet normaal om in bikini rond te lopen, zeker niet tussen allemaal vreemden. En dat hoeft ook niet. Waarom doen alsof??

  8. Ik heb niet eens een bikini. Ik houd niet van deze hitte, dus ik blijf zo veel mogelijk binnen. Als de temperaturen voor mij weer aangenaam zijn ga ik wel weer eens naar buiten. Een dagje strand of zwembad, ik moet er niet aan denken. Felle zon, hitte, veel te veel mensen, nee bedankt.
    Misschien als we op vakantie zijn en het is warm en we zitten bij een meertje of zo dat ik me dan wel in bikini/badpak waag, ook al voel ik me er niet zo prettig bij (hoewel ik daar in het buitenland vaak minder last van heb).

  9. In bijini moet ik écht niet aan denken! Maar zelf een korte broek of een aansluitend hemdje is een no go voor mij op dit moment. Ik zou zo graag van dit weer genieten, maar het levert me alleen maar eeb hoops stress en rotgevoelens.. 😔

  10. Ik durf geen bikini aan en zelfs geen badpak.
    Maar me grote wens is ooit om me lichaam te acepteren en het wel weer te durven.
    Maar ik ben het wel eens met de bovenstaande reacties dat het niet moet.
    Verder hou ik wel heel erg van de zomer en dit warme weer.🌞

  11. Danique, jij hebt gewoon een mooi figuur. Als ik jouw lichaam had zou ik ook wel in bikini gaan.

    Maar goed, ik snap de onzekerheden daar omtrent.
    Ik denk dat het voor veel vrouwen wel geldt dat het geen pretje voor ze is om in bikini te gaan.

  12. Ik ga niet graag in bikini.
    Ik voel me dan heel onzeker over mijn lichaam. Helaas heb ik littekens van zelfbeschadiging. Veel mensen hebben hier een mening over. Ik vind het lastig om daarmee om te gaan. Ik vermijd bikini gelegenheden vaak, of ik heb een smoes klaar waarom ik geen bikini aan heb.

  13. Je moet niks! Als je in een dikke wintertrui op strand wil liggen, dan is dat gewoon toegestaan :). (Of badpak/tankini/lang t-shirt etc etc)

  14. ik heb dit jaar een badpak gekocht,dit mdat ik bang ben dat ik er te dun uitzie in bikini en ik mijzelf veel te dik vind,nu kan ik verbergen voor andere hoe het gaat..verbergen dat ik bezig ben met het eten,zo komen er geen vragen

  15. Agh bijna iedereen is ‘dik’ in bikini, aangezien het zo straks zit dat er altijd wel wat buik en been overheen valt :p (en dat dan vaak door mensen zelf als ‘dik zijn’ wordt gedefinieerd) ik doe er vaak een T-shirt en rokje overheen.. hoef ik ook niet in de stress te zitten of er niet net te veel tiet te zien is 😉 of dat er nog mini haartjes zitten, Bluhg. Die zorgen zijn bij mij net zo groot haha 😋 En wat te denken als je net in je periode zit, dat koortje dat er ook bij sommigen ineens tevoorschijn kom haha, daarvan wil ik ook graag voorkomen dat het zichtbaar zou zijn zou het gebeuren 😋 Het bikini dilemma is dus nog veel groter dan hierboven beschreven Hahaha

  16. Gelukkig houd ik totaal niet van strand/zwembad/zwemmen, dus hoef ik ook niet over bikini’s en lichamen na te denken 😉
    Met mooi weer ga ik veel liever naar het bos of een ijsje eten in het dorp! En dat kan prima met een shirtje en broek 😉

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *