Verlies

Een lang ziektebed of een plotselinge dood, het maakt niet uit hoe en wat: het verliezen van een dierbaar persoon doet pijn en is ingrijpend. Zoveel emoties komen los. Het besef dat iemand er écht niet meer zal zijn, de machteloosheid die daarmee gepaard gaat.

Wellicht de eenzaamheid nadat je iemand hebt verloren die alles voor je betekende. Je valt in een diep dal waarvan je denkt dat je er niet meer uitkomt zonder diegene om je heen. Iemand verliezen doet pijn.
door Princess

bron foto

“Ik verloor mijn vader toen ik 13 jaar was, de dag dat mij bericht werd dat mijn vader overleden was, herinner ik me nog al te goed, evenals de (weinige) emoties die erbij kwamen kijken. De eerste week leek het niet tot me door te dringen.

Mijn vader wilde dat de naaste familie witte kleding droeg en ik nog een laatste nummer aan hem op zou dragen. Mijn aller eerste reactie was ”Oh, dus nu zie ik hem nooit meer” ..ik heb niet gehuild en heb er verder niet over nagedacht en meteen erna bedacht ik me “Oh, jeetje…ik moet wel nieuwe witte kleding kopen ..en oh! Ook nog ff het nummer oefenen” … Ik dacht aan bijkomende, onbelangrijke zaken; ik vroeg me bijvoorbeeld af of mijn familie me wel goed genoeg zou vinden zingen en of ik wel goed genoeg gekleed was, dáár lag ik wakker van, niet van het feit dat mijn vader zojuist was overleden.

Ik vond zelf dat ik geen tijd had om te diep na te denken, om te praten of om te huilen. Ik vond dat ik dat überhaupt ook maar niet moest doen, dadelijk moest ik nog huilen en zou het me te hard raken en stel je voor ;)…. Op de dag van de begrafenis op de terugweg in de auto daarentegen barstte ik “uit het niets” als een bom: paniekaanval, hyperventilatie, huilen, schreeuwen, alles, want

…ik had geen vader meer

Hij is er niet meer en zal er nooit meer zijn….. hoe kon dit ooit weer goed komen en had dat eigenlijk allemaal nog wel zin?“

Verlies, iedereen gaat er anders mee om: een persoon die al moeite heeft met gevoelens uiten zal uiterst kalm over komen, een ander ontkent de gebeurtenis omdat het te pijnlijk is onder ogen te zien en weer een ander ander vergaat in duidelijk zichtbaar verdriet. ###

Het verdriet is vaak niet alleen over het leven van degene die gestorven is dat ten einde is gekomen, maar voor een groot deel heeft het ook te maken met jóuw leven, een stukje identiteit dat bij jou afgebroken is. Je hebt verdriet om ‘wat had kunnen zijn’ , wat je nog allemaal had kunnen doen of had willen vragen of had kunnen zeggen.

En daarbij word je hard met je neus op de feiten gedrukt: Het leven is kort, het is niet vanzelfsprekend dat je ‘nog zoveeeelll jaren te leven hebt’ en het dus niet ‘later allemaal wel komt’….

*

De donkerste stilte en deze stilte is de mooiste niet.
Is daar dan niemand, die naar me kijkt en het ziet?
Ik hunker naar nog één moment, nog één tussen jou en mij.
Maar de tijd blijft maar tikken, zonder jou aan m’n zij.
Mijn tranen blijven stromen en ik verdrink hier alleen.
Nog even zou ik samen willen dansen, zoals het was,voorheen.
Ik kan blijven huilen en meer, maar ik weet dat heeft geen zin.
Je bent niet meer maar er valt niet te wennen aan ontwenning.
Al was het nog een laatste kans, om te zeggen hoeveel ik je mis.
Dan kon ik het laten rusten en vergeten, maar ik weet dat dit het is.

Hey you : Ik mis je als een malle, malle !

*

Ook de omstandigheden waarin iemand is overleden kunnen een rol spelen bij het verdriet en de pijn die je lijdt. Bijvoorbeeld als iemand een lange tijd heel ziek is geweest en veel heeft geleden, kunt je er wellicht troost in vinden dat de strijd gestreden is en de dierbare nu eindelijk rust heeft.

Maar bijvoorbeeld ouders van een kind of nabestaanden door het verlies na een ongeluk zullen boos en bedolven worden door een gevoel van onrechtvaardigheid. Ook als iemand zelfmoord heeft gepleegd laat het verlies de nabestaanden achter met schuldgevoelens of boosheid en onbegrip en verder zal er 1 vraag keer op keer in hun hoofd blijfen spoken ‘waarom?’. Zoveel dingen waar je over na gaat denken, die je kunnen uitputten en die je verdriet bezorgen.

In deze moeilijke periode is het belangrijk dat je familie/ dierbaren om je heen hebt. Neem de tijd om erachter te komen wat je precies voelt en praat daarover, aarzel niet om professionele hulp te zoeken als je het gevoel hebt het dat je dat nodig hebt.

Het overlijden van iemand uit je omgeving is een traumatische gebeurtenis en er is veel tijd nodig om over een verlies heen te komen, iedereen doet dit anders en op een ander tempo. Over het algemeen zijn er wel 4 fasen te onderscheiden:

1. De shock en ongeloof. Je bent onwijs rustig, een vreemd wazig gevoel alsof je er niet helemaal bij bent, je leeft in een eigen wereldje en met een “het zal wel”- mentaliteit. Je laat alles mar over je heen komen – Dit gevoel duurt meestal een paar uur tot een paar dagen.

2. “Dit kan niet waar zijn”, de ontkenningsfase het gevoel dat iemand een hele slechte grap met je uithaalt en dat degene die je verloren bent nog elk moment kan binnen lopen of je zometeen vast wel zal bellen. Ook lichamelijke verschijnselen zoals huilbuien, schuldgevoelens, boosheid,hallucinaties etc etc kunnen opdoen.

3. Meestal volgt na deze fasen de fase waarin je in een depressie beland. Het gevoel van wanhoop en radeloosheid. Je verliest levenslust of interesses in zaken die er eerder juist heel erg toe deden. “Het maakt niet meer uit, ik kan het allemaal niet zonder hem/haar”. Deze fase, de depressie, duurt meestal het langst…

4. Om het leven weer op te pakken, zul je het verlies moet accepteren en aanvaarden. Als de pijn iets minder word zullen herinneringen niet meer enkel met verdriet gepaard gaan. Uiteraard zullen er daarna nog tijden zijn dat het verdriet de overhand heeft, zoals met kerst, je verjaardag of als je dat ene nummer hoort waar hij/zij altijd zo van hielt.

Rouwen

“It has been said that time heals all wounds. I do not agree. The wounds remain. In time, the mind, protecting its sanity, covers them with scar-tissue, and the pain lessens, but it is never gone”

Dit citaat hoorde ik op tv, en het is waar, tijd heelt niet. Het gaat erom wat je doet in die tijd en of je de tijd neemt en jezelf de tijd gunt om stap voor stap het verlies te verwerken.

Het verlies is te vergelijken met een diepe, pijnlijke wond, die behandeling nodig heeft, die goed verzorgd en ontsmet moet worden. Doe je dit niet dan zal er een lelijke vervelende litteken ontstaan, wellicht zal de plek ontsteken en erger worden dan het in feite al is. Verzorg je de wond wél zoals dat gebeurd zou moet worden zal er enkel een klein litteken aanwezig zijn.

Want natuurlijk zal er altijd een stukje missen nadat iemand is overleden maar het hoeft en zal niet meer zo verschrikkelijk veel pijn doen als voorheen. 😉

Het is belangrijk dat je gevoelens niet opkropt, je hoeft je niet groot te houden en hoe pijnlijk het ook is; herinneringen ophalen en erover praten kan onwijs goed helpen in het rouw proces. Praat met familieleden, vrienden of, als je dat nodig hebt, een professional zoals psycholoog of maatschappelijk werkster. Ook zijn er instanties speciaal gericht op het verwerken van verlies klik hier voor meer informatie.

Dit rouwproces duurt zo lang als je nodig hebt maar er wordt meestal in jaren gerekend. Uiteindelijk zul je stapje voor stapje weer oprecht zin krijgen in het leven én krijgt het leven weer wat kleur.

“Nu, inmiddels 8 jaar later besef ik me dat ik nooit de tijd heb genomen het verlies van m’n vader te verwerken. Ongeveer een jaar geleden kwam ik in een moeilijke periode waarin ik onwijs verlangde naar mijn vader en waarin erachter hoeveel boosheid en onbegrip ik nog in me heb vragen als ‘Waarom moest dit mij gebeuren en wat heeft mijn vader gedaan dát hij dood moest gaan’. Nog bijna elke dag is er wel iets dat me aan hem doet denken, elke keer als ik verdrietig ben zou ik hem even willen bellen zodat hij me gerust kan stellen en me kan vertellen dat alles best wel goed komt… Helaas zal hij er nooit meer zijn….

Ik vraag me nog steeds af hoe en óf dit gevoel ooit zal wegvagen… En daarbij weet ik, dat ik zal moeten praten , zeggen wat ik voel en wanneer ik dat voel zodat iemand me kan vertellen hoe ik deze emoties beter kan handelen, toch is dit nog veel te moeilijk voor mij …elk een beetje te diepgaand gesprek over hem laat me in tranen met tuiten….

Ik hoop en ik weet dat dit niet altijd zal blijven …praten, praten helpt bij het verwerken van een groot verlies”

Boeken waarin de dood een rol speelt / informatie over rouw:

• Carry slee – Radeloos
• Manu keirse – Vingerafdruk en verdriet
• J, Jonkman-Israël – Verdriet? Daar heb ik geen tijd voor…
• Elly den Herder-Michielsen – Ik heb geen toekomst, zei ze (Over suïcide en de gevolgen voor nabestaanden)

Meer informatie: Rouw.nl