Al mijn broeken zitten te ruim. Al mijn rokjes zakken af en al mijn truien hangen als slappe was rond mijn lijf. Moet ik nu kleinere kleding kopen? Een lastige vraag die ik mezelf nu al een aantal keer heb gesteld. Ik zie er niet uit de kleding die ik nu heb. Alles is te groot, wat ervoor zorgt dat ik er nóg magerder uit zie dan ik al ben. Nee, daar ben ik niet trots op. Nee, ik vind het niet mooi. Ik voel mezelf geen super skinny model of bijzonder meisje. Ik voel mezelf lelijk. Ik zie eruit als wat andere mensen “Een Anorect” noemen en dat vind ik vreselijk. Maar… moet ik nu kleinere kleding kopen?
Als je flink wat kilo’s bent afgevallen als gevolg van anorexia en nu kampt met ondergewicht, dan krijg je waarschijnlijk te maken met voorgaande gedachtes en twijfels. Misschien denkt ieder ander nu: Ja, koop gewoon nieuwe kleding! Waarom zo ingewikkeld doen? Nou, dat zal ik je uitleggen… Ik twijfelde over het kopen van nieuwe kleding, omdat ik me afvroeg of het me daadwerkelijk zou helpen om een halve kast vol met kleine kleding voor ondergewicht te hebben. Zou dat mijn eetstoornis niet enkel voeden in plaats van mijn gezonde kant, mijn lichaam te voeden?
Stel nu dat ik wat nieuwe, kleinere broeken en truien zou kopen, zou dat er dan niet voor zorgen dat ik helemaal niet meer aan durfde te komen in gewicht? Ik zou immers heel blij zijn met deze nieuwe kleding en me beseffen dat wanneer ik aan zou komen, ik deze niet meer zou passen. En wat als ik de kleding mooi vond staan? Wat als ik die nieuwe spijkerbroek me goed vond staan? Zou dat niet nog een extra klap op mijn motivatie zijn om aan te komen in gewicht? Ik zag er nu toch best oké uit, dus waarom zou ik moeten aankomen…?
Tegelijkertijd was de anorexia niet iets waarvoor ik had gekozen en wat ik met opzet deed. Moest ik mezelf dan nóg meer straffen dan ik al deed door maanden in te ruime kleding te blijven lopen en hierdoor mezelf nog lelijker voelen? Lastig… Misschien kon ik kiezen voor een middenweg: geen halve kast vol nieuwe kleding, maar gewoon 1 of 2 nieuwe, kleinere broeken. Was dat de oplossing?
Nee, voor mij bleek dat niet de oplossing. Ik ging winkelen en trok alle kleine maatjes spijkerbroeken uit de schappen bij Zara om me vervolgens vreselijk lelijk, eenzaam en mislukt te voelen in de spiegel van het pashokje. De spiegel en het licht waren hier ineens zo helder en realistisch, zo anders dan thuis, dat ik nauwelijks naar mezelf kon kijken. Ik zal plotseling hoe mager ik werkelijk was. Dat ging geen kleiner maatje broek oplossen.
Eén voor één paste ik de broeken om ze vervolgens binnen een aantal seconden weer uit te trekken. De broeken zouden bij iedere andere jonge vrouw stijlvol en sexy gestaan hebben. Bij mij stonden ze als stuk stof over twee lelijke potloden. Het zag er niet uit. Niet sexy, niet netjes, niet mooi, helemaal niet. In het begin dacht ik nog dat het aan de pasvorm van de broeken lag. Ik moest gewoon naar H&M in plaats van Zara of gewoon een duurdere broek kopen van Levi’s ofzo. Nope. Het bleek allemaal een drogreden. De broek had geen verkeerde pasvorm, ik had een verkeerde pasvorm. Wat ik ook voor kleding aan trok, het stond niet.
Logisch! Ik had een anorectisch lichaam gekregen en door mijn ondergewicht oogde alles aan mij ongezond en lelijk. Nou ja, misschien is lelijk niet het juiste woord ervoor. Je zegt immers ook niet tegen ieder ander mens met een ziekte dat die lelijk is geworden. Tegelijkertijd oogde het ook niet mooi. Het zag er gewoon ziek, ongezond en onaantrekkelijk uit. Nee, natuurlijk wilde ik dat niet!
Ik wilde graag een mooie, sterke vrouw zijn. Ik wilde graag dat mijn nieuwe kleding me mooi stond. Nieuwe kleding kopen had nu geen enkel nut. Wat ik ook kocht, hoe blij ik ook met mijn aankoop was, eenmaal aan mijn lichaam oogde het anders. Het oogde kinderlijk, niet krachtig, niet mooi en niet volwassen. Die mooie, luxe en vrolijke blouse met patroon benadrukte soms misschien wel extra hoe ziek en ondervoed mijn lichaam eigenlijk was. Het stak te veel af. Het verschil was te groot tussen beiden.
Moet ik kleinere kleding kopen? Nee, misschien niet. Ik heb gemerkt dat het me meer motivatie gaf om enkel nieuwe kleding te kopen in mijn gezonde kledingmaat. Het zorgde ervoor dat ik nét wat extra mijn best deed om weer naar dat gezonde gewicht te komen. Slobberden mijn broeken dan niet vaak? Ja, maar dat zorgde er tegelijkertijd voor dat ik de ernst van mijn eetstoornis wat serieuzer nam. In mijn hoofd was deze namelijk vaak niet zo ernstig. Pas als ik echt zag hoe ik eruit zag, besefte ik me dat het niet niks was en dat ik nog harder moest vechten.
Ik besef me tenslotte dat het voor iedereen anders werkt. Mijn keuze is dus niet per se de juiste keuze of de waarheid. Daarom ben ik benieuwd hoe jij staat ten opzichte van dit dilemma.
Geef een reactie