Voor mijn eetstoornis heb ik verschillende behandelingen gevolgd. Twee keer heb ik een deeltijdbehandeling gevolgd. Dit was een groepsbehandeling waarbij je meerdere dagen per week therapie volgde. Ik heb hier zelf heel veel aan gehad en vond het erg fijn. Toch was dat anders toen ik hoorde dat ik het moest gaan doen. Ik wilde helemaal niet met andere mensen die ik niet kende over mijn problemen praten en ik was bang dat ik mezelf heel erg zou gaan vergelijken. Als jij deeltijdbehandeling ook spannend vindt, heb je misschien wel iets aan deze blog. Ik zal je namelijk vertellen wat het is en hoe ik het heb ervaren.
Zoals je misschien al via onze website hebt ontdekt, of uit eigen ervaring weet, zijn er een heleboel verschillende soorten therapie voor eetstoornissen. Je kunt een opname volgen in een kliniek, maar er zijn vooral ook heel veel behandelingen waarbij je gewoon thuis kunt blijven en één tot meerdere keren per week de hulpverleningsinstantie bezoekt. Je kunt therapie volgen bij een diëtist, een psychiater, een vrijgevestigd psycholoog of een psycholoog via de GGZ.
Daarnaast is er ook nog heel veel variatie in de vorm van therapie. Daarover kun je ook veel vinden op onze website. Ik bedoel daarmee de vormen zoals PMT, cognitieve therapie, psychotherapie en EMDR bijvoorbeeld. Daarnaast is er nog een andere manier van een vorm therapie, namelijk de manier waarop de therapie gegeven wordt, zoals individueel met jou en een hulpverlener, gezinstherapie, samen met je familie of groepstherapie, waarbij je in een groep met andere lotgenoten therapie volgt. En dan is er ook nog verschil in frequentie van de behandeling, dus of je er om de week, eens per maand, elke week of meerdere keren per week langs komt.
Zoeken naar wat bij jou past kan dan ook soms even duren. Ik vond ook niet meteen de juiste behandeling, helaas. Toch ben ik blijven zoeken en ik zou jou willen aanraden dat ook te doen. Zo heb ik heel veel gehad aan een van mijn deeltijd behandelingen bij een gespecialiseerd centrum voor eetstoornissen. Hier volgde ik in het begin vier dagen, daarna drie dagen en als afronding een dag per week therapie. Ik was dan aanwezig van 9:00u tot 15:00u. Dit was dus geen klinische opname, maar een ambulante behandeling.
In de groep zaten ongeveer 9 jonge vrouwen. In een andere groep in dit centrum, zaten ook jongens. In mijn driedaagse behandeling zat ook een man. Er werd onderscheid gemaakt in jeugd en volwassenen. Ik zat in de volwassenen groep, want ik was toen volgens mij 20 jaar oud. De groep bestond uit hele diverse persoonlijkheden die allemaal iets met elkaar gemeen hadden. Sommige vrouwen waren 19 of halverwege de twintig, maar er waren ook een aantal vrouwen die 35 of 40 + waren.
Mijn groepsgenootjes waren niet allemaal tegelijk gestart met deze behandeling. Sommigen waren hier al 7 maanden, anderen waren net een paar weken begonnen. Er was dus veel in en uitstroom in de groep. Dit was aan de ene kant fijn, omdat je je daardoor kon optrekken aan groepsgenoten. Zij hadden weer waardevolle tips en ervaringen te delen. Ook vind ik het hoopvol om hen om mij heen te hebben. Aan de andere kant was het soms ook onrustig als er een periode veel mensen weg gingen en nieuw bij kwamen. De groep moest dan weer even een nieuwe dynamiek ontdekken.
In de groep waren soms ook spanningen te voelen. Er waren soms lastige situaties, zoals jaloezie of veel vergelijken. Dit werd gelukkig wel besproken. Samen konden we daar ook weer veel van leren. Wel is het belangrijk om dit soort dingen dus echt boven, in plaats van onder de tafel te houden. Eetstoornissen zijn niet altijd even aardig tegen elkaar. De meiden daarachter wel. Gelukkig was de sfeer ook juist heel fijn. In de pauze vlochten we wel eens elkaar haar in, gingen we buiten wandelen en hadden we fijne, herkenbare gesprekken met elkaar die heel steunend waren.
Hoe ziet een dag eruit?
Samen met die groep volgden we verschillende therapie onderdelen. Deze hulpvormen waren in een rooster ingepland. Zo hadden we een duidelijke dagindeling, met daar tussen eetmomenten. Een beetje zoals op school, maar dan net weer even anders natuurlijk. We begonnen met thee en daarna begon bijvoorbeeld ‘Eetdagboek’, waarin we het hadden over hoe het ging met eten, aankomen, compensatiedrang of eetbuien. Ook gevoelens kwamen hierbij ter sprake. Daarna was er pauze en een tussendoortje. Dat werd dan altijd even nabesproken. Daarna volgde creatieve therapie, PMT, cognitieve of psychotherapie.
Daarna was er lunchpauze, die ook nabesproken werd. We aten dan samen aan tafel. Brood maar ook soms een warme maaltijd en op een van de dagen moest je zelf lunch meebrengen, zoals je op school of werk moet doen. In de middag was er weer een van de therapieën en als laatste dronken we thee, koffie of limonade met een tussendoortje. Voordat iedereen naar huis ging, werd dit ook nog even nabesproken of kon je bespreken hoe je jouw avond of weekend ging doorbrengen. Iedere dag was weer anders ingericht.
Iedereen volgde een standaard programma, maar hier en daar waren er persoonlijke modules toegevoegd. Zo hadden de jongens apart PMT, hadden sommige mensen ook gezinstherapie of gingen anderen dat pas later in hun behandeling er bij doen. Ook was er mogelijkheid om gesprekken met de psychiater te hebben, als dat nodig was of kon de diëtist ingeschakeld worden. Dit was geen standaard, maar een toevoeging.
De behandeling die ik heb gevolgd is inmiddels, heb ik van horen zeggen, nog meer persoonlijk gemaakt. Je kunt een ander rooster hebben dan je groepsgenootjes, omdat je bijvoorbeeld andere of een andere hoeveelheid therapie volgt. Ik vind dat wel mooi, al heb ik zelf niet hoeven klagen of hoe het ging toen ik er zelf in behandeling was. Wel vind ik die persoonlijkheid erg belangrijk in groepstherapie. Je doet het samen, maar je hebt niet allemaal hetzelfde nodig soms.
Het voordeel van een deeltijdbehandeling vond ik onder andere dat je niet helemaal buiten de maatschappij staat. Je bent misschien wel twee tot vier dagen op pad voor je behandeling, maar je slaapt, eet en woont gewoon thuis, Je mist daardoor niets, wat in de vrije tijd van jou en je sociale omgeving plaatsvindt. Tenzij je natuurlijk wat rustiger aan moet doen. Maar buiten dat, stond ik nog gewoon in het leven. Ik denk dat dit hospitalisatie, je iets té thuis voelen in behandeling, erg heeft geminimaliseerd bij mij.
Naast mijn vierdaagse of driedaagse behandeling, was ik niet in staat om mijn opleiding te blijven volgen. Wat dat betreft, leefde ik dus wel een heel ander soort leven dan mijn vriendinnen. Dat vond ik ook wel eens moeilijk. Ik heb mijn opleiding tijdelijk gepauzeerd en ben er daarna weer mee verder gegaan. Naast deeltijd behandelingen waarbij je minder dagen aanwezig bent, kun je soms nog wel een studie volgen of een aantal dagen werken. Soms wordt aangeraden om dat niet te doen, omdat de dagbehandeling al erg veel energie en inzet opeist. En soms wordt dit juist wel aangemoedigd, om in het echte leven te blijven staan. Overleg dit altijd met je behandelaar, om te kijken wat het beste voor jou is, zou ik zeggen.
Als het volgens je behandelaar beter is om tijdelijk niet te werken, kun je in de ziektewet komen. Je kunt ook de mogelijkheden onderzoeken voor een Wajong of andere uitkering. Vaak kun je dan ook in je behandeling weer geleidelijk je werkzaamheden gaan opbouwen of werk zoeken. Je kunt ook deeltijdbehandeling volgen voor andere psychische problemen, zoals depressie, angst of emotie regulatie stoornissen. Deeltijdbehandeling is dus niet enkel iets dat wordt toegepast bij mensen met een eetstoornis.
♥
Fotografie: University of Salford Press
Geef een reactie