Via via leerden we Sara kennen. Sara geeft o.a. Yogales aan meiden met eetproblemen. Ze heeft zelf jaren aan boulimia geleden en is er nu bijna vrij van. Proud2Bme was benieuwd naar haar verhaal en mocht haar interviewen:
Jarenlang heb je geworsteld met boulimia, hoe zijn de problemen met eten bij jou begonnen?
Toen ik een jaar of 16 was, in de pubertijd, had ik een laag zelfbeeld en werd ik gestuurd door verkeerde invloeden (vrienden). Ik had weinig controle over mijn eigen leven. Het is bij mij begonnen als een manier om dun te worden en te blijven en achteraf denk ik ook dat het schreeuw om aandacht was. Ik wilde ‘iets’ hebben waardoor ik anders was. Hoewel ik er natuurlijk niet mee te koop liep.
Op welke manier uitte de boulimia zich bij jou?
Eten en overgeven. Ik heb nooit extreme eetbuien gehad, maar als ik teveel had gegeten (naar mijn idee), spuugde ik het er met gemak weer uit. Dat werd een gewoonte en bijna een reflex.
Op welke manier stond de eetstoornis jouw functioneren in de weg?
Eten heeft lang mijn leven beheerst. Alles draaide om perfect zijn in alles en schuldgevoel. Het mijzelf vergelijken met anderen was het grootste probleem. Ik was nooit goed genoeg; die ander was veel mooier, dunner, beter, grappiger, of wat dan ook. Daarbij legde ik mijzelf zoveel op; dat mag niet, dat mag wel, die moet zo, dat moet zus. Maar ik moest tegelijk ook ‘normaal’ doen (bijvoorbeeld eten zoals iedereen) want ‘dat kan ik heus wel’. Ik was (ben) heel streng voor mezelf.
Duurde het lang voordat je jouw eetstoornis kon erkennen en hulp ging zoeken?
Ik heb lang in de ontkenning gezeten en daarom ook lang geworsteld met het probleem. De eetstoornis erkennen kan ik wel, op analytisch en zeer rationeel niveau, maar echt toegeven en veranderen was lastig. Het is een hardnekkige overlevingstechniek waarvoor ik op een of andere manier bang was om vanaf te komen, bang om de controle kwijt te raken en misschien wel dik te worden. Ook in de verschillende hulp die ik gehad heb, kwam men vaak tot de conclusie dat ik niet wilde en meestal stopte ik ook zelf wel weer: “Ik kan het zelf wel”.
Tot ik uiteindelijk een klinische opname gehad had (niet specifiek voor eetstoornissen), daar heb ik veel aan mijn aanverwante problemen (ziekelijk perfectionisme, depressie, angst om ‘gewoontjes’ te blijven, gebrek aan controle over mijn leven) gewerkt. Deze tijd heb ik nodig gehad om tot mijzelf te komen en door er een periode alles los te laten en daar helemaal in te duiken, is dat gelukt.
Hoe reageerde je omgeving toen ze wisten dat je boulimia had?
Iedereen nam het positief op en bood hulp. Ik ben van mezelf niet iemand die makkelijk hele diepe gevoelens deelt, dus men wist wel van de eetstoornis maar op een heel oppervlakkig niveau. Ik denk dat niemand ooit heeft geweten (zelfs tijdens de opname) hoe het echt met me ging. Een eetstoornis is een eenzame ziekte omdat er veel schaamte en schuldgevoel bij komt kijken. En ik ben iemand die dingen liever zelf oplost. Daardoor heeft het allemaal ook zo lang geduurd.
Welke hulp heb je gekregen, hoe heeft dit je geholpen?
Ik heb in een groep gezeten voor meiden met boulimia, dat was toen ik een jaar of 20 was. Daar heb ik eigenlijk weinig aan gehad. Een keer per week in een groep bij elkaar komen, was voor mij te onveilig, ik heb er dan ook al die tijd mijn mond gehouden en er werd voor mijn gevoel weinig aan gedaan om mij aan het praten te krijgen. Andere mensen die mondiger waren, kregen alle ruimte. De herkenning vond ik daar wel fijn. Ik ben nog bij een diëtist geweest die gespecialiseerd is in eetstoornissen, maar bij haar was ik ook gauw weg. Zodra ik eetdagboeken moet bijhouden, ben ik vertrokken. Dat maakte het bij mij alleen maar erger.
Ik heb wat rondgedoold in de tussentijd en ben redelijk depressief geworden. Toen ben ik, door de stimulans van mijn lieve vriend, een kortdurende klinische psychotherapie (kkp) gaan doen in Zeist. Dit was dus niet specifiek voor de eetstoornis, maar het gaf me de ruimte om mezelf te leren kennen en dingen op een rijtje te krijgen. Dat jaar was vrij turbulent en doorslaggevend voor mij; ik begon op de kkp, daarna ben ik deeltijd doorgegaan om de overstap naar het normale leven te maken en ben vervolgens drie maanden alleen naar Kenia geweest (iets dat ik mijn hele leven al had willen doen). De combinatie van die drie heeft gezorgd dat ik het roer over mijn eigen leven weer overnam.
Wat vind je van de hulpverlening die er is op het gebied van eetstoornissen?
Over het algemeen heb ik er weinig mee te maken gehad, dus ik kan er uit ervaring niet veel van zeggen. Wel merk ik dat het vaak te veel puur op het eten gericht is, en dat is bijvoorbeeld voor mij niet echt aansprekend.
Wat was voor jou het meest zwaar in het gevecht tegen de eetstoornis?
Het feit dat het zo hardnekkig blijkt. Ik hield er steeds krampachtig aan vast, uit angst om de controle kwijt te raken, uit angst voor het onbekende. Ik wist niet dat het een zo vastgeroest patroon was tot ik het los moest gaan laten. Zo vast, dat ik er met verstand en praten alleen niet meer uit kon komen.
Wat is het mooiste moment in je leven geweest?
Ik denk mijn reis naar Kenia. Dat was mijn eerste grote reis en ik heb het helemaal alleen gedaan. Ik ben mezelf er keihard tegen gekomen, maar ik ben er heel sterk van geworden. Mijn reis naar de Filippijnen was ook heel mooi, daar heb ik mijn opleiding tot yogadocent gedaan. En daar heb ik geleerd hoe mooi mensen, het leven, ikzelf eigenlijk kan zijn.
Je bent nog niet helemaal van je boulimia af, op wat voor manier uit zich dit nu nog?
Eigenlijk ben ik er zo goed als wel vanaf, in praktijk. Maar ik merk dat patronen van meer dan tien jaar, lastig zijn om helemaal vanaf te komen. Mijzelf vergelijken met en meten aan anderen, mij druk maken om mijn figuur, heb hebben van een ingewikkelde verstandhouding met een rol koekjes in de kast, opboksen tegen mijn drang om perfect te zijn en alles perfect te willen doen. Dat soort dingen zitten erin gebakken en ben ik nu langzaam aan het loslaten. Ik heb druppels van een homeopaat die mij helpen om van mijn strenge kant af te komen.
Hoe zal je leven eruit zien wanneer je helemaal van je boulimia af bent?
Heerlijk! Bevrijd van mijn veel te strenge kant waadoor ik weer kan gaan genieten. Oprecht genieten, van binnenuit. En ik zal eindelijk eens trots kunnen zijn op mezelf om wie ik ben en om de dingen die ik doe.
In de diverse media hoor je eigenlijk vooral over anorexia en maar weinig over boulimia. Eigenlijk is dat heel raar, want er zijn veel meer mensen met boulimia dan met anorexia.
Ik ben eigenlijk weinig met de media bezig wat dat betreft, maar ik weet in mijn omgeving dat vaak anorexia serieuzer genomen wordt of erger gevonden wordt dan boulimia. Meiden met anorexia eindigen (kort door de bocht) in het ziekenhuis aan een infuus terwijl meiden met boulimia vaak op hetzelfde gewicht blijven en het makkelijker verborgen kunnen houden. Dat vind ik niet altijd eerlijk. Er lijkt ook geen tussenweg (en dus behandeling) te bestaan, je hebt óf het één óf het ander volgens de buitenwereld. Terwijl naar mijn idee bij de meeste mensen het juist een combinatie is van verschillende dingen.
Heb je het idee dat de hulpverlening mensen met boulimia even serieus neemt als mensen met anorexia?
Ik denk dat de hulpverlening het beide even serieus neemt, alleen denk ik dat de bijwerkingen van boulimia vaak onderschat of te laat gezien/ bekeken worden. Daarbij, wat ik al zei, vind ik het jammer dat er zo in hokjes gedacht wordt. De eetstoornis gaat zovaak gepaard met andere problematiek dan alleen het eten op zich. En boulimia krijgt, omdat het zo’n sluimerende stiekeme stoornis is, meer kans zich te nestelen in je patroon. Er wordt vaak pas (te) laat aan de bel getrokken waardoor schuld en schaamte diep gewordeld raken.
Waarom ben je begonnen met het beoefenen van yoga?
In eerste instantie ben ik begonnen met yoga als lichaamsbeweging. Dat vond ik fijn en al die ‘zweverigheid’ eromheen hoefde voor mij niet. Langzaam ben ik erin gegroeid en ben mij steeds meer gaan verdiepen in wat yoga nog meer betekent. Ik zit nu ergens tussen ‘down to earth’ en ‘geitenwollen sok’ 😉
Hoe helpt yoga bij jou om van je boulimia af te komen?
Yoga helpt mij op verschillende manieren. Het helpt me om mij bewust te zijn van mijn lichaam, hoe voelt het, waar voel ik dingen. Heel fysiek dus. En het helpt me om in contact te komen met mijn gevoel, iets dat voor mij heel moeilijk was.
De link tussen lichaam en geest wordt gemaakt, deze leefden daarvoor totaal langs elkaar heen. Nu zijn deze in balans, dat klinkt hel vaag maar ik bedoel daarmee dat ik in mijn lijf kan voelen waar emotie zit en wanneer emoties hoog oplopen.
Door in beweging te zijn en te ademen blijf ik in het hier en nu, ik kan me snel zorgen maken over dingen die ik gedaan heb, zou moeten hebben of nog ga doen. Ik leef te weinig in het nu, yoga helpt daarbij. Bepaalde ademhalingstechnieken helpen ook mijn stress te verminderen en negatieve emoties te verminderen. Als ik alleen thuis ben, en ik voel me onrustig, dan zijn er bepaalde houdingen waar ik dan even in kan gaan liggen of zitten om mij weer kalm te krijgen en te laten neerdalen van hoofd naar lijf. Heel fijn, dat wens ik iedereen toe!
Geef een reactie