Pro-ana sites verergerden de eetstoornis

Toen ik zes jaar geleden op internet ging zoeken hoe ik nog meer af kon vallen en nog sneller, kwam ik al snel de term pro-ana tegen. In eerste instantie schrok ik van alle plaatjes die ik daar tegen kwam, toch was ik nieuwsgierig en bekeek de rest van de pagina. Ik kwam er meiden tegen net als ik. Waarom zouden zij het wel kunnen en ik niet?

Ik kwam erachter dat je eerst een hele voorstelprocedure moest doorstaan voor je daadwerkelijk werd toegelaten op het forum. Ik had met mezelf afgesproken dat ik er van af zou zien als ik niet werd toegelaten. Maar dat was niet het geval. Ergens gaf dit al het eerste positieve gevoel in tijden, ik was goed genoeg om op het forum te mogen.

Ik kwam al snel allerlei topics tegen met wedstrijden. Wedstrijden waarin mensen elkaar motiveerden om zoveel mogelijk dagen niet te eten, wedstrijden om zo weinig mogelijk calorieën te eten, en voor zoveel mogelijk beweging en oefeningen op een dag. Ondanks dat mijn eetpatroon nog lang niet zo dramatisch was al wat er op die pagina stond, ging er gelijk een knop bij me om. Zo moest ik het dus doen.

Dag na dag vond ik weer nieuwe dingen. Ik kwam foto’s tegen van meiden die al zo dun waren maar nog veel dunner wilden worden. Er werd vermeld hoeveel ze al af waren gevallen en welk bmi hun doel was. En telkens weer verlegde ik mijn doel, en hoe absurd laag deze ook was, er waren zelden meiden die reageerden met; ‘dat is niet zo verstandig’. Hoe dichter ik bij mijn streef kwam, hoe meer complimenten ik kreeg, en dat terwijl ik zieker en zieker werd.

Er werd me aangeraden om allerlei pillen te gaan gebruiken en je stoelgang zelf een handje te helpen. En terug gekeken vraag ik me af waarom ik toen niet kon zien dat ik mijn lichaam kapot maakte met al die troep. Elke maand weer bracht ik bergen geld naar de drogist. Als ik wat had gegeten en me hier rot over voelde kreeg je als reactie; ‘je kan het nog uitbraken’. En ja hoor ook dat werd een dagelijks ding. Ik ben ervan overtuigd dat wanneer ik me niet had aangemeld op deze sites ik al deze ‘tips/trucs’ die zo slecht voor je lichaam zijn nooit had toegepast. Maar ik zag toen allang niet meer dat het niet normaal was wat je op die sites las en geadviseerd werd.

Mijn leven was een groot ‘geheim’. Als er ook maar iemand aan mijn laptop of mobiel kwam ontplofte ik. En niet omdat ik vond dat ik privacy had, maar om de angst om betrapt te worden. De angst dat ze me af zouden nemen wat op dat moment mijn leven was. Want ja, die pagina’s waren mijn hele leven geworden. Ik stond er mee op, en ging er mee naar bed. Ik wou de deur niet meer uit, ik sprak niet meer af met mensen, want ik ‘sprak’ immers genoeg mensen op internet. Mensen die voor mij belangrijk waren geworden, ze steunden me. Waren er elk moment van de dag. Niet door hebbend dat we elkaar alleen maar stimuleerden in zeer ongezond gevaarlijk gedrag.

Ik werd overladen met complimenten als mijn eetlijsten zo goed als leeg waren en als ik weer was afgevallen. Mensen zeiden dat ze wouden zijn zo als mij. Ik vond het fijn om te horen, maar zijn zoals mij? Ik had allang geen realistisch zelfbeeld meer.

In die tijd beschadigde ik mezelf ook, ook dit was iets wat ik op dit forum veelvuldig tegen kwam. Steeds vaker zag ik het voorbij komen als een soort van ‘straf’ wanneer iemand ‘te veel’ had gegeten. En ik ging dit zien als motivatie om niet te eten. Voldeed ik niet aan mijn eis, moest ik mezelf ‘straffen’.

Mijn gewicht bleef dalen, en zo nu en dan kreeg ik te horen; ga je niet te ver? Toch zaten er ook altijd mensen bij die reageerden met ‘jaloers’ of zelfs ‘er kan nog wel wat van af’. Tot het moment daar kwam dat mijn psycholoog (traumabehandeling) mijn behandeling stop zette omdat ik te veel ondergewicht had, en de behandeling dus niet meer effectief was. Ze maakte zich zorgen om mijn gezondheid en wilde de verantwoordelijkheid niet nemen.

Ik ben in behandeling gegaan voor mijn eetstoornis, maar dat werkte absoluut niet zolang ik nog op pro-ana zat. Ik moest aankomen, en ja mensen zeiden; knap dat je dat gaat doen. Maar verder hielden de complimenten ook op. En was het dus absoluut niet motiverend om ook echt tegen mijn eetstoornis in te gaan. Hoe vaak me ook gezegd werd dat ik echt van de sites afmoest, het lukte me niet. Het voelde voor mij als een ‘echte wereld’ waarin mensen om me gaven, voor me klaar stonden en me waardeerden. Wanneer ik in het ziekenhuis lag en de week erna een bericht plaatste; ik ben weer terug en ga er weer voor, werd er gereageerd met ‘je kunt het’ in plaats van met; ‘wat levert deze manier van leven je op, zou je niet gaan vechten?’ Heel langzaam liet ik de mensen in mijn echte wereld weer wat meer toe en ik ging ervaren dat ik daar de echte steun van kreeg, dat dat de mensen waren die echt van me hielden.

Het heeft best wat jaren geduurd voordat ik helemaal van de sites ben afgegaan. Maar hoe verder ik kwam met mijn behandeling hoe minder ik de behoefte had om daar nog wat van me te laten horen. En de interesse vanuit daar word dan ook snel minder als het opeens ‘goed’ met je gaat.

Als ik terug kijk kan ik zeggen dat mijn eetstoornis nooit zo ver was gekomen als ik niet met pro-ana in aanraking was gekomen. Daarin heb ik het mezelf erg lastig gemaakt door me op zo’n site aan te melden. Ik heb me van te voren niet verdiept in wat zo’n site met je kan doen. En ben ontzettend blij dat er nu zoiets bestaat als Proud2Bme. En ik hoop dat de pro-ana sites ooit helemaal zullen verdwijnen van het internet, want het is niets anders dan elkaar motiveren in zeer destructief gedrag.

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

26 reacties op “Pro-ana sites verergerden de eetstoornis”

  1. Super mooi omschreven!

  2. Je kunt enorm trots zijn op jezelf!

    Toch vraag ik me soms wel af of het goed is om zoveel aandacht te besteden aan ‘anti-pro-ana’ (bizar woord haha). De enige reden dat ik op pro-ana ging kijken, was omdat ik erover hoorde en las van tegenstanders. Ook als ik deze blog lees, vindt mijn eetstoornis het toch wel weer heel verleidelijk allemaal (ook al heb ik er nooit diep ingezeten). Even voor de duidelijkheid, dat ligt volledig bij mij, maar ik denk dat het wel een relevante vraag is wat voor effect aandacht voor de strijd tegen pro-ana heeft.

  3. Ik herken mezelf heel erg in het stukje van je mobiel, dat niemand er aan mocht komen in de angst om betrapt te worden!

    Echt heel herkenbaar!

  4. Mooi geschreven en dapper dat je je verhaal durft te delen met ons!

  5. Dapper Yessy

  6. Pijnlijk herkenbaar.
    @ Chananja Denk dat je volledig gelijk hebt.
    Ik zou in ieder geval nooit op zo’n site beland zijn of van gehoord hebben als ik er niet via tv van gehoord had. Zelfde verhaal geld voor een hoop vriendinnen van me.
    Het waarschuwt, maar maakt men ook nieuwsgierig;)
    Een wereldwijd verbod zou dan ook fantastisch zijn.
    Ik ben normaal niet zo’n voorstander van dingen verbieden maar aan pro-ana heeft niemand iets positiefs.

  7. mooi geschreven yessy !

  8. mooi geschreven!
    ook erg herkenbaar..

  9. herkenbaar stuk, mooi geschreven!

  10. Ik weet nog dat ik daar niet werd toegelaten. Ik baalde daarvan maar ik dacht ook NOU dan maar zonder jullie. En dat lukte helaas ook prima

  11. pro-ana sites zijn slecht, dat weet ik. ze bemoeilijken absoluut je eetstoornis. Toch heb ik veel steun aan pro-ana sites gehad. Op de site die ik zat werd juist wel gezegd dat je niet moest overgeven en niet aan laxeermiddelen moest beginnen. Door de verhalen die ik op pro-ana sites heb gehoord ben ik er juist van gaan afzien. Ook werden de personen die wilde genezen hier erg in gesteund. door pro-ana sites blijf je wel in je eetstoornis hangen maar toch zie ik ook de positieve kanten er van in…

  12. Heey lieve Yessy,
    Ik ben ontzettend trots op je. Hoe jij je leven hebt op kunnen pakken, met zoveeel bagage… Laat mensen daar maar jaloers op worden en niet omdat je x kg bent afgevallen bent. Oke, jaloers is mss een verkeerd woord, maar dat ze gemotiveerd raken om iets te doen tegen hun eigen es.
    Heel veel respect voor jou!
    Dikke knuffel!

  13. hey meid
    ik herken dit zo hard. Ik heb dit ook meegemaakt,
    ik volg nu nog een aantal blogs op instagram over anorexia en pro ana, wat NIET goed is van me. Er mag dan ook niemand op mijn instagram zitten haha 😉
    ik schrijf nu alles op in een boekje als het slecht gaat met me
    maar de ergste tijd is nu wel voorbij bij mij

  14. Mijn anorexia was vooral in de tijd dat er nog geen smartphones en internet waren… Toch was het min of meer hetzelfde; in je eentje kun je jezelf gek genoeg maken om jezelf uit te hongeren, de wedstrijd met jezelf aan te gaan. Zoveel jaren later na weer mentaal gevallen te zijn kom ik op deze site in tweestrijd… Zonder internet en zelfs gewapend met een BMI van 32.4 laat ana me niet los… We moeten onszelf de vraag stellen: wat willen we ECHT? Hoe kunnen we perfect zijn met een grauwe, slappe huid en wallen onder de ogen? Of kunnen we beter kiezen voor een slank maar STERK lichaam…?

  15. Wow.. Respect!

  16. dit vind ik erg om te lezen hoeveel dit je leven kan veranderen.
    ik ben zelfs 12jaar en probeer in 11 dagen af te vallen ik kijk nu ook op proana sites als ik kijk naar de plaatjes weet ik dat ik niet zo dun wil worden maar ik wil wel afvallen heb je mischien tips?

  17. respect

  18. Ik heb wel respect voor je hoor maar ik denk dat ana echt kei goed helpt ik doe het nu 2 maanden en ben echt kei veel afgevallen…….

  19. ik wil je zegen dat je dapper bent en verhalen zo als die van jou geef mij de moet om die van mij te gaan schrijven en publiceren hou vol elke dag is een nieuwe dag soms moeilijk maar ach niemand heeft mij verteld dat leven rozen geur en zonneschijn is ik leef jij leef en dat doen we uiteindelijk voor ons zelf God zegen jou en je dierbaren.

  20. hey ik ben nu 13 jaar e nvind me zooooo oerg dik kan iemand me miss helpe

  21. Wow heftig elke keer als ik pro ana sites bekijk ga ik huilen. Bij veel accounts is mijn naam zelfs foodlover dus tja. Ik kan er niet tegen dat mensen denken dat ze niet goed genoeg zijn.

    “Perfectie is niet de weg naar geluk” – just me

  22. Hey ik wil ok dun zijn

  23. Ik wil ok dun zijn je woort ge pest dat je dik ben

  24. K had eerst nog controle over me zelf soms kon k dagen niks eten en t was een fijn gevoel k werd dr ni blijer door maar k vond het gevoel dat als je maag rommelde zo fijn t gaf me een gevoel over controle en dat k ver zou komen maar toen kwamen de dagen dat k als een big de hele koelkast leeg at k eindig hoe dan ook altijd in de wc huilend met een vinger in mn keel met de hoop dat k al het eten uitkots

  25. Het laxeren en het kotsen en het snijden… Ik ken het ik ben daar ook geweest.. Maar toch vond ik mezelf niet ziek genoeg… Maar nu lig ik hier in het ziekhuis… En ik bengin in te zien wat ik mezelf heb aangedaan… Wat ik heb moeten doorstaan… Ik begin in te zien dat mijn gedachtes niet meer van mij zij. En ik hoop dat ik ooit Nikita kan terug vinden…. Want ik ben ziek en ik wil hulp…. Maar daarvoor moet ik een lange weg door gaan,,, daarvoor moeten we allemaal een moeilijke tijd doorgaan… Maar ik weet dat als ik dat heb berijkt ik me weer fijn kan voelen? Dat ik sterker word! En mij geliefdes niet meer pijn te hoeven doen! Dat zijn ook doelen…. Pro-Ana heeft me hier heen geleid… En het ergste is dat een deel van mij die ik zo lang ben geweest is nog steeds voor proana…. Maar ik wil mezelf terug vinden!

    Heel mooi geschreven hoor! Alles is te herkennen! Haha alsof ik mezelf terug lees! 😉
    Heel veel sterkte iedereen jullie kunnen het…. Samen cx

  26. ik ben roos ik vind me zelf super dik als ik nu naar foto’s kijk van vroeger ben ik echt dik daar op de foto’s ik wil zo graag in de spiegel kijken en eindelijk zeggen van wouw ik ben blij dat ik dat lichaam heb nu heb ik dat niet ik ben vegetariër geworden en ga afvallen

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *