Boodschappen en een eetstoornis

Al zolang ik mezelf kan herinneren haal ik de boodschappen in huis. Vroeger deed ik altijd samen met mijn vader boodschapjes en nu haal ik ze voor mezelf en soms ook voor m’n ouders. Ik vind het leuk om mijn eigen smaakjes te bepalen en door de schappen te neuzen welke nieuwe producten er weer zijn. In de tijd van mijn eetstoornis hadden boodschappen doen voor mij een hele andere reden, die ik in deze blog graag met jullie wil delen.

Bron

Geuren in de supermarkt
Tijdens de periode van mijn eetstoornis ging ik altijd elke vrijdag nauwkeurig samen met mijn vader naar de Albert Heijn. Ik weet het nog goed, eerst langs het fruit en de groente, dan langs het voorverpakte vlees, dan richting de slager en vervolgens naar de zuivelproducten en het snoepgoed. Het fruit en de groente waren voor mij natuurlijk ‘heilig’ en die lagen bij elkaar in de boodschappenkar. Dan volgde de keuze voor het vlees. Dit was altijd tot op de calorie nakijken en omdat ik zag dat hier in verhouding best veel calorieën in zaten, werd het vlees niet bij het fruit en de groente gelegd.

Vervolgens gingen we naar de slager, waar mijn vader fan van was. Hij zocht dan altijd snijwaar uit en dit moest van mij dan bij het andere vlees liggen. Ik rook de geur van het gesneden snijwaar en was dan bang dat ik hierdoor ook calorieën binnen zou krijgen. Daarom legde ik het altijd goed onder het andere voorverpakte vlees, zodat ik de geur niet meer rook. Als laatste volgden mijn favoriete afdelingen, de zuivel- en snoepafdeling. Ondanks mijn eetstoornis hield ik erg van zuivel en (gezonde) koekjes, dit rook niet vies en ik kon natuurlijk altijd een light variant ervan kiezen.

Het pak yokidrink zonder suiker kreeg dan ook een ereplek in mijn karretje. Ook de voorverpakte koekjes zagen er perfect uit, waren mooi per stuk verpakt en hadden geen geuren bij zich die de andere producten zouden kunnen ‘besmetten’. Als laatste moest er natuurlijk worden afgerekend en ook dit ging volgens mijn protocol. Eerste de ‘gevaarlijke’ dingen afrekenen en dan de ‘goede’ die van elkaar werden gescheiden in de tas.

Sortering van producten in de koelkast
Eenmaal thuis moesten de boodschappen worden opgeruimd. Ook hier had ik mijn eigen structuur in. De producten die voor mijn ouders waren, lagen sowieso op een apart rek in de koelkast. Hiernaar hoefde ik dan ook niet meer te kijken. Mijn eigen veilige producten stonden apart in de deuropening van de koelkast en mijn koekjes zaten opgeborgen in een doos. Op deze manier had ik het idee dat mijn eigen eten en drinken geen andere geuren of calorieën van die andere dingen zouden overnemen.

Het hele traject van boodschappen halen en boodschappen opruimen, kostte altijd heel veel tijd en veel energie. Het nadenken of alles wel veilig in de kar zou komen en of alle producten die ik wilde er ook waren, leverde veel stress op. Dan was ik ook nog bang dat ik door sommige geuren weer calorieën zou binnen krijgen, wat natuurlijk helemaal niet kan door alleen maar te ruiken.

Bron

Het omgaan met eten nu
Zoals ik al schreef, doe ik nu (na mijn eetstoornis) nog altijd boodschapjes. Ik vind het fijn om mijn eigen smaken te kiezen en ook leuk om bijvoorbeeld de nieuwe Milka varianten te spotten. Het idee dat ik nu van de geur van bijvoorbeeld de gesneden leverkaas dik kan worden of dat het aanraken van de verpakking van mijn moeder’s zalm mij ook vet oplevert, is nu weg. Toch ben ik nog wel altijd van het scheiden van producten in de koelkast. Ik heb er namelijk een ontzettende hekel aan wanneer mijn moeder salami heeft open gemaakt en vervolgens heel de koelkast er naar ruikt of wanneer er pittige kruiden in de koelkast liggen en dit mijn chocola bederft.

Ik denk wel dat dit realistische gedachten zijn en dat iedereen zulke soort gedachten mag hebben, maar laat jezelf niet meeslepen in de gedachten dat je van geuren dik wordt of dat je door verschillende producten op elkaar in de boodschappenkar of koelkast meer calorieën binnenkrijgt. Ik heb deze gedachten ook gekend, maar achteraf denk ik waarom heb ik ooit zo moeilijk gedaan.

P.s. Herken je je nou in bovenstaande én zou je het prettig vinden om hierover eens door te praten, kom dan gerust eens langs in onze dagelijkse chats tussen 19:00 uur en 21:00 uur of open een topic op ons forum.

Hoe doe jij je boodschappen?

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

6 reacties op “Boodschappen en een eetstoornis”

  1. Ik was daar vroeger ook zo bang voor, aankomen door dingen aan te raken of te ruiken. Dit is compleet irrationeel, natuurlijk.

    De geur van een product is afkomstig van (een combinatie van) moleculen, afkomstig van het voedsel, die zintuigencellen in het reukorgaan prikkelen.
    Die prikkels komen niet door energierijke stoffen als suikers of vetten.
    Daarna gaat lucht door naar de longen en de longblaasjes. Energierijke stoffen bereiken je longen niet (daar zijn ze veel te groot voor, je kunt suikers/vetten niet inhaleren vooral omdat ze als vaste of vloeibare stof voorkomen en niet als gas!!) en zouden nooit de wand van de longblaasjes naar het bloed passeren. De longen wisselen vrijwel alleen vers zuurstof en koolstofdioxide uit.

    Vetten en suikers kunnen de huid niet passeren. De huid is zo’n ontzettend dikke laag van weefsels, bestaande uit meerdere lagen en soorten, die het lichaam tegen weer en wind beschermen. Energierijke stoffen zouden door je huid heen nóóit, maar dan ook nóóit je bloedbaan bereiken. Je kunt iedere dag een bad in boter nemen en geen grammetje aankomen. Je zou wel redelijk glad en vettig aanvoelen en het zou je op den duur best veel geld kosten dus ik raad het je niet aan lolol 😉

    Alleen via de darmen nemen we voedsel op in ons lichaam.
    Vetten en suikers, door tal van enzymen in kleine stukjes geknipt tot losse moleculen zullen de darmwand passeren, soms met behulp van transporteiwitten. Het transporteren van de darminhoud naar de bloedsomloop is niet bepaald een makkelijk proces. De darmvlokjes zijn ontzettend dun (een enkele cellaag) en hebben een gigantisch oppervlak om de opname van energierijke stoffen mogelijk te maken. Het gebeurt dus niet zo effe door het te ruiken of aan te raken. Echt niet. Vertrouw me nou maar.

    Je leert nog wat tijdens biologie 😉

  2. Heftig verhaal. Knap dat je er uit gekomen bent meid!!!!! Bedankt voor het delen.

  3. Ik vind het soms moeilijk om boodschappen te doen. Vaak denk ik dat mag ik niet hebben kom ik van aan. En kan ik soms minuten lang bij een schap staan wel of niet

  4. Enkele dingen vind ik wel heel herkenbaar.
    Ik ben ook bang van sommige geuren, produkten of texturen.
    Bv iets vettigs koken durf ik niet, zelfs al is het voor een ander. Of als ik in een bak geur loop (langs bakkerijafdeling) ben ik ook bang dat ik daar al dik van kan worden.
    Zo raar is dat… Je weet dat het niet kan, maar toch…
    Verder vind ik boodschappen doen heel moeilijk. Ik kan/mag van mezelf alleen maar standaardproducten kopen, zoals siimpele volkoren biscuits, fijn volkorenbrood (niet de lekkere met pitten en zaden) en ook geen extraatjes zoals chocolade of lekker koekjes. Soms vind ik dit best jammer en ben ik van plan om wel wat te kopen, maar kom ik met een leeg mandje bij de kassa. Dan pak ik meestal snel een pak knäckebröd die ik wel mag….

  5. ik durf geen boodschappen te doen of een winkel (supermarkt oid) in te gaan omdat ik me zo erg schaam voor dat ik eet zeg maar (ook al is dat heel normaal)
    Ik ben altijd heel bang wat anderen daarvan zouden vinden.

  6. Klinkt raar, maar ik ging juist altijd aan producten ruiken! Omdat ik niks met vetten of suikers durfde te eten, en ik er op deze manier toch nog een beetje van kon genieten…

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *