Herstellen van mijn eetstoornis is misschien wel het moeilijkste wat ik in mijn leven gedaan heb. Het was een ontzettend lastige tijd, van heftige emoties en tranen met tuiten, waarin ik veel over mezelf geleerd heb. Het was het wel dubbel en dwars waard. Een leven zonder eetstoornis is niet te vergelijken met een leven dat overheerst wordt door eten en niet eten. Toen ik de eetstoornis de deur wees, is mijn leven teruggekeerd. In deze blog deel ik graag vijf geheimen van mijn herstel met jullie.
♥ Zelfreflectie, zonder zelfkritiek
Een ster was ik in het bekritiseren van mijn uiterlijk, persoonlijkheid en doen en laten. Alles wat ik deed of wie ik was, het kon altijd beter, sneller, mooier, efficiënter en handiger. ‘s Avonds in bed speelde ik de dag als een film voor mijn ogen af om eens lekker te keuren of ik het ‘allemaal wel goed had gedaan’. Je raad het al… In mijn optiek was het nooit goed genoeg. Ik kon altijd wel iets vinden om op mezelf aan te merken: “Had je zus of zo niet anders kunnen verwoorden?” “Tijdens die presentatie stond je erbij als een zoutzak.”
Van de kritische houding die ik tegenover mezelf had werd ik alleen maar ongelukkig. Het was niet heel helpend om mezelf telkens maar weer overal bozig op aan te spreken. Het ging bovendien meestal om kleine dingen waarbij ik niet eens echt iets fout gedaan had. De negatieve manier hoe ik over mijzelf dacht heb ik langzaam moeten veranderen. Het is de kunst om naar jezelf te kijken vanaf een afstandje, op een objectieve manier.
Het is goed om soms eens stil te staan bij hoe je bepaalde dingen aanpakt of hoe je je gedraagt, maar het is vervolgens niet nodig om jezelf de grond in te boren bij alle verbeterpunten die je vindt. In plaats van boos op jezelf te worden kan je beter tegen jezelf zeggen: “De volgende keer als ik moet presenteren kan ik beter een wat actievere houding aannemen”. Klaar! Niet meer over nadenken, geen zelfverwijten, irritaties of bozigheid.
♥ Muziek op gevoel
Toen ik aan het herstellen was van mijn eetstoornis had ik soms het gevoel niet te weten wat ik met mezelf aanmoest. Emoties liepen regelmatig hoog op en ik had last van stemmingswisselingen. Ik vond het ingewikkeld om mijn emoties te verwoorden en wist ook niet altijd even goed wát ik precies voelde. Gevoelens van verdriet en boosheid waren voor mij moeilijkst, maar ik wilde ze niet langer wegstoppen. Mijn gevoelens mochten er namelijk gewoon zijn.
Vaak vond ik het lastig om bepaalde emoties te herkennen en in het onderzoeken van mijn gevoel heeft het me enorm geholpen om muziek te luisteren. Ik zocht dan naar muziek die precies de gevoelige snaar bij me wist te raken en ik dacht: “Ja! Dat is precies hoe ik me voel”. Op deze manier kreeg ik een soort ‘erkenning’ van wat wat er in me omging en dat hielp me om het een plekje te geven. Je bent niet alleen.
♥ De tijd afbakenen
Tijdens mijn eetstoornis had ik erg veel last van stress. Ik kon me vaak nergens toe zetten waardoor de klusjes zich maar bleven opstapelen. Hiernaast wilde ik vanuit mijn perfectionisme niet aan een klusje beginnen, tenzij ik het perfect kon afronden. Dit leverde weer meer spanningen op waardoor ik door de bomen het bos niet meer zag en als het ware ‘bevroor’ en helemaal nergens meer toe in staat was. Het was een vicieuze cirkel waar ik inzat van stress omwille van stress. Op de spanningen die ik vervolgens ervoer reageerde ik vervolgens zelfdestructief met eetbuien en compenseren.
Om toch te zorgen dat ik mijn klusjes, zoals studeren, zou doen, ben ik gaan werken met een systeem waarbij je telkens tijd afbakent voor het een of ander. Je spreek bijvoorbeeld met jezelf af dat je van 11:00 uur tot 13:00 uur aan je studie gaat werken en dat je écht om 13:00 uur mag stoppen, ook al is het werk dan nog niet helemaal af. Dit heeft mij enorm geholpen om dingen voor mezelf overzichtelijk te maken.
Ik was namelijk vaak zo zenuwachtig of gespannen als ik aan iets moest beginnen wat in mijn hoofd ‘super veel werk’ was, dat ik niet goed wist hoe ik moest beginnen. De situatie leek dan uitzichtloos en ik was bang dat een klusje me de hele dag zou gaan kosten en dat ik dat niet vol zou gaan houden. Overspoeld door angst verstijfde ik van al het werk, maar had ik het vooruitzicht dat ik op een bepaalde tijd mocht stoppen, dan lukte het me veel beter om aan mijn klusjes te beginnen.
Het werk was dan misschien nog niet af wanneer ik stopte, maar ik mocht toch iets leuks van mezelf gaan doen, zonder schuldgevoel. Naar de omstandigheden was dit nu eenmaal het beste wat ik ervan had kunnen maken en dus was het goed genoeg. Het was een kwestie van accepteren dat ik mijn tijd echt naar beste kunnen had ingevuld en dat het even niet anders was.
♥ Bellen, bellen, bellen
De moeilijkste momenten van mijn eetstoornis vonden altijd plaats als ik alleen was. Toen ik dit inzag heb ik in mijn omgeving afgesproken dat ik zou bellen wanneer de eetdrang te hoog opliep of ik op het punt stond om te gaan compenseren. Dit heeft me ontzettend geholpen om die vicieuze cirkel van eetbuien, braken en lijnen te doorbreken die mijn eetstoornis zo hardnekkig in stand hield. Ik stond er toen niet meer alleen voor; er was iemand bij me, aan de telefoon weliswaar, maar dat was genoeg.
De eerste keer bellen was erg moeilijk en verschrikkelijk onwennig. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen en de gesprekken waren ongemakkelijk, maar toch was dit voor mij een gouden tip. Het hielp me om de moeilijkste momenten en spanningen te overbruggen en mijn emoties op een andere manier te leren uiten dan in eten.
♥ Lievelingseten
Eigenlijk mijn hele leven al zijn frietjes toch wel mijn lievelingseten. Ik kan echt genieten van een grote bak friet speciaal of lekkere kleine franse frietjes. Toen mijn eetstoornis zich ontwikkelde was dit een van de eerste dingen dingen die ik schrapte van mijn menu. Ik vond het mezelf niet waard om lekker te mogen eten en de eetstoornis verbood me alles waar ik gelukkig van werd.
Toen ik herstelde van mijn eetstoornis werd ik me hier langzaam bewust van en begon ik steeds meer na te denken over wat ik wilde in mijn leven en waar ik me prettig bij voelde. Ik wilde weer friet kunnen eten zoals vroeger, zonder schuldgevoelens. Toen ben ik er actief op gaan letten dat ik eens in de zoveel tijd friet zou eten. Gewoon om de eetstoornis lekker dwars te zitten. Het gaf me een gevoel van vrijheid.
~ Liefs, Lotte
Geef een reactie