Regelmatig horen we veel boosheid en frustratie over het feit dat het in eetstoornisklinieken zoveel draait om eten. Woorden als ‘vreetschuur’ en ‘vetmesten’ passeren dan de revu. Al eerder plaatsen we op Proud2Bme een blog met de titel ‘Een eetstoornis gaat niet over eten‘ waar veel mensen het roerend mee eens waren. Waarom draait het dan in centra voor eetstoornissen zoveel om eten? En waarom moeten er eerst tig kilo’s worden aangekomen alvorens kan worden gepraat over de werkelijke problemen?
Is het nodig om eerst aan te komen tot een gezond gewicht alvorens je in therapie kunt gaan werken aan de onderliggende problemen? Dat is een ingewikkelde kwestie. Soms is het echter niet zo ingewikkeld, als het gaat om iemand met dermate veel ondergewicht dat het levensbedreigend is. Je kunt dan wel gaan praten over achterliggende problemen, maar daarmee red je iemand niet. Vergelijk het maar eens met iemand die ergens in een meer bijna aan het verdrinken is. Als jij aan de kant van het meer staat, ga je ook niet eerst vragen hoe het zo komt dat die persoon daar in het midden van het meer in het water ligt. Je doet dan eerst hetgeen dat nodig is om die persoon in leven te houden. In gesprek gaan met een drenkeling, daar red je hem niet mee.
Maar wat als je niet durft aan te komen in gewicht en het idee hebt dat het dan eerst nodig is om te praten over alle achterliggende zaken alvorens je dat durft? Dat is een ingewikkelde, want het kan natuurlijk best dat je eerst heel veel vertrouwen in de therapeut en in jezelf nodig hebt alvorens je die sprong durft te wagen. Als die ruimte dan niet wordt geboden, kan het zijn dat hier de therapie en jouw genezing op stuk loopt. Dat kan heel frustrerend zijn en niet eerlijk aanvoelen. Bespreek daarom altijd eerst goed hoeveel tijd JIJ nodig hebt en kijk of je hier met de hulpverlener een middenweg in kunt vinden. Het is daarnaast van belang dat jij je in deze situatie altijd weer afvraagt in hoeverre het geen excuus is van je eetstoornis om het aankomen in gewicht uit te stellen.
Laten we het eens vergelijken met een drugsverslaafde. Iemand is verslaafd aan cocaïne en gaat in behandeling. De persoon die verslaafd is heeft allemaal redenen waarom hij ooit gestart is met het drugsgebruik en heeft ook allerlei redenen waarom hij er niet mee kan en niet mee durft te stoppen. Toch zal in de kliniek niet getollereerd worden dat hij drugs blijft gebruiken als hij eenmaal in behandeling is. Ik denk dat wij dit vrij normaal en logisch vinden, toch? Waarom vinden we dit dan niet als het gaat om ‘verslaafd zijn aan ondergewicht en te weinig eten’?
Ondergewicht en te weinig eten is ook een manier om te vluchten voor al je nare en negatieve gevoelens en herinneringen. Op moment dat je de deur naar die vlucht openhoudt, is het een stuk lastiger om bij die gevoelens te komen. Jouw pijn zal pas echt naar de oppervlakte komen op het moment dat je niet langer kan vluchten of je kan verschuilen in een veilig plekje dat ondergewicht heet. Hierdoor kan het dus heel goed zijn dat je je veel slechter gaat voelen als je aankomt in gewicht. Op dat moment wil je het liefst de rem erop gooien, want wat als je straks én geen veilig ondergewicht meer hebt én nog ongelukkiger bent? Op dat moment wil, kan en durf je niet aan te komen. Toch zal je merken dat wanneer je voor jezelf alle vluchtroutes beperkt, je veel waardevoller in therapie kunt zijn. Dit geldt niet alleen voor gewicht en eten, maar ook voor ieder ander destructief gedrag.
Natuurlijk voelt het veel veiliger om te werken aan je problemen zonder nog iets te hoeven veranderen aan je eetpatroon en gewicht. Het zal misschien per persoon verschillen wat het beste werkt, maar daarin moeten bovenstaande redenen wel worden meegenomen. Het risico bestaat anders dat je luistert naar je eetstoornis en ervoor kiest het gewichtsherstel uit te stellen tot na het werken aan allerlei onderliggende problematiek… maar de vraag is dan of van uitstel geen afstel komt?
Het is zeker belangrijk om eerst te werken aan een veilige omgeving en een goede vertrouwensband met de instantie en therapeut waar je in therapie bent. Maar zal iemand jouw eetstoornis ooit voldoende vertrouwen geven om er 100% zeker van te zijn dat wanneer je aankomt, je op den duur gelukkiger zult worden?
We hebben in deze blog meerdere redenen genoemd waarom we ons kunnen voorstellen dat aankomen naar een gezond, of in ieder geval hoger, gewicht goed kan zijn alvorens je kunt werken aan de achterliggende problemen. We begrijpen echter ook dat er allerlei redenen kunnen zijn waarom het prettig kan zijn om toch eerst aan achterliggende problemen te werken, voordat je start met het aankomen in gewicht. Het lastige blijft bij deze redenen altijd: In hoeverre is dit echt goed voor jou vs. in hoeverre is dit goed voor de eetstoornis?
We zijn benieuwd hoe jij denkt over aankomen bij ondergewicht voordat je kunt werken aan onderliggende problemen! Laat je het ons weten?
Geef een reactie