Alles draait om eten

“Hoe is het?” Ja goed hoor! “Hebben jullie zin om dit weekend wat af te spreken?” Ja, gezellig! “Oké, als jullie dan om 16:00 uur komen, dan gaan we eerst wat drinken en daarna ergens uit eten” Oh… ja… Ok, is goed… Ik druk op de rode knop van mijn iPhone en zeg hardop: Waarom draait alles om eten?! Ik had best zin om gezellig met hem af te spreken, bij te kletsen en gewoon wat te luisteren naar zijn verhaal. Waarom moest hier nou weer eten bijkomen? Iets waar ik nu alleen maar door in paniek raakte. Iets waardoor ik anderen kon teleurstellen? Iets wat me helemaal niet blij maakte. Tijdens een eetstoornis kan het aanvoelen alsof alles in de wereld om eten draait, maar ligt dat nu aan de eetstoornis óf draait het in het leven ook gewoon heel veel om eten?

Vreemd genoeg hield ik dit perspectief omtrent eten er niet op na toen ik geen last meer had van mijn eetstoornis. Ik dacht er helemaal niet over na. Ik sprak gewoon met iemand af en of dat nou onder het genot van een drankje was of een etentje, interesseerde me niet zoveel. Ik was niet benieuwd naar de menukaart voordat we naar het restaurant gingen. Het boeie me niet waar we precies gingen eten en ik was niet gespannen als het moment van eten daar was, laat staan dat ik me op de dag zelf druk maakte of ik wellicht iets moest compenseren om die avond ‘normaal’ te kunnen eten. Gezellig hoor, uit eten als je een eetstoornis hebt. Wat een gedoe, je blijft liever thuis.

Een paar dagen later vraagt een goede vriendin om af te spreken. Ze is zwanger. Ik wil haar graag zien en bijkletsen. De gedachtes rondom eten schieten echter tegelijkertijd door mijn hoofd. Ja, ik wil afspreken, maar ik wil niet samen eten. Dat levert weer zoveel stress en paniek. Snel bedenken mijn hersenen een oplossing. Als we nou om 15:00 uur afspreken, dan zit het precies tussen lunch en avondeten in en kunnen we gewoon, zonder dat het raar is, samen ergens wat gaan drinken. Geen gedoe, geen stress, geen paniek. Of toch wel? Ik moet rond 13:15 uur weg om op tijd bij haar te kunnen zijn en het is inmiddels al 13:00 uur. “We halen we gewoon even lunch op Centraal, oké?” Uhmmm.. gewoon even? Dat is niet gewoon even hoor. Dat is een halve wereldoorlog verder in mijn hoofd dat gewoon even lunch halen op Centraal. We besluiten snel boterhammen te smeren en een trein later te nemen.

Op Centraal heb ik zin in koffie, maar ik schaam me tegelijkertijd voor mijn koffie keuze. Natuurlijk vind ik een latte caramel of kokos cappuccino lekkerder dan een zwarte koffie. Hoezo ga ik überhaupt naar Starbucks voor een saaie zwarte koffie? Ik voel me een sukkel, ben boos op mezelf en heb het gevoel dat mijn vriendin teleurgesteld in me is. Zij moet weer in haar uppie een latte vanille caramel kokos met extra topping en slagroom 😉 bestellen voor 15,20 euro en ik houd het weer bij een zwarte koffie Talll. Waarom doe ik zo moeilijk?! Waarom neem ik niet gewoon waar ik écht zin in heb? Waarom draait het ieder moment van de dag om eten en drinken en is dat nou nét mijn issue…

eten life amazing

Als je niet aan een roze olifant mag denken, denk je aan een roze olifant… en zo denk ik grote delen van de dag aan eten. Het leven draait niet om eten, míjn leven draait om eten, omdat ík er een issue van maak. Nou ja, van maak… ik doe dat uiteraard niet met opzet, maar het gebeurt wel. De gedachtes als gevolg van de eetstoornis krijsen “Minder! Niet doen! Te veel! Te vol!” …en ga zo maar door. Hoe meer ik niet mag, hoe meer mijn focus erop ligt. Hoe meer trek ik erin heb én hoe groter de strijd in mijn hoofd. Kon ik het maar loslaten. Kon ik die vrijheid in mijn hoofd maar terugkrijgen door gewoon een knop om te zetten. Dan zou de wereld om zoveel meer draaien dan om eten. Van eetmoment naar angstmoment naar eetmoment naar paniekmoment. Nee, daar draait het leven niet om.

Niet alles draait om eten, maar als je een eetstoornis hebt kan dit wel zo aanvoelen. Voor de meeste mensen is eten een bijzaak, een moment van afleiding, van bijtanken en van gezelligheid. Eten kan heerlijk zijn, een moment van samen zijn, van genieten, van nieuwe energie krijgen. Eten kan je dag meer orde en ritme geven en je nader tot elkaar brengen. Eten kan je nieuwe ervaringen, smaken doen proeven. Eigenlijk is eten alles behalve negatief… behalve als je een eetstoornis hebt. Dan is het ingewikkeld. De haat-liefde verhouding die je met eten hebt “Je wilt het zo graag, maar het mag niet” is zenuwslopend en overheersend. Alles, of in ieder geval te veel, draait dan om eten.

De wereld, jouw hart en het leven is zonder eetstoornis ineens een stuk groter, warmer en rijker. Laten we met elkaar het eten proeven en daarmee het échte leven proeven… Het geeft je je hart terug

P.s. Ik heb deze blog een aantal maanden geleden geschreven. Ik kan inmiddels gelukkig al met een stuk meer vrijheid met vrienden afspreken én overal en nergens wat gaan eten. 

Scarlet

Geschreven door Scarlet

Reacties

16 reacties op “Alles draait om eten”

  1. zo herkenbaar, het enige wat mij tegenhoud om gezellig met vrienden op stap te gaan is dat eten en ik zoek altijd de meest ideale tijdstippen om af te spreken om toch maar niet in die hekele situaties van eetmomenten te komen. De laatste maanden ga ik er wel tegen in, maar het is echt een heel grote strijd, ik eet meestal wel iets, maar in mijn hoofd storm het dan zo dat ik niet meer kan genieten van het moment met mijn vrienden

  2. Ik herken de woorden in deze blog zo erg, vooral nu ik bezig ben met herstel en wel meer moet eten, lijkt het alsof alles om eten draait en altijd overal eten is. Zo lastig, want ik weet dat anderen dat niet zo zien

    En ik kreeg even een hele grote glimlach op mijn gezicht toen in de laatste zin las, ik hoop ook weer zo ver te komen

  3. Het is wel zo, of het nou moeilijk is of niet, veel draait om eten. Want dat maakt het nu eenmaal gezelliger toch? Ik ben het er niet mee eens, maar het lijkt inderdaad wel of alles om eten gaat!

  4. Herkenbaar.. Lastige is dat ik een ernstige voedselallergie heb en ik mijn hele leven al het gevoel heb dat alles om eten draait. Ik zal nooit “even” ergens wat kunnen eten of makkelijk wat eten kunnen halen. Ik moet elke hap die ik in mijn mond stop controleren of er geen dingen in zitten waar ik allergisch voor ben. Gezellig afspreken om bij vrienden wat te eten of naar een restaurant te gaan zit er voor mij niet in. Niet echt een handige combinatie met anorexia.. En maakt me ook wel verdrietig, want die vrijheid rondom eten zal ik nooit echt kunnen voelen.

  5. Ik denk dat iedereen die last heeft met eten, om welke medische of psychische reden dan ook, wel zal herkennen dat er veel rond eten draait….
    Voor mij was dit juist een van de motivaties om van mijn eetstoornis af te komen. Ik voelde mezelf veranderen in een angstig, vermijdend en bij momenten ronduit asociaal persoon. En dat was niet wie ik wilde zijn.
    Ik vind het wel fijn om te lezen dat je nog kan vergelijken met hoe het was voor je je eetstoornis had. Ik heb mijn eetstoornis inmiddels zo lang dat ik niet meer weet hoe het ‘hiervoor’ was. Ik ben intussen al heel wat gevorderd in mijn herstel maar na al die jaren kan ik niet meer ont-weten hoeveel er overal in zit, het tellen gaat automatisch, en bij het bekijken van een menukaart beschouwen mijn hersenen de helft al zonder er bij na te denken als ‘geen optie’.

  6. Ontzettend mooi geschreven Scarlet! Waw…
    Ik herken mezelf in elke zin. Dank je voor deze warme gloed begrip.

  7. Ik heb juist het tegenovergestelde. Mijn eetstoornis kan je niet gelukkiger maken met dat soort uitstapjes omdat het een perfect excuses is om lekker te mogen eten. Ook al voel me enorm gênant met dat dikke lijf van me. De bevrijding van eindelijk weer mogen eten is groter.

  8. Als je overal aan meedoet wat ‘gewenst’ is, ben je vooral voor die ander ‘easy-going’ en is er contact (onder voorwaarde) en ben je vooral geen last. Heel mooi, maar nog mooier als ik zelf ook voel dat het dan werkelijk klopt, anders pas ik voor al die ‘opsmuk’ zonder werkelijke waarde van leven omdat het vol met leugens zit, iig voor mij.

  9. Zoooo herkenbaar!

  10. Wat ontzettend herkenbaar. Ik ben dit ook steeds meer aan het oefenen, maar pff, wat een strijd. Wat fijn dat dit bij jou steeds beter lukt, dappere Scarlet. We blijven vechten!

  11. Eten heeft een behoorlijke sociale functie. Zonder eetstoornis vinden mensen dat vaak fijn, met eetstoornis wordt het er ingewikkeld van.

  12. Het leven draait sowieso om eten, anders blijf je niet in leven. Het is de voorwaarde om te blijven leven. Dat is een feit, en je geeft daar zelf een draai aan of dat positief of negatief is. Daarnaast zijn er veel sociale dingen aan eten verbonden, omdat de meeste mensen eten juist als iets positiefs zien. Toch denk ik niet dat je altijd mee hoeft te doen daarin (doe ik ook niet, maar dat komt vooral omdat ik liever niet eet met carnisten), je kunt ook andere dingen doen met mensen die je lief hebt zodat je wel van hun gezelschap kunt genieten. Het lijkt mij in sommige gevallen constructiever om juist te kiezen om niet samen met mensen te eten en op een andere manier van hun gezelschap te genieten, zodat je sociale dingen niet gaat vermijden of het door het eten als negatief gaat ervaren.

  13. Ja,ingewikkeld wordt het als elk eetmoment een dwanghandeling is.Het is net als wanneer je bij elke keer je ademt zou moeten nadenken.
    Zoals een duizendpoot die opeens gaat nadenken welk pootje hij moet bewegen en of hij het goed doet of niet .

    Los daarvan vind ik ook dat het niet altijd hoeft,je kan ook gewoon nee zeggen tegen eten en drinken als je geen honger hebt of het niet wilt,die vrijheid is er ook.Soms maak je ook van nee zeggen een groter probleem dan het is.
    En nee zeggen kan soms ook ja tegen jezelf zeggen betekenen,ook als je anorexia hebt gehad.
    Je hoeft ook niet altijd wat te eten omdat het aangeboden wordt of omdat het er is.Ik vind juist dat herstellen betekent je eigen grenzen stellen,bij zowel ja en nee zeggen ,wat je zelf wilt en voelt.

  14. Héél erg mooi geschreven, zo er herkenbaar..

  15. Het voelt als een gevangenis, de gedachten… Drieëndertig jaar lang was ik dag en nacht met ze bezig; of zij met mij? Meer leven had ik niet.
    Sinds twee jaar maak kleine stapjes buiten de kerker. Afscheid nemen van mijn cel wil ik nog niet. Mijn nieuwe huis is nog niet helemaal klaar.

  16. zo herkenbaar. ik slik net medicatie waardoor alles heftiger word. maar ik ben al een hele week mega gespannen omdat ik morgen een feestje heb waar we gaan picknicken en ik bang ben dat ik teveel eet.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *