Hoeveel weeg je? Een vraag waar menig vrouw niet zo blij mee is. Zeker als je een eetstoornis hebt kan zo’n vraag heel confronterend zijn. Het is dan een beladen onderwerp waar je het misschien heel moeilijk mee hebt. Dat maakt het lastig om erover te delen met anderen: ‘Wie weet wat ze er wel niet van vinden?!’ Omdat je gewicht zo gevoelig kan liggen tijdens een eetstoornis kan je geneigd zijn om het voor jezelf te houden, maar het kan ook gebeuren dat je erover gaat liegen op een onbewaakt moment.
Ingewikkeld is het in ieder geval zeker. Hoe kan je jezelf wapenen tegen zulke vragen van omstanders en wat zeg je tegen je behandelaar of therapeut? In deze blog delen wij hoe we met vragen over ons gewicht omgingen tijdens onze eetstoornis en hoe we dat nu doen.
Hoeveel weeg je, Irene?
Vroeger had ik het je meteen verteld, tenminste, als het naar eigen zeggen een goed getal was. Dan schepte ik er graag over op. Je hoefde het niet eens altijd te vragen. Voor mij voelde dit dan alsof ik super goed bezig was en dan zouden anderen dat vast ook wel vinden. Ik wilde ook graag het gewicht van anderen weten. Voor mij was het een soort wedstrijdje. Waarschijnlijk boeide het anderen helemaal niet zo veel als dat het mij deed. Overigens, als het geen goed getal was had ik het ook verteld hoor, maar dan niet helemaal de waarheid. Dan vertelde ik gewoon het laatste goede getal dat ik op de weegschaal had gezien. Die ene extra kilo, daar hoefde niemand van te weten.
Al is dit best een kenmerkende herinnering uit mijn eetstoornisverleden, toch is het niet altijd zo geweest. Mijn gewicht bepaalde naar mijn mening mijn waarde, dus anderen moesten dat weten. Ja! Ja… Als het een tijdje ‘goed’ was gegaan tenminste, maar na een periode van eetbuien en braken was mijn lichaam totaal ontregeld en leek ik niet meer terug te kunnen naar dat magische getal. Ik heb veel gelogen over mijn gewicht. Ook in de tijd dat ik echt flink ondergewicht had loog ik, omdat ik wist dat mijn omgeving zich zorgen zou maken als ze wisten hoeveel ik woog. Toen ik op een gegeven moment verplicht voor het oog van mijn ouders op de weegschaal moest staan werd die gedachte een harde werkelijkheid en terecht.
Het ging heel slecht met me, maar toch betekende dat gewicht niet alles. 6/7e van de tijd dat ik een eetstoornis had, had ik namelijk helemaal geen ondergewicht, maar gewoon een normaal gewicht. Uiteindelijk zegt je gewicht dus helemaal niet zo veel over hoe het met jou gaat. Ik heb zo veel verschillende gewichten gekend, maar al die tijd is het nooit echt goed met me gegaan. Op dit moment weeg ik meer dan ik mezelf ooit had toegestaan in de tijd dat ik een eetstoornis had, maar ik voel me er helemaal prima bij. Dat had ik echt nooit kunnen bedenken, maar het is echt zo dat wanneer je meer afstand van je eetstoornis doet, je ook realistischer naar je lichaam kan kijken. Het gewicht waar ik al die tijd naar streefde, het magische getal, dat past helemaal niet meer bij mij.
Als mensen nu vragen hoeveel ik weeg… Tja, eigenlijk gebeurt het nooit zo vaak. Ik zou ook eerlijk gezegd niet zo goed weten hoeveel ik weeg. Ik kan het wel ongeveer schatten hoor. Die kilo meer of minder zal in de gevallen dat het handig is om te weten vast niet uitmaken en anders zou er wel een weegschaal zijn om het te meten. Bovendien vind ik dat het niet uit zou moeten maken en wil ik zeker binnen mijn rol hier op Proud daar geen uitspraken over doen. Het voegt niet zo veel toe aan het gesprek, denk ik. Ik help er niemand mee. Ik ben jou niet en jij bent mij niet. Welk gewicht bij je past is heel persoonlijk en hetzelfde getal kan er bij mij echt heel anders uitzien dan bij jou. Wat dat betreft zijn weegschalen best onzinnig. Je kan zelf wel zien en voelen of jij gezond bent en lekker in je vel zit of niet. Staar je niet blind op dat cijfertje. Dat is niet waar het leven om gaat.
Hoeveel weeg je, Lotte?
In de tijd van mijn eetstoornis had ik het erg moeilijk met deze vraag. Gelukkig werd hij niet zo vaak aan me gesteld, waarschijnlijk omdat ik een gezond gewicht had en mijn eetstoornis, boulimia nervosa, erg goed voor de buitenwereld wist te verbergen. Als de vraag dan toch een keertje kwam, deed ik altijd alsof ik het simpelweg niet wist, of ik gaf een rond getal als ‘ruwe schatting’. In werkelijkheid wist ik tot op de gram af precies hoeveel ik woog, in ieder geval in de tijd dat ik dagelijks, dwangmatig op de weegschaal stond. Ook reageerde ik wel eens met een defensief grapje zoals: “Wil je mijn pincode soms ook weten?” Ik wuifde het gemakkelijk weg.
Mijn exacte gewicht deelde ik liever niet met de buitenwereld. Enerzijds uit zelfbescherming; ik wist dat ik elke opmerking over mijn gewicht negatief zou opvatten, goedbedoeld of niet. Anderzijds omdat ik mijn eetstoornis geheim probeerde te houden of het bagatelliseerde. Ik vond het moeilijk om open te zijn over mijn problemen met eten en hield de schijn op. Uiteindelijk sneed ik mezelf hiermee alleen maar in de vingers. Pas toen ik ben gaan praten en delen over hoe het écht met me ging heb ik mijn eetstoornis namelijk aan kunnen pakken.
Tegen professionals ben ik wel altijd open geweest over mijn gewicht, al vond ik dat erg moeilijk. Ik was namelijk bang dat ze me niet serieus zouden nemen omdat ik geen ondergewicht had. Dat gebeurde gelukkig niet, al denk ik niet dat één van de artsen die ik gesproken heb mijn angst en paniek voor een kilo meer of minder echt ooit heeft begrepen. Het leek voor hun een hele simpele vraag, met een eenvoudig antwoord. Voor mij was het dat niet.
Tegenwoordig schrik ik niet meer zo als iemand vraagt naar mijn gewicht. Mensen zijn nou eenmaal nieuwsgierig, zeker wanneer ze weten dat ik een eetstoornis heb gehad. Meestal vraag ik dan waarom ze zo geïnteresseerd zijn in mijn gewicht en vervolgens probeer ik ze in te laten zien dat iemands gewicht er niet toe doet. Ik heb er geen problemen mee om het te vertellen, maar zie het nut er ook niet echt van in.
Hoeveel weeg je, Daphne?
Eigenlijk heb ik dit nooit aan mensen verteld. Niet tijdens mijn eetstoornis en ook niet erna. Een lange tijd bepaalde mijn gewicht alles en haalde ik hier al mijn eigenwaarde uit. Als mijn gewicht lager was dan de dag ervoor, mocht ik pas blij zijn en een fijne dag hebben. Mijn ochtend bestond uit een heel ritueel waar het wegen ook bij hoorde. Vreselijk, als ik er zo aan terug denk.
Als kind speelde gewicht al vrij snel een rol. Ik had namelijk overgewicht. Ik kan niet zo goed meer inschatten hoe ernstig het was, omdat het al zo lang geleden is en je vaak dingen anders herinnert na een lange tijd. Wel weet ik dat ik geen gezond gewicht meer had en dat ik daar veel opmerkingen over kreeg. Mijn moeder heeft toen besloten om met mij naar de diëtiste te gaan, iets waar mensen van buitenaf toendertijd vaak een oordeel over hadden. Wel ben ik haar nog altijd dankbaar dat zij die stap heeft genomen en ik heb dat afvallen geen moment als lastig of zwaar ervaren. Ik was super jong, at gewoon wat mij gegeven werd en door veel sporten en buitenspelen vlogen de kilo’s er eigenlijk zo af. Ik voelde mij een nog blijer kind en voelde mij letterlijk lichter.
Misschien dat er toen wel iets is blijven hangen, ik heb altijd het gevoel gehad dat ik makkelijk weer aan zou kunnen komen. Die periode heeft er overigens denk ik niet voor gezorgd dat ik een eetstoornis heb ontwikkeld, want daar is veel meer voor nodig. Wel heeft gewicht altijd een rol gespeeld en is dat altijd iets geweest waar ik op wilde letten. Iets waar ik mee moest uitkijken voor mijn gevoel. Ik was de enige die dat zo belangrijk maakte, want het is daarna zelden aan mij gevraagd. Veel later wilde ik gewoon eens proberen of ik zou kunnen afvallen, omdat mij dat mooier leek. Toen dat eenmaal lukte, was het nooit goed genoeg. Achteraf vind ik dat nog steeds het meest bizarre, dat je bij elke gram denkt dat je nog verder zou moeten. Het eindpunt is er nooit, het is nooit oké als het over gewicht gaat.
Tegenwoordig is het in mijn leven totaal onbelangrijk wat ik weeg, ik weet het ook eigenlijk niet precies. Het enige waar ik tegenwoordig mijn weegschaal nog voor gebruik is voor het wegen van mijn handbagage als ik met het vliegtuig ga. Het is ook zo oneerlijk om jouw stemming af te laten hangen van dat cijfer. Daar doe je jezelf echt mee tekort. Misschien voel je je gewoon goed, ben je blij met wat je in de spiegel ziet en kan die weegschaal je toch nog op andere gedachten brengen. Dat is de omgekeerde wereld, want je bent veel meer dan dat.
Hoeveel weeg je, Scarlet?
Dit is echt zo’n standaardvraag in interviews van programma’s a la Hart van Nederland en EditieNL. Vroeger vond ik die vraag volkomen oninteressant. Als kind was ik nauwelijks bezig met mijn gewicht. Ja, we stonden weleens op de weegschaal, maar mijn gewicht was nooit veel, want ik ben van nature dun. Mijn moeder ook. Ik was hierdoor ook altijd één van de dunste van de klas en begreep niets van al die meiden die het hadden over minder snoepen of een dieet. Wat een gedoe!
Zo rond mijn 16de werd mijn gewicht interessanter. Ik ging het om verschillende redenen in verband brengen met presteren. “Zou het me lukken om af te vallen?” Toen ik eind 17 jaar op mijzelf ging wonen had ik echter geen weegschaal. Ik rommelde met eten, maar keek niet naar het effect ervan op mijn gewicht. Daar was ik niet echt mee bezig. Ik denk dat dit pas rond mijn 20ste is begonnen. Toen kocht ik voor het eerst een weegschaal. Dat had ik uiteraard beter nooit kunnen doen…
Ik vind het vrij vervelend als mensen vragen naar mijn gewicht. Waarom? …omdat mensen het in mijn geval nooit zonder reden vragen. Aan de media zal ik er nooit antwoord op geven, omdat het meestal gevraagd wordt als ‘entertainment’ en het in mijn optiek voor kijkers nooit helpend is. Tegen professionals ben ik ook niet altijd even open geweest over mijn gewicht. Simpelweg omdat ik niet wilde dat de ernst van mijn eetstoornis werd gekoppeld aan mijn gewicht. Pas als ik iemand écht vertrouwde en wanneer het goed voelde, was ik bereid dit te delen…
Mijn gewicht deel ik enkel met mijn beste vrienden en mijn partner. Zeker door mijn werk bij Proud is mijn gewicht een dingetje. Niet vreemd dat één van de beter gelezen blogs “Mijn laagste gewicht“ is… Gewicht binnen eetstoornisland blijft altijd iets ingewikkelds. Je vergelijkt jezelf ermee, of je nu wilt of niet. Het zorgt voor negativiteit, triggers, een soort concurrentie en jaloezie. Of ik nou wel of geen problemen heb met mijn eigen gewicht.
Geef een reactie