Laatst pakte ik nog vrij laat de bus naar huis nadat ik in de stad wat was wezen drinken. Eenmaal bij de bushalte vlakbij huis voelde ik de spanning oplopen. Bij het uitstappen checkte ik automatisch wie er met mij uitstapten en welke kant zij op gingen. Ik zag drie meisjes waar ik me verder geen zorgen over maakte en een jongen die dezelfde kant op liep als ik. Toen ik dit doorhad ging ik sneller lopen en uiteindelijk rennen omdat ik bang was dat hij achter me aan zou komen. Pas toen ik uiteindelijk in huis de deur achter me op slot deed, kon ik weer rustig ademhalen.
Ik heb een bepaalde angst voor mannen. Ik heb het idee dat ze alleen maar negatieve bedoelingen hebben en mij iets aan willen doen. In mijn overtuiging bestaan aardige mannen niet, die doen alleen maar aardig omdat ze iets van je willen, niet omdat ze gewoon vriendelijk zijn.
Ik heb mede hierdoor nooit echt een serieuze relatie gehad. Al zolang ik me kan herinneren heb ik een erg negatief zelfbeeld en voel ik me onzeker over mezelf. Hierdoor heb ik nooit echt open gestaan voor een relatie omdat ik ervan overtuigd was dat er niemand zou bestaan die mij echt leuk zou vinden. Ik voelde me mislukt, lelijk, dik en stom en anderen zouden dat ook vinden zodra ze mij echt zouden leren kennen. Hierdoor ben ik ook nooit echt verliefd geweest zoals ik dat weleens van anderen heb gehoord. Ik vond een jongen weleens knap of aardig, maar daar bleef het dan ook wel bij. De bekende vlinders in de buik heb ik volgens mij nooit gevoeld. Ik sloot me als het ware af voor dit gevoel.
Inmiddels ben ik 23 jaar en door een nare ervaring met mannen is mijn afkeer nog groter geworden. Ik heb een overtuiging ontwikkeld dat mannen niet te vertrouwen zijn en je en je hen dus beter afstand kunt houden. Ook vind ik alles wat met intimiteit te maken heeft vies. Als mensen alleen al woorden noemen zoals ‘zoenen’ of ‘seks’ gaan mijn nekharen recht overeind staan. Hoe naar ik het ook vind dat ik dat heb, ik vind dat soort woorden ronduit smerig. Ook kan ik het niet aanzien als een man en een vrouw die een relatie hebben in mijn bijzijn elkaar op wat voor manier dan ook aanraken. Ik kan verstandelijk prima bedenken dat dit heel normaal is en ik niet zo door moet denken maar ik voel vanbinnen alleen maar walging waar ik letterlijk misselijk van word. Dit heeft niets met die personen te maken maar alles met mij en de associaties die ik maak.
Ik ging me erg schamen omdat ik eigenlijk bij zowel mannen als vrouwen -behalve ‘vies’- geen gevoel had. Door die schaamte sloot ik me nog meer af voor eventuele gevoelens waardoor er op een gegeven moment niets meer was behalve angst. Angst dat elke man mij iets aan wilde doen, angst dat ik altijd alleen zou blijven en angst voor de angst die misschien wel nooit meer weg zou gaan. Omdat ik mannen zo naar vond, ben ik op een gegeven moment gaan twijfelen over mijn geaardheid. Ik dacht dat ik misschien wel op vrouwen zou vallen omdat ik mannen vies vond. Aan de andere kant keek ik ook niet echt naar vrouwen. Als ik dit deed, dan was dat vooral om me te vergelijken. Ik keek vaak of andere vrouwen dunner of mooier waren dan ik maar voelde me nooit aangetrokken tot vrouwen. Dit bracht mij nog meer in verwarring: misschien viel ik gewoon op niemand, niet op vrouwen en niet op mannen. Ik vroeg me ook af of vrouwen die op vrouwen vielen, mannen dan ook direct vies vonden of dat dit echt met mij te maken had.
Ik heb hier lange tijd mee geworsteld en nog steeds is het een gevoelig onderwerp. Ik ben er niet altijd op de juiste manier mee omgegaan. Ik praatte niet over wat ik had meegemaakt en deelde met niemand mijn zorgen over mijn gevoel van walging en angsten. Hierdoor raakte ik verstrikt in mijn eigen gedachten waardoor het alleen maar erger werd. Daarom heb ik wat tips bedacht om om te gaan met deze angst voor mannen.
♥ Als je een nare ervaring hebt met mannen, realiseer je dan dat dit het verleden was en die ervaring dus niet hoeft te betekenen dat het weer gebeurt. Niet alle mannen zijn hetzelfde en op slechte dingen uit. Je kunt hier eventueel bewijs voor zoeken door in je omgeving te kijken naar mensen die al lange tijd een relatie hebben zonder dat de man de vrouw iets aan heeft gedaan. re ervaringen hebt maar wel een bepaalde angst voor mannen of relaties, vraag jezelf dan af waar die angst precies vandaan komt. Waar ben je bang voor? Wat als je je openstelt voor een relatie, wat kan er dan gebeuren?
♥ Praat over je angsten en ervaringen. Hoe suf dit ook klinkt, het kan echt helpen om met anderen te delen wat er in je omgaat. Door continu maar zelf ermee te blijven zitten, wordt het alleen maar erger. Het kan opluchten om te vertellen en daarnaast kan iemand anders je helpen met het relativeren van je gedachten. Zeker als je nare ervaringen hebt met mannen is het belangrijk dit te vertellen, hoe schaamtevol dit misschien ook kan zijn. Door te delen kun je stap voor stap verwerken.
♥ Stel je open. Omdat ik zolang heb gedacht dat mannen alleen maar op slechte dingen uit zijn, ben ik me erg gaan afsluiten voor hen en voor eventuele relaties. Dit straal je echter uit waardoor mensen ook niet zo snel op je af zullen stappen. Hierdoor kan jouw gevoel van minderwaardigheid en het idee dat mensen jou niet leuk vinden, versterkt worden terwijl je eigenlijk een heel leuk persoon bent.
♥ Doe alles stap voor stap en geef je grenzen aan. Stel dat je je open probeert te stellen en iemand ontmoet maar dit eigenlijk ook heel spannend vindt, bedenk dan dat je niet gelijk met diegene hoeft te trouwen. Ga gewoon eens vrijblijvend wat drinken met iemand zonder daar meteen allerlei verwachtingen aan te hangen. Wie weet worden jullie wel gewoon vrienden en wie weet wordt het uiteindelijk wel iets, je ziet het wel. Geef in het contact ook duidelijk jouw grenzen aan. Als je iets wel of niet wil, laat dit dan weten aan de ander.
De angst die je voelt komt ergens vandaan. Neem dit serieus, veroordeel jezelf niet en onderzoek wat maakt dat je bang bent. Ga je angsten aan.
Heb jij ook angst voor mannen en hoe je hiermee om?
Geef een reactie