Als je stopt met afvallen en weer gaat aankomen in gewicht dan faal je. Aankomen is falen. Je doorbreekt je ijzeren discipline, je doorzettingsvermogen en kiest voor de makkelijke weg. Als je nu weer normaal en meer gaat eten ben je zwak, dan laat je je luie kant winnen en breek je met de eetstoornis. Verstandelijk weet je dat dit allemaal klinkklare onzin is, maar gevoelsmatig geloof je er heilig in. Het voelt gewoon aan als de waarheid en het voelt daarom ook vreselijk om er niet in mee te gaan. De anorexia heeft je in je macht en alles om daarvan los te breken voelt aan als falen, als zwakte als jezelf een ravijn in gooien.
Je hebt maanden, misschien wel jaren ‘gewerkt’ om dit lage gewicht te bereiken en ondanks dat je weet dat het slecht voor je is en je lichaam je regelmatig door allerlei klachten in de steek laat, toch voelt het als een prestatie. Een prestatie die je niet zo even van de ene op de andere dag weg wilt gooien. Om van de eetstoornis te winnen, jezelf te bevrijden van alle eetgestoorde gedachtes, zal je ertegenin moeten gaan, zal je weer meer moeten gaan eten en moeten aankomen in gewicht. Waarom voelt dit dan zo vreselijk slecht? Je krijgt constant in je hoofd de gedachtes dat aankomen gelijk staat aan opgeven. Opgeven van dat wat je hebt bereikt.
Opgeven van iets wat je bijzonder naar jouw idee maakt. Opgeven van iets wat je kracht en doorzettingsvermogen bewijst. Opgeven van iets wat je zorg geeft van anderen. Opgeven van discipline en controle. Opgeven van iets waardoor mensen zien dat het niet zo goed met je gaat. Het opgeven van je lage gewicht voelt als het opgeven van je zelfwaardering, van zekerheid en van een deel van je identiteit. Je hebt de afgelopen tijd immers al je energie hierin gestoken. Je stond ermee op, letterlijk en figuurlijk op de weegschaal, en ging ermee naar bed. Iedere dag was je er in je hoofd mee bezig. Er ging geen moment, misschien wel geen minuut, voorbij waarin je niet dacht aan eten, gewicht, kcal of bewegen. Afvallen was jouw levensdoel geworden en dat doel moest je nu opgeven.
Angst. Het opgeven van dat levensdoel zorgt voor verschrikkelijk veel angst en ongemak. Het levert spanning in je lijf en onrust in je hoofd. Het zou veel makkelijker zijn om gewoon mee te gaan in die gedachtes dat aankomen falen is en zo weer op dezelfde voet verder te gaan. Dan zou je weer dat fijne gevoel van veilige controle ervaren en de rust zou in je lichaam terugkeren. Wanneer gaat die knop op? Die knop die ervoor zorgt dat je volledig kiest voor herstel en voor de volle 100% gaat voor meer eten en meer wegen? Bestaat die knop wel?
Ken je dat, dat je ergens in een zwembad of bij een sauna gaat douchen en dat je om de minuut of 2 minuten de knop van de douche weer moet indrukken omdat jij anders stopt? Je kan die knop om te genezen hier wel een beetje mee vergelijken. Op een bepaald moment kan er een soort van knop omgaan die ervoor zorgt dat je tegen je eetstoornis gaat vechten. Die knop is niet magisch, niet oncontroleerbaar, maar die knop moet je wel telkens blijven indrukken om ervoor te zorgen dat je van de eetstoornis gedachtes blijft winnen. Je zal iedere dag opnieuw de keuze moeten maken om beter te gaan eten en te blijven aankomen.
Als je kiest voor de weg van herstel, zal telkens op dat pad weer zijwegen tegenkomen die er aantrekkelijk en makkelijker uitzien dan de weg die jij bewandelt. De eetstoornisgedachtes zullen niet van de ene op de andere dag weg zijn. Ze zullen zich constant blijven aandienen, maar hoe vaker jij ze wegwuift, hoe vaker jij ze uitlacht en hoe vaker jij ertegen vecht, hoe zwakker ze zullen worden… tot op de dag dat ze weg zijn. Op die dag zal je je ook nauwelijks meer kunnen voorstellen dat je zo raar hebt gedacht over afvallen, aankomen en ondergewicht.
Het is voor een ‘gezond mens’ immers nauwelijks voor te stellen dat je aankomen, je lichaam gezonder maken, kan zien als zwakte. Dat stoppen met afvallen naar een nog ongezonder ondergewicht voelt als falen. Die gedachtes zijn namelijk zo niet kloppend en zo ziek, dat ze enkel en alleen logisch kunnen aanvoelen als je een ernstige eetstoornis hebt…
Afvallen naar ongezond ondergewicht is niet sterk of krachtig. Het heeft niets te maken met bijzonder zijn en je krijgt er niet de aandacht mee die je werkelijk nodig hebt. Ondergewicht is geen levensdoel en heeft geen je op termijn geen zelfwaardering. Afvallen naar ongezond ondergewicht biedt je geen controle, maar zorgt ervoor dat je enkel je gewicht onder controle, maar vervolgens je leven niet meer onder controle hebt.
Aankomen naar gezond gewicht. Goed voor je lichaam zorgen. Jezelf ontwikkelen en ontdekken. Je ware ik laten zien en je gevoelens rechtstreeks uiten. Praten over wat je dwars zit en vragen om hulp. Je leven bewandelen en je angsten en toekomst aangaan. Dát zijn allemaal dingen die krachtig en sterk zijn, die zorgen voor gezonde aandacht en steun, die jou bijzonder maken, die je zelfwaardering geven en een gevoel van controle over je leven. Jouw eetstoornis zal er op de weg naar herstel echter iedere dag opnieuw alles aan doen om je dit niet te laten geloven…
Diep in je hart en hoog in je hersenen weet je echter wat de waarheid is. Volg die waarheid en blijf elke ochtend weer op die symbolische knop drukken. Jíj bent interessant, jíj bent bijzonder, jíj bent sterk. Niet die zieke eetstoornis. Vecht voor Jezelf, jíj kan dit, jij bent waardevol genoeg om dit gevecht te winnen.
Let’s win this battle! ♥
Fotografie: Fokeev
Geef een reactie