Beweging en een eetstoornis

Wanneer je ondergewicht hebt of je lichaam erg zwak is vanwege je eetstoornis, wordt soms aangeraden zo min mogelijk te bewegen. Toen ik ondergewicht had en moest aankomen in plaats van afvallen, werd dit mij ook verteld. Ik mocht geen huishoudelijke klusjes doen, niet mee de hond uitlaten en ook niet meer naar school fietsen. Voor mij toen ontzettend moeilijk. Ik wilde dan wel van mijn eetstoornis af, maar stilzitten veroorzaakte een hoop stress!

Ik vond fietsen, stofzuigen en wandelen juist hele fijne dingen om te doen. Niet omdat ik het huis graag schoon wilde maken of hield van frisse lucht, maar meer om te voorkomen dat ik aankwam en het liefst zelfs om af te vallen. Hoe meer ik kon doen om mijn gewicht te controleren, hoe beter. En ineens mocht dat niet meer.

Ik kon natuurlijk stiekem buikspieroefeningen gaan doen, gaan wandelen als er niemand thuis was of gewoon niet aan mijn ouders vertellen dat ik deze afspraak had met therapie. Die gedachte was erg verleidelijk. Door mezelf voor te houden dat ik van mijn eetstoornis af wilde en het vechten met eten na een jarenlange strijd echt moe was, besloot ik me toch te houden aan de afspraak. Ik wilde van mijn eetstoornis af, dus kon ik maar beter luisteren naar de regels van mijn hulpverleners.

Het was onwijs moeilijk om op de bank te gaan zitten na het eten, terwijl ik mezelf liever de afwas zag doen of een rondje zag rennen. Maar nee, ik zat op de bank. Te wiebelen met m’n benen omdat ik niet stil kon zitten. Het was echt afkicken. Ook op het wiebelen met m’n benen werd ik aangesproken en het voelde alsof ik helemaal niks meer zelf mocht bepalen.

Ik voelde me schuldig als ik niet mee kon helpen met klusjes in huis. Ook vond ik het vervelend dat ik geen lange reizen mocht maken, dus overal heen gebracht werd. Ik had een super mooie fiets, maar ook die had ik maanden niet aangeraakt. Het viel toch allemaal wel mee met mijn eetstoornis… of toch niet?

Het stilzitten maakte me bang. Ik was bang om dik te worden, lui te zijn en spierkracht te verliezen. Echter werd mij duidelijk gemaakt dat wanneer ik nu zou sporten dit juist slecht zou zijn voor mijn gezondheid. Sporten en bewegen was enkel een aanslag op een lijf met ondergewicht. Zolang ik niet goed at, was sporten, fietsen en wandelen even niet aan de orde.

De tweestrijd hierover maakte enorm veel in me los. Ik zorgde ervoor niet met mijn gevoelens bezig te hoeven zijn door alsmaar met eten bezig te zijn en dingen te doen. En nu lukte dat niet meer. Ik leerde in therapie en van vrienden dat ik hen gewoon mocht aanspreken als ik iets moeilijk vond of een rotdag had. Ook hielp het om afleiding te zoeken. Ik heb bijvoorbeeld heel veel gepunnikt, knuffeltjes van vilt gemaakt, collages geknutselt, films gekeken en gesprekken gevoerd op de bank. 

Toen ik wat kilo’s aankwam en mijn gezondheid wat verbeterde, kreeg ik daar ook wat dingen voor terug. Niet alleen gevoelens en energie, maar ook bewegingsvrijheid. Uiteindelijk zag ik dat als iets wat ik dus zelf in de hand had. Als ik weer wilde bewegen, moest ik ook goed voor mijn lijf gaan zorgen. Het was mijn eigen verantwoordelijkheid en een stukje positieve controle die ik wèl had. 

Op den duur besloot ik in overleg af en toe toch een stukje te gaan wandelen met m’n moeder en de hondjes. Vooral omdat het ook gewoon wat afleiding bood. Toen ik eenmaal aankwam in gewicht, mocht ik dat steeds vaker doen, tot ik weer gewoon de normale dagelijkse dingen kon doen. Sporten was er in ieder geval nog niet bij. Daar was ik zelf ook erg bang voor, omdat ik verwachtte dat ik dan meteen door zou slaan.

Het sporten heb ik erg lang uitgesteld. Ik was zo blij dat het goed ging met eten, in mijn relatie, vriendschappen en mijn leventje weer terug had, dat ik dat niet op het spel wilde zetten. Op een gegeven moment ben ik dingen gaan uitproberen. Maar op dagen dat ik mij niet lekker voelde, sloeg ik sporten even over. Dan wist ik dat ik het niet ‘gewoon lekker’ zou vinden, maar dat het kleine stukje eetstoornis er alleen maar op zou kicken, en dat gunde ik mijn eetstoornis niet.

Hou dus vol en zie het niet als iets dat jou afgepakt wordt, maar als iets waarin je wordt beschermd. Als jij beter wilt worden, ervaar je daarover misschien veel tweestrijd: wil ik wel beter worden? Blijf het stukje vasthouden dat zegt dat de mensen die om je geven en je willen helpen, gelijk hebben en zie het als een stap in de goede richting. Vind je het moeilijk om eraan te voldoen, bouw het bewegen dan rustig af. Doe dit alles in overleg. 

Geef het ook een kans. Je weet niet of je er meteen van aankomt. En relativeer het ook voor jezelf. Je komt geen kilo’s aan van stilzitten. En blijkbaar kun je die kilo’s goed gebruiken! Praat erover, en trap niet op de rem. 

Probeer er daarnaast ook een beetje van te genieten. Dat lukt in het begin misschien niet, maar onthoud dat op de bank hangen en lekker luieren ook hartstikke fijn kan zijn! Pak er een kopje thee, plaid, warme kruik bij, nodig vrienden uit en kijk een gezellige film!

Foto2: Zawezome

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

12 reacties op “Beweging en een eetstoornis”

  1. Ik heb een beweegverbod, en vind het vreselijk maar ik moet het huishouden doen want allebij mijn ouders werkeb en mijn moeder tot laat me vader de hele dag dus nu ik niet meer naar school mag moet ik het huishouden doen. Ik vind het nooit erg im het te doen

  2. Ik mag nu al bijna een jaar maar max. een half uur per dag bewegen (en dan niet eens sporten, maar bijv. huishouden of rustig wandelen)
    Ik heb mijn sportschoolabonnement al die tijd stopgezet en vanaf volgende week gaat mijn abonnement niet in (ik kon ‘m niet langer ‘bevriezen’ of ik moest ‘m beëindigen en dat wilde ik niet)
    Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil zó graag weer op een gezonde manier sporten; ik vind het zó leuk… maar zit wel nog op ondergewicht en ga dan eigenlijk tegen de regels in. Daarbij denk ik aan de ene kant dat ik sterk genoeg ben om het bij 2x in de week te houden… maar mijn ES is óók heel sterk en wil natuurlijk elke dag.

  3. Ik heb het mezelf verboden! Wil immers beter worden!

  4. ik doe een sportopleiding en nee ik houd het niet vol.
    en daarom ga ik ook niet naar de dokter meer omdat ik weet dat dat verbod er weer komt en dan kan ik mijn opleiding ook weer vergeten.
    t is enorm dubbel maar ik ben er van overtuigd dat bewegen juist ook heel goed kan zijn! mijn ouders sturen mij soms expres naar de turnhal omdat ik dan even alles vergeet dus t heeft ook pluspunten.

  5. @ Lis: zo ervaar ik sport ook wel: het lucht op.
    Ik dans al vanaf mijn 3 jaar. Deed ook wedstrijden enz.
    Ik danste vroeger elke dag (ook voor mijn ES). Gewoon omdat ik het zooo leuk vond.
    Nu dans ik 2 à 3x per week. Maar ik ben ook bijna op streefgewicht. Maar bij mijhebben ze nooit sportverbod besproken. Net omdat, als men dat afneemt, ik mijn ES nodig heb. Want ik heb ze mede gekregen door het feit dat ik geen wedstrijden meer mocht doen…

    Dus Lis, ik snap ergens wel dat je niet naar de arts wilt. je sport graag. En als ze je dat ontnemen… misschien wordt je es nog wel actiever?
    Sport heeft nu eenmaal voor en nadelen e 😉 En zo ontlaadt het ons beide 😉

  6. Sterke beslissingen, dat je de drang voelt om te liegen en te gaan sporten, en het toch niet doet omdat je kiest om gezond te zijn. Vind ik echt mooi

  7. Ik herken inderdaad wel hoe moeilijk dat is. Heb in het ziekenhuis ongeveer een maand complete bedrust gehad, en dat is inderdaad heel moeilijk. Later in de kliniek was een half uurtje wandelen ook de max. Maar het is inderdaad we zo dat je lichaam er ook echt te zwak voor kan zijn, en inderdaad, als je weer een gezond lichaam hebt, je dit allemaal weer terug kunt krijgen. Ik heb herken het sportgedeelte ook, ik zit nog niet weer op een sport, omdat ik ergens wel weet dat ik daar verkeerde gedachtes bij heb en krijg, maar dat komt wel.

  8. Goh verrassend, beweging en een eetstoornis gaat natuurlijk over ondergewicht.
    En beweging en een eetstoornis met gewoon gewicht of zelfs met overgewicht? Zou fijn zijn als daar iets over gezegd zou worden

  9. zelfs op et allerallerlagste gewichtg mocht ik van mijn artsen gewoon naar de zumba en hardlopen. dit omdat het mij juist altijd motiveerde, dan had ik weer een goede dag.
    ik word er echt gelukkig van

  10. Aj dit is voor echt een grote barriere; bewegen. Ik woon op mezelf dus heb geen controle. Mijn sportschool is 24u open en niemand die mij controleert. Met mijn arts heb ik de afspraak dat ik om de dag mag bewegen, max. een uur. Voor de rest moet ik de KORTSTE weg naar mijn bestemming (uni, bieb, huis) nemen. Ik moet wel zeggen dat het écht werkt en je een stuk rustiger in je hoofd wordt als je eenmaal weet waar je aan toe bent en je grenzen hebt vastgelegd. Ik heb ok niet altijd zin om elke dag een half uur te gaan rennen. Dan luister ik naar mijn gevoel en blijf ik lekker binnen.

  11. !!!!!! Heeft iemand ervarig met het extreem bewegen na het eten en tussendoor ook wat en ineens moeten stoppen????? Dus alleen wassen/aankleden???

    Watgebeurde??

  12. Ik maak de laatste weken trainingsuren van zo’n 25 uur per week, hardlopen, traplopen krachtoefeningen, maar krijg een schuldgevoel als ik niet sport, wie kent dat

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *