Boos zijn terwijl je verdrietig bent
''Soms ben ik zo ontzettend boos, terwijl ik eigenlijk gewoon hartstikke verdrietig ben. Ik doe onwijs onaardig of word gewoon chagrijnig en kwaad. Ik wil wel verdrietig zijn, maar het lukt niet. Het enige wat ik kan is boos zijn op iedereen. Want... het doet pijn.''
Soms uit je niet de emotie die je wilt uiten. Je wordt heel druk of hyper als je je onzeker of zenuwachtig voelt of boos terwijl je eigenlijk in tranen uit wilt barsten. Best lastig, want voor je omgeving is het dan moeilijk te weten hoe jij je nu echt voelt en wat ze voor je kunnen doen.
Misschien ben je gekwetst en trek je een enorme muur omhoog. Heel lastig voor je omgeving, maar voor jou de enige manier om je niet nog slechter te gaan voelen. Die muur van boosheid of onverschilligheid kan jou helpen je tranen te bedwingen. Het voelt beter, sterker en niemand kan erbij.
Maar is het eigenlijk niet handig om die gevoelens er toch maar uit te gooien en achter die muur vandaan te kruipen? Het is misschien super eng om te laten zien dat je je helemaal niet zo sterk voelt, misschien niet kwaad, maar gewoon heel erg verdrietig bent. Je kwetsbaar opstellen is eng, want zonder die muur ben je misschien een stuk makkelijker te raken. Toch is het belangrijk je muurtje soms even af te breken.
Wat kan helpen?
♥ Schrijf over wat je voelt en dan niet alleen over de dingen waar je boos over bent, maar juist wat jou pijn doet of verdrietig maakt. ''Ik ben boos, maar eigenlijk voel ik mij heel verdrietig, omdat...''
♥ Zeg tegen de persoon waar je boos op bent dat je het niet zo bedoelt, maar dat je het moeilijk vindt om verdrietig te zijn en daarom boos bent. Zo verklein je de afstand die je hebt veroorzaakt met je boosheid alweer een beetje.
♥ Kijk een zielige film, lees een dramatisch boek of doe iets anders waardoor je tranen los kunnen komen. Op die manier kun je je wat losmaken van de boosheid en meer inleven in je verdrietige gevoelens.
♥ Uit alle boosheid door bijvoorbeeld op je matras te slaan met een kussen, keihard te gillen of te schoppen tegen een voetbal. Achter boosheid zit vaak verdriet. Als je dus voorbij de boosheid komt door die te uiten, kom je bij je tranen die eruit moeten.
♥ Als je altijd maar boos reageert op dingen die moeilijk zijn, tegenzitten of je kwetsen kan dat behoorlijk frustrerend zijn voor jou en je omgeving. Boos zijn is op zich prima, maar soms is het ook goed gewoon te vertellen wat je voelt. Denk een volgende keer eens na waarom je boos wordt, voordat je boos wordt en spreek dat uit naar de persoon of tijdens die situatie waarin je gekwetst wordt.
Ben jij wel eens boos terwijl je eigenlijk verdrietig bent?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Liefs Amanda
ik mix gewoon alle gevoelens die niet hetzelfde als 'blij' zijn
ik ben liever boos dan bang of verdrietig
maar ik vind tonen dat ik boos ben moeilijker dan tonen dat ik andere negatieve gevoelens heb
wat ik echter heel vaak voel is onmacht, en daar word ik dan weer zowel boos, bang als verdrietig van.
En ik wil niemand daarmee kwetsen, maar op deze manier maak ik een soort afstand volgens mij naar anderen toe. 'kwetsbaar' wil ik, kan ik me niet tonen.
Heel moeilijk besef dit hoor. Dat is zeker. Maar vind deze 'herkenning' wel even fijn.
Door dit artikel stelt het me weer wat meer gerust, omdat ik nu weet dat het er wel een beetje bij hoort.
Ga lachen, of druk doen, of inderdaad boos op met name m'n ouders. Door medicatie kan ik niet goed huilen dus dat is ontzettend naar. Het hoopt allemaal op... Kan ik nog zoiets zieligs opzoeken, het blijft binnen. Tot t op een gegeven moment niet meer kan, de boel te vol zit en ik uiteindelijk wel breek hetzij boos word.
Terwijl er eigenlijk zo veel verdriet zit.
Bedankt voor deze blog Nouska!
Liefs.
Ik lach terwijl ik boos ben en ik lach als ik verdrietig ben,
En ga zo maar door.
Ik voel me onveilig bij het uitte van emoties.
Erg lastig want ik blijf er wel mooi mee zitten.
Ik lach terwijl ik boos ben en ik lach als ik verdrietig ben,
En ga zo maar door.
Ik voel me onveilig bij het uitte van emoties.
Erg lastig want ik blijf er wel mooi mee zitten.
Als ik me niet fijn voel, gekwets, verdrietig of als ik het ergens moeilijk mee heb, doe ik boos tegenover mn familie. Ik reageer nie door tranen te laten zien, maar door woede te tonen.
Ik denk dat het voor mij een manier is om me sterk te houden en niet zwak, ook wil ik niet dat ze écht weten hoe ik me voel.
Afgelopen week was ik ook boos tijdens een therapie uur, maar aan het einde hield ik het niet meer en barstte ik in tranen uit. Dat gebeurt niet vaak, maar ze gingen maar door en het werd me echt teveel.
Ik ben wel eens verdrietig terwijl ik eigenlijk boos ben.
Ik heb een hele moeilijke periode gehad. Bijna elke dag huilen, elke dag enorme angst (later niet eens meer voor iets in het bijzonder) en helemaal verwikkeld zijn in mijn gevoelens.
Nu gaat het beter, maar ik ben bang om me kut te voelen en om te huilen en verdrietig te zijn. Ik ben bang dat ik me dan weer zo ga voelen als daarvoor.
Wat er nu gebeurd is dat ik me groot houd, al mijn emoties gaan op een grote hoop & uit dus bijna alle negatieve emoties in boosheid, of ik duw het weg. In mezelf keren of boos worden..
Ik had een zwaar narcistische vader, die mij en mij moeder ontzettend vernederde. Op school werd ik altijd gepest.
Mijn schoonmoeder en schoonzus vernederden mijn man en mij, en onze kinderen ook. Nóóit konden wij iets goed doen in hun ogen.
Ik had gebroken met mijn ouders toen ik geconfronteerd werd met mijn jeugd. Ik was 36, mijn vader had net een paar weken in het ziekenhuis gelegen en kon niet voor zichzelf zorgen. Mijn oudste zoon, toen 14, lag in het ziekenhuis voor een ooroperatie. Mijn moeder moest met spoed met de ambulance naar het ziekenhuis. Ik mee met mijn vader. Ik haatte hem. Moeder werd opgenomen, ik heb mijn vader 2 weken in huis gehad.
Grootste fout van mijn leven . Raakte zwaar overspannen en depressief. Het is nooit meer goed gekomen.
In 2015 kreeg mijn man darmkanker. Grote tumor van 25 cm bij ontdekking. Hij is een jaar zwaar ziek geweest, 7 x in het ziekenhuis gelegen. Bestraling en chemo hadden alleen als resultaat dat hij 5 weken doodziek in het ziekenhuis lag, zelfs op de ic. Een hel van een jaar. 47 jaar getrouwd geweest.
Februari 2018 overleed mijn hartsvriendin aan een hersentumor. In die tijd leerde ik een weduwnaar kennen met wie ik een LAT relatie heb. Om diverse redenen zit er niet meer in dan dat. Hij woont 25 km bij mij vandaan.
Eindelijk weer wat geluk in mijn leven. Begin februari kreeg ik te horen dat mijn oudste zoon kanker had in een vergevorderd stadium. Niks meer aan te doen. Twéé weken later overleed hij.
4 weken geleden kreeg ik zelf lichamelijke klachten waarvoor ik naar de specialist in het ziekenhuis moest. Wacht op uitslag van onderzoek.
Probeerde vanochtend een afspraak bij de huisarts te maken. Kan pas volgende week terecht.
Toen werd ik wel zo ontzettend boos.
Míjn pijn, onzekerheid, angst enz. , ik kan er niet mee omgaan.
Ik ben zó intens verdrietig, maar kan het niet kwijt. Heb verder niemand meer behalve nog een zoon, twee schoondochters en een kleindochter van 4 en kleinzoon van 3. Én mijn vriend. Maar niemand woont dichtbij. Voel me eenzaam en alleen en ontzettend boos op alles wat mijn leven zo sterk heeft bepaalt. Ik heb recht om weer gelukkig te kunnen zijn. Helaas lijkt me dat niet gegund.
Mensen die mijn pesten en uitdagen.
Waardoor ik vaak heel onzeker wordt.
En ik moet al die problemen zelf oplossen , ik heb niemand Om me heen
die mij zouden kunnen helpen.
Op school heb ik 4 vertrouwens personen , Maar ik wil ze niet lastig vallen want ze hebben echt veel werk.