Borderline: niet het eindstation

Zomer 2011. Als ik in een aantal woorden moet omschrijven hoe het met me gaat dan kies ik voor ongelukkig, slecht en depressief. Ik ben net 19 jaar en opgenomen op een crisisafdeling. Diagnose: borderline persoonlijkheidsstoornis. Kanttekening: ”mogelijk is de persoonlijkheid van patiënte nog niet volledig uitgerijpt gezien de jonge leeftijd. Patiënte is een gevaar voor zichzelf.” Ik ben een patiënt op een crisisafdeling met borderline. Die term ken ik enkel van losgeslagen psychiatrische patiënten die manipulatief zijn en tientallen suïcide pogingen ondernemen. Dat ben ik niet.

Bron

Winter 2011/2012
Diagnose:
♦ borderline persoonlijkheidsstoornis

Ik ben opgenomen op een afdeling voor mensen met persoonlijkheidsstoornissen. De afgelopen tijd heb ik veel informatie opgezocht over borderline. Ik heb geen leven meer als ik al die informatie lees. Deze stoornis is levenslang. Ik heb een WAJONG uitkering en ik vraag me af of ik daar ooit vanaf zal komen. Ik heb mijn studie tijdelijk stop moeten zetten vanwege deze behandeling maar ik vraag me af in hoeverre dat tijdelijk niet gewoon definitief zal worden. Betekent borderline voor altijd patiënt? Zal ik me altijd zo instabiel, leeg en kwetsbaar voelen? Zal er ooit iemand zijn die ik echt kan vertrouwen, van wie ik kan houden en zal er een moment komen dat als ik de afweging maak tussen leven of dood, het leven eindelijk net ietsje zwaarder weegt? Ik betwijfel het, hoe pijnlijk ook.

Zomer 2013
Diagnose:
♦ trekken van een borderline persoonlijkheidsstoornis

Officieel heb ik geen borderline meer. Ik voldoe niet meer aan alle eisen van de DSM. Wel heb ik nog een aantal kenmerken. Het gaat beter met me. Ik moet gaan beginnen met mijn scriptie van mijn studie. Ik zie er tegenop. Ik wil heel graag klaar zijn met studeren maar tegelijkertijd wil ik nog tien jaar op school blijven zitten. Nieuwe dingen vind ik heel eng en hoe stom die school ook is, vertrouwd is het wel. Het gaat echt beter maar ik heb geregeld dipjes. Het leven valt me zwaar. Als dit het is, beter zijn, dan weet ik niet of het leven wel voor mij is weggelegd. 

Bron

September 2014
Diagnose: 
♦ trekken van een borderline persoonlijkheidsstoornis

Ik woon in mijn eigen huis, al een tijdje. Ik moet afscheid nemen van mijn behandelaar waar ik al sinds de kliniek iedere week kom. Dat doet heel veel pijn. Even voel ik me weer zo gekwetst en heb ik spijt dat ik me heb gehecht. Mensen zullen je uiteindelijk altijd verlaten. Is dit dan die borderline? Anderzijds kan ik het prima relativeren. Ik ben verdrietig en dat gevoel mag er zijn, het is veel oud zeer maar ik verval niet meer in oude patronen. Ik voel me een tijdje rot en mis haar ontzettend, maar ik kan ook met een goed gevoel terug denken aan hoeveel ik aan haar heb gehad. We zullen geen contact meer hebben maar in mijn hoofd is ze er nog wel. Dat idee houdt me op de been, het is goed geweest zo.

Zomer 2015
Diagnose:

 
Ik woon nog steeds in mijn eigen huisje. Begin 2015 ben ik afgestudeerd. De afgelopen tijd is er veel veranderd. Na mijn afstuderen was ik een tijdje thuis en daarna vond ik een leuke baan. Ook begon ik met rijlessen en mijn WAJONG uitkering verdween uit mijn leven. Ik sta nu helemaal op eigen benen en dat is heel wat anders dan een aantal jaar geleden. Verandering is best moeilijk en ik kan er soms van in de stress raken, maar niet meer zoals vroeger. 

Bron

Toekomst
Een diagnose als borderline kan je het gevoel geven geen toekomst meer te hebben en voor altijd een patiënt te zullen zijn. Veel mensen weten echter niet dat je hier ook vanaf kunt komen. Dat gaat niet vanzelf. Een borderline persoonlijkheidsstoornis ontwikkel je door de jaren heen en is een web van complexe patronen en overtuigingen die je niet zo makkelijk doorbreekt. Met behulp van intensieve behandelingen zoals schematherapie is het echter zeker mogelijk om hier meer grip op te krijgen.

Als je weet waar je problemen en kwetsbaarheden liggen, leer je hier ook direct een stuk beter mee omgaan. Zeker als je nog erg jong bent is het haalbaar om volledig van een persoonlijkheidsstoornis af te komen. In andere gevallen zal het wellicht altijd wat in je leven blijven, maar is het iets waar je enkel wat alert op moet zijn. Zo moet ik mezelf er in sommige gevallen weer even aan herinneren dat ik erg streng voor mezelf ben. Als dat gebeurt zeg ik tegen mezelf: ”oh je doet het weer” en dat is voor mij een goede reminder om een stapje terug te doen.

Een borderline persoonlijkheidsstoornis klinkt ernstig en enerzijds is dat het natuurlijk ook. Het feit dat er in je ontwikkeling dusdanig veel is misgegaan dat je dit hebt ontwikkeld is een serieuze zaak en moet je niet onderschatten. Het is echter ook belangrijk je te realiseren dat dit niet betekent dat je levenslang hebt. Dingen die beschadigd zijn kunnen ook weer helen, zelfs als dat betekent dat je wat krasjes blijft zien.

 

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

19 reacties op “Borderline: niet het eindstation”

  1. wauw wat mooi gescheven!

  2. Heel mooi geschreven, en veel herkenning voor mij. Dank je wel, en ook de foto’s vind ik prachtig en sprekend! xxx

  3. Hey Sandra, bedankt voor het schrijven van deze blog. Het geeft mij wat moed om door te zetten en versterkt mijn overtuiging dat het ooit echt leefbaar wordt! Ik wens je veel geluk in het leven! groetjes, Siesje

  4. Ik wou dat mijn moeder deze stappen zo had gezet.. Als KOPP’er van een moeder met BPS, ken ik helaas aan de enorme negatieve kant ervan.
    Het afstoten, aantrekken, van zwart naar wit geslingerd worden en continue de schuld krijgen van haar daden omdat zij die zelf niet kan dragen..

    Wat doet het goed om te lezen dat er mensen zijn die hun BPS erkennen, en er mee aan de slag gaan en durven. En bovenal; dat het je gelukt is! Prachtig!

  5. Dankjewel, wat herkenbaar, alle twijfels. Vooral als dit het is? Is het leven dan wel voor mij weggelegd? Sandra, wat voel je nu als je aan je leven en toekomst denkt? Ik hoop dat mijn opname snel mag beginnen. Ik ben zo zat van het ” psychisch ziek” zijn en wil heel graag zorgen dat ik verder kan als een relatie aankunnen, school afmaken, werken. En ergens wil ik hier blijven, bang voor het gevoel dat na depressie, boosheid, machteloosheid, verdriet en schaamte komt.

  6. Wauw wat knap van je, daar heb ik echt respect voor! Wat goed ook dat je dat hier deelt en zo vertrouwen geeft!

  7. Heeij , zeer mooi geschreven.mijn volg zegt vaak je hebt de. Ziekte maar je bent het niet . en dat is een feit . ik leer stap voor stap nieuwe dingen .

  8. Bedankt voor het schrijven van deze persoonlijke blog. Respect voor hoe ver je gekomen bent!

  9. Mooi geschreven!

  10. Mooi geschreven!

    Ik heb een jaar in t kliniek doorgebracht in apeldoorn!
    Ik had alle kenmerken maar uit eindelijk na 8 jaar lang knookken
    Heb ik nog trekjes van borderline!
    Het zal nooit helemaal weg zijn! Littekens blijven zichtbaar!
    Crisesopnames op de Paaz zal je nooit vergeten maar als je knokt kom je een heel eind!
    Inmiddels goede baan een relatie van 2 jaar en geZond leven
    Het is niet gemakkelijk maar iedereen die het wil komt er wel!! 😉

    Succes

  11. Ik ben niet/nooit met Borderline gediagnosticeerd, maar wel met trekken van een ontwijkende/vermijdende persoonlijkheid.
    En ik ben soms zo bang dat ik er nooit meer vanaf kom, en ook voor altijd als ‘ziek’ bestempeld zal worden.
    Dit artikel is zo herkenbaar en geeft me echt weer hoop. De laatste zin vooral vind ik erg mooi! Dankjewel!

  12. Heel erg mooi om te lezen, supper herkenbaar.

  13. Dankjewel, Sandra. Helpende blog weer, ik heb verschillende diagnoses, pas een PO moeten doen, dus wachten op de volgende. Idd in het mom van ‘Jr komt er nooit meer vanaf’.

  14. Bedankt voor dit artikel.
    Ik hoop echt dat het me gaat lukken om beter te worden van deze moeilijke stoornis.

  15. Wow mooi geschreven, respect! Ik herken mezelf hierin… en ben bang dat ik nu echt op zoek moet naar hulp. Heeft schematherapie voor jouw uiteindelijk echt geholpen, of is er ook nog iets anders mogelijk?

  16. Dankjewel voor dit bericht. Toevallig ben ik vandaag gediagnostiseerd met bordeline. Hoewel ik dit al aan zag komen door gesprekken met mijn psycholoog kwam het toch wel hard aan. Ook moet ik binnekort afscheid nemen van mijn terapeut omdat ze me niet verder kan helpen en ik dus ergens anders heen moet. Toen ze me dit vertelde barste ik in tranen uit. Toen ik dat van jou las herkende ik me echt heel erg. Wel heeft je bericht me hoop gegeven dat het toch nog kan goedkomen na al die jaren. Hopelijk kom ik er ook zo goed uit als jij. Echt mooi geschreven. Xxxx

  17. vermoede bordeline, is nu vastgesteld bij mij maar ik kan er best goed mee leven en de mensen om mij ook.
    dat mensen er goed mee omgaan is voor mij het belangrijkste.

    goed geschreven want het is inderdaad niet het eindstation.

    liefs, renske

  18. In 2015 heb ik dit bericht al op mijn fb geplaatst, niet gereageerd. Nu lees ik het weer, en weer voel ik alle weerstand, het is niet fair zo te reageren, toch? Ik ben dan een van die ouderen waar nooit hulp voor was toen het nodig was. Er was simpel weg weet ik nu geen diagnose BPS toen. Mijn ouders kregen de schuld dat het niet goed ging met mij, maar hulp was er niet. Nu ben ik al 9 jaar in behandeling, en met mijn kinderen gaat het goed. Die zijn gelukkig goed terecht gekomen omdat ik niet kon accepteren dat zij hetzelfde lot zouden krijgen als ik. Ik heb een lijst van 8 stoornissen als ik de psychiater moet geloven, maar ik kom er wel. Borderline is er maar een, maar wel een bepalende waar ik dus nooit meer van af kom in tegendeel van wat jullie wel kunnen als je er op jonge leeftijd er mee aan de gang gaat. Dat is het enige wat ik mee wilde geven. Doe het Nu, hoe langer je wacht, hoe moeilijker het wordt.

  19. Waarom zo lang moeten wachten mijn zoon kan niet meer als je zelf betaald mag het eerder of we zijn hem straks kwijt

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *