Lieve buik,
Van al mijn lichaamsdelen heb ik over jou misschien wel het hardst geoordeeld. Ik verlangde veel van je. Nee, ik kan wel stellen dat ik het van je eiste. Ik wilde dat je plat was, gespierd was en altijd hetzelfde bleef. Wanneer ik naar mezelf in de spiegel keek, keek ik als eerste naar jou. Mijn hele gevoel hing van jou af, maar het was nooit goed genoeg.
Wanneer ik ‘s ochtends wakker werd stond ik binnen een minuut in m’n onderbroek voor de spiegel. Ik bekeek je van alle kanten. Ben je dunner of dikker dan gisteren? Ik pakte mijn telefoon, nam krampachtige houdingen aan en spande mijn spieren tot ze pijn deden. Ik was opzoek naar dat perfecte plaatje, schoof een lamp door de kamer voor de juiste belichting. Op zoek naar dat ene lijntje aan de zijkant wat ‘al die andere meiden’ ook op de foto hadden. Een teken van succes.
Jij was niet zo. Al deed ik nog zo mijn best, jij was nooit een buik zoals ik die in tijdschriften voorbij zag komen. Wanneer ik op een stoel zat keek ik voel afschuw naar de vouw zo’n centimeter boven m’n navel. Zelfs wanneer ik er niet naar keek, kon ik hem gewoon voelen zitten. Huid op huid, in mijn beleving een verschrikkelijk gevoel. Het voelde alsof je meters over mijn te heet gewassen skinny jeans heen lubberde en snel trok ik een oude, uitgelubberde legging aan. Pfew, dat scheelde.
Op slechte dagen voelde het inderdaad vaak alsof er enorme kwabben aan mijn zij hingen. “Ik voel het toch gewoon!” Riep ik kwaad als mijn moeder zij dat ik er mooi uit zag en me niet zo aan moest stellen. “Ik voel m’n vet gewoon zitten!” Vet stond in mijn ogen gelijk aan mislukking. Ik was een slappeling, een luilak, een lelijk eendje. Het liefst had ik je van mijn lijf afgescheurd. Ik walgde van je. Je maakte me zo verdrietig. Ik hoopte zo dat het beeld in de spiegel zou veranderen als ik maar lang genoeg naar een andere waarheid bleef zoeken, maar keer op keer, dag na dag, stelde je me teleur.
Hoe langer ik naar je keek hoe groter je leek te worden en hoe afschuwelijker ik je begon te vinden. Logisch, wanneer je iets door een vergrootglas bekijkt kloppen de proporties niet meer. Zo keek ik naar je, maar ik had het niet door. Ik kneep in je en trok aan je. Vaak wist ik niet wat ik aan moest trekken, want dankzij jou stond niks me mooi. Tegen de tijd dat ik de deur uit moest lag mijn kamer bezaaid met kleding die ik niet wilde dragen en liep ik de deur uit met jou verstopt onder een grote slobbertrui. Tijdens de gymles kleedde ik me snel om met mijn rug naar mijn klasgenootjes. Niemand hoefde je te zien.
De enige die je af en toe te zien kreeg was mijn toenmalige vriend. Toch hield ik je liever voor mezelf. Wanneer hij je wilde kussen schrok ik en deinsde ik terug. “Maar ik hou van je lieve buikje.” zei hij dan. Ik begreep er niks van en hield mijn adem in wanneer hij z’n armen om me heen sloeg. Je deed me zo lelijk voelen. Door jou, mijn buik, telkens strak aan te spannen dacht ik je ware aard wel verborgen te houden voor hem. Als hij eens wist hoe je echt was, dan zou hij me vast niet meer moeten.
Het was niet eerlijk van mij. Het was niet eerlijk om zo over jou te oordelen terwijl je zo veel voor me doet. Je bent zo veel meer dan alleen een uiterlijk, zo veel meer dan een pronkstuk in een tijdschrift. Je bent de reden dat mijn ruggengraat rechtop staat, de reden dat ik me beweeg, de basis van mijn kracht. Je beschermt mijn organen, je verteert mijn eten, je kan kinderen baren, je bent en brengt nieuw leven. Je bent niet mijn vijand, je bent mijn vriend.
Dus, lieve buik, het spijt me dat ik al die tijd niet heb gezien wat je werkelijk voor me doet en ik ben blij dat ik nu de kans heb om het goed te maken. Ik weet het nog goed, die ene yogales, waar we op ons rug moesten liggen en onszelf eens over onze buik moesten aaien. Wat ik eerst raar en ongemakkelijk had gevonden voelde nu alsof ik eindelijk iets voor je terug kon doen. Ik vroeg of we vrienden konden zijn en een nieuwe start konden maken. Of ik van je mocht houden, welke vorm je ook zou hebben en dat mocht.
Ik heb vaker horen zeggen dat liefde een werkwoord is. Zal dat dan ook voor jou en mij gelden? Ik denk het wel. In plaats van over je te oordelen ben ik voor je gaan zorgen. Het maakt me niet uit hoe je er uit ziet, als je maar gezond bent. Goed eten, genoeg bewegen, leren accepteren. Ik ben gaan kiezen voor goede voeding, genoeg voeding, geen extreme uitersten meer wat eten en drinken betreft. Geen opgeblazen cola light bubbel, geen hol gerommel en geen krampen meer ‘s avonds in bed. Je voelde je merkbaar beter, je voelde merkbaar beter.
Samen hebben we spieren ontwikkeld. Misschien zien anderen geen sixpack, maar ik voel dagelijks jouw kracht. Je biedt mij bescherming en bent een warme, zachte thuishaven voor wie zijn hoofd op jou wilt rusten. De kat van de buurvrouw ligt spinnend in je schoot. Het maakt mij ook gelukkig.
Nu ik met andere ogen naar je kijk zie ik steeds vaker hoe vertekend mijn beeld was. Terwijl ik dit schrijf loop ik naar de spiegel en trek ik mijn shirt omhoog. Daar ben je dan, mijn buik. Ik moet een beetje lachen en ik zie dat je meelacht. Ik sla mijn armen om je heen en geef mezelf een grote knuffel. Het spijt me van al die jaren, maar wat ben ik blij dat het nu goed is. Ik kan op een gezonde en realistische manier naar je kijken. Je zal nog flink veranderen in de rest van mijn leven, dat zal ik vast nog wel eens lastig vinden, maar dat is oké. Je bent goed zoals je bent en zo veel meer dan een plaatje in een tijdschrift.
♥ Liefs,
Irene
Geef een reactie