Confrontatie met mijn eetstoornis op school

Het was mijn eerste jaar weer terug in de maatschappij en op school ging het goed. Tenminste, dat leek zo. De ene na de andere 8en en 9ens stroomden binnen. ‘Jeetje,’ zei iedereen, ‘hoe doe je dat toch?’ ‘Tja, geen idee!’ Antwoordde ik dan. Ik vond het helemaal niet bijzonder, ik leerde toch gewoon net als iedereen? Als ik een 7 haalde, baalde ik enorm. Dan werd er weer bevestigd dat ik niet goed genoeg was.

Elke middag als ik thuis kwam van school, stortte ik me meteen op mijn huiswerk. Maar niet op een normale manier. Ik ervoer ontzettend veel druk en stress van school. Ik zat nu eindelijk weer op school, en het zou me niet gebeuren dat ik weer een keer bleef zitten! Ook wilde ik iedereen bewijzen dat ik slim genoeg was voor het vwo. Daar had je het weer; het willen bewijzen dat ik wél iets kan. Ik had precies hetzelfde gedaan in de periode dat ik afviel.

Bron

Als ik de gehele middag en avond had zitten leren, en ‘s avonds om 10 uur nog gestrest achter de computer zat, riepen mijn ouders me wel eens halt toe. ‘Aafke, stop nu. Je werkt veel te hard en je wordt te moe!’ Meestal knikte ik dan, maar ik deed het tegenovergestelde. Ik werkte verder.

Ik wil alles perfect doen. Perfecte cijfers op school, een perfect uiterlijk, de perfecte vriendin zijn, de perfecte dochter zijn… Ik ben een enorme perfectionist. Op school komt dat nog steeds erg naar voren. Ik ren de benen uit mijn lijf om alles op tijd af te hebben. Omdat ik vorig schooljaar ook nog 2 dagen per week in de deeltijd behandeling zat, was ik maar 3 dagen op school, maar ik moest hetzelfde werk afleveren als al mijn klasgenoten.

Ik herinner me een middag dat we op school bij Nederlands een film gingen kijken, die we later zouden moeten recenseren. Iedereen was blij: geen les! Ook ik vond het wel lekker rustig. Tot ik er achter kwam dat ik een deel van die film ging missen, omdat ik dinsdag op de deeltijd was. Ik stapte op de lerares af en vroeg haar hoe en in hoeverre ik dit op kon lossen. ‘Ja dat weet ik toch niet schat,’ was haar antwoord, ‘dat is niet mijn probleem.’ Ik draaide me om en liep terug naar mijn plek. Op dit soort momenten baalde ik ontzettend. Ik snapte dat er niet altijd rekening gehouden kon worden met mij; daar was ook geen ruimte voor. Maar sommige docenten waren niet zo heel goed in meedenken.

De film startte, we keken ‘Terug naar de kust’ van Saskia Noort. In het verloop van de film begon ik te merken dat de hoofdpersoon psychische problemen had. Ik schrok hiervan, maar hield me groot. Ik zag de hoofdpersoon op een stoel zitten, vastgehouden door een heleboel mensen, schreeuwend. Klasgenoten lachten: ‘je zou maar zo gestoord zijn!’ Tranen prikten – ik zag mezelf daar zitten, in de sondevoeding kamer. Sterke mannen hielden me overal vast zodat ik niet kon weglopen of me nog meer verzetten, terwijl ik gilde van angst. De zwartste bladzijdes uit mijn leven zag ik nu terug op het scherm, ik werd er weer mee geconfronteerd.

Bron

Die middag thuis barstte ik in huilen uit. Mijn moeder troostte me, ik ben blij dat zij het zo goed begreep. Dit was een ontzettende trigger geweest om de flashbacks van de donkere periode terug te laten komen. Samen schreven we een e-mail naar de Nederlands lerares, waarin we uitlegden dat ik leed aan een ernstige eetstoornis en in mijn leven soortgelijke dingen had meegemaakt als de hoofdpersoon in de film, die leed aan een psychose. Gelukkig leerde de lerares nu wel begripvol en mocht ik een andere film kijken om te recenseren. Ik was ontzettend opgelucht.

Ik zal nooit vergeten wat er allemaal is gebeurd, en hoeveel pijn dat me heeft gedaan. Ook bij het schrijven van deze blog hield ik het niet droog. Sommige wonden uit het verleden helen gewoon niet. Maar het enige wat ik kan doen is niet mijn aandacht richten op het verleden, maar leven in het heden. En genieten van het nu.

admin

Geschreven door De Redactie

Reacties

27 reacties op “Confrontatie met mijn eetstoornis op school”

  1. Weer heel mooi geschreven! 🙂

  2. Ik krijg kippenvel van deze blog, heel mooi en dapper, Aafke!
    Je raakt me!

  3. Ontzettend dapper om te schrijven, ik hoop dat je daarom trots op jezelf mag zijn. Zet door!

  4. Heel mooi geschreven en ook herkenbaar!
    Thanx.

  5. Super mooi geschreven!
    Zoveel respect voor jou♥♥♥
    xx

  6. Je schrijft zo eerlijk Aafke.
    Het blijft me maar boeien, en ook al geeft zo’n blog eens in de 2 weken
    maar een heel beperkt beeld van jou,
    ik leef met je mee…

    Volhouden meis! Je kunt het!

    Liefs

  7. Wauw wat mooi geschreven, en wat herkenbaar ook!
    Heel veel respect dat je dit durfde te delen! Xxx go for it!

  8. Wat heftig meis. Wat lief dat je moeder je zo goed begreep en jullie een mail naar de docent hebben geschreven. Wat is de band met je moeder dan verbeterd, mag je zo dankbaar en blij mee zijn. (:

  9. Super goed blog zeg! Respect!! Ik heb zelf ook gehad dat we bij Biologie documentaires gingen kijken over anorexia. Ik herkende bijna alles. Al mn klasgenoten reageerde op de filmpjes zoals: ” Pfff waarom zou je niet willen eten?!” , “Pff dan ben je echt gestooord”, dat soort dingen. Ik barstte ook in huilen uit bij mn moeder dus dit verhaal is deels best herkenbaar. Kusjes!

  10. Mooi geschreven aafke, je bent ontzettend dapper en mag heel trots op jezelf zijn. Ik hoop oprecht dat het goed met je gaat!

    Liefs

  11. Aafke, ik ben zo ontzettend trots op je!

  12. Die laatste drie zinnen. Poeh .. ik moest best wel het een en ander wegslikken. Wat een wijsheid heb jij om op die manier om te gaan met die werkelijk bizarre trigger. Ik vind het fijn om te lezen hoe goed je moeder je opgevangen heeft (groot respect voor haar ook).

    En dan die overweldigende drive .. die energie die je kwijt moet in iets anders (je school) .. heel herkenbaar.

    Grootsheid, wijsheid en grote moed. Ik heb respect voor je. Je blogs (en die van je vader voor je) stemmen mij iedere keer weer tot nadenken. Ik klamp me er aan vast en heb er een voorbeeld aan. Ik kan hier iets mee..


    “There is no greatness where there is not simplicity, goodness and truth.”
    –=Leo Tolstoy=-

  13. Prachtig geschreven. Ik denk dat iedere docent, hulpverlener, omstander, etc hier iets aan heeft. Heb je ook plannen om een boek te schrijven?

  14. Wauw, ik herken mezelf er veel in.
    Ik hoop dat het nu al beter met je gaat!
    Ik hoop dat je op een dag kunt inzien dat goed, goed genoeg is.
    En dat je kunt inzien wat die eetstoornis allemaal aanricht. Je geniet niet meer, je bent alleen maar dwangmatig met dingen bezig. Hou vol!

  15. ZO herkenbaar.
    Bij mij op school bijv. bij biologie of levensbeschouwing, als het over afvallen of eetstoornissen gaat trek ik het echt niet meer. Gelukkig houden de meesten er wel rekening mee.

    Je bent zo sterk Aafke, please hold on! X

  16. Houd vol Aafke. Je bent al zo ver gekomen met al je kracht. Ik weet zeker dat je dit op een dag een plekje kunt gaan geven en er nog meer wijsheid en kracht uit kunt putten. You go girl!

  17. He Aafke! Ik blijf het leuk vinden om je blogs te lezen. Ga zo door.

    Ik heb ‘Terug naar de kust’ ook gezien (niet gelezen), en kan me voorstellen dat het heftig was om naar te kijken. De film heeft opzich niets met eetstoornissen te maken, maar als je emotioneel kwetsbaar bent kun je makkelijk geraakt worden door zo’n beetje alle heftige dingen (films/muziek/boeken/etc.)

    Overigens wordt in de film niet de hoofdpersoon, maar haar moeder in een bed vast gebonden, in een flashback. De hoofdpersoon (Linda de Mol) blijkt op het eind juist geen psychische problemen te hebben, en ze weet uiteindelijk zelf te achterhalen wie haar aanvaller is. Ik zal verder niets verklappen, maar als je je wat stabieler voelt moet je de film zeker eens zien.

  18. Ik vind het heel dapper dat je dat zo durfde te schrijven Aafke, diep respect voor jou.

    Ik mis alleen het positieve gedeelte. Het deel wat motiveert. Dit geeft me best wel een negatief gevoel, en dit heeft echt niks te maken met jou Aafke, maar dit is iets wat me gewoon opvalt. Er staat wel in hoe je dat hebt opgelost, en misschien is het ook niet als een “helpende” of “motiverende” blog bedoeld, maar meer als een herkenningsblog. Maar toch vind ik het jammer dat deze (positieve) site een iets minder positieve blog wordt gepost.
    Maar nogmaals Aafke, je komt van ver en je bent een dappere meid. Maar ik zou ook wel eens blogs willen lezen over hoe jij dingen hebt opgelost en hoe je er mee om bent gegaan.

  19. Hey Aafke, dankjewel!
    Soms ben ik een beetje jaloers op jou, omdat je ouders met je meeleven, maar het is je van harte gegund 🙂
    Wat ik vooral wou zeggen: ik herken ik je verhaal ook, en ik vind het erg dapper dat je durft zeggen hoe moeilijk zelfs het ‘terugdenken aan’ is. Zelf heb ik dat wel eens, maar ik praat er nooit over. Er is toch haast niemand die weet dat ik opgenomen ben geweest of hoe hard ik heb moeten vechten (en soms nog moet vechten).
    Veel liefs en nogmaals bedankt!

  20. Voor de mensen die het positieve gevoel missen:

    Ik ben ‘genezen’. Na jaren van psychiatrie, opnames, heftige diagnoses en behandelingen, heb ik me op het gewone leven gestort, ben ik langzaam beter in mijn vel komen te zitten en afscheid genomen van het ziek zijn. Ook ik ervaar nog wel eens triggers naar het verleden. Wanneer ik een collega hoor zeggen dat een kind ‘Later vast zo’n krasser wordt met een eetstoornis..’ of de moeder van een van mn leerlingen vertelt dat haar oudste dochter slecht in haar vel zit. Maar waar ik er een jaar geleden van van slag raakte, denk ik nu niet meer aan mezelf. Kan ik me niet meer voorstellen dat ik mezelf ooit zo beschadigd heb, dat het maar maf is, zonder dat ik er van baal dat het zo is. Natuurlijk, de littekens zijn shit, baal ik wel eens van mijn ‘gemiste’ jaren als puber/student en vooral van de reizen die ik niet gemaakt heb, door behandelingen en mijn problemen, maar ach.. Die doe ik nu:)

    xx

  21. ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen maar ik vind jou zo ongelooflijk sterk. respect.

  22. Lieve nicht.
    Ik ben zo ongelooflijk trots op je …..maar ook trots op mijn zus, zwager en nichtje,,,,,zij zijn in die moeilijke periode ook zo sterk geweest en begripvol…respect voor jullie alle vier! Aafke ik weet dat het vaak nog moeilijk is,maar ga door…je bent al zo sterk geworden….dappere lieve..mooie meid.
    Heel veel liefs van je tante en een knuffel van Kyra

  23. Geweldig hoe jij alles verwoord Aafke!

  24. Ik ben er oprecht van geschrokken dat er mensen zijn die deze blog als negatief ervaren, dit was namelijk helemaal niet mijn bedoeling! Ik wilde dit namelijk schrijven omdat mensen er dan misschien herkenning in kunnen vinden. Mijn bedoeling is jullie altijd motiveren en positief zijn, en ik probeer dat altijd in mijn blogs. Ook moeten jullie weten dat het nu al beter gaat met mij en ik ontzettend hard vecht en heel gemotiveerd ben. Ik sta weer helemaal in het leven, en probeer de eetstoornis steeds wat meer naar de achtergrond te krijgen. Ik heb veel dingen overwonnen. Maar ook mijn strijd gaat niet zonder moeilijke momenten. En zonder moeilijke momenten is er geen strijd.
    Ik schrijf deze blogs juist om mensen te motiveren en te helpen!! Maar ik kan ook ik niet altijd schrijven dat het vlekkeloos is gegaan, want dat is niet zo. Vallen en opstaan. In dit geval ben ik zelfs gewoon blijven zitten en heb de film afgekeken, ik heb alleen later een andere film gerecenseerd.
    Ik blijf mijn best doen om mooie blogs voor jullie te schrijven, en het laatste wat ik wil is jullie triggeren.

  25. Lieve Aafke – Je bent gewoon eerlijk. Je bent zo open over de strijd die je ervaren hebt en nog steeds ervaart en daardoor houd je iedereen een spiegel voor. En daar moet men van slikken. Maar je motiveert wel degelijk, je bent wel degelijk positief. En daarnaast ben je eerlijk.Je bent eerlijk genoeg om aan te geven dat de strijd zwaar is .. soms zelf loodzwaar maar dat het wel kan. Dat het wel mogelijk is om weerstand te bieden.

    Je hebt mijn hoogste respect. Want je hebt meer kracht dan ik. Dat is positief bedoeld.

    Ik raad iedereen aan die het moeilijk vind om het positieve te zien in de blogs van Aafke om alle blogs van Simon en Aafke opnieuw te lezen in volgorde en die in je op te nemen. Dan kan je wellicht zien hoe ver Aafke al is en verbaasd staan over de vooruitgang die zij maakte en maakt. Ik was in ieder geval wel verbaasd.

    Aafke is niet negatief. Ze is open .. ze is eerlijk.

    En in ieder geval voor één iemand een strohalm.

    Aafke .. blijf zoals je bent. Blijf schrijven zoals je doet. Je doet meer goed dan je zou denken.


    “Progress, therefore, is not an accident but a necessity .. It is a part of nature”
    –= Herbert Spencer=–

  26. Hee Aafke!
    Ik lees al heel lang met je mee, en wil even zeggen dat ik echt bewondering voor je heb. Ik herken wat je schrijft en hoe moeilijk het kan zijn als mensen opmerkingen maken die je triggeren.
    Wat ik nog aan jou wil meegeven is, dat het me opvalt dat er maar één iets minder positieve reactie is, en dat je daarop reageert! Maar er staan wel 10 complimenten omheen hè! Vergeet die niet! 🙂

    Liefs.

  27. Hoe is het inmiddels met je?

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *