We weten allemaal dat een eetstoornis niet goed voor je is. Niet voor niets wordt dan ook gezegd dat een eetstoornis de meest dodelijke psychische ziekte is. Gek genoeg lijken de meeste mensen met een eetstoornis hier niet van achteruit te deinzen. Mensen met een eetstoornis zijn er vaak steevast van overtuigd dat de eetstoornis voor hen niet zulke heftige gevolgen zal hebben.
Bij de start van mijn eerste therapie werd ik meteen gewezen op de schadelijke gevolgen van mijn gedrag. Ik wist ergens diep vanbinnen heus wel dat expres overgeven nou niet beste was om te doen voor je gezondheid, maar dat het zo schadelijk zou kunnen zijn, wist ik niet. Voor heel even maakte het indruk op me, maar al gauw wuifde ik het ook weer weg. “Ach, dat overkwam mij toch niet”.
Elke keer weer opnieuw werd ik door mensen in mijn omgeving gewezen op de gevaren van de eetstoornis. Ik weet nog dat mijn ouders meerdere malen hebben geroepen “Danique, als je zo doorgaat, dan ga je dood. Wil je dat echt?” Elke keer weer was mijn antwoord dat ik toch niet dood zou gaan. Zo erg was het niet.
Ik dacht dat ik anders was. Mensen met een eetstoornis zien zichzelf allemaal als uitzondering van de regel. Als een soort bovenmenselijk iemand. Iedereen zou getroffen kunnen worden door de gezondheidsrisico’s, maar jij niet. Jouw lichaam is ijzersterk en je beschikt over bepaalde krachten waardoor het jou echt niet zal overkomen.
De gevolgen van te weinig eten? Die gelden niet voor jou. Harstilstand? Hartstikke erg, maar dat gebeurt toch niet. Je darmen slopen door laxeermiddelen? Ach, dan moet je er wel héél veel gebruiken. Alleen mensen die nog minder wegen dan jij gaan misschien dood. Eten nodig hebben om te overleven? Ja, dat heeft iedereen, maar ik niet. Ik ben anders. Ik kan zonder eten zonder dat het schadelijke gevolgen heeft.
Het is ziek hoe je voor jezelf de gezondheidsproblemen probeert goed te praten. Ik weet nog dat ik een keer bloed had bij het overgeven. Op dat moment schrok ik me wel kapot. Opeens had ik daar het bewijs dat mijn lichaam toch niet zo onschadelijk was als dat ik dacht. Ik vertelde dit dan ook toen ik mijn therapeut weer zag. Mijn therapeut schrok en zei dat hij het heel gevaarlijk vond dat dit was gebeurd. Op dat moment gebeurde er met mij iets geks. Waar ik eerst zelf ook geschrokken was, ontstond er bij mij nu een gevoel van weerstand. Opeens bagatelliseerde ik de boel en zei ik dat er nou ook weer niet zoveel bloed bij zat. De keren daarop was het ook niet zoals toen die ene keer dus zo erg was het vast niet.
Ik heb tijdens mijn eetstoornis ook ontzettend last gehad van spierkrampen. Soms waren die krampen zo erg dat ik gewoon niet meer kon staan. Soms gebeurde dat waar mijn ouders bij waren en zij maakten zich dan grote zorgen om mij. De kramp was overduidelijk in verband te brengen met het feit dat ik niet goed at, overgaf, laxeermiddelen gebruikte en overmatig sportte. Ook dit maakte ik weer minder erg dan dat het was. Het was ‘maar’ kramp en dus niet zo erg, dacht ik.
Dit is niet gek, maar wel zorgelijk. Veel mensen met een eetstoornis doen dit. Op het forum zie ik dit dan ook vaak genoeg voorbijkomen. Meiden die schrijven over al hun lichamelijke klachten, maar weigeren naar de huisarts te gaan. Meiden die aangeven dat hun lichaam het niet meer trekt, maar hier niet met mensen over praten.
Ik snap deze meiden aan de ene kant zo goed, maar toch ook weer niet. Het liefst wil ik ze door elkaar rammelen om hun ogen te openen voor wat er aan de hand is. “Zien jullie niet dat jullie doodgaan op deze manier? Zien jullie niet dat jullie je lichaam schade aanrichten? Zien jullie niet dat het zomaar een keer te laat kan zijn?”
Op het moment dat je echt wilt gaan voor herstel en er alles aan probeert te doen om te genezen, dan pas realiseer je je wat je jezelf hebt aangedaan. Dat is in ieder geval mijn ervaring. Ik wilde niet meer dood. Ik wilde juist leven. Ik wilde dingen gaan doen die ik leuk vond en ik wilde een toekomst. Waar vernieling van mijn lichaam en de dood me eerst niks deden, beangstigde het me nu juist. Ik wilde niets liever dan weer goed voor mijn lichaam leren te zorgen, omdat ik met dit lichaam oud moet worden.
De vraag is nu natuurlijk hoe ik tot dat keerpunt ben gekomen. Heel eerlijk gezegd kan ik daar niet echt tips in geven. Het was bij mij zo dat ik gewoon zo ontzettend klaar was met leven op deze manier. Ik wist dat ik mijn ouders veel verdriet zou doen als ik er zelf een einde aan zou maken. Daarom besloot ik ook om de hulpverlening, mezelf en het leven opnieuw een kans te geven en daar echt 100% voor te gaan. Dat is dan uiteindelijk dus ook gelukt.
Ik kan jullie nu wel waarschuwen voor alle gevaren van de eetstoornis, maar ik weet dat dit niet bij je binnen zal komen. Ik weet dat het slechts woorden voor je zullen zijn en dat je zelf de angst (nog) niet ervaart. Ik hoop daarom heel erg dat er bij jullie op een dag ook ‘de knop om zal gaan’. Dat jullie willen gaan voor volledig herstel en dat jullie inzien dat de eetstoornis vooral schade zal aanrichten. Ik hoop dat jullie gaan kiezen voor het leven en gaan leren houden van jezelf. Mij is het gelukt en daarom zal het jou ook lukken.
Geef een reactie