De dood houdt me levend

Ik was nog maar dertien jaar toen ik voor het eerst nadacht over niet meer willen leven. Ik was ongelukkig en hoewel ik niet per se dood wilde, wilde ik ook niet echt leven. Ik was vaak somber, maar deed verder niets met deze gedachten. Zo door de jaren heen voelde ik me in periodes beter en gingen de gedachten weer een tijdje weg, maar toch kwamen ze ook altijd weer terug. Na de middelbare school werd ik voor het eerst depressief en werden de gedachten heviger en concreter.

Bron

Bij een kinderpsycholoog vertelde ik dat ik deze gedachten had. Zij had hier weinig ervaring mee en ik moest medicatie gaan slikken zodat het over zou gaan. Hier ging ik me echter niet beter van voelen, niet echt tenminste. Wel raakte ik behoorlijk afgevlakt waardoor weinig me meer kon schelen. Dit zorgde ervoor dat ik weer door kon met mijn leven zoals ik dat al jaren deed. Dat was voor dat moment goed genoeg.

Natuurlijk kon dit niet nog heel veel jaren zo doorgaan en barstte uiteindelijk de bom. Ik werd opgenomen op een crisisafdeling en van daaruit werd ik nog een paar keer opgenomen. Vervolgens kwam ik terecht bij een intensieve behandeling om echt aan mijn problemen te kunnen werken. Ook hier kwam ter sprake dat ik vaak last had van suïcidale gedachten. De keren dat ik het leven niet meer zag zitten zijn helaas niet op twee handen te tellen. Desondanks heeft deze behandeling me heel veel goeds gedaan en heb ik nadien mijn leven weer op kunnen pakken.

Hoeveel beter het ook met me ging, bij relatief kleine, dagelijkse tegenslagen bleven deze gedachten echter steeds terugkomen. Ik was allang niet meer depressief maar herinner me bijvoorbeeld dat ik na een vervelend gesprek met mijn scriptiebegeleidster dacht: ”het hoeft voor mij allemaal niet meer.” Hier schrok ik zelf behoorlijk van.

Uiteindelijk is naar voren gekomen dat het hebben van zulke gedachten voor veel mensen een vorm van emotieregulatie is. In de jaren dat ik me zo ongelukkig heb gevoeld, hebben suïcidale gedachten mij in feite altijd op de been gehouden. Hoe tegenstrijdig het ook klinkt, de gedachte aan dat ik er altijd nog een einde aan kon maken, zorgde ervoor dat ik kon overleven. Er was immers altijd een escape en juist daarom was het voor mij mogelijk om door te zetten, zelfs als ik dacht dat ik niet meer kon.

Deze paradox klinkt voor mensen die hier totaal niet bekend mee zijn wellicht vreemd in oren, maar als je jaren rondloopt met zulke gedachten, dan is het logisch dat je zo geconditioneerd raakt dat, ook als het beter gaat, bij (kleine) tegenslagen in het leven deze suïcidale gedachten terugkomen, ondanks dat je niet suïcidaal bent. Er zit namelijk een groot verschil tussen het hebben van suïcidale gedachten en daadwerkelijke suïcidaliteit.

Inmiddels weet ik dat ik niet suïcidaal ben. Ik ben intussen zover dat ik niet meer dood wil en juist graag wil leven. Toch komen deze gedachten nog weleens terug. Sommige mensen vinden dit heel ongezond, ik heb vooral gemerkt dat de dood mij in tijden van veel spanning en stress op de been houdt. Zoals de titel van deze blog ook zegt: de dood houdt me levend. Zolang ik weet dat ik lekker in mijn vel zit en deze gedachten me verder niet belemmeren, kan ik er goed mee leven. De gedachten zijn voor mij inmiddels vooral een teken van een onderliggend probleem waar ik iets mee moet. Met de gedachten zelf hoef en doe ik niets meer.

Wereld Suïcide Preventiedag
Vandaag is het Wereld Suïcide Preventiedag. Naar schattig overlijden er wereldwijd gemiddeld 800.000* mensen per jaar als gevolg van zelfmoord. Een schrikbarend hoog aantal, zeker als je je bedenkt dat het werkelijke getal waarschijnlijk nog hoger ligt. Het thema van dit jaar is preventie en de International Association for Suicide Prevention (IASP) hoopt dan ook dat mensen zich door middel van deze dag extra bewust worden van hun omgeving en om zich heen kijken naar mensen die mogelijk extra steun kunnen gebruiken. Iemand helpen die mogelijk aan zelfmoord denkt is echter niet makkelijk. Ken jij zo iemand, dan heb je misschien iets aan de tips in deze blog. Iedereen die een dierbare heeft verloren door zelfmoord, zelf een suïcidepoging heeft overleefd of op andere wijze zijn of haar steun wil betuigen, kan daarnaast om 20.00 uur een kaarsje branden. 

BackUp: App voor zelfmoordgedachten
In Nederland zijn we inmiddels bijna allemaal bekend met 113online, de website waar je terechtkunt als je kampt met zelfmoordgedachten. Je kunt hier chatten of bellen voor een persoonlijk gesprek. Ook in België bestaat een dergelijke site, namelijk Zelfmoord1813.be. Deze site werkt eigenlijk op dezelfde wijze als 113online. In het kader van Wereld Suïcide Preventiedag lanceert 1813 vandaag de BackUp app die verschillende tools bevat die je kunnen helpen een crisis te overbruggen of een volgende crisis te voorkomen.

Ook als je er wilt zijn voor iemand anders kun je met BackUp aan de slag. De app is ontwikkeld om zelfstandig te gebruiken. Wil je hem liever samen invullen met een vriend, vertrouwenspersoon of hulpverlener? Ook dat kan. Verwijs dan degene met wie je hem wilt invullen naar de pagina ‘samen aan de slag’. Tot slot heeft 1813 ook een App ontworpen voor jongeren die hun leven weer willen oppakken na een suïcidepoging. Voor hen is er de app On Track Again. Je kunt de BackUp app On Track Again apps zowel in België als Nederland gratis downloaden in de app stores van Android en iOS.

Ga voor meer informatie over dit onderwerp naar 113online (NL) of zelfmoord1813 (BE).

*Bron: International Association for Suicide Prevention

Sandra

Geschreven door Sandra

Reacties

16 reacties op “De dood houdt me levend”

  1. Dankjewel.. Tranen.

  2. Oh dankjewel!

    Ik heb ook een hele poos mij ontzettend naar gevoeld en veel aan suicide gedacht. Inmiddels gaat het al jaren goed, maar bij sommige tegenslagen is inderdaad het eerste wat ik denk ‘oh zal ik dan maar ….’ Ook als ik boos ben of zo roep ik dit, terwijl ik het moment dat ik de zin gestart ben al spijt heb dat ik dit roep, want ik wil helemaal niet dood. Het kwetst de mensen om mij heen als ik zoiets vanuit boosheid of teleurstelling zeg. Ik baal ervan en ik wil het veranderen, maar het is een bijna automatisch iets, waar geen daadwerkelijke doodswens achter schuilgaat. Het is de frustratie van het moment en aangezien dood inderdaad lange tijd een ‘optie’ is geweest die me er door heeft geslagen klinkt het best logisch dat ik dat nog altijd al automatische gedachten heb op dergelijke momenten.

  3. Wat een goed artikel! Zelf heb ik deze gevoelens ook heel vaak, ik wil niet dood maar vind de gedachte dat het kan een fijne escape voor het geval dat ik extreem ergens in zou falen. Heel lang dacht ik dat ik ‘gek’ was, maar juist dit soort herkenbaarheid voelt heel fijn.

  4. Wauw, Sandra, precies wat je schrijft “de gedachte aan dat ik er altijd nog een einde aan kon maken, zorgde ervoor dat ik kon overleven. Er was immers altijd een escape en juist daarom was het voor mij mogelijk om door te zetten, zelfs als ik dacht dat ik niet meer kon.”
    Dat is j zo herkenbaar.
    Ik ben dan niet suïcidaal, maar het geeft me een soort van rustpunt om te denken: als echt alles fout gaat, dan is dat nog een optie. Dat is fout, dat weet ik, maar precies zoals jij dat schrijft is het een mogelijke escape.

  5. Whauw.
    Treffend.
    Zeer herkenbaar.
    Bedankt.

  6. Wat herkenbaar vooral dat gevoel van die uitweg………

  7. Herkenbaar.

  8. Mooi Sandra.

  9. Wauw!! Ik voelde mij altijd zo gek dat deze gedachten mij kunnen troosten… Heel fijn om te lezen.

  10. Die gedacjtea heb ik ook al jaren. Zlefs met de psycholoog over gehad. Hij nam het serieus en vroeg of ik het ook wilde. Zelf gaf ik aan dat ik de gwdachtes goed kan ombuigen tot ieys goeds

  11. Zo herkenbaar…en pijnlijk.. Ik voel me zwak en aandachtstrekker met al die gedachtes..

  12. Mooi hoe je: ‘De dood houdt me levend’, uitlegt. Dat het je in nood juist op de been kan houden, als uiterste redmiddel of gedachte. Dat kan wel hoop bieden!

  13. Herkenbaar! Mij geeft het ook zoveel rust om te weten dat de optie er uit te stappen er altijd is. Daardoor durf ik uitdagingen aan te gaan.

  14. Herkenbaar, zulke gedachtes heb ik al van jongs af aan. Fijn te weten dat ik niet de enige ben.

  15. Wauw wat herkenbaar! Dankjewel voor deze blog

  16. Zoooo herkenbaar!! Wat goed verwoord, hiermee heb ik nóg meer over mezelf geleerd. Bedankt!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *