Een ding waar ik me bij mijn hulpverleners groen en geel aan erger is het benoemen van de eetstoornis als een zelfstandig en autonoom individu. Een spook dat rondzweefde en zich op een gevoelig en onbewaakt moment tussen de hersens van dit hypersensitieve en onzekere meisje heeft gevestigd, en dat vandaag de dag nog steeds heel veel beslissingen op eigen houtje neemt, zonder mij er even bij te betrekken.
De eetstoornis wordt gepresenteerd als een monster met vele klonen dat allerlei willekeurig uitgezochte slachtoffers het leven zuur maakt. Het moet dan ook eens grondig met een universeel, vooropgezet plan onder handen genomen worden.
Over waar de scheidingslijn tussen de bevelen van de eetstoornis en de gedachten van de persoon zelf ligt bestaat geen twijfel, want het monster is toch bij iedereen identiek. Zo komt het op mij over. Telkens weer word ik er tijdens mijn behandeling aan herinnerd dat ik het toch echt niet voor het zeggen heb in mijn eigen hoofd. Op mij heeft dit een ontzettend storende maar ook demotiverende werking.
Als mijn beslissingen niet van mij zijn maar van een eetstoornis, wat moet ik dan? Moet ik een stukje van mij dan gaan toeschrijven aan iets wat eerst begon als de benoeming van een psychische aandoening? Mijn behandelaren zijn er behoorlijk fan van en doen dan ook niets liever dan mij uitleggen wat de eetstoornis denkt op bepaalde momenten. Door de positie van de behandelaren op zich is het voor mij al moeilijk om er tegenin te gaan. Want tja, ik zou maar eens iets zeggen wat niet in het vakje ‘gezond persoon zonder eetstoornis’ past. Elk argument dat ik zou aanvoeren om een mening te onderbouwen die niet overeenkomt met hun beeld van ‘gezond’ wordt direct afgeschoven op de eetstoornis. Dat er misschien nog enige kans is dat een bepaalde gedachte echt uit de grond van je hart komt en niet van parasieten in je kop, is een ondenkbaar geval. Ik voel me niet serieus genomen.
Ik zie mijzelf als een uniek, denkend individu, dat helaas noodgedwongen een tijd lang beslissingen heeft genomen die nu niet meer handig blijken te zijn. Ik ben altijd mijzelf geweest en er was een ontwikkeling in hoe ik dacht. Dat ik het ‘verkeerde pad’ bewandelde wil ik zeker niet ontkennen, maar sinds ik tot dat inzicht ben gekomen ben ik ook zeer bereid mezelf te blijven motiveren om te gaan voor wat ik in mijn toekomst en mijn leven echt zou willen bereiken. Iedereen heeft wel een periode in zijn leven waarin hij iets doet waar hij achteraf achter komt dat het niet handig voor hem was. Rommelen met eten is daar natuurlijk niet het minst ernstige geval van, en dat het wordt benoemd als een psychische stoornis accepteer ik ook volledig, omdat het dan makkelijker benoembaar is en je makkelijker geholpen kunt worden. Maar het is toch buitengewoon vreemd dat een behandelaar aan de hand van je stickers je gedachten en gedrag in de toekomst kan voorspellen?
Ik voel me altijd klein wanneer er weer wordt gesproken van een beslissing gemaakt door mijn eetstoornis. Ik voel me dan klein en machteloos. Want kennelijk is er in mij geen enkele kracht die het voor het zeggen heeft en ben ik volledig afhankelijk van die lieve hulpverlening die mij helpt om dit monster, wat ook bij duizenden andere patiënten in het hoofd rondspookt, uit te bannen. Ik kan er zelf niet veel tegen beginnen, dat is het gevoel waarmee ik na elke sessie naar buiten loop. Mijn woorden, daar moet niet naar geluisterd worden, aangezien het niet woorden zijn van de echte ik maar dat het de eetstoornis is die aan het woord is. Hallo?
Natuurlijk is het niet slim om bijvoorbeeld een maaltijd over te willen slaan. Dat is zeker een moment van ‘het verkeerde pad’. Als ik zoiets denk heb ik behoefte aan iemand die mij uitlegt waarom dat geen handige weg is en zodat ik mijn mening kan bijstellen. Zodat ik mijn keuze kan herzien en opnieuw gaan voor een betere. Elke keer weer. Omdat ik ten slotte verantwoordelijk ben voor mijn gedrag, en die verantwoordelijkheid wil ik zeker serieus nemen.
Waar ik dan geen behoefte aan heb is ‘luister maar niet naar haar, haar eetstoornis is weer eens aan het woord’.
Dit is mijn mening over dit punt. Ik ga ervan uit dat er vast ook mensen zijn die hier anders over denken en iets anders prettig vinden, maar is het hele idee van therapie niet dat je jezelf weer verder kunt gaan ontwikkelen richting het pad dat bij jou persoonlijk past, en dus als een uniek individu wordt gezien?
Verandert het label ‘eetstoornis’ dan meteen wie ik ben? Ik dacht het niet. Ik heb een moeilijke periode, maar ik kom er weer uit. De hulpverleners zijn toch wel degenen die dit het meest zouden moeten begrijpen?
Wat vinden jullie van het als zelfstandig ‘ding’ benoemen van de eetstoornis binnen de hulpverlening? Is dit helpend voor je?
Geef een reactie