Van mijn 12e tot mijn 18e wisselde periodes van wat leek op anorexia zich af met periodes die leken op boulimia. We hoeven natuurlijk helemaal nergens een stempel op te plakken en als we dat toch heel graag zouden willen, zou ES-NAO hier wellecht van toepassing zijn. Toch heb ik soms het gevoel dat er twee monstertjes in mijn hoofd zitten…..
Vanaf ongeveer mijn 18e was ik vrij. Eetstoornis vrij. Zes jaar lang leek ik te zijn verlost van het MOnsteer EetStoornis (Moes). Ik moet wel toegeven dat als ik nu op die zes jaar terug kijk, ik een vervanging van de ES had ontwikkeld in overmatig sporten, werken en studeren. Overal moest ik presteren en mezelf pushen. Stil zitten mocht ik niet. Ontspannen mocht ik niet. Als ik het wel deed, kwam er onrust en soms zelfs paniek.
Na de zes jaar kwam Moes weer om het hoekje kijken en begon zich ook weer met dingen te bemoeien. Ik was oververmoeid waardoor mijn andere “verdovingen” niet meer altijd inzetbaar waren. Ik kan me nog goed herinneren dat ik meer koekjes op had dan gebruikelijk en dat ik even later boven de WC hing. Wat in vredesnaam had dit te betekenen? Dit zou bij deze ene keer blijven natuurlijk!
….. Niet dus. Dit is al weer zeven jaar geleden. Ik wilde niet meer terug naar de anorexia. Naar een mager lichaam dat dik voelt en wat verstopt wordt onder kleding en sjaals. Naar nooit genoeg en altijd minder. Naar niet kunnen concentreren en je omgeving en jezelf verwaarlozen. Naar je afgesloten voelen en niet leven. Nee. Ik zou niet terug gaan. Dus ik at.
Maar paniek volgde keer op keer. Weerstand en angst tegen het eten. Een wens om af te vallen. Angst om dik te worden. Gedachten en gevoelens die niet mochten bestaan. Paniek die ik niet mocht laten zien. Dus at en gedroeg ik mij zo normaal mogelijk. Althans, waar anderen bij waren. Eenmaal alleen kotste ik mijn eten, mijn paniek, mijn emoties en dus mezelf, uit. Mijn lichaam ging ik steeds minder waarderen. (Subjectieve) eetbuien kwamen steeds vaker voor.
Dit in combinatie met een aantal heftige gebeurtenissen zorgde ervoor dat slapen nauwelijks nog lukte. Mijn lichaam wist de ruststand niet meer te vinden, en ondertussen bleef ik veel werken en veel sporten. Ik kreeg een burn-out. Mijn geweldige huisarts voelde dat er meer was en uiteindelijk meldde ik me vóór de zomer van 2017 bij Centrum voor Eerstoornissen Ursula voor een intake.
Nu; Tien weken had ik niet meer overgegeven. Tien weken had ik ook geen eetbui gehad. Jaren vocht ik, op de verkeerde manier tegen anorexia gevoelens en gedachten. Monster Bou hield Monster An in bedwang. En nu? Nu lijkt Monster An haar vlag te willen hijsen. Regeltjes in mijn hoofd. Jarenlang vocht ik hier tegen. Nu vecht ik tegen het overgeven en overeten. De angst om terug te gaan naar constante keel, oor, maag, slokdarm en kaak-pijn, plus het constant denken aan eetbuien en braken is nu groter dan de angst voor de honger, pijn en strakke regels van Monster An. Ik ben in goede handen. Veel steun van vrienden, familie en niet te vergeten; Ode aan de therapeuten!
Maar Monster An trekt als een malle. Hoe leg je dat uit? Als je ook zo hard aan genezing zegt te willen werken? Ondanks dat ik in mijn eerdere blog uitleg dat je emoties en gevoelens toe mag laten, valt er voor mij nog een hoop te leren. Ik zit dan ook midden in mijn herstel. Ik neem het mezelf met regelmaat kwalijk dat monster An aan me trekt. Het zijn toch mijn gedachten? Ik weiger toch? Ik ben in staat mijn bestek vast te pakken. Mijn eten naar mijn mond te brengen. Mijn eten te kauwen en door te slikken. Waarom is het dan zo moeilijk? Praat ik het mezelf aan? Verzin ik dit? Maak ik het mezelf wijs? Waarom ben ik zo bang om aan te komen?
Ik wil normaal doen. Ik ga normaal doen…. deze week at ik, zoals elk normaal persoon wel eens doet, 3 koekjes. Ik ga die knop eens even om zetten en een normaal persoon zijn; een persoon zonder ES.
….Volledig in paniek kroop ik daarna tegen mijn vriend aan. Hij is bewegingswetenschapper en weet veel over neuronen, verbinding in ons lichaam en hoofd en gewoonten die we ontwikkelen. Hij kwam met een zeer goede uitleg waarom “even de knop omzetten” niet mogelijk is. Het maakte mij rustig. In mijn volgende blog ga ik het jullie proberen uit te leggen. Met tekeningen erbij zoals ik het nu in mijn hoofd zie. In de hoop dat het ook jullie wat rust kan geven tijdens je weg naar een ES vrij leven.
Mijn spiegelbeeld groeit. Het gewicht op de weegschaal niet. Opmerkingen van mijn omgeving dat ze vinden dat ik mager ben worden; en ik voel euforie. Ik vind een lichaam van een vrouw met ondergewicht niet mooi. Waarom “wil” ik daar dan weer naar toe? Ik wil niet mager worden om mooi te zijn. Ik vind het namelijk niet mooi! Maar mijn spiegelbeeld heeft een buik die over mijn broek hangt. Ik snap dat het niet kan kloppen. Maar waarom zie ik dat dan? Mindfuck. Soms denk ik dat ik knettergek begin te worden… Of ben ik dat misschien al?
Ik wil genezen. Ik wil leren leven. Maar iets in mij haalt mij constant naar beneden. Ik mag niet genieten. Ik probeer liever voor mezelf te zijn. Ik ben me nu bewust van hoe gemeen ik ben tegen mezelf. En ik probeer lief te zijn. Monster An en Monster Bou zijn constant in gevecht en om de beurt hijsen ze hun vlag. Een engeltje probeert de boel te sussen en fluistert lieve woorden.
In mijn vorige blog gaf ik aan bij puntje “onderliggende problemen” aangekomen te zijn. Misschien hoort dit er dan ook bij..? Misschien is ook dit een fase? Dat het engeltje er nu is, is nieuw. Dus dit zie ik als een stapje naar de vlag van vrede en vrijheid die ik ga hijsen.
Even dacht ik dat ik door Moes teruggetrokken zou worden, weg van de onderliggende problemen. Maar nu zie ik dat ik met de houvast van Moes de onderliggende problemen aan het aangaan ben. Alle controle lijkt weggeslagen. Waar ik mijn emoties altijd strak in bedwang had (lees onderdrukte) zijn ze er nu. Onverwerkte gebeurtenissen komen boven drijven. Geen onderdrukking meer. Boosheid, verdriet, angst… ik kan het niet meer verstoppen. Ik ga ze ook niet meer uit de weg. Triggerende, onverwachte situaties probeer ik niet te voorkomen; ik probeer de emoties toe te laten en te leren met die situaties om te gaan. Zo hoop ik dat de moeilijke (onverwachte en sociale) situaties gewoon gaan worden. En dat ik leer, dat het allemaal niet zo eng is.
De eetstoornis benauwt me. Beklemd me. Moes “knuffelt” me met een houdgreep. Ik wil niet meer. Ik wil vrij zijn. Het voelt letterlijk alsof ik vast zit in een harnas. Omklemd wordt. Alsof Moes boven op me zit. Ik ben het zat. Het tellen. Het afwegen van het eten. Mijn gemoedstoestand laten beïnvloeden door de weegschaal. Ik wil stoppen. Was er maar een uitknop…
Met hele kleine stapjes ga ik vooruit. Het liefst zou ik even hard willen schudden met mijn lichaam en dan bevrijd zijn. Maar zo werkt het niet. Kleine stapjes. De overwinningen blijven zien. En de moeilijkheden blijven accepteren. Elke seconde van de dag gaat de strijd door. Bijna letterlijk, doordat het ook s ’nachts door gaat via dromen en nachtmerries.
Ik ben zo moe. Moe van het vechten. Maar de vlag van Moes gaat naar beneden. Ik weet nog niet wanneer. Maar dat ie gaat, staat vast.
Geef een reactie